Democratie is misschien niet het domste idee dat door de mens is bedacht, maar voor alles wat groter is dan een kleine stad is het waanzinnig. Het bestaat uit het idee dat een publiek, dat gemiddeld bijna niets weet, leiders kan kiezen in populariteitswedstrijden onder provinciale advocaten die weinig meer weten en niets hoeven te weten, behalve hoe ze verkozen kunnen worden, schrijft Fred Reed.

In een democratie is deze onwetendheid zowel een beschermde kwaliteit, zoals het moederschap, als een gewaardeerde hulpbron. Met algemene instemming kijken de geregeerden niet al te nauw naar de mentaliteit van de gekozen heersers, en de heersers spreken plechtig over de wijsheid van het volk, dat die niet heeft. Verslaggevers zullen vragen: “Senator, wat is uw mening over Afghanistan?” maar nooit: “Senator, waar ligt Afghanistan?” of “Kun je Afghanistan spellen?”

Om de diepte van de democratische verwarring te doorgronden, zouden we ons door middel van opiniepeilingen kunnen afvragen hoeveel kiezers drie steden in China kunnen noemen, afgezien van Peking, Shanghai en Hongkong. Of hoeveel mensen kunnen zelfs die steden opnoemen? Of hoeveel mensen kennen zelfs maar één datum in de Chinese geschiedenis, of kunnen één enkele provincie noemen? Toch weten ze dat China volkomen verschrikkelijk en gevaarlijk is.

Vraag welke landen grenzen aan de Kaspische Zee of de Zwarte Zee. Of, serieus, hoeveel mensen hebben ooit van de Kaspische Zee gehoord? In de huidige politiek zijn dit geen triviale trivia, maar beïnvloeden ze de keuze van Washington voor onze volgende oorlog.’

Kijk eens hoeveel er van de Minsk-akkoorden hebben gehoord. Als dat niet het geval is, hebben ze geen enkel benul van de oorlog in Oekraïne. Wat ze denken te weten is waarschijnlijk afkomstig van CNN en MSNBC, ijverige verkopers van wat niet zo is.

Gallup: Eenentwintig procent van de Amerikanen gelooft dat de zon om de aarde draait.

Vierenvijftig procent van de Amerikanen leest onder het niveau van het zesde leerjaar.

Het is een goede gok dat het onderste derde deel van de bevolking qua intelligentie helemaal niets weet van internationale aangelegenheden en buitengewoon weinig van nationale zaken. Gezien de schrikbarend slechte scholen in de steden is een andere goede gok dat het percentage zwarten dat op de hoogte is van de internationale geografie of politiek verwaarloosbaar laag is. Omdat Latijns-Amerikaanse hartchirurgen en systeemprogrammeurs in Florida niet de Rio Bravo overzwemmen om sinaasappels te plukken, is het onwaarschijnlijk dat het Latijns-Amerikaanse percentage veel beter zal zijn. Over het geheel genomen is geen van deze drie groepen ook maar in de verste verte gekwalificeerd om te stemmen.”

Afgevaardigde Sheila Jackson Lee (D-Texas) verbaasde de aanwezigen op een zonsverduisteringsevenement op een middelbare school maandag door te beweren dat de rotsvaste maan een “planeet” is die “voornamelijk uit gassen bestaat” – voordat ze eraan toevoegde dat ze nog steeds “de eerste in de rij” wil zijn om te leren hoe je daar moet leven.

Ik stel voor om haar te sturen. Zij is de voormalige topdemocraat in de ruimtesubcommissie van de House Science Committee.

“Terwijl iets meer dan een derde van de respondenten (36 procent) alle drie de takken van de Amerikaanse regering kon noemen, konden net zo veel mensen (35 procent) er geen enkele noemen.

Tijdens het lezen hebben 628 Patterson High School-studenten de test afgelegd. Van deze leerlingen testten 484, oftewel 77%, op het leesniveau van de basisschool. Dat omvat 71 middelbare scholieren die op kleuterschoolniveau lazen en 88 leerlingen die lazen op het niveau van de eerste klas. Nog eens 45 lazen op het niveau van de tweede klas. Slechts 12 studenten die op Patterson High School werden getest, lazen op niveau, wat neerkomt op slechts 1,9%.

