Het draait allemaal om controle.

De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) zal van 27 mei tot 1 juni in Genève twee nieuwe teksten ter goedkeuring voorleggen aan haar bestuursorgaan, de Wereldgezondheidsvergadering, bestaande uit afgevaardigden uit 194 lidstaten. Het nieuwe pandemische verdrag heeft een tweederde meerderheid nodig voor goedkeuring en zal, als het eenmaal wordt aangenomen, na veertig ratificaties in werking treden, schrijft Ramesh Thakur.

De wijzigingen in de Internationale Gezondheidsregeling (IHR) kunnen met een gewone meerderheid worden aangenomen en zullen bindend zijn voor alle staten, tenzij zij eind vorig jaar bedenkingen hebben gemaakt. Omdat het wijzigingen zullen zijn in een bestaande overeenkomst die staten al hebben ondertekend, vereisen de wijzigingen geen verdere ratificatie. De WHO beschrijft de IHR als ‘een instrument van internationaal recht dat juridisch bindend is‘ voor de 196 staten die partij zijn, inclusief de 194 lidstaten van de WHO, zelfs als ze ertegen hebben gestemd. Daarin ligt zijn belofte en zijn dreiging.

Het nieuwe regime zal de WHO veranderen van een technische adviesorganisatie in een supranationale volksgezondheidsautoriteit die quasi-wetgevende en uitvoerende bevoegdheden over staten uitoefent; de aard van de relatie tussen burgers, bedrijven en regeringen in eigen land veranderen, en ook internationaal tussen regeringen en andere regeringen en de WHO; en de focus van de medische praktijk verschuiven van het arts-patiëntoverleg in de kliniek naar de volksgezondheidsbureaucraten in de hoofdsteden en het WHO-hoofdkwartier in Genève en haar zes regionale kantoren.

Van netto nul tot massa-immigratie en identiteitspolitiek: de ‘expertocratie’-elite werkt samen met de mondiale technocratische elite tegen het nationale sentiment van de meerderheid. De Covid-jaren hebben de elites een waardevolle les geleerd over hoe ze effectieve sociale controle kunnen uitoefenen, en ze zijn van plan deze op alle controversiële kwesties toe te passen.

De veranderingen in de mondiale gezondheidszorgarchitectuur moeten in dit licht worden begrepen. Het vertegenwoordigt de transformatie van de nationale veiligheids-, administratieve en toezichtstaat naar een geglobaliseerde bioveiligheidsstaat. Maar ze ondervinden tegenslag in Italië, Nederland, Duitsland en meest recentelijk Ierland. We kunnen alleen maar hopen dat het verzet zich zal verspreiden tegen het afwijzen van de machtsgreep van de WHO.

Tijdens zijn toespraak op de World Government Summit in Dubai op 12 februari viel WHO-directeur-generaal (DG) Tedros Adhanom Ghebreyesus ‘de litanie van leugens en complottheorieën‘ over de overeenkomst aan die ‘volkomen, volledig en categorisch vals zijn’. Het pandemieverdrag zal de WHO overigens geen enkele macht geven over welke staat of welk individu dan ook.’ Hij benadrukte dat critici ‘niet geïnformeerd zijn of liegen’. Zou het in plaats daarvan kunnen zijn dat hij, vertrouwend op assistenten, het ontwerp zelf niet heeft gelezen of begrepen? De alternatieve verklaring voor zijn kritiek op de critici is dat hij ons allemaal in de maling neemt.

Het Gostin-, Klock- en Finch-paper

In het Hastings Center-rapport ‘Making the World Safer and Fairer in Pandemics’, gepubliceerd op 23 december, proberen Lawrence Gostin, Kevin Klock en Alexandra Finch de rechtvaardiging te bieden ter ondersteuning van de voorgestelde nieuwe IHR- en verdragsinstrumenten als ‘transformatieve normatieve en financiële instrumenten’, hervormingen die de preventie, paraatheid en reactie op pandemieën opnieuw kunnen vormgeven.’

De drie auteurs bestempelen de vrijwillige naleving onder de bestaande ‘amorfe en niet-afdwingbare’ IHR-regels als ‘een cruciale tekortkoming’. En ze geven toe: ‘Hoewel pleitbezorgers hebben aangedrongen op opname van gezondheidsgerelateerde mensenrechten in de pandemieovereenkomst, doet het huidige ontwerp dat niet.’ Zij zijn rechtstreeks in tegenspraak met de ontkenning van de DG, zoals hierboven aangehaald, en omschrijven het nieuwe verdrag als ‘juridisch bindend’. Dit wordt enkele pagina’s later herhaald:

…de beste manier om transnationale uitbraken in te dammen is door middel van internationale samenwerking, multilateraal geleid via de WHO. Dat zou kunnen betekenen dat alle staten een bepaald niveau van soevereiniteit moeten opgeven in ruil voor meer veiligheid en eerlijkheid.

Wat hun analyse betekenis geeft, is dat Gostin, zoals uitgelegd in het artikel zelf, ‘actief betrokken is bij WHO-processen voor een pandemische overeenkomst en IHR-hervorming’ als directeur van het WHO Collaborating Centre on National and Global Health Law en lid van de WHO-beoordelingscommissie voor IHR-amendementen.

De WHO als de leidende en coördinerende autoriteit van de wereld

De IHR-amendementen zullen de situaties uitbreiden die een noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid vormen, de WHO extra noodbevoegdheden verlenen en de taken van de staat uitbreiden om ‘kerncapaciteiten’ van surveillance op te bouwen om gebeurtenissen die een  noodsituatie zouden kunnen vormen, op te sporen, te beoordelen, te melden en te rapporteren.

Onder de nieuwe akkoorden zou de WHO functioneren als de leidende en coördinerende autoriteit voor de wereld. De DG zal machtiger worden dan de secretaris-generaal van de VN. De bestaande taal van ‘moeten’ wordt op veel plaatsen vervangen door het gebiedende wijs ‘zal’, van niet-bindende aanbevelingen waarbij landen zich ‘zullen engageren om de richtlijnen te volgen’. En ‘volledig respect voor de waardigheid, mensenrechten en fundamentele vrijheden van personen’ zal worden veranderd in principes van ‘gelijkheid’ en ‘inclusiviteit’ met verschillende eisen voor rijke en arme landen, die financiële middelen en farmaceutische producten wegvloeien van geïndustrialiseerde naar ontwikkelingslanden.

De WHO is in de eerste plaats een internationale bureaucratie en pas in de tweede plaats een collectief orgaan van medische en gezondheidsdeskundigen.

…

Met een financieringsmodel waarbij 87 procent van de begroting afkomstig is van vrijwillige bijdragen van de rijke landen en particuliere donoren zoals de Gates Foundation, en 77 procent bestemd is voor door hen gespecificeerde activiteiten, is de WHO in feite ‘een systeem van  mondiale bescherming van de volksgezondheid’ geworden schrijven Ben en Molly Kingsley van de Britse kinderrechtencampagnegroep UsForThem.  Human Rights Watch  zegt dat het proces ‘onevenredig is geleid door eisen van het bedrijfsleven en de beleidsstandpunten van regeringen met hoge inkomens die de macht van particuliere actoren in de gezondheidszorg, waaronder de farmaceutische industrie, willen beschermen.’ De slachtoffers van dit Catch-22-gebrek aan verantwoordelijkheid zullen de volkeren van de wereld zijn.

Een groot deel van het nieuwe surveillancenetwerk, in een model dat is opgedeeld in pre-, in- en post-pandemische perioden, zal worden geleverd door particuliere en zakelijke belangen die zullen profiteren van de massale tests en farmaceutische interventies. Volgens  Forbes is de nettowaarde van Bill Ga tes met een derde gestegen, van 96,5 miljard dollar in 2019 naar 129 miljard dollar in 2022: filantropie kan winstgevend zijn. Artikel 15.2 van het ontwerp-pandemieverdrag verplicht staten om ‘onschuldige compensatieregelingen voor vaccinschade’ op te zetten, waardoor Big Pharma immuniteit krijgt tegen aansprakelijkheid, waardoor de privatisering van winsten en de socialisatie van risico’s worden gecodificeerd.

De veranderingen zouden buitengewone nieuwe bevoegdheden verlenen aan de DG van de WHO en de regionale directeuren en regeringen een mandaat geven om hun aanbevelingen uit te voeren. Dit zal resulteren in een grote uitbreiding van de internationale gezondheidszorgbureaucratie onder de WHO, bijvoorbeeld nieuwe implementatie- en nalevingscommissies; het zwaartepunt verschuiven van de meest voorkomende dodelijke ziekten (hieronder besproken) naar relatief zeldzame pandemische uitbraken (vijf waaronder Covid in de afgelopen 120 jaar); en de WHO de autoriteit geven om middelen (geld, farmaceutische producten, intellectuele eigendomsrechten) aan zichzelf en aan andere regeringen te geven, in strijd met soevereine rechten en auteursrechten.

Gezien de impact van de amendementen op de nationale besluitvorming en het hypothekeren van toekomstige generaties aan internationaal bepaalde bestedingsverplichtingen, vraagt ​​dit om een ​​onbepaalde pauze in het proces totdat de parlementen de nodige zorgvuldigheid hebben betracht en hebben gedebatteerd over de potentieel verreikende verplichtingen.

Maar teleurstellend genoeg hebben relatief weinig landen bedenkingen geuit en lijken maar weinig parlementariërs überhaupt geïnteresseerd. We zouden een hoge prijs kunnen betalen voor de opkomst van carrière-politici wier voornaamste belang zelfontwikkeling is, van ministers die bureaucraten vragen om antwoorden op te stellen aan kiezers waarin zij hun zorg uiten dat zij vaak ondertekenen zonder de originele brief of het antwoord in hun naam te lezen, en ambtenaren die de beperkingen van democratische besluitvorming en verantwoordingsplicht minachten. Ministers die vertrouwen op technisch advies van stafmedewerkers wanneer ambtenaren betrokken zijn bij een stille staatsgreep tegen gekozen vertegenwoordigers, geven macht zonder verantwoordelijkheid aan bureaucraten, terwijl ministers worden gedegradeerd tot wel in functie maar niet aan de macht, met politieke verantwoordelijkheid zonder autoriteit.

