Na het bezoek van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken aan China zullen de Europese landen opnieuw moeten kiezen tussen het volgen van de Amerikaanse koers en het bezegelen van hun eigen ondergang of het redden van zichzelf op het laatste moment uit deze dodelijke omhelzing, schrijft Dagmar Henn.

Kanselier Olaf Scholz kreeg in ieder geval een rode loper toen hij in China aankwam. De komst van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken heeft echter een goede kans om in de top tien van de lijst ‘Hoe ontvang ik ongewenste gasten’ te komen, maar wordt nog steeds verslagen door de ontvangst van Blinken in Istanbul, toen de luchthavenlichten ‘s nachts nog niet eens waren geactiveerd.

Eigenlijk was alles vooraf duidelijk: Blinken reist af om China te bedreigen, China wijst de bedreigingen af, en als gevolg daarvan zal de volgende ronde van sancties die de VS al hebben voorbereid, worden geactiveerd. Het is grotendeels een script dat beide partijen vóór de uitvoering van binnen en van buiten kenden.

Uiteraard houdt het bezoek van Blinken verband met de goedkeuring door het Amerikaanse Congres van het ‘hulppakket’, dat ook nog eens miljarden extra voor de herbewapening van Taiwan omvat. En het valt te verwachten dat de Chinese reactie op de verwachte sancties net zo duidelijk zal zijn als de sancties zelf en dat het hele drama uiteindelijk alleen maar zal dienen om het westerse publiek een verklaring te geven voor een verdere escalatie van de economische oorlog.

Op het eerste gezicht heeft de gebeurtenis die waarschijnlijk de grootste impact zal hebben op de economische betrekkingen tussen de VS en China niets met China te maken: het Amerikaanse besluit om bevroren Russische tegoeden in beslag te nemen. China, als nog steeds de grootste eigenaar van Amerikaanse obligaties, zal dit besluit met grote bezorgdheid hebben bekeken; Als de veronderstelling juist is dat het doel van de reis van de Amerikaanse minister van Financiën Janet Yellen naar China een paar weken geleden in de eerste plaats was om China ervan te overtuigen dezelfde obligaties te blijven kopen, dan zijn deze pogingen zeker meer dan gefrustreerd geweest.

Hoe ingewikkeld het spel van actie en reactie is, bleek ook uit de gevolgen van het recente besluit van de VS en het VK om sancties op te leggen aan de invoer van verschillende metalen uit Rusland, waaronder koper en tin. Het resultaat was niet alleen dat de handel in deze metalen gewoon voor een groot deel verschoof van Chicago en Londen naar Shanghai, maar ook een aanzienlijke stijging van de prijs van deze metalen (wat de aangekondigde één miljoen openbare oplaadpunten voor elektrische auto’s, die deze federale regering eigenlijk wilde leveren, nog onrealistischer maakt, aangezien er geen elektriciteit stroomt zonder koper). Daarom kunnen we met een gerust hart aannemen dat de komende sanctieronde van de VS tegen China opnieuw is ontwikkeld zonder nauwkeurige berekeningen van de gevolgen voor de eigen economie.

Eén ding is echter duidelijk: de aanscherping van het Amerikaanse beleid ten aanzien van China, geïnitieerd door het bezoek van Blinken, zet de EU-landen onder druk om beslissingen te nemen. Wat in China heel duidelijk wordt waargenomen en ook dienovereenkomstig wordt becommentarieerd in de Chinese Global Times.

“Over het geheel genomen is de Europese perceptie van China de afgelopen twee jaar verschoven naar rationaliteit en een terugkeer naar de Europese strategische autonomie. Toen China’s ‘drievoudige positie’ als ‘partner, concurrent en systemische rivaal’ voor het eerst werd geïntroduceerd, legde de Europese kant vooral de nadruk op China als een ‘systemische rivaal’, en het heersende debat over ‘ontkoppeling’ en ‘de-risking’ veroorzaakten een enorme schok in de relatie tussen Europa en China. Na twee jaar van oefenen en ontwikkelen heeft Europa, hoewel er nog steeds conflicten zijn en tegenstrijdigheden in zijn perceptie van China, beseft dat China en Europa zich niet van elkaar kunnen loskoppelen, noch zich in een ideologische systemische confrontatie kunnen storten, maar zich in plaats daarvan moeten concentreren op economische, technologische en andere gebieden die meer in overeenstemming zijn met de strategische belangen van Europa.

Naast het bezoek van Scholz citeert de Global Times gesprekken met de Hongaarse en Franse ministeries van Buitenlandse Zaken. En zonder de actoren daadwerkelijk te noemen, wordt er ook op gewezen dat er in Europa ook krachten aan het werk zijn die deze samenwerking, die hun eigen strategische belangen dient, niet willen:

“Terwijl China en Europa het wederzijdse politieke vertrouwen versterken door middel van communicatie en interactie, zijn er krachten die ongefundeerde beweringen over ‘Chinese spionnen’ en ‘Chinese infiltratie’ gebruiken om angst onder het Europese publiek aan te wakkeren.“

Voor de Global Times, die anders altijd een stapje directer is dan de Chinese buitenlandse politiek, is dit bijna een terugkeer naar klassieke Chinese formuleringen. Maar het is natuurlijk gemakkelijk te zien wie deze krachten zijn, wat ook verklaart waarom er veel vertegenwoordigers van het bedrijfsleven zaten in de delegatie die onder leiding van kanselier Scholz naar China reisde, maar niemand van de groene ministeries van Buitenlandse Zaken en Economische Zaken.

“In tijden als deze moet Europa zeer waakzaam zijn en deze negatieve krachten die de betrekkingen tussen China en Europa kunnen schaden, onder controle houden, zijn strategische autonomie behouden en niet in de val trappen om China als een tegenstander in plaats van een partner te zien of als een bedreiging in plaats van een kans. In sommige sectoren is er inderdaad sprake van concurrentie tussen China en Europa, maar dit is geen reden om te vervallen in een alomtegenwoordige politisering die alleen maar schadelijk zal zijn voor de respectieve belangen van zowel China als Europa.”

Feit is dat de twee kernmachten van de EU, Duitsland en Frankrijk, zichzelf al behoorlijk ver in een hoek hebben gemanoeuvreerd. De toespraak die de Franse president Emmanuel Macron onlangs op de Sorbonne hield, is een uiting van extreme verbijstering, een vermenging van het verlangen, nee, de noodzaak om zich te bevrijden uit de greep van de VS, met het bijna absurde idee dat dit zou kunnen gebeuren door nog agressiever het conflict met Rusland ingaan.

Er is een gebrek aan kracht om de noodzakelijke stap te zetten om te breken met de Amerikaanse strategie, en de druk op Frankrijk door het verlies van zijn Afrikaanse koloniën is minstens zo intens als die op Duitsland door het verlies van zijn industriële energiebasis. Het feit dat een artikel over de vriendschap van de achterneef van Charles de Gaulle met China in de Global Times verschijnt op hetzelfde moment als een commentaar waarin het strategische dilemma van West-Europa wordt geschetst, lijkt een subtiele bespotting.

In januari publiceerde de Duitse Bundesbank een essay in haar maandelijkse rapport waarin niet alleen het idee van een vermindering van de economische betrekkingen met China werd verbannen naar het rijk van sprookjes voor verschillende sectoren, maar waarin ook duidelijk werd gewaarschuwd dat problemen met investeringen in China zich heel gemakkelijk zouden kunnen vertalen in het faillissement van Duitse banken (overigens moet men aannemen dat dergelijke teksten ook in China worden gelezen). De reacties waarop men had kunnen hopen in verband met het sanctiebeleid tegen Rusland zijn nu te zien in de geschillen over het beleid ten aanzien van China.

Die waarschijnlijk snel tot een ontknoping zullen komen. Het feit dat de Duitse minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock, die gemakkelijk kan worden geïdentificeerd als onderdeel van de “negatieve krachten” die door de Global Times worden beschreven, buiten het protocol om een ontmoeting had met de secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, zou evenveel te maken kunnen hebben met het beleid ten aanzien van China als met de ontwikkelingen in Oekraïne.

Uit het commentaar in de Global Times blijkt dat China zich bewust is van de interne tegenstellingen in de EU en haar belangrijkste staten. Het feit dat China duidelijk onderscheid maakt tussen de Verenigde Staten en Europese landen betekent dat de optie van strategische onafhankelijkheid daadwerkelijk gerealiseerd zou kunnen worden.

Overigens zijn de kop en de tekst van het Global Times- rapport over de ontmoeting van Blinken met de Chinese minister van Buitenlandse Zaken Wang Yi aanzienlijk aangescherpt naarmate deze regels werden geschreven. De originele versie van de kop luidde: “De Chinese minister van Buitenlandse Zaken ontmoet Blinken en dringt er bij de VS op aan een einde te maken aan de inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van China of de Chinese ontwikkeling te onderdrukken.” Nu eindigt het met het “aansporen van de VS om de rode lijnen van China op het gebied van soevereiniteit, veiligheid en ontwikkelingsbelangen niet te overschrijden.”

Een samenvatting van de ontmoeting tussen de Chinese president Xi Jinping en Blinken is te vinden op de website van het Chinese ministerie van Buitenlandse Zaken. De uitspraken van Blinken worden kort samengevat:

“De Verenigde Staten streven niet naar een nieuwe Koude Oorlog, willen niet het Chinese systeem veranderen, willen de Chinese ontwikkeling niet onderdrukken, willen hun allianties tegen China niet nieuw leven inblazen en zijn niet van plan een conflict met China te voeren.”

Het is moeilijk aan te nemen dat mensen in Peking deze uitspraken geloven. Dit zou ook moeilijk zijn gezien het feit dat Amerikaanse soldaten gestationeerd waren op een eiland dat deel uitmaakt van Taiwan, slechts zes kilometer van het Chinese vasteland; De miljarden die werden uitgegeven voor de herbewapening van Taiwan waren slechts de kers op de taart. Niets in de Chinese verklaringen wijst erop dat de VS hebben toegegeven.

De Verenigde Staten zullen waarschijnlijk binnen relatief korte tijd na de terugkeer van Blinken sancties opleggen aan China en druk uitoefenen op de Europeanen om zich bij deze sancties aan te sluiten. Dit kan in de nabije toekomst de laatste kans zijn om de zaken om te draaien en een volledige economische ineenstorting te voorkomen.

Als je echter naar het Duitse partijlandschap kijkt, zijn de politieke vooruitzichten hiervoor bijna minder gunstig dan voor een terugkeer naar een rationele relatie met Rusland. De CDU onder Friedrich Merz is volledig gericht op Amerikaanse belangen, net als de Groenen, en zelfs de AfD volgt volledig de Amerikaanse lijn als het om China gaat. Alle duidelijke waarschuwingen van de Duitse industrie zijn niet vruchtbaar geweest, omdat ze heel goed weten dat de Russische sancties een touw om hun nek hebben geslagen, maar dat een confrontatie met China de kruk waarop ze nog steeds staan ​​onder hen uit zou schoppen.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over