Paul Craig Roberts: ‘De mars naar de Derde Wereldoorlog gaat door’

Dit is een beetje een ander perspectief van een wijze oudere staatsman, econoom, geleerde en journalist, de heer Paul Craig Roberts. Zou het kunnen dat Poetin zich te terughoudend opstelt voor zijn eigen bestwil en die van het Russische volk? En zou die terughoudendheid uiteindelijk kunnen uitmonden in een nucleaire wereldoorlog? Dit zijn vragen die Roberts onderzoekt in het must-read artikel hieronder, schrijft Leo Hohmann.

Paul Craig Roberts, Institute for Political Economy:

De beperkte militaire operatie van Poetin in Oekraïne, die beperkt was tot het verdrijven van Oekraïense milities en Oekraïense strijdkrachten uit Donbas, een Russisch sprekende provincie die door Sovjetleiders aan Oekraïne was gehecht, net als de Russische Krim, was een strategische blunder.

Het was een strategische blunder die volgde op vier of vijf eerdere strategische blunders binnen de context van Oekraïne. Er waren anderen buiten de Oekraïense context.

Donbas vormde zich in twee onafhankelijke republieken als reactie op de anti-Russische staatsgreep, georkestreerd door de Verenigde Staten, die de gekozen Oekraïense regering omver wierp. Poetins eerste strategische blunder was het toestaan ​​van de omverwerping door Washington van de democratisch gekozen Oekraïense regering.

In 2014, na de omverwerping van de Oekraïense regering, stemden de twee onafhankelijke Donbas-republieken met overweldigende meerderheid, net als de Krim, voor heropname bij Rusland. Poetin accepteerde het verzoek van de Krim, omdat Rusland anders zijn marinebasis in de Zwarte Zee zou verliezen, maar wees het verzoek van de republieken Donetsk en Loehansk af.

Dit was Poetins tweede strategische blunder. Als Poetin, het Kremlin of de Russische regering Donetsk en Loehansk tien jaar geleden, in 2014, gelijk hadden behandeld, zou er geen beperkte militaire operatie met Oekraïne hebben plaatsgevonden. Noch Oekraïne, noch de NAVO, noch Washington zouden het hebben aangedurfd Russisch grondgebied aan te vallen om ‘Donbass te heroveren’.

In plaats van de Donbas-stemming te aanvaarden, koos Poetin ervoor om Donbas in Oekraïne te verlaten, maar hij probeerde de Russische bevolking daar te beschermen met de Minsk-overeenkomst, ook wel het Minsk-protocol genoemd. Kortom, onder het Akkoord van Minsk bleef Donbas in Oekraïne, maar kreeg het enkele vormen van autonomie, zoals een eigen politiemacht om de Russische bevolking te beschermen tegen vervolging door de Oekraïense regering. Poetin verzekerde zich van de handtekeningen van Oekraïne en de twee onafhankelijke republieken bij de overeenkomst, en hij verzekerde zich van de overeenkomst van Duitsland en Frankrijk om de overeenkomst af te dwingen. Het is heel duidelijk dat Poetin, ondanks de duidelijke leugens van Washington, de EU-regeringen en de westerse presstituten, geen “invasie van Oekraïne” of zelfs maar een beperkte militaire operatie voor ogen had. Hij wilde militaire conflicten vermijden.

Gedurende de volgende acht jaar, van 2014 tot 2022, waren we getuige van buitengewone diplomatieke inspanningen van Poetin en de Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov, de twee meest capabele diplomaten van onze tijd, om een ​​wederzijds veiligheidsverdrag tussen het Westen en Rusland uit te werken, waarbij Rusland zelfs als lid werd opgenomen. van de NAVO.

Acht jaar lang kreeg Rusland de koude schouder van het Westen. In december 2021 en januari 2022 hebben Poetin en Lavrov hard gewerkt om een ​​wederzijdse defensieovereenkomst met het Westen te sluiten om de militaire actie onschadelijk te maken die Washington aan Rusland dwong om de Donbas-Russen te verdedigen tegen het grote Oekraïense leger dat Washington had opgebouwd terwijl Poetin acht jaar lang zijn hoop had gevestigd op het Protocol van Minsk. De afgelopen twee jaar hebben zowel de Duitse bondskanselier Merkel als de Franse president toegegeven dat het Protocol van Minsk werd gebruikt om Poetin te misleiden terwijl het Westen het Oekraïense leger opbouwde. U kunt deze opnames online vinden. Hier is bijvoorbeeld Merkel:

Volgens de voormalige Duitse bondskanselier Angela Merkel diende het akkoord van Minsk om tijd te kopen om Oekraïne te bewapenen. “Het akkoord van Minsk uit 2014 was een poging om Oekraïne tijd te geven”, zei Merkel tegen het weekblad Die Zeit. “Het gebruikte deze tijd ook om sterker te worden, zoals je vandaag (21 december 2022) kunt zien.”

Poetin uitte zijn teleurstelling over de bekentenis van Merkel:

Vladimir Poetin, de president van Rusland, is teleurgesteld door de verklaring van de Duitse ex-kanselier Angela Merkel, waarin zij beweerde dat de akkoorden van Minsk uit 2014 Oekraïne in staat stelden zich voor te bereiden op de oorlog met Rusland. “Voor mij was het totaal onverwacht. Het is teleurstellend. Ik had niet verwacht zoiets van de ex-kanselier te horen. Ik heb altijd gehoopt dat het Duitse leiderschap oprecht was. Ja, zij stond aan de kant van Oekraïne en steunde deze. Maar desalniettemin hoopte ik oprecht dat de Duitse leiders een regeling verwachtten die gebaseerd was op de principes die onder andere tijdens de onderhandelingen in Minsk waren bereikt.”

De naïviteit die Poetin aan de dag legt is buitengewoon. Hij is een baby in het bos die te kampen heeft met Satan.

Geconfronteerd met een Oekraïense invasie van de Donbas-republieken werd Poetin gedwongen in te grijpen. Maar omdat hij er dwaas op vertrouwde dat het Westen zich aan het akkoord van Minsk zou houden, was Poetin niet voorbereid op militaire actie. Hij was aangewezen op een particuliere militaire eenheid, wier professionaliteit de Russische generaals in verlegenheid bracht, die Jevgeni Prigozjin en de Wagnergroep als de vijand gingen beschouwen in plaats van als het Westen.

Toen een paar van Prigozjins mannen naar Moskou marcheerden uit protest tegen de manier waarop het conflict werd geleid en eisten dat er geweld zou worden gebruikt om de oorlog te beëindigen, vertelden de jaloerse Russische generaals Poetin dat het een couppoging was en door Poetin te misleiden bereikten ze hun doel om Prigozjin, die later bij een mysterieus vliegtuigongeluk om het leven kwam, te verbannen en de Wagner Group in het Russische leger op te nemen. Net als generaals overal ter wereld was hun laatste zorg het conflict. Generaals gebruiken oorlogen om imperia op te bouwen.

De “beperkte militaire operatie” was een van de grootste strategische blunders in de wereldgeschiedenis. Het was een blunder omdat Poetin niet besefte dat hij in oorlog was met het Westen en dat de meest wanhopige noodzaak was om de oorlog onmiddellijk te winnen voordat het Westen zich ermee zou bemoeien en de oorlog stap voor stap zou escaleren en uitbreiden.

Dit is precies wat er is gebeurd. Alles waarvan het Westen beweerde dat het niet naar Oekraïne zou worden gestuurd, is verzonden. Het Westen is in Oekraïne volledig in oorlog met Rusland. Amerikaanse en NAVO-troepen zijn ter plaatse aanwezig en leveren inlichtingen, doelgerichte informatie en gevechtsplannen. De Franse president Macron en nu andere Europese politici praten over het inzetten van NAVO-troepen aan de frontlinie. Ze beweren dat Rusland, geconfronteerd met NAVO- en Amerikaanse troepen, zijn opmars zal stoppen om een ​​bredere oorlog te voorkomen. Met andere woorden: het argument is dat het introduceren van NAVO-soldaten in het conflict tot vrede zal leiden.

Maar vrede is niet wat het Westen verlangt. Het Westen heeft elke poging die Poetin met Zelenski heeft ondernomen, geblokkeerd. Het enige doel van de NAVO-troepen is de oorlog uit te breiden of Poetin te intimideren zodat hij zich uit het conflict terugtrekt.

Dit is voor iedereen duidelijk, behalve voor de Russische regering.

Wat verhindert de erkenning van de realiteit door het Kremlin? Ik kan alleen maar speculeren. Misschien zorgde het communistische bewind ervoor dat de Russen hun regering wantrouwden. Het waren de VS en niet de USSR die succesvol waren. Het Sovjetsysteem was repressief, maar men dacht dat de Amerikanen vrij waren. Radio Free Europe en Voice of America schetsten een rooskleurig beeld van het westerse leven, een droom voor Russen die Sovjet-deprivatie ervaren.

Onder de Russische intellectuele klasse was het Westen, en niet Rusland, de toekomst. De pro-West-Russische elites staan ​​bekend als de Atlanticist-Integrationisten, een term die hun verlangen weerspiegelt om deel uit te maken van het Westen. Ik weet uit persoonlijke ervaring met hen dat het gebeurtenissen en een lange tijd duurde voordat deze Atlanticisten-Integrationisten wakker werden en hun waanvoorstellingen beseften. Maar jarenlang vormden ze een belemmering voor Poetin, als dat nodig was, omdat Poetin zelf aanvankelijk verliefd was op het Westen. Poetin viel zelfs voor het ‘globalisme’, een middel tot westerse controle. Dat deed zijn stomme directeur van de centrale bank ook.

Vanuit het standpunt van de Atlanticistische-Integrationisten gaat het erom te voorkomen dat de argwaan van het Westen ten opzichte van Rusland, veroorzaakt door het feit dat Poetin de Russische belangen verdedigt, gerechtvaardigd wordt. Het Westen zou resolute Russische acties ter verdediging van Rusland interpreteren als “Rusland dat zijn imperium herbouwt”. Bijgevolg legden de Russische liberalen en de jeugd die gecultiveerd werd door buitenlands NGO-geld dat ongereguleerd in Rusland opereerde, beperkingen op aan het vermogen van Poetin om zijn land te verdedigen, zelfs als hij het probleem begreep, wat niet duidelijk is.

Gezien de enorme wanverhouding in de militaire macht van Rusland en Oekraïne, zelfs met westerse wapens en onnoemelijk veel miljarden dollars, heeft het voortduren van het conflict tot een derde jaar het beeld gecreëerd van een besluiteloos Russisch leiderschap, bang om te winnen voor het geval het een breder conflict zou uitlokken. Poetin en zijn regering en militairen hebben, in tegenstelling tot Prigozhin, de strategische blunder begaan dat ze niet begrijpen dat het Westen steeds meer betrokken raakt als het conflict aansleept. Of er nu NAVO-troepen komen of niet, het Westen heeft andere middelen om het conflict te laten escaleren totdat het uit de hand loopt.

De Britse defensiechef, admiraal Sir Tony Radakin, vertelde de Financial Times dat de laatste levering van langeafstandsraketten aan Oekraïne Oekraïne in staat stelt “de langeafstandsaanvallen binnen Rusland uit te breiden” en Kiev helpt de oorlog op veel sterkere manieren vorm te geven.

Zodat u het begrijpt: de langeafstandsraketten, waarvan president Biden ontkende dat ze ooit aan Oekraïne zouden worden gegeven, zijn gegeven. Het zijn geen slagveldwapens. Hun gebruik is bedoeld om Poetin verder in verlegenheid te brengen, omdat hij niet in staat is Russische burgers en infrastructuur te beschermen tegen Oekraïense aanvallen in moeder-Rusland. Het is duidelijk dat Washington er alles aan doet om Poetin tegenover de Russen in verlegenheid te brengen, en Poetin speelt Washington in de kaart.

De beperkte militaire operatie van Poetin is een totale mislukking. Ja, Rusland domineert het strijdfront. Maar door het gebruik van geweld te beperken heeft Poetin de indruk gewekt dat hij besluiteloos en een onbelangrijke militaire tegenstander is. Zelfs de president van Frankrijk, nauwelijks een militaire macht, is niet bang voor Rusland onder Poetin en is bereid Franse troepen te sturen om voor Oekraïne tegen Rusland te vechten.

Aanvankelijk werd de Franse president belachelijk gemaakt omdat hij suggereerde dat NAVO-troepen naar Oekraïne zouden worden gestuurd. Nu zijn anderen enthousiast over het idee.

De Amerikaanse president verklaarde dat er nooit langeafstandsraketten aan Oekraïne zouden worden geleverd, en dat is nu wel het geval.

Zoals ik waarschuwde, heeft het onvermogen van Poetin om een ​​zware voet neer te zetten de ene provocatie na de andere aangewakkerd, en deze provocaties die het gevolg zijn van Poetins non-respons leiden tot een provocatie die Poetin niet zal kunnen negeren, en dan ontploft de wereld.

Wanneer zal Poetin begrijpen dat alles wat hij heeft gewonnen met zijn beperkte militaire operatie een bredere oorlog is, twee nieuwe NAVO-leden – Finland en Zweden – die de grenzen van Rusland met de NAVO aanzienlijk uitbreiden (meer dan Oekraïne), en leveringen aan de anti-Russische regering in Oekraïne van wapens die niet bedoeld zijn voor het slagveld, maar voor langeafstandsaanvallen op Rusland, waardoor Rusland er zwak uit zal zien en Poetin een mislukkeling als oorlogsleider die niet in staat is zijn land te beschermen?

De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Blinken, was onlangs in China en deed zijn best om de Russisch-Chinese relatie te ontwrichten. Het onvermogen van Poetin om met zo’n kleine militaire tegenstander als Oekraïne om te gaan, moet China doen twijfelen. Het is duidelijk dat Poetins onvermogen om een ​​oorlog te winnen, die nu in het derde jaar zit en die hij binnen drie weken had moeten winnen, Blinken de kans gaf om druk uit te oefenen op China. Blinken zag de kans en benutte die. Blinken kreeg de steun van een Chinese ‘Russische expert’ en het oor van de Chinese regering.

China zelf is een ineffectieve verdediger van zijn belangen. Het Chinese denken leert het langetermijnperspectief. China wacht eenvoudigweg zijn tegenstanders af, maar het Westen is onmiddellijk, en dat begrijpt China niet.

Er bestaat nog steeds geen Russisch-Chinees-Iraans wederzijds defensieverdrag dat een einde zou kunnen maken aan de westerse provocaties en oorlogvoering. De Russen en Chinezen willen ongetwijfeld niet provocerend zijn.  Dit geeft aan dat ze niet in staat zijn te beseffen dat ze in oorlog zijn.

Samenvattend: Poetin denkt dat Rusland het conflict heeft gewonnen omdat Rusland, ondanks de 200 miljard dollar aan Amerikaanse hulp, het slagveld domineert. Het aantal Oekraïense slachtoffers is tien keer zo groot als het aantal Russische slachtoffers, en de westerse wapens enorm inferieur zijn aan de Russische. Poetin denkt dat het slechts een kwestie van tijd is voordat het Westen tot bezinning komt en beseft dat het verloren heeft en instemt met de Russische voorwaarden voor het beëindigen van het conflict. Waarom denkt Poetin dat het Westen enig verstand heeft om tot inzicht te komen? Poetin houdt zichzelf voor de gek.

Poetin zou het laatste nieuws van Mike Whitney moeten lezen. Whitney heeft een onafhankelijke, compromisloze geest die zich alleen bezighoudt met de waarheid. Whiteny zegt, gesteund door het bewijsmateriaal, dat de VS, die begrijpen dat ze de oorlog aan het front hebben verloren, niettemin nog steeds van plan zijn de echte oorlog te winnen en zijn overgegaan op Plan B. Plan B is om het conflict te verlengen met hulp, niet voor het verloren slagveld. maar voor aanvallen op lange afstand in Rusland tegen burgercentra en essentiële sociale en economische infrastructuur. Het succes van deze aanvallen zal aantonen dat Poetin een mislukking is, een leider die niet in staat is moeder Rusland te beschermen tegen een niet-bestaande militaire macht: Oekraïne.

Zullen de pro-West-Russische intellectuelen gebruik maken van “Poetins onvermogen om Rusland te beschermen” door aan te dringen op een vredesakkoord dat resulteert in de toelating van Oekraïne tot de NAVO?

Met andere woorden: Poetins verlegenheid, terughoudendheid en misrekeningen hebben hem verslagen.

oetin is ernstig beschadigd door het onbegrijpelijke falen van de Russische inlichtingendienst. Waar was Poetin bijvoorbeeld toen het Amerikaans/Israëlische getrainde en bewapende Georgische leger het Russische protectoraat Zuid-Ossetië aanviel, waarbij Russische troepen die als vredeshandhavers dienden, omkwamen? Poetin was er zich bij de Chinese Olympische Spelen niet van bewust dat hij met een gevaarlijke crisis werd geconfronteerd. Poetin werd teruggeroepen uit zijn plezier en spelletjes en moest een onvoorbereid Russisch leger inzetten om het Amerikaans/Israëlisch getrainde Georgische leger af te weren. Toen hij Georgië weer in Russische handen had, vertrok hij, blijkbaar in ruil voor een minder vijandige regering jegens Rusland. Nu zijn er berichten, waar of niet waar, over een nieuwe Georgische kleurenrevolutie tegen de Georgische regering die niet vijandig genoeg staat tegenover Rusland.

Hebben we hier naast Oekraïne nog een tweede oorlogsfront tegen Rusland? En hoe zit het met de berichten dat de NAVO zich richt op Wit-Rusland, waar Russische kernwapens zijn gestationeerd als ze niet worden ingezet? Zal er een derde oorlogsfront opengaan ?

De Russische inlichtingendienst liet Poetin ook in de steek toen de door Washington georkestreerde Eerste Revolutie plaatsvond. Poetin was niet gewaarschuwd voor wat er voor zijn deur gebeurde. Hij was opnieuw weg en genoot van de Olympische Spelen in Sotsji, terwijl Washington bezit nam van Oekraïne, eeuwenlang een deel van Rusland.

Wat verklaart dit enorme totale falen van de Russische inlichtingendienst? Zijn de Russische inlichtingendiensten zo prowesters dat ze de werkelijkheid niet kunnen zien? Of opereren de inlichtingendiensten volgens een protocol waarin alleen een gelukkige overeenkomst het resultaat kan zijn van het door de VS georkestreerde conflict tussen Rusland en het Westen?

Als Poetin de realiteit blijft ontkennen, riskeert hij zijn alliantie met China te verliezen. Dit zal een einde maken aan de vervanging van de dollar bij het vereffenen van internationale rekeningen en de hele andersdenkende wereld overleveren aan de genade van Amerikaanse financiële sancties. Kan zelfs dit rapport van RT Poetin ertoe brengen de realiteit onder ogen te zien?

“Meer specifiek heeft een artikel in The Economist van Feng Yujun, een professor aan de Universiteit van Peking, voor opschudding gezorgd. Deze methodische, officiële expert over Rusland en het Oekraïne-conflict spreekt in de geest van het westerse politieke denken: hij bekritiseert Moskou, voorspelt zijn nederlaag, prijst Kiev voor zijn ‘kracht en eenheid van verzet’ en suggereert zelfs dat als Rusland zijn machtsstructuur niet verandert, het de internationale veiligheid zal blijven bedreigen door oorlogen uit te lokken.

“Wetende hoe de Chinese samenleving is georganiseerd, is het moeilijk voor te stellen dat de professor die dit artikel heeft geschreven op eigen risico handelde zonder de steun van verantwoordelijke kameraden in Peking. De recente weigering van vier grote Chinese banken om betalingen uit Rusland te accepteren, zelfs in yuan, kan ook worden gezien als een alarmerend signaal aan Moskou. Met andere woorden, het kan blijken dat de Russisch-Chinese alliantie, zo sterk in woorden, in de praktijk verre van effectief en probleemloos is. En Blinken zou zeker hebben geprobeerd om deze trend te consolideren.”

Het is duidelijk dat Poetin geen economische en politieke adviseurs heeft met voldoende intelligentie en bewustzijn om hem de gevaarlijke situatie te vertellen die hij voor zichzelf en voor Rusland heeft gecreëerd. En voor de wereld zal het gevolg een nucleaire oorlog zijn.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Rapport: Amerikaanse regering stemt in met massale aanval op de Krimbrug

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over