Het is een constante in de geschiedenis: veranderingen zijn zeldzaam, maar plotseling. Zij die het zwaarst worden getroffen, zien ze meestal als laatsten aankomen. Zij zien ze pas als het te laat is. In tegenstelling tot het statische beeld dat in het Westen overheerst, zijn de internationale betrekkingen in 2022 op hun kop gezet, voornamelijk ten nadele van de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Duitsland, vaak ten voordele van China en Rusland. Met hun ogen gericht op Oekraïne zien de westerlingen de herverdeling van de kaarten niet.

De internationale betrekkingen werden zelden zo door elkaar geschud als in 2022. En het is nog niet voorbij. Het begonnen proces zal niet stoppen, ook al wordt het door gebeurtenissen verstoord en mogelijk enkele jaren onderbroken. De overheersing van het Westen, zowel de Verenigde Staten als de voormalige koloniale machten van Europa (vooral het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Spanje) en Azië (Japan), loopt ten einde. Niemand gehoorzaamt meer aan een leider, ook de staten die vazallen van Washington blijven niet. Iedereen begint nu voor zichzelf te denken. We zijn nog niet in de multipolaire wereld die Rusland en China tot stand trachten te brengen, maar we zien hem wel ontstaan, schrijft Thierry Meyssan.

Het begon allemaal met de Russische militaire operatie om resolutie 2202 van de Veiligheidsraad af te dwingen en de gehele Oekraïense bevolking te beschermen tegen haar “integraal nationalistische” regering. Natuurlijk is deze gebeurtenis helemaal niet wat er in de Verenigde Staten, de Europese Unie, Australië en Japan van wordt verwacht. Het Westen is ervan overtuigd dat Rusland Oekraïne is binnengevallen om zijn grenzen met geweld te wijzigen. Dit is echter niet wat president Vladimir Poetin heeft aangekondigd, noch wat het Russische leger heeft gedaan, noch hoe de gebeurtenissen zich hebben ontvouwd.

Laten we de vraag wie gelijk heeft en wie ongelijk heeft even buiten beschouwing laten. Het hangt ervan af of men op de hoogte is van de burgeroorlog die Oekraïne verscheurt sinds de afzetting van de democratisch gekozen president, Viktor Janoekovitsj, in 2014. Westerlingen die de 20.000 doden van deze oorlog vergeten, kunnen niet bedenken dat de Russen dit bloedbad wilden stoppen. Omdat ze de akkoorden van Minsk negeren, waarvan Duitsland en Frankrijk naast Rusland garant stonden, kunnen ze niet bedenken dat Rusland de “verantwoordelijkheid om te beschermen” die de Verenigde Naties in 2005 afkondigden, in praktijk heeft gebracht.

https://dissident.one/2022/12/08/angela-merkel-onthult-dat-minsk-overeenkomst-2014-bedoeld-was-om-oekraine-de-tijd-te-geven-zich-te-bewapenen/

Toch hebben de voormalige Duitse bondskanselier Angela Merkel [1] en de voormalige Franse president François Hollande [2] beiden publiekelijk verklaard dat zij de Minsk-akkoorden hebben ondertekend, niet om de burgeroorlog te beëindigen, maar integendeel om tijd te winnen en Oekraïne te bewapenen. Beide figuren feliciteren zichzelf met het feit dat ze Rusland erin hebben geluisd, terwijl ze Rusland ervan beschuldigen als enige verantwoordelijk te zijn voor de huidige oorlog. Het is niet verrassend dat deze twee voormalige machthebbers zich tegenover hun publieke opinie beroemen op hun dubbelhartigheid, maar hun woorden klinken in andere delen van de wereld anders. Voor de meerderheid van de mensheid toont het Westen zijn ware gedaante: het probeert nog steeds de rest van de wereld te verdelen en degenen die onafhankelijk willen zijn in de val te lokken; het praat over vrede, maar wakkert oorlogen aan.