Hoewel mensen die online politieke columns lezen waarschijnlijk een intelligentie hebben die boven het gemiddelde ligt, vraag ik me af hoeveel mensen die tekeergaan tegen het kapitalisme, socialisme, fascisme, racisme en terrorisme de woorden kunnen definiëren.

Ik heb onlangs de biografieën van de leden van de Kamercommissie voor China gecontroleerd om te zien hoeveel mensen Chinees lezen, schrijven of spreken. Geen. Zo maken wij beleid ten aanzien van het belangrijkste vreemde land ter wereld.

Een vriend, een voormalig senator in de VS, schatte ooit bloedserieus dat negentig procent van de Senaat niet weet waar Myan Mar ligt. Als u en ik, beste lezer, dit niet weten, maakt het waarschijnlijk niet uit. De Senaat houdt zich bezig met buitenlands beleid.

Het is belangrijk op te merken dat intelligentie op zichzelf niet het vermogen geeft om te stemmen. Ik ken mensen tot ver in de hogere percentielen die niet de tijd of de interesse hebben om zich bijvoorbeeld zorgen te maken over het buitenlands beleid. Er zijn ingenieurs, neurochirurgen, wiskundigen, journalisten, muzikanten en kunstenaars wier gedachten niet in politieke richtingen gaan, vooral niet als het gaat om obscure landen aan de andere kant van de wereld. Neurochirurgen hebben gezinnen die aandacht verdienen, tijdschriften om te lezen om op de hoogte te blijven van hun vakgebied, misschien een paar hobby’s, en ze hebben niet veel meer over om zich zorgen te maken over een nieuwe Russische pijpleiding door Mongolië, waar dat ook is.

Mensen die ik heb ontmoet met een IQ van 190 of beter, misschien vier (van wie ik zeker niet één ben), hadden het geheugen en het analytische vermogen om, denk ik, een begrip van politiek, geschiedenis, enzovoort, te benaderen. Deze mensen zijn zo zeldzaam dat ze bijna niet bestaan. De rest van ons kan op zijn best stukjes en beetjes kennen.

Mijn kennis van de Kaukasische politiek bestaat bijvoorbeeld volledig uit het feit dat Washington militaire bases in Georgië wil vestigen om Rusland te helpen omsingelen. Ik ben totaal onwetend van de Congres- en staatspolitiek, het landbouwbeleid, of veel van wat Blackrock over de hele wereld doet. Er is te veel om te weten, en te weinig verstand om het te weten.

Als we uitzonderingen en gradaties negeren, kan het publiek worden beschouwd als een enorme semi-comateuze poliep die alleen weet of het comfortabel is of koud en nat en genoeg te eten heeft. Als de economie goed is, zullen mensen op de gevestigde exploitanten stemmen, of deze nu enige verantwoordelijkheid hebben voor de welvaart of niet. Als oorlogen kunnen worden uitgevochten zonder ze te hinderen, op plaatsen die niet binnen hun visuele horizon liggen, zullen ze er nauwelijks aandacht aan besteden. Ze houden zich niet bezig met onderwijs, zolang hun kinderen maar goede cijfers halen, hoe weinig het ook met het geleerde te maken heeft. Hun interesses zijn lokaal, hoewel ze zich wel kunnen opwinden over dit of dat voetbalteam, deze Trump of die Biden, of moraliteitsspelletjes over politiegeweld of de rechtvaardige heldhaftigheid van Oekraïners.

Rekening houdend met het eerder genoemde slechte onderwijs, de gecontroleerde media en het Amerikaanse anti-intellectualisme – Amerikanen lijken een hekel te hebben aan de duidelijk intelligente mensen – en je hebt een staatsbestel dat totaal niet in staat is tot iets dat ook maar in de buurt komt van een functionele democratie. Wind de mensen op over de Superbowl of moraalverhalen over Oekraïne of Rusland en ze zullen alles doen wat gewenst is. Omrollen. Blaffen. Bedelen. Er is niets aan.

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen: