Kijk goed naar de kaart hierboven. Wat zie je?

Je ziet de ontwikkeling van een hogesnelheidsspoorwegsysteem dat zijn gelijke nergens ter wereld kent, schrijft Mike Whitney.

Je ziet de realisatie van het plan om alle delen van het land te verbinden met moderne infrastructuur die de verzendkosten verlaagt, de mobiliteit verbetert en de winstgevendheid verhoogt. Je ziet een visie van de 21e eeuw waarin door de staat geleid kapitaal de plattelandsbevolking verbindt met stedelijke centra die de levensstandaard over de hele linie verhogen. Je ziet een uitdrukking van een nieuw economisch model dat 800 miljoen mensen uit de armoede heeft gehaald en tegelijkertijd de weg heeft vrijgemaakt voor wereldwijde economische integratie. Je ziet een industriële kolos die zich in alle richtingen uitbreidt en tegelijkertijd de basis legt voor een nieuwe eeuw van economische integratie, versnelde ontwikkeling en gedeelde welvaart.

Is er een hogesnelheidsspoorwegsysteem in de Verenigde Staten dat vergelijkbaar is met wat we vandaag in China zien?

Nee, dat is er niet. Tot nu toe is er in de Verenigde Staten minder dan 80 kilometer aan hogesnelheidstreinen aangelegd. (“Amtrak’s Acela, die 240 km/u haalt over 49,9 mijl spoor, is de enige hogesnelheidstreindienst van de VS.”) Zoals iedereen weet, is het Amerikaanse transportnet verouderd en in puin.

Maar waarom? Waarom lopen de Verenigde Staten zo ver achter op China bij de ontwikkeling van kritieke infrastructuur?

Het is omdat het door de staat geleide model van China enorm superieur is aan het Amerikaanse ‘carpetbagger‘-model. In China is de overheid direct betrokken bij de werking van de economie, wat betekent dat zij die industrieën subsidieert die groei stimuleren en ontwikkeling stimuleren. Daarentegen is het Amerikaanse kapitalisme een woeste free-for-all waarin particuliere eigenaren grote sommen geld kunnen omleiden naar onproductieve aandeleninkoop en andere zwendelpraktijken die niets doen om banen te creëren of de economie te versterken. Sinds 2009 hebben Amerikaanse bedrijven meer dan $ 7 biljoen uitgegeven aan het terugkopen van aandelen, een activiteit die de uitbetalingen aan rijke aandeelhouders verhoogt, maar niets van materiële waarde oplevert. Als dat kapitaal was geïnvesteerd in kritieke infrastructuur, zou elke stad in Amerika zijn verbonden met een gigantisch weefsel van hogesnelheidstreinen dat zich uitstrekt van “sea to shining sea”. Maar dat is niet gebeurd, omdat het westerse model het onttrekken van kapitaal voor persoonlijke verrijking stimuleert in plaats van de ontwikkeling van projecten die het algemeen belang dienen. In China zien we hoe snel transformatieve veranderingen kunnen plaatsvinden wanneer de rijkdom van een land wordt gebruikt om armoede uit te roeien, de levensstandaard te verhogen, ultramoderne infrastructuur aan te leggen en de basis te leggen voor een nieuwe eeuw.

Hier is meer uit een rapport van de Congressional Research Service over “China’s Economic Rise…”

Sinds de openstelling voor buitenlandse handel en investeringen en het doorvoeren van hervormingen van de vrije markt in 1979, behoort China tot de snelst groeiende economieën ter wereld, met een reële jaarlijkse groei van het bruto binnenlands product (bbp) van gemiddeld 9,5% tot en met 2018, een tempo beschreven door de World Bank als “de snelst aanhoudende expansie door een grote economie in de geschiedenis.” Een dergelijke groei heeft China in staat gesteld zijn BBP gemiddeld elke acht jaar te verdubbelen en naar schatting 800 miljoen mensen uit de armoede te helpen halen. China is de grootste economie ter wereld geworden (op basis van koopkrachtpariteit), fabrikant, handelaar in goederen en houder van deviezenreserves…. China is de grootste handelspartner van de VS, de grootste invoerbron en de grootste buitenlandse houder van Amerikaanse staatsobligaties, die de federale schuld helpen financieren en de Amerikaanse rentetarieven laag houden.

… China’s Economic Rise: History, Trends, Challenges, and Implications for the United States, Congressional Research Service

Hier is meer uit een artikel van het Center for Strategic and International Studies getiteld Confronting the Challenge of Chinese State Capitalism:

China heeft nu meer bedrijven op de Fortune Global 500-lijst dan de Verenigde Staten … bijna 75 procent hiervan zijn staatsbedrijven (SOE’s). Drie van de vijf grootste bedrijven ter wereld zijn Chinees (Sinopec Group, State Grid en China National Petroleum). China’s grootste staatsbedrijven hebben dominante marktposities in veel van de meest kritieke en strategische industrieën, van energie tot scheepvaart en zeldzame aardmetalen. Volgens berekeningen van Freeman Chair bedragen de gecombineerde activa van de 96 grootste staatsbedrijven van China in totaal meer dan 63 biljoen dollar, een bedrag dat gelijk staat aan bijna 80 procent van het mondiale bbp.

Confronting the Challenge of Chinese State Capitalism, Center for Strategic and International Studies

En hier is er nog een uit een rapport van het IMF getiteld “Azië klaar om wereldwijde economische groei te stimuleren, gestimuleerd door China’s heropening”:

Verwacht wordt dat China en India dit jaar samen ongeveer de helft van de wereldwijde groei zullen genereren. Azië en de Stille Oceaan zijn een relatief lichtpuntje in de somberder context van het wankele herstel van de wereldeconomie.

Zoals de Chart of the Week laat zien, zal de regio dit jaar ongeveer 70 procent bijdragen aan de wereldwijde groei — een veel groter aandeel dan in de afgelopen jaren.”

Asia Poised to Drive Global Economic Growth, Boosted by China’s Reopening, IMF

Kortom, het door de Chinese staat geleide model is de VS snel aan het inhalen op vrijwel elk gebied van industrie en handel, en het succes ervan is grotendeels te danken aan het feit dat de regering vrij is om haar herinvesteringsstrategie af te stemmen op haar toekomstvisie. Dat stelt de staat in staat om de winstgevendheid op korte termijn van zijn verschillende projecten te negeren, op voorwaarde dat ze de basis leggen voor een sterkere en meer expansieve economie in de komende jaren. De Chinese hervormer Chen Yun noemde dit fenomeen de “vogelkooi-economie”, wat betekent dat de economie “vrij kan vliegen” binnen de grenzen van het bredere politieke systeem. Met andere woorden, de Chinese leiders zien de economie als een instrument om hun gezamenlijke toekomstvisie te verwezenlijken.

Het succes van China is slechts gedeeltelijk te danken aan de controle over essentiële industrieën, zoals het bankwezen en de petroleumindustrie. Houd in gedachten dat “het aandeel van staatsbedrijven (SOE’s) in het totale aantal bedrijven in het land is gedaald tot slechts 5%, hoewel hun aandeel in de totale productie 26% blijft.” En hoewel de staatssector de afgelopen twee decennia dramatisch is gekrompen, heeft de Chinese president Xi Jinping een driejarig actieplan geïmplementeerd om het concurrentievermogen van de staatsbedrijven te vergroten door ze om te vormen tot ‘marktentiteiten’ die worden geleid door ‘gemengd eigendom’. Simpel gezegd, China blijft zich inzetten voor de weg van liberalisering, ondanks scherpe kritiek in het Westen.

Het is ook vermeldenswaard dat het zogenaamde Chinese wonder nooit zou hebben plaatsgevonden als China de programma’s had geïmplementeerd die werden aanbevolen door de zogenaamde ‘westerse experts’. Als China de radicale hervormingen (zoals “shocktherapie”) had opgelegd die Rusland heeft gevolgd na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie in 1991, dan zouden ze dezelfde rampzalige uitkomst hebben gehad. Gelukkig negeerden de Chinese beleidsmakers het advies van de westerse economen en ontwikkelden ze hun eigen geleidelijke hervormingsagenda die een succes opleverde dat ieders stoutste dromen te boven ging. Het verhaal is samengevat in een video op You Tube getiteld “How China (Actually) Got Rich”. Ik heb een deel van de tekst hieronder getranscribeerd. Eventuele fouten zijn van mij:

Het meest verbluffende economische verhaal van de afgelopen decennia is de opkomst van China. Van 1980 tot 2020 groeide de Chinese economie meer dan 75 keer… Het was de grootste en snelste verbetering in materiële omstandigheden in de moderne geschiedenis …. China was ooit een van de armste landen ter wereld, maar nu is het een economische grootmacht… Economen voorspellen dat het tegen het einde van het decennium de VS zal inhalen als de grootste economie ter wereld. Mensen noemen het het Chinese wonder. Sommige mensen beschrijven dit wonder als een rechtlijnig verhaal over de “vrije markt”. Ze zeggen “het is een simpel verhaal. China was arm (maar) toen werd de economie bevrijd uit de greep van de staat. Nu is China rijk.” Maar dit is misleidend . De opkomst van China was GEEN triomf van de vrije markt. . ..

