Xi Jinping heeft een aanbod gedaan dat het Arabische schiereiland moeilijk kan negeren: China wordt gegarandeerd koper van jullie olie en gas, maar wij betalen in yuan.

Het zou zo verleidelijk zijn om de Chinese president Xi Jinping, die een week geleden landde in Riyad, met koninklijke pracht en praal verwelkomd, te kwalificeren als Xi van Arabië die het begin van het petroyuan-tijdperk aankondigde, schrijft Pepe Escobar.

Maar het is ingewikkelder dan dat. Hoezeer de seismische verschuiving die wordt geïmpliceerd door de petroyuan-beweging ook van toepassing is, de Chinese diplomatie is veel te geavanceerd om een ​​directe confrontatie aan te gaan, vooral met een gewond, woest rijk. Er gebeurt hier dus veel meer dan op het (Euraziatische) oog lijkt.

De aankondiging van Xi van Arabië was een wonderkind van finesse: het was verpakt als de internationalisering van de yuan. Xi zei dat China vanaf nu de yuan zal gebruiken voor oliehandel, via de Shanghai Petroleum and National Gas Exchange, en nodigde de monarchieën van de Perzische Golf uit om mee te doen. Bijna 80 procent van de handel op de wereldoliemarkt wordt nog steeds geprijsd in Amerikaanse dollars.

Xi van Arabië en zijn grote Chinese delegatie van functionarissen en bedrijfsleiders hadden ogenschijnlijk een ontmoeting met de leiders van de Gulf Cooperation Council (GCC) om meer handel te bevorderen. Peking beloofde “op consistente wijze en in grote hoeveelheden ruwe olie uit de GCC te importeren”. En hetzelfde geldt voor aardgas.

China is al vijf jaar de grootste importeur van ruwe olie ter wereld – de helft komt van het Arabische schiereiland en meer dan een kwart uit Saoedi-Arabië. Het is dus geen wonder dat de prelude voor het uitbundige welkom van Xi van Arabië in Riyadh een speciaal opiniestuk was dat de handelsomvang uitbreidde en meer strategische/commerciële partnerschappen in de GCC prees, compleet met “5G-communicatie, nieuwe energie, ruimte en digitale economie”.

Minister van Buitenlandse Zaken Wang Yi herhaalde  de “strategische keuze” van China en Arabië in bredere zin. Meer dan $ 30 miljard aan handelsovereenkomsten werden naar behoren ondertekend – nogal significant verbonden met China’s ambitieuze Belt and Road Initiative (BRI) -projecten.

En dat brengt ons bij de twee belangrijkste verbindingen die tot stand zijn gebracht door Xi van Arabië: de BRI en de Shanghai Cooperation Organization (SCO).

De zijderoutes van Arabië

BRI krijgt in 2023 een serieuze impuls van Beijing, met de terugkeer van het Belt and Road Forum. De eerste twee halfjaarlijkse fora vonden plaats in 2017 en 2019. In 2021 gebeurde er niets vanwege het strikte nul-Covid-beleid van China, dat nu voor alle praktische doeleinden is opgegeven.

Het jaar 2023 is zwanger van betekenis, aangezien BRI 10 jaar geleden voor het eerst werd gelanceerd door Xi, eerst in Centraal-Azië (Astana) en vervolgens in Zuidoost-Azië (Jakarta).

BRI belichaamt niet alleen een complexe trans-Euraziatische handel/connectiviteitsdrang met meerdere sporen, maar het is het overkoepelende concept van het Chinese buitenlands beleid, in ieder geval tot het midden van de ^21e eeuw. Het forum van 2023 zal dus naar verwachting een reeks nieuwe en herontworpen projecten op de voorgrond plaatsen die zijn aangepast aan een post-Covid- en door schulden geteisterde wereld, en vooral aan de beladen geopolitieke en geo-economische sfeer van Atlanticisme versus Eurazianisme.

Ook veelbetekenend is dat Xi van Arabië in december volgde op Xi van Samarkand in september – zijn eerste buitenlandse reis na Covid, voor de SCO-top waarbij Iran officieel als volwaardig lid toetrad. China en Iran sloten in 2021 een 25-jarige strategische samenwerkingsovereenkomst met een potentiële waarde van $ 400 miljard aan investeringen. Dat is het andere knooppunt van China’s tweeledige strategie voor West-Azië.

De negen permanente SCO-leden vertegenwoordigen nu 40 procent van de wereldbevolking. Een van hun belangrijkste beslissingen in Samarkand was om de bilaterale handel en de totale handel in hun eigen valuta te vergroten.

En dat verbindt ons verder met wat er gebeurt in Bishkek, Kirgizië, in volledige synchroniciteit met Riyad: de bijeenkomst van de Supreme Eurasia Economic Council, de beleidsuitvoeringstak van de Eurasia Economic Union (EAEU).

De Russische president Vladimir Poetin, in Kirgizië, had niet  eenvoudiger kunnen zijn : “Het werk is versneld in de overgang naar nationale valuta’s in wederzijdse verrekeningen… Het proces van het creëren van een gemeenschappelijke betalingsinfrastructuur en het integreren van nationale systemen voor de overdracht van financiële informatie is begonnen.”

De volgende Hoge Euraziatische Economische Raad zal in mei 2023 in Rusland plaatsvinden, voorafgaand aan het Belt and Road Forum. Neem ze samen en we hebben de lijnen van de geo-economische routekaart in het verschiet: het streven naar de petroyuan gaat parallel aan het streven naar een “gemeenschappelijke betalende infrastructuur” en bovenal een nieuwe alternatieve valuta die de Amerikaanse dollar omzeilt.

