Wat is er veranderd in de relatie tussen de VS en China waardoor de twee landen dichter bij een oorlog zijn gekomen?

Niemand lijkt het te weten. Lezers die de ontwikkelingen in China op de voet volgen, weten dat de betrekkingen tussen de twee grootmachten de afgelopen jaren steeds meer gespannen zijn geworden, schrijft Mike Whitney. Maar hoewel de VS China vijandiger benaderen, lijkt niemand te weten waarom. Was er iets specifieks dat China deed dat Washington boos maakte, wat leidde tot het opleggen van economische sancties, technologische blokkades en militaire provocaties in de Straat van Taiwan?

Nee, er zijn geen aanwijzingen dat China iets heeft gedaan. Wat veranderde was de benadering van Washington ten aanzien van China. En zoals je zult zien veranderde de aanpak van Washington heel snel en dramatisch. China ging bijna van de ene op de andere dag van vriend naar vijand.

Dit is waarom.

Na de ontbinding van de Sovjet-Unie in 1991 handhaafden de VS een beleid van betrokkenheid bij China dat de ontwikkeling ervan versnelde en het land transformeerde in de belangrijkste motor van de mondiale groei . In december 2001 kreeg China de status van “meest begunstigde natie” (MFN), die kort daarna werd gevolgd door zijn toetreding tot de Wereldhandelsorganisatie (WTO). Deze ontwikkelingen gaven China toegang tot de westerse markten, waardoor China een productie-industrie centrum werd voor Amerikaanse multinationals als Nike, Apple en Dell. De opening van China veroorzaakte ook een golf van buitenlandse investeringen, die de groei opvoerden en tegelijkertijd de financiële activa- en obligatiemarkt versterkten. Kortom, het Amerikaanse beleid legde de basis voor het ‘Chinese wonder’, dat de weg vrijmaakte voor een grootmachtsconflict met de VS.

Geen enkel ander land ter wereld is meer verantwoordelijk voor de snelle opkomst van China dan de Verenigde Staten. Nu heeft het establishment van het buitenlands beleid echter besloten dat het zijn eigen creatie niet leuk vindt. Het bevalt het land niet dat China gebruik heeft gemaakt van de kansen die het kreeg om zichzelf te transformeren in een concurrent van de Verenigde Staten. Het land is niet blij met het feit dat de Chinese economie meer dan twee keer zo snel groeit als die van Amerika, en dat de economie binnen tien jaar de VS zal overtreffen. Het bevalt het land niet dat China bezig is met het bouwen van een 21e-eeuws, ultramodern infrastructuurnetwerk dat economisch een groot deel van Europa, het Midden-Oosten, Afrika en Azië zal integreren in de grootste vrijhandelszone ter wereld. Het houdt niet van het feit dat China een 21e eeuws, ultramodern infrastructuurnetwerk aan het bouwen is dat een groot deel van Europa, het Midden-Oosten, Afrika en Azië economisch zal integreren in ‘s werelds grootste vrijhandelszone. Het houdt niet van het feit dat China’s expansieve economische/politieke strategie onvermijdelijk de “op regels gebaseerde internationale orde” zal vervangen door een door China geleid systeem waarin de renminbi de reservemunt van de wereld is en China’s financiële markten de grootste en meest liquide ter wereld zijn. Het Amerikaanse buitenlands beleid is niet blij met al deze ontwikkelingen, vooral omdat het grotendeels verantwoordelijk is voor al deze ontwikkelingen.

Begrijp me niet verkeerd; de Chinezen zijn intelligente, vindingrijke, creatieve en ijverige mensen. En de Chinese Communistische Partij heeft een cruciale rol gespeeld bij het uit de armoede halen van 800 miljoen mensen en het sturen van de economie van het land naar ongekende groei en welvaart. Maar als China geen toegang had gekregen tot de westerse markten en niet zou zijn toegetreden tot de WTO, zou er vandaag de dag geen Chinees wonder en geen Chinese supermacht zijn. Deze kansen waren het resultaat van breed gedragen beleid dat vrijwel universeel werd onderschreven door de elites van het Amerikaanse buitenlands beleid. Dus als Washington er nu spijt van heeft dat beleid te hebben gesteund, kan het alleen maar zichzelf de schuld geven. Hier is wat meer achtergrondinformatie van expert op het gebied van buitenlands beleid John Mearsheimer:

Tijdens de Koude Oorlog en onder het beleid van president Nixon besloten de VS China in te schakelen en een quasi-alliantie met China te vormen tegen de Sovjet-Unie. Dat was buitengewoon verstandig. En Nixon had gelijk toen hij de Chinese economie hielp groeien, want hoe machtiger China werd, des te effectiever het land werd als afschrikmiddel tegen de Sovjet-Unie. Maar toen de Koude Oorlog in 1989 eindigde en de Sovjet-Unie in 1991 instortte, hadden de VS China niet langer nodig om de Sovjet-Unie in bedwang te houden.