Het is verkeerd te denken dat de sterksten altijd hun wil aan anderen willen opleggen. Deze westerse houding wordt zelden gedeeld door andere mensen. Samenwerking is veel doeltreffender gebleken dan uitbuiting en de revoluties die daardoor worden uitgelokt. Dit is de boodschap die de Chinezen hebben geprobeerd uit te dragen door te spreken over “win-win” relaties. Het ging niet om eerlijke handelsbetrekkingen, maar om de manier waarop de Chinese keizers regeerden: wanneer een keizer een decreet uitvaardigde, moest hij ervoor zorgen dat het werd opgevolgd door de gouverneurs van elke provincie, ook door diegenen die niet door het besluit werden getroffen. Hij toonde hen dat hij hen niet vergeten was door hen elk een geschenk te geven.

In tien maanden tijd heeft de rest van de wereld, dat wil zeggen de overgrote meerderheid, de ogen geopend. Als 143 staten op 13 oktober het westerse verhaal hadden gevolgd en de Russische “agressie” [3] hadden veroordeeld, zouden ze vandaag in de Algemene Vergadering van de VN niet meer in de meerderheid zijn om zo te stemmen. De stemming, op 30 december, van een resolutie die het interne VN-tribunaal, het Internationaal Gerechtshof, vraagt om Israëls bezetting van de Palestijnse gebieden tot “bezetting” te verklaren, is hiervan het bewijs. De Algemene Vergadering legt zich niet langer neer bij de westerse wanorde in de wereld.

11 Afrikaanse staten, die voorheen in de invloedssfeer van Frankrijk lagen, hebben een beroep gedaan op het Russische leger of een Russische particuliere militaire onderneming om hun veiligheid te garanderen. Zij geloven niet meer in de oprechtheid van Frankrijk en de Verenigde Staten. Weer anderen zijn zich ervan bewust dat westerse bescherming tegen jihadi’s hand in hand gaat met westerse heimelijke steun aan jihadi’s. Zij zijn publiekelijk bezorgd over de massale overdracht van voor Oekraïne bestemde wapens aan jihadisten in de Sahel of aan Boko Haram [4], zozeer zelfs dat het Amerikaanse ministerie van Defensie een controlemissie heeft ingesteld om na te gaan wat er met de voor Oekraïne bestemde wapens gebeurt, als een manier om het probleem te begraven en te voorkomen dat het Congres zich met deze duistere plannen bemoeit.

In het Midden-Oosten speelt Turkije, lid van de NAVO, een subtiel spel tussen zijn Amerikaanse bondgenoot en zijn Russische partner. Ankara besefte lang geleden dat het nooit tot de Europese Unie zou toetreden en, meer recent, dat het niet langer verwacht werd zijn imperium over de Arabieren te herstellen. Daarom wendt het zich tot Europese staten (zoals de Bulgaren, Hongaren en Kosovaren) en Aziatische staten (zoals Azerbeidzjan, Turkmenistan, Oezbekistan, Kazachstan en Kirgizië) met een Turkse cultuur (en geen Turkse taal zoals de Chinese Oeigoeren). Het gevolg is dat Ankara zich verzoent met Damascus en zich voorbereidt om het Westen te verlaten voor het Oosten.

Begin van het einde van de relatie van Turkije met de NAVO en de VS – Turkije’s Erdogan zet Syrië op zijn kop

De komst van China naar de Golf tijdens de top van Riyad heeft de rollen in dat deel van de wereld omgedraaid. De Arabische staten zagen dat Peking redelijk was, dat het hen hielp vrede te sluiten met hun Perzische buren. Iran is echter een eeuwenoude bondgenoot van China, maar China verdedigt het land zonder het weg te laten komen met zijn excessen. Zij hebben het verschil gemeten met het Westen, dat daarentegen sinds 1979 niet is opgehouden hen te verdelen en tegen te werken.