Sinds de jaren tachtig heeft het vrijemarktbeleid de wereld veroverd. Veel landen hebben verregaande transformaties ondergaan. Prijzen liberaliseren, hele industrieën privatiseren en openstellen voor vrijhandel. Maar veel van de economieën die van de ene op de andere dag aan de markt werden onderworpen, zijn sindsdien gestagneerd of in verval geraakt. Geen van hen heeft een groeirecord gehad zoals in China. Afrikaanse landen kenden brute economische krimp. Latijns-Amerikaanse landen kenden 25 jaar stagnatie. Als we China vergelijken met Rusland, de andere reus van het communisme in de 20e eeuw, is het contrast nog groter.

Onder het staatssocialisme was Rusland een industriële grootmacht, terwijl China nog grotendeels een agrarische economie was. Maar in dezelfde periode dat de Chinese hervormingen tot een ongelooflijke economische groei leidden, leidden de hervormingen van Rusland tot een meedogenloze ineenstorting. Zowel China als Rusland waren economieën die grotendeels werden bestuurd door staatscommando’s. …. Rusland volgde destijds de aanbevelingen van de meest ‘wetenschappelijke economieën’, een beleid van zogenaamde ‘schoktherapie’. Uitgangspunt was dat de oude planeconomie vernietigd moest worden, om ruimte te maken voor het ontstaan ​​van de markt…. Van Rusland werd verwacht dat het van de ene op de andere dag een volwaardige economie zou worden. …Toen Boris Jeltsin aan de macht kwam, schafte hij alle prijscontroles af, privatiseerde staatsbedrijven en -activa en stelde Rusland onmiddellijk open voor wereldhandel. Het resultaat was een catastrofe. De Russische economie was al in de war, maar shocktherapie was een fatale klap. (westerse economen) voorspelden enige pijn op korte termijn, maar wat ze niet zagen aankomen, was hoe ernstig en destructief de effecten zouden zijn. Consumentenprijzen liepen uit de hand, hyperinflatie kwam, het bbp daalde met 40%.

De inzinking van de shocktherapie in Rusland was met een ruime marge dieper en langer dan de Grote Depressie. Het was een ramp voor gewone Russen…. Alcoholisme, ondervoeding bij kinderen en criminaliteit schoten de pan uit. De levensverwachting van Russische mannen daalde met 7 jaar, meer dan enig industrieland ooit in vredestijd heeft meegemaakt. Rusland kreeg niet van de ene op de andere dag een vrije markt. In plaats daarvan ging het van een stagnerende economie naar een uitgehold wrak gerund door joodse oligarchen. Als alleen het afschaffen van prijscontroles en overheidswerkgelegenheid geen welvaart heeft gecreëerd, maar wel de economie heeft vernietigd en enorme aantallen mensen heeft gedood, dan was de snelle overgang naar “vrije markten” duidelijk niet de oplossing. …

Gedurende de jaren tachtig overwoog China dezelfde soort plotselinge hervormingen door te voeren die Rusland nastreefde. Het idee om met een schone lei te beginnen was aantrekkelijk, en shocktherapie werd breed gepromoot door (gerespecteerde) economen… Maar uiteindelijk besloot China om geen shocktherapie toe te passen. …In plaats van de hele (economie) in één keer omver te werpen, hervormde China zichzelf op een geleidelijke en experimentele manier. Marktactiviteiten werden getolereerd of actief gepromoot in niet-essentiële delen van de economie. China voerde een beleid van dual track-prijzen in…. China leerde van de meest ontwikkelde naties ter wereld, landen als de VS, het VK, Japan en Zuid-Korea. Elk van deze landen beheerde en plande de ontwikkeling van hun eigen economieën en markten, beschermde startende industrieën en controleerde investeringen.

Westerse vrijemarkteconomen dachten dat dit systeem een ​​ramp zou worden…. Maar de Chinese leiders luisterden niet, en terwijl Rusland instortte na het volgen van het “shocktherapie”-programma, boekte China opmerkelijke successen. De staat behield de controle over de ruggengraat van de industriële economie, evenals het eigendom over het land. Terwijl China de nieuwe dynamiek van zijn economie binnenging, werden staatsinstellingen niet gedegradeerd tot fossielen uit het verleden, maar waren ze vaak de aanjagers aan de grens van nieuwe industrieën, die hun eigen groei beschermden en garandeerden. China is tegenwoordig in geen enkele zin van het woord een vrijemarkteconomie. Het is een door de staat geleide markteconomie. De overheid is in feite eigenaar van al het land en China maakt gebruik van staatseigendom door marktconcurrentie om de economie te sturen.De shocktherapie-benadering die over de hele wereld werd bepleit, was een mislukking. Terwijl Rusland instortte na zijn plotselinge overgang, zorgden de geleidelijke hervormingen van China ervoor dat het kon overleven. En dat maakte het verschil.”

How China (Actually) Got Rich”, You Tube.

Het feit dat Chinese staatsbedrijven worden afgeschermd van buitenlandse concurrentie en overheidssubsidies ontvangen, heeft de woede gewekt van buitenlandse bedrijven die denken dat China een oneerlijk voordeel heeft en zich niet aan de regels houdt. Dat is zeker terechte kritiek, maar het is ook waar dat de unilaterale sancties van Washington – die nu zijn opgelegd aan ongeveer een derde van alle landen in de wereld – ook een duidelijke schending zijn van de WTO-regels. Hoe dan ook, China’s benadering van de markt onder Xi was op zijn best ambivalent. En hoewel “het aandeel van de staatssector in de industriële productie daalde van 81% in 1980 tot 15% in 2005”, heeft Xi er ook voor gezorgd dat de CCP meer invloed heeft op het management en de besluitvorming van bedrijven. Natuurlijk, is dit alles niet goed gevallen bij Amerikaanse en Europese bedrijfstitanen die er vast van overtuigd zijn dat zakelijke belanghebbenden de baas moeten zijn. (zoals ze in het Westen zijn.)

Het grotere probleem is echter niet dat China zijn staatsbedrijven subsidieert of zelfs maar dat China binnen tien jaar de grootste economie ter wereld zal worden. Dat is niet het probleem. Het echte probleem is dat China zich niet heeft onderworpen aan de door Washington geleide “op regels gebaseerde orde”, zoals aanvankelijk werd verwacht. Feit is dat de Chinese leiders sterk patriottisch zijn en niet van plan zijn een vazalstaat te worden in het wereldimperium van Uncle Sam. Dit is een belangrijk punt waarop politiek analist Alfred McCoy licht werpt in een artikel op Counterpunch:

De toenemende controle van China over Eurazië betekent duidelijk een fundamentele verandering in de geopolitiek van dat continent. In de overtuiging dat Beijing het mondiale spel volgens de Amerikaanse regels zou spelen, maakte het establishment van het buitenlands beleid in Washington in 2001 een grote strategische misrekening door het land toe te laten tot de Wereldhandelsorganisatie (WTO). “Over het hele ideologische spectrum deelden we in de Amerikaanse gemeenschap voor buitenlands beleid,” bekenden twee voormalige leden van de regering-Obama, “de onderliggende overtuiging dat Amerikaanse macht en hegemonie China gemakkelijk naar de zin van de Verenigde Staten konden kneden… Alle kanten van het beleidsdebat vergisten zich.” In iets meer dan tien jaar nadat het land lid werd van de WTO, vervijfvoudigde de jaarlijkse export van Beijing naar de VS bijna en stegen de buitenlandse valutareserves van slechts 200 miljard dollar tot een ongekende 4 biljoen dollar in 2013.

The Rise of China and the Fall of the US, Counterpunch

Het is duidelijk dat mandarijnen in het buitenlands beleid van de VS een catastrofale beoordelingsfout hebben gemaakt met betrekking tot China, maar nu is er geen manier om de schade ongedaan te maken. China zal niet alleen uitgroeien tot de grootste economie ter wereld, het zal ook zijn eigen lot bepalen, in tegenstelling tot westerse landen die zijn ondergebracht in het door oligarchen geleide systeem (WEF) dat alles beslist, van klimaatbeleid tot verplichte vaccinatie, en van transgendertoiletten tot oorlog in Oekraïne. Dit beleid wordt allemaal bepaald door oligarchen die de politici, de media en de uitgestrekte diepe staat controleren. Nogmaals, het probleem met China is niet omvang of geld; het gaat om controle. China controleert momenteel zijn eigen toekomst, onafhankelijk van de “op regels gebaseerde orde” die het een bedreiging voor datzelfde systeem maakt.