Wat we dwaas hebben gedaan, was een beleid van betrokkenheid voeren, dat expliciet bedoeld was om China te helpen economisch machtiger te worden. Naarmate China economisch groeide, vertaalde het die economische macht uiteraard in militaire macht, en de VS hielpen, als gevolg van dit dwaze beleid van betrokkenheid, bij het creëren van een gelijkwaardige concurrent.

Mijn conclusie is dat het Nixon-Kissinger-beleid van begin jaren zeventig tot eind jaren tachtig bij uitstek zinvol was. Maar daarna was de betrokkenheid een kolossale strategische blunder….

De VS verwachtten niet alleen dat China machtiger zou worden, maar hielpen China ook met opzet om machtiger te worden. Zij deed dit vanuit de veronderstelling dat China in de loop van de tijd een democratie zou worden en daardoor een verantwoordelijke stakeholder zou worden in een door Amerika geleide internationale orde.

Natuurlijk gebeurde dat niet. China is geen democratie geworden. En China is in feite van plan de hegemonie in Azië te vestigen en de VS over de hele planeet uit te dagen. We hebben nu een nieuwe Koude Oorlog.”

U.S. engagement with China a ‘strategic blunder’: Mearsheimer, Nikkei

Hoewel ik het met het meeste van wat Mearsheimer zegt, eens ben, ben ik het absoluut niet eens met het idee dat de Amerikaanse leiders zich oprecht zorgen maakten over het feit dat China een democratie zou worden. De democratie verklaart ook niet waarom het Amerikaanse beleid is veranderd van wederzijds voordelige betrokkenheid naar openlijke vijandigheid. Wat Mearsheimer niet onderkent, is dat de westerse economieën worden gecontroleerd door een oligarchie van elites die er niet in zijn geslaagd enige significante inbreuk te maken op de machtsstructuur van de Chinese regering. Dit komt niet omdat de Chinese regering ogenschijnlijk ‘communistisch’ is, maar omdat de Chinese leiders sterk nationalistisch zijn en vastbesloten zijn om China’s eigen soevereine onafhankelijkheid te handhaven tegen de aanval van de westerse elites. Met andere woorden, De opkomende confrontatie met China is een machtsstrijd tussen de globalistische kliek van het WEF en Chinese nationalisten.

Hoe dan ook is China niet verantwoordelijk voor de gespannen verhoudingen die er vandaag de dag bestaan. De vijandigheid en provocaties komen allemaal van de Verenigde Staten, die proberen de schade die zij hebben aangericht ongedaan te maken door beleid te implementeren dat in strijd is met hun eigen nationale belangen. Kortom, de regering-Biden probeert dertig jaar mislukt beleid ongedaan te maken door een ommekeer te maken en vervolgens China de schuld te geven. Hier is meer van Mearsheimer:

Zoals de tijd heeft geleerd, was de engagementstrategie een mislukking. De Chinese economie heeft een ongekende sprong voorwaarts gemaakt, maar het land heeft zichzelf niet getransformeerd in een liberale democratie of ‘een verantwoordelijke speler (een speler die geïnteresseerd is in het handhaven van de huidige internationale orde)’. Integendeel: de Chinese leiders zien liberale waarden als een bedreiging voor de stabiliteit van hun land. En zij voeren, zoals de leiders van de opkomende machten gewoonlijk doen, een streng buitenlands beleid. We moeten toegeven dat economische betrokkenheid een kolossale strategische fout was . Kurt Campbell en Eli Ratner – twee voormalige functionarissen van de Obama-regering die toegaven dat de betrokkenheid was mislukt en degenen die vandaag in de regering-Biden zitten – schrijven: “Washington wordt nu geconfronteerd met de meest dynamische en geduchte concurrent in de moderne geschiedenis.” (U.S. engagement with China a ‘strategic blunder’: Mearsheimer, Nikkei)

De vraag die onmiddellijk opkomt is: als engagement zo’n ‘kolossale strategische fout’ was, waarom duurde het dan dertig jaar om daarachter te komen? Met een bevolking die vier keer zo groot is als de VS en het bbp de afgelopen twintig jaar met grofweg 9% is gegroeid, had het vrij duidelijk moeten zijn dat China in de niet al te verre toekomst groter en machtiger zou worden dan de VS. En toch deed iedereen in het politieke establishment alsof ze niet zagen wat zich vlak onder hun neus afspeelde.