Dat is precies wat het hoofd van het macro-economisch beleid van de EAEU, Sergey Glazyev , heeft ontworpen, zij aan zij met Chinese specialisten.

Totale financiële oorlog

De overgang naar de petroyuan zal een groot risico inhouden.

In elk serieus geo-economisch spelscenario is het een gegeven dat een verzwakte petrodollar het e inde betekent van de keizerlijke gratis lunch die al meer dan vijf decennia van kracht is.

Kort gezegd: in 1971 trok de toenmalige Amerikaanse president Richard “Tricky Dick” Nixon de VS van de goudstandaard af; drie jaar later, na de olieschok van 1973, benaderde Washington de Saoedische olieminister, de beruchte sjeik Yamani, met het spreekwoordelijke aanbod dat je niet kunt weigeren: wij kopen jullie olie in dollars en in ruil daarvoor kopen jullie onze schatkistcertificaten, veel wapens en recyclen jullie wat er nog in onze banken zit.

Washington kan nu plotseling tot in het oneindige helikoptergeld uitdelen – nergens door gedekt – en de Amerikaanse dollar als ultiem hegemoniaal wapen, compleet met een reeks sancties tegen 30 landen die het wagen ongehoorzaam te zijn aan de eenzijdig opgelegde “op regels gebaseerde internationale orde”.

Impulsief schommelen aan deze imperiale boot is anathema. Dus Peking en de GCC zullen de petroyuan langzaam maar zeker invoeren, en zeker zonder enige fanfare. De kern van de zaak is opnieuw hun wederzijdse blootstelling aan het westerse financiële casino.

In het geval van China, wat te doen, bijvoorbeeld, met die enorme biljoen dollar aan Amerikaanse staatsobligaties. In het Saoedische geval is het moeilijk om na te denken over “strategische autonomie” – zoals die van Iran – als de oliedollar een hoofdbestanddeel is van het westerse financiële systeem. Het menu van mogelijke imperiale reacties omvat alles van een zachte staatsgreep/regimewisseling tot Shock and Awe over Riyad – gevolgd door regimewisseling.

Maar wat de Chinezen – en de Russen – beogen gaat veel verder dan een Saoedische (en Emiraatse) situatie. Peking en Moskou hebben duidelijk vastgesteld hoe alles – de oliemarkt, de wereldwijde grondstoffenmarkten – verbonden is met de rol van de Amerikaanse dollar als reservemunt.

En dat is precies wat de EAEU-besprekingen, de SCO-besprekingen, vanaf nu de BRICS+-besprekingen en de tweeledige strategie van Peking in heel West-Azië beogen te ondermijnen.

Beijing en Moskou, binnen het BRICS-kader, en verder binnen de SCO en de EAEU, hebben hun strategie nauw op elkaar afgestemd sinds de eerste sancties tegen Rusland na de Maidan in 2014, en de feitelijke handelsoorlog tegen China die in 2018 werd ontketend.

Nu, nadat de speciale militaire operatie van februari 2022 door Moskou in Oekraïne is gelanceerd en de NAVO in alle opzichten is overgegaan in een oorlog tegen Rusland, zijn we het gebied van de hybride oorlog voorbij en zitten we diep in de totale financiële oorlog.

SWIFT drijft weg

Het hele Mondiale Zuiden heeft de “les” geleerd dat het collectieve (institutionele) westen de buitenlandse reserves van een G20-lid, een nucleaire supermacht, bevriest, als in stelen. Als dat Rusland overkomt, kan het iedereen overkomen. Er zijn geen “regels” meer.

Rusland heeft sinds 2014 zijn SPFS-betalingssysteem verbeterd, parallel met China’s CIPS, die beide het door het westen geleide SWIFT-betalingssysteem omzeilen en steeds meer worden gebruikt door centrale banken in Centraal-Azië, Iran en India. In heel Eurazië laten steeds meer mensen Visa en Mastercard links liggen en gebruiken ze UnionPay en/of Mir-kaarten, om nog maar te zwijgen van Alipay en WeChat Pay, die beide zeer populair zijn in Zuidoost-Azië.

Natuurlijk zal de oliedollar – en de Amerikaanse dollar, die nog altijd minder dan 60 procent van de mondiale deviezenreserves vertegenwoordigt – niet van de ene op de andere dag in de vergetelheid raken. Xi of Arabia is slechts het laatste hoofdstuk in een seismische verschuiving die nu wordt aangedreven door een selecte groep in het Zuiden, en niet door de vroegere “hypermacht”.

De handel in hun eigen valuta en een nieuwe, wereldwijde alternatieve munt staat bovenaan de prioriteitenlijst van die lange lijst van landen – van Zuid-Amerika tot Noord-Afrika en West-Azië – die staan te popelen om toe te treden tot BRICS+ of de SCO, en in heel wat gevallen tot beide.

De inzet kan niet hoger zijn. En het gaat allemaal om onderwerping of het uitoefenen van volledige soevereiniteit. Dus laten we de laatste essentiële woorden over aan de belangrijkste diplomaat van onze roerige tijden, de Russische Sergey Lavrov, op de internationale interpartijconferentie Eurasian Choice as a Basis for Strengthening Sovereignty:

Allemaal aan boord…van de Soevereine Trein.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/03/15/29276/