Als we opnieuw naar de eerste kaart (hierboven) kijken, kunnen we begrijpen waarom Washington zich haastte in zijn proxy-oorlog met Rusland. Immers, als China zijn hogesnelheidsnetwerk in slechts 12 jaar over heel China zou kunnen verspreiden, wat zullen de volgende 12 jaar dan brengen? Dat is wat Washington zorgen baart.

De opkomst van China als regionale hegemonie op het Aziatische continent is op dit moment vrijwel zeker. Wie kan het stoppen?

Washington niet. De VS en de NAVO lopen momenteel vast in Oekraïne, ook al zou Oekraïne een lanceerplatform moeten zijn om Amerikaanse militaire bases over Centraal-Azië te verspreiden en (uiteindelijk) China te omsingelen, te isoleren en in bedwang te houden. Dat was het plan, maar het plan lijkt elke dag minder waarschijnlijk. En denk aan het belang dat nationale veiligheidsadviseur Zbigniew Brzezinski bijna 3 decennia geleden hechtte aan Eurazië in zijn klassieker The Grand Chessboard. Hij zei:

“Eurazië is het grootste continent ter wereld en is geopolitiek axiaal. Een macht die Eurazië domineert, zou twee van de drie meest geavanceerde en economisch productieve regio’s ter wereld beheersen. ….Ongeveer 75 procent van de wereldbevolking woont in Eurazië, en de meeste fysieke rijkdom van de wereld bevindt zich daar ook, zowel in de ondernemingen als onder de grond. Eurazië is goed voor 60 procent van het BNP van de wereld en ongeveer driekwart van de bekende energiebronnen in de wereld.” (The Grand Chessboard: Amerikaans primaat en zijn geostrategische imperatieven, Zbigniew Brzezinski, p.31)

De algemene opinie onder de Big Boyz van het buitenlands beleid is dat de Verenigde Staten de dominante speler in Centraal-Azië moeten worden als ze hun huidige verheven positie in de wereldorde willen behouden. Voormalig ondersecretaris van Defensie Paul Wolfowitz ging zelfs zover om te zeggen dat de “topprioriteit” van Washington moet zijn om “te voorkomen dat er opnieuw een nieuwe rivaal opduikt, hetzij op het grondgebied van de voormalige Sovjet-Unie of elders, die een bedreiging vormt in de orde van grootte van die welke vroeger door de Sovjet-Unie werd gevormd”. Wolfowitz’ sentimenten worden nog steeds herhaald in alle recente documenten over de nationale veiligheid van de VS, waaronder de Nationale Veiligheidsstrategie en de Nationale Defensiestrategie. De experts zijn het allemaal over één ding eens: dat de VS moeten zegevieren in hun plan om Centraal-Azië onder controle te krijgen.

Maar hoe waarschijnlijk is dat nu? Hoe waarschijnlijk is het dat Rusland uit Oekraïne zal worden verdreven en zal worden verhinderd zich te verzetten tegen de VS in Eurazië? Hoe waarschijnlijk is het dat China’s Belt and Road Initiative zich niet zal uitbreiden over Azië en naar Europa, het Midden-Oosten, Afrika en zelfs Latijns-Amerika? Bekijk dit korte fragment over China’s Belt and Road-plan:

China bouwt aan ‘s werelds grootste economische ontwikkelings- en bouwproject ooit: de Nieuwe Zijderoute. Het project beoogt niet minder dan een revolutionaire verandering in de economische kaart van de wereld … De ambitieuze visie is om de oude Zijderoute nieuw leven in te blazen als een moderne doorvoer-, handels- en economische corridor die van Shanghai naar Berlijn loopt. De ‘Road’ zal China, Mongolië, Rusland, Wit-Rusland, Polen en Duitsland doorkruisen en zich over meer dan 8.000 mijl uitstrekken, waardoor een economische zone ontstaat die zich uitstrekt over een derde van de omtrek van de aarde.

Het plan voorziet in de aanleg van hogesnelheidsspoorwegen, wegen en snelwegen, energietransmissie- en distributienetwerken en glasvezelnetwerken. Steden en havens langs de route zullen het doelwit zijn van economische ontwikkeling.