Dat is schokkend. En wat nog schokkender is, is de oplossing die onze leiders hebben gekozen om hun huidige voorsprong op de wereldorde te behouden. Ze zijn van plan alles te doen wat in hun macht ligt om de economische ontwikkeling van China te saboteren. Dit sluit perfect aan bij de observatie van Mearsheimer dat “de enige kans die de dynamiek kan veranderen een dramatische crisis is die de niet-aflatende groei van China ondermijnt.” En dat verklaart wat er vandaag aan de hand is: de regering-Biden doet een gezamenlijke inspanning om zich te richten op de kwetsbare sectoren van de Chinese economie en zoveel mogelijk schade aan te richten via sancties, blokkades en verstoring van de aanvoerlijnen. Wij verwachten dat deze economische oorlog tegen China de komende jaren geleidelijk zal intensiveren, samen met nieuwe provocaties in de Straat van Taiwan en de Zuid-Chinese Zee. Als de analyse van Mearsheimer klopt, bevinden we ons nog steeds in de beginfase van een hybride oorlog die ongetwijfeld nog jaren zal voortduren.

Wanneer kwam het dan bij onze genieën op het gebied van het buitenlands beleid op dat het stimuleren van de Chinese groei de Amerikaanse vooruitzichten voor de toekomst daadwerkelijk zou kunnen schaden?

We kennen de specifieke datum niet, maar het lijkt erop dat ergens rond 2017 de consensus onder de elite, die betrokkenheid steunde, uit elkaar begon te vallen, omdat steeds meer mensen zich bewust werden van de tekortkomingen van het beleid. Bekijk dit commentaar van Martin Wolf, hoofdredacteur van de Financial Times, die uitlegt hoe snel de westerse elites zich tegen China keerden:

Ik denk dat wat er gebeurt is dat westerse beleidsmakers en vooral Amerikaanse beleidsmakers hebben besloten dat de opkomst van China een grote strategische bedreiging is. En dit heeft verschillende dimensies. Eén daarvan is dat links van het midden tot de mening is gekomen: “Nou, ze zullen nooit een democratie worden zoals we dachten, en dat is problematisch. Dat vinden wij niet leuk.” Maar het grotere element – ​​en dat is de visie van de strategische gemeenschap en een groot deel van het bedrijfsleven – is dat “Deze mensen (China) een ernstige bedreiging vormen.Ze beschikken over enorme middelen, de verdedigingsopbouw is behoorlijk substantieel, en ze lopen technologisch voorop op een aantal zeer belangrijke gebieden, en we zijn veel te afhankelijk van hen… Ze beschouwen de onderlinge afhankelijkheid van China als beangstigend, en deze paranoia is nu een dominant element worden in het Amerikaanse denken…. En het is heel snel en over de hele linie in Amerika veranderd, hoewel we het nu ook in Europa zien. Onlangs werd door de Duitse Industriële Confederatie een artikel gepubliceerd waarin in essentie stond: “Je kent het Chinese technologiebeleid; het is een bedreiging voor Duitsland.” Dit is een grote verandering en het heeft vrij recent plaatsgevonden.”

China: Friend or Foe?, You Tube, 12: 35 minute

Volgens Wolf veranderden de algemene opvattingen over China onder de elites van het buitenlands beleid dus zeer snel en zeer dramatisch. (Het verhaal van Wolf komt overeen met dat van veel andere elites die hetzelfde verhaal vertellen.) Betrokkenheid werd steeds meer gezien als schadelijk voor de westerse belangen, en de zoektocht naar een andere aanpak begon. Wat Wolf ons niet vertelt, is wat de mandarijnen van het buitenlands beleid ervan overtuigde dat China een “grote strategische bedreiging” was geworden? Was dit te wijten aan het steeds activistischer toezicht van de CCP op buitenlandse bedrijven of de weigering van de Communistische Partij om hervormingen door te voeren in hun enorme staatsbedrijven (SOE’s) of had het iets te maken met China’s indrukwekkende vooruitgang op het gebied van geavanceerde technologie die de toekomst van AI en supercomputing voor het oprapen?

