Rusland, China en Iran hebben nu de facto een militaire en economische alliantie gevormd – wat zij liever een ‘partnerschap’ noemen, schrijft Will Schryver.

In het geval van Rusland en China is er een alomvattend, volledig spectrum partnerschap ontstaan: militair, economisch en monetair.

De handel tussen Rusland en China is zowel kwantitatief als kwalitatief geëxplodeerd.

Belangrijk is dat de handelsovereenkomsten voor het overgrote deel in roebels en renminbi worden uitgedrukt. Het gebruik van de dollar en zijn internationale mechanismen wordt op agressieve wijze afgekeurd.

Rusland en China voeren nu regelmatig gezamenlijke marine- en luchtpatrouilles uit in de westelijke Stille Oceaan, van Alaska tot de Zuid-Chinese Zee.

Rusland, China en Iran voeren regelmatig gezamenlijke oefeningen uit in de Arabische Zee. Deze oefeningen zijn de afgelopen jaren zowel qua omvang als qua frequentie toegenomen.

Zowel Rusland als China investeren enorme sommen kapitaal in Iran, een groot deel daarvan in de energiesector en in ambitieuze transportprojecten die tot doel hebben snelle en efficiënte handelscorridors aan te leggen die China, Iran en Rusland met elkaar verbinden als belangrijkste knooppunten van de Euraziatische handel.

De wapen- en technologieoverdrachten tussen de drie landen hebben een ongekend niveau bereikt.

De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergey Lavrov heeft zojuist enkele dagen van gesprekken met Chinese leiders, waaronder zowel Wang Yi als Xi Jinping, afgerond. In zijn verslag van de gesprekken vatte het belangrijkste mediaorgaan van de Chinese regering, Global Times, (in de woorden van de prominente CPC-commentator Li Haidong) de huidige stand van zaken in de betrekkingen tussen Rusland en China samen:

“China en Rusland zullen zich niet op een derde partij richten, maar als hegemonistische krachten China en Rusland bedreigen, of de wereldvrede bedreigen, zullen China en Rusland samen optrekken en vechten om hun eigen belangen te beschermen en samen de wereldvrede te waarborgen.”

Het wordt steeds duidelijker dat Rusland, China en Iran erkennen dat een aanval op een van hen een existentiële bedreiging voor hen allemaal zou vormen. De strategische belangen van alle drie de landen zijn nu onlosmakelijk met elkaar verweven.

Het allerbelangrijkste is dat ze verenigd zijn in één overkoepelend strategisch doel: het ontmantelen van de heerschappij van het lang regerende Anglo-Amerikaanse imperium.

Uiteraard is de snel afnemende mondiale hegemonie niet geneigd zijn troon zonder slag of stoot af te staan. Welke vorm die strijd aanneemt, valt nog te bezien. Maar als het imperium zijn zogenaamde ‘op regels gebaseerde internationale orde’ probeert te behouden via wapengeweld, is het essentieel om deze onweerlegbare realiteit te begrijpen:

Als de Verenigde Staten oorlog willen voeren tegen wie dan ook van Rusland, China of Iran, zou het nodig zijn om effectief elke grote Amerikaanse basis op de planeet te ontruimen om voldoende militaire macht te concentreren om de missie uit te voeren.

In een vermeende oorlog tussen de Verenigde Staten en Iran zouden zowel Rusland als China Iran actief steunen. Ik suggereer niet dat Russische of Chinese strijdkrachten naast de Iraniërs zouden vechten – hoewel dat wel zou kunnen gebeuren. Maar het zou waarschijnlijk niet nodig zijn. Iran zou eenvoudigweg worden aangevuld met wapens en andere logistieke benodigdheden van zijn beide partners – en mogelijk onder hun nucleaire paraplu worden gebracht in een expliciete afschrikkingsdaad.

Als