Een even essentieel onderdeel van het plan is een onderdeel van de “Maritieme Zijderoute” (MSR) op zee, net zo ambitieus als het landproject, dat China verbindt met de Perzische Golf en de Middellandse Zee via Centraal-Azië en de Indische Oceaan. Wanneer voltooid, zal het, net als de oude Zijderoute, drie continenten met elkaar verbinden: Azië, Europa en Afrika. (en, nu, Latijns-Amerika) De keten van infrastructuurprojecten zal ‘s werelds grootste economische corridor creëren, met een bevolking van 4,4 miljard en een economische output van $ 21 biljoen …

Voor de wereld als geheel zijn de beslissingen over de route niets minder dan gewichtig. Het enorme project biedt het potentieel voor een nieuwe renaissance in handel, industrie, ontdekking, denken, uitvindingen en cultuur die de oorspronkelijke Zijderoute zou kunnen evenaren. Het wordt ook met de dag duidelijker dat geopolitieke conflicten over het project zouden kunnen leiden tot een nieuwe koude oorlog tussen Oost en West om dominantie in Eurazië. De uitkomst is verre van zeker.

(“New Silk Road Could Change Global Economics Forever”, Robert Berke, Oil Price)

De toekomst is China

Het “kenmerkende infrastructuurproject” van Xi Jinping hervormt de handelsbetrekkingen in Centraal-Azië en de rest van de wereld. Het BRI zal uiteindelijk meer dan 150 landen en een groot aantal internationale organisaties omvatten. Het is zonder twijfel het grootste infrastructuur- en investeringsproject in de geschiedenis, dat 65% van de wereldbevolking en 40% van het mondiale BBP zal omvatten. De verbeteringen aan weg-, spoor- en zeeroutes zullen de connectiviteit enorm vergroten, de verzendkosten verlagen, de productiviteit verhogen en de wijdverbreide welvaart vergroten. The Belt and Road is de poging van China om de afbrokkelende ‘op regels gebaseerde’ orde van na de Tweede Wereldoorlog te vervangen door een systeem dat de soevereiniteit van naties respecteert, unilateralisme verwerpt en vertrouwt op op de markt gebaseerde principes om een ​​meer rechtvaardige verdeling van rijkdom te bewerkstelligen.

De BRI is China’s blauwdruk voor een Nieuwe Wereld Orde. Het is het gezicht van het kapitalisme van de 21ste eeuw en het zal ongetwijfeld de plaats van de wereldmacht naar het oosten verschuiven, naar Peking, dat op het punt staat het de facto centrum van de wereld te worden.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

Ik ben het niet eens met die laatste zin van Mike Whitney, dat het ‘het kapitalisme van de 21ste eeuw’ is. Kapitalisme is woeker, uitbuiting, en winst voor de aandeelhouders ten koste van de samenleving. Er is gewoon een benaming voor dit systeem, alleen omdat we in de na-oorlogse wereld bepaalde woorden taboe verklaard hebben is het lastig te benoemen. Het is socialisme, maar nadrukkelijk niet te verwarren met marxistisch-socialisme, oftewel communisme, wat westerse economen graag doen om het in diskrediet te brengen. En het is nationalistisch, in de zin dat het zich niet onderwerpt aan de internationale orde. En nu hebben we twee woorden die verboden zijn als je ze verbindt; socialistisch en nationalistisch. Weet je trouwens wie zijn Wirtschaftswunder ook aanjoeg met staatssocialisme en hogesnelheidslijnen (Autobahnen) en zich afzette tegen de roofbankiers van de internationale orde. En dat was net zo’n economisch succes als China. Toen, moesten de internationale samenzweerders alle landen verenigen die onder hun controle stonden om die ongehoorzaamheid de kop in te slaan. Dit keer hebben de opstandelingen kernwapens, zijn ze beter voorbereid, en hebben ze de beschikking over de meeste grondstoffen. De kaarten zijn heel anders geschud dan aan het begin van de vorige wereldoorlog.

Onderstaande artikel is ongeveer twee keer zo lang als bovenstaande, werd niet goed gelezen toen ik het vertaald had, maar geeft het beste inzicht in het verschil tussen GDP, BNP enerzijds en PPP anderzijds. Werkelijke industriële en economische macht, grondstoffenbeschikbaarheid en productiekracht. De voorwaarden om de komende wereldoorlog die al begonnen is te winnen.

“Narrenmat” spelen op het grote Euraziatische schaakbord

Stel je op de hoogte van het moderatiebeleid voor je iets post.

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over