Wat was het?

Hoewel we die vraag niet met 100% zekerheid kunnen beantwoorden, kunnen we wel een goede inschatting maken.

In 2013 lanceerde de Chinese president Xi Jinping zijn kenmerkende infrastructuurprogramma, het Belt and Road Initiative, een uitgebreide, multicontinentale ontwikkelingsstrategie die het duurste en meest uitgebreide infrastructuurprogramma aller tijden is. Het BRI heeft al toezeggingen gekregen van meer dan 150 landen die 75% van de wereldbevolking vertegenwoordigen. Het verklaarde doel van het project is “om de regionale connectiviteit te verbeteren en een betere toekomst te omarmen.” In feite doet het project dat allemaal en nog veel meer. Het BRI zal havens, wolkenkrabbers, spoorwegen, wegen, bruggen, luchthavens, dammen, kolencentrales en spoortunnels verbeteren.Het zal een enorm spinnenweb van geavanceerde hogesnelheidslijnen creëren dat de kosten van de scheepvaart zal verlagen en tegelijkertijd de winsten van fabrikanten en groothandelaren zal vergroten. Het BRI projecteert een visie van een volledig geïntegreerde wereld van de 21e eeuw, waarin Peking het epicentrum van de mondiale handel vormt. Dit is de reden waarom de VS en hun bondgenoten – die de fervente verdedigers zijn van een archaïsch, extractief model van het neoliberale kapitalisme – bereid zijn alles te doen wat nodig is om de ontwikkeling van China te laten ontsporen en te voorkomen dat dit futuristische plan vooruitgang boekt. Hier is hoe Sir Malcolm Rifkind, politicus en voormalig minister, de betekenis van de BRI samenvatte in een recente discussie over China op You Tube:

“Als we jaren vooruit kijken, denk ik dat het belangrijkste de potentiële relevantie van het Belt and Road Initiative voor de relatie tussen Europa en China is. Duizend jaar lang hebben Europa en China via de vaarroutes contact met elkaar moeten hebben. Die enorme landmassa in Centraal-Azië was, net als de Atlantische Oceaan, een barrière. Wat gebeurt er nu; en als we 5, 10, 15 jaar vooruit kijken, gaan er nu al goederentreinen in steeds grotere aantallen in beide richtingen van China naar West-Europa. Dat betekent dus dat Europa en China elkaar rechtstreeks aan zouden kunnen kijken op een manier die Europa en Noord-Amerika konden doen dankzij het vliegverkeer en omdat de Atlantische Oceaan een brug werd.Dat zou een historische verandering zijn, ongeacht de politiek waarin China en Europa elkaar rechtstreeks aankijken en op die manier met elkaar handelen. Dat zou enorme gevolgen hebben.” China: vriend of vijand? YouTube, 1:21:10 min

Rifkind heeft gelijk. Het openen van transitcorridors en goederenlijnen tussen China en Europa is “het allerbelangrijkste”, omdat ze de continenten dichter bij elkaar brengen in een gigantische vrijhandelszone die onvermijdelijk hun wederzijdse macht en welvaart zal vergroten, terwijl de VS aan de buitenkant naar binnen kijken. Dit is de reden waarom de regering-Biden zo vastbesloten is ervoor te zorgen dat het BRI geen realiteit wordt. Houd in gedachten dat de belangrijkste doelstelling van het buitenlands beleid van de Verenigde Staten is “te voorkomen dat een vijandige macht een regio domineert waarvan de hulpbronnen, onder geconsolideerde controle, voldoende zouden zijn om mondiale macht te genereren.” De enorme uitbreiding van de Chinese Belt and Road over de Euraziatische landmassa en die de Europese hoofdsteden met Peking en Shanghai verbindt, past zeker in die beschrijving en kwalificeert China als de doodsvijand van Washington.

De Chinese leiders geloven nog steeds dat ze tot een akkoord met Washington kunnen komen dat een directe confrontatie zal helpen voorkomen. Maar de rode lijnen van Washington zijn al overschreden en er zullen ongetwijfeld problemen in het verschiet liggen.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over