India en Iran werken samen met Rusland hard aan een transportcorridor die hen in staat zal stellen handel te drijven ondanks de westerse economische oorlog (in het Westen voorgesteld als “sancties”, hoewel deze volgens het internationale recht onwettig zijn). Mumbai is reeds verbonden met Zuid-Rusland en binnenkort met Moskou en Sint-Petersburg. Dit maakt Rusland en China complementair. Peking bouwt wegen in Eurazië van oost naar west, Moskou langs de lengtegraden.

China, voor wie deze oorlog een ramp is die zijn plannen om de zijderoutes aan te leggen verstoort, heeft zich nooit aangesloten bij het westerse verhaal. Het is een voormalig slachtoffer van Rusland, dat in de 19e eeuw deelnam aan de bezetting van Tianjin en Wuhan (Hankou), maar het weet dat het Westen er alles aan zal doen om beide uit te buiten. Zij herinnert zich haar vroegere bezetting om zich ervan bewust te zijn dat haar lot verbonden is met dat van Rusland. Zij begrijpt niet veel van Oekraïense zaken, maar zij weet dat haar visie op de organisatie van de internationale betrekkingen alleen kan worden verwezenlijkt als Rusland zegeviert. Zij wil niet aan de zijde van Rusland vechten, maar zal ingrijpen als Rusland wordt bedreigd.

Deze heroriëntatie op de wereld is zeer zichtbaar in de overheidsinstellingen. Het Westen vernederde Rusland in de Raad van Europa totdat Moskou vertrok. Tot hun verbazing liet Rusland het daar niet bij. Eén voor één verliet het alle in de Raad van Europa gesloten overeenkomsten, op allerlei gebieden, van sport tot cultuur. Het Westen realiseert zich plotseling dat het zich heeft beroofd van een genereuze en beschaafde partner.

Het moet worden voortgezet in alle andere intergouvernementele organisaties, te beginnen met de Verenigde Naties. Dit is een oud verhaal in de Westers-Russische betrekkingen dat teruggaat tot de uitsluiting van Moskou uit de Volkenbond in 1939. Destijds vroegen de Sovjets, bezorgd over een mogelijke nazi-aanval op Leningrad (Sint-Petersburg), Finland om de haven van Hanko te leasen, maar de onderhandelingen sleepten zich voort en zij vielen Finland binnen, niet om het te annexeren, maar om hun marine in Hanko te plaatsen. Dit precedent wordt tegenwoordig onderwezen als een voorbeeld van Russisch imperialisme, hoewel de Finse president Urho Kekkonen zelf erkende dat de houding van de Sovjet-Unie “begrijpelijk” was.

Laten we terugkeren naar de Verenigde Naties. Rusland uitsluiten kon alleen nadat de Algemene Vergadering een hervorming van het Handvest had goedgekeurd. Dit was mogelijk in oktober, maar nu niet meer. Dit project gaat gepaard met een herinterpretatie van de geschiedenis en de aard van de VN.

Er wordt beweerd dat het lidmaatschap van de organisatie oorlog verbiedt. Dit is onzin. Het lidmaatschap van de VN verplicht tot “handhaving van de internationale vrede en veiligheid”, maar de mens staat onder bepaalde voorwaarden het gebruik van geweld toe. Soms wordt deze toestemming zelfs een verplichting onder de “verantwoordelijkheid om te beschermen”. Dit is precies wat Rusland doet voor de bevolking van Donbass en Novorussia. Moskou is niet blind en heeft zich teruggetrokken van de rechteroever (noordelijk deel) van de stad Kershon. De Russische generale staf trok zich terug achter een natuurlijke grens, de rivier de Dnjepr, omdat zij het onmogelijk achtte het andere deel van de stad te verdedigen tegen westerse legers, ook al had de bevolking van de hele stad per referendum gevraagd om zich bij de Russische Federatie aan te sluiten. Er is nooit een Russische nederlaag geweest in Kershon, maar dat belet het Westen niet te spreken over de “herovering” ervan door het Zelenski-regime.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/09/11/de-door-de-vs-geleide-wereldorde-is-aan-het-wankelen-dit-is-waarom-het-slecht-nieuws-is-voor-europa/