Ik heb vaak mijn bezorgdheid geuit over het feit dat het gebrek aan proactief optreden van Poetin, Xi en Iran de uitbreiding van de Israëlische en Amerikaanse agressie in het Midden-Oosten maximaliseerde en leidde tot een gevaarlijke confrontatie en het uitbreken van een nucleaire oorlog. Het is het doel van Israël en Washington om Iran aan te vallen. Dat is waar het Israëlisch-Hamas-Hezbollah-Washington-Houthis-conflict over gaat, schrijft Paul Craig Roberts.

Het is voor Rusland, China en Iran een volkomen eenvoudige zaak om elke uitbreiding van Israëls oorlog tegen Palestina te voorkomen. Het enige wat ze hoeven te doen is een wederzijds verdedigingsverdrag aan te kondigen: een aanval op één is een aanval op iedereen.

Maar proactieve actie lijkt niet tot de vaardigheden van de beoogde vijanden van Washington te behoren. Met de enige uitzondering van Poetins interventie in Syrië om de invasie van Obama te voorkomen, is Poetin altijd terughoudend gebleken bij het overnemen van de controle over de situatie. Het kostte hem acht jaar om zijn waanidee over het Akkoord van Minsk op te geven. Toen hij uiteindelijk besefte dat hij voor de gek gehouden was, was het Russische leger niet voorbereid op het vereiste geweldsniveau. Bijgevolg is een oorlog die Rusland binnen een paar dagen had moeten winnen twee jaar oud en nog steeds aan de gang.

Vanuit mijn ervaring met de liberale Russische intelligentsia zou ik zeggen dat hun programma een overgave aan Washington is. Ze zouden liever worden uitgenodigd als gastprofessoren aan Harvard, Yale en Stanford, en als adviseurs voor Amerikaanse bedrijven dienen, dan dat ze in conflict zouden komen met het Westen. Omdat Poetin lijkt te geloven dat het tolereren van subversie een teken van democratie is, had hij van de vereiste actie kunnen worden verhinderd door druk uit te oefenen om te bewijzen dat hij niet, zoals het hele Westen beweert, een dictator is. Poetin zou veel levens hebben gered door de propaganda van zijn vijanden te negeren en krachtiger op te treden ter verdediging van Rusland.

Maar nu laat Poetin zien dat hij zich meer bewust is van wat er moet gebeuren. Nieuwsberichten die ik zag in de Indiase pers, niet in de Amerikaanse hoerenmedia, een verzameling betaalde leugenaars, zeggen dat, volgens het Russische ministerie van Defensie, Rusland en Iran de laatste hand leggen aan een pact dat hun toewijding aan de fundamentele principes van de Russisch-Iraanse betrekkingen benadrukt, waaronder onvoorwaardelijk respect voor elkaars soevereiniteit en territoriale integriteit.

In zekere zin is dit goed nieuws. Het geeft aan dat Poetin zich eindelijk heeft gerealiseerd dat Iran, als het onbeschermd blijft, kwetsbaar is, en als Iran valt, heeft Washington een directe toegang om ‘jihadisten’ naar de Russische Federatie en de voormalige Centraal-Aziatische Sovjetrepublieken te sturen.

Maar opnieuw heeft Poetin, net als bij de onzinnige ‘Overeenkomst van Minsk’, een fout gemaakt. Het pact is aangekondigd voordat het in werking treedt. Het is onduidelijk wanneer deze erkenning van onderlinge samenwerking definitief zal zijn. De boodschap aan Washington en Israël is dus om Iran nu aan te vallen voordat de overeenkomst van kracht wordt.

Het risico bestaat dat dit gebeurt. Door te proberen de uitbreiding van het conflict in het Midden-Oosten te voorkomen, terwijl conflict de bedoeling is van Washington en Israël, heeft Poetin door zijn niet-interventie groen licht gegeven voor de uitbreiding van het conflict.

Bovendien lijkt het Russisch-Iraanse pact, behalve impliciet, een pact voor wederzijdse verdediging te zijn. Je kunt er zeker van zijn dat Victoria Nuland en de Amerikaanse neoconservatieve agenten van Israël, die het Amerikaanse buitenlandse beleid controleren, zullen proberen Iran aan te vallen voordat het pact van kracht is, of dat ze zullen beweren dat het geen wederzijdse defensieovereenkomst is.

Het lijkt erop dat Rusland, China, Iran en de moslimvijanden van Israël denken dat woorden tellen, terwijl alleen daden tellen. In het Westen hebben woorden geen betekenis. Alleen daden tellen. En die van Rusland ontbreken.

Laat ik nu even een stapje terug doen. Er zijn andere aanwijzingen voor vooruitgang in de richting van een klimaat dat Washington minder goed in oorlog kan omzetten. China had de vooruitziende blik om een ​​vredesakkoord tussen Iran en Saoedi-Arabië te bewerkstelligen. Dit was een fundamentele klap voor Washington. Deze toenadering heeft, als deze ingaat tegen het tegenbod van Washington, de BRICS-organisatie van Poetin uitgebreid tot Iran, Saoedi-Arabië, Egypte en de Verenigde Arabische Emiraten. Dit geeft een nieuwe betekenis aan het opgeven van de petro-dollar door Saoedi-Arabië.

Er is zelfs een potentieel goed teken van Russische zijde. Rusland heeft luchtpatrouilles aangekondigd boven de Syrische Golan-grens met Israël. Poetin voorkwam de invasie van Washington in het Syrië van Assad, maar ging toen zacht te werk. Poetin heeft de Syrische olievelden in handen van Washington gelaten. Poetin heeft zowel Israël als de VS toestemming gegeven om lucht- en raketaanvallen uit te voeren op Syrisch grondgebied, waardoor Syrië blijkbaar wordt verhinderd het door Rusland geleverde S-300 luchtverdedigingssysteem te gebruiken om Syrisch grondgebied te beschermen.

Het valt nog te bezien of dit iets betekent. De Russen zijn zo verzwakt door de Westerse invloed dat ze nu, verbonden aan het Ministerie van Defensie, een “Centrum voor Verzoening” hebben. Dit centrum zegt dat de luchtpatrouilles alleen bedoeld zijn om toezicht te houden. Met andere woorden, er zal geen militaire interventie plaatsvinden, dus het is grotendeels zinloos.

Het onvermogen om de Russische vijanden nederlagen toe te brengen betekent dat de druk op Rusland, de aanhoudende provocaties en de vernederingen die worden opgelegd, zullen voortduren totdat Rusland tot oorlog wordt gedwongen.

Er wordt veel gepraat over Amerikaanse overextensie, verouderde wapensystemen, buitensporige schulden, het onvermogen om rekruten te werven voor het leger, etc., waarvan het meeste waar is. Maar de neoconservatieven die de macht in handen hebben, zijn nog steeds vol vertrouwen, en dit vertrouwen wordt nog steeds aangemoedigd door Poetins gebrek aan doortastend optreden. De oorlog die zich aan het ontwikkelen is, lijkt onvermijdelijk.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

VS beweren dat er geen alternatief is voor grotere oorlog in Midden-Oosten

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over