De Amerikaanse president Donald Trump en de Australische en Britse premiers Scott Morrison en Boris Johnson waren representatief voor de nationale leiders die de wetenschappelijke geletterdheid, het intellectuele gewicht, de morele helderheid en de moed van overtuiging ontbeerden om in opstand te komen tegen hun technocraten. Het was een periode van Yes, Prime Minister op steroïden, waarin Sir Humphrey Appleby het grootste deel van de guerrillacampagne won die door het permanente ambtenarenapparaat werd gevoerd tegen de vergankelijke en onwetende premier Jim Hacker.

In ieder geval enkele Australische, Amerikaanse, Britse en Europese politici hebben onlangs hun bezorgdheid geuit over het op de WHO gerichte ‘command and control’-model van een volksgezondheidssysteem, en de overheidsuitgaven en herverdelende implicaties van de twee voorgestelde internationale instrumenten. Amerikaanse  vertegenwoordigers Chris Smith (R-NJ) en Brad Wenstrup (R-OH)  waarschuwden op 5 februari dat ‘er veel te weinig onderzoek is gedaan en dat er veel te weinig vragen zijn gesteld over wat deze juridisch bindende overeenkomst of dit verdrag betekent voor het gezondheidsbeleid in de Verenigde Staten en elders.’

Net als Smith en Wenstrup is de meest voorkomende kritiek dat dit neerkomt op een machtsgreep ten koste van de nationale soevereiniteit. Tijdens een toespraak in het parlement in november  noemde de Australische liberale senator  Alex Antic de inspanning een ‘WHO d’état‘.

Een nauwkeuriger lezing zou kunnen zijn dat het een samenzwering vertegenwoordigt tussen de WHO en de rijkste landen, waar de grootste farmaceutische bedrijven gevestigd zijn, om de verantwoordelijkheid voor beslissingen, genomen in naam van de volksgezondheid, waar een kleine elite van profiteert, af te zwakken. De veranderingen zullen de naadloze heerschappij van de technocratisch-managementelite op zowel nationaal als internationaal niveau insluiten. Toch zullen de WHO-edicten, hoewel ze in theorie juridisch bindend zijn, in de praktijk niet afdwingbaar zijn tegen de machtigste landen.

Bovendien streeft het nieuwe regime ernaar transparantie en kritisch toezicht te elimineren door elke mening die het officiële verhaal van de WHO en regeringen in twijfel trekt te criminaliseren, waardoor deze tot de status van dogma worden verheven. Het pandemieverdrag roept regeringen op om de ‘infodemics’ van valse informatie, desinformatie en zelfs ‘te veel informatie’ aan te pakken (artikel 1c). Dit is censuur. Autoriteiten hebben niet het recht om te worden beschermd tegen het kritisch in twijfel trekken van officiële informatie. Vrijheid van informatie is een hoeksteen van een open en veerkrachtige samenleving en een belangrijk middel om autoriteiten aan publieke controle en verantwoording te onderwerpen.

De veranderingen zijn een poging om het model van politieke, sociale en berichtencontrole, dat tijdens Covid met groot succes is uitgeprobeerd, te verankeren en te institutionaliseren. Het fundamentele document van het internationale mensenrechtenregime is de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens uit 1948. Pandemisch beheer tijdens Covid en in toekomstige noodsituaties bedreigt enkele van de kernbepalingen ervan met betrekking tot privacy, vrijheid van mening en meningsuiting, en het recht op werk, onderwijs, vreedzame vergadering en vereniging.

Het ergste van alles is dat ze een perverse prikkel zullen creëren: de opkomst van een internationale bureaucratie waarvan het bepalende doel, bestaan, bevoegdheden en budgetten zullen afhangen van frequentere verklaringen van daadwerkelijke of verwachte pandemie-uitbraken.

Het is een basisaxioma van de politiek dat macht die kan worden misbruikt, ook zal worden misbruikt – op een dag, ergens, door iemand. Het gevolg hiervan is dat macht, eenmaal gegrepen, zelden vrijwillig aan het volk wordt teruggegeven. Lockdowns, masker- en vaccinmandaten, reisbeperkingen en alle andere trucjes en theater uit het Covid-tijdperk zullen waarschijnlijk in een opwelling worden herhaald. Professor Angus Dalgliesh van de Londense St George’s Medical School waarschuwt dat de WHO ‘ons deze incompetentie opnieuw wil opleggen, maar deze keer de volledige controle wil hebben.’

…

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Is het einde van de WHO nabij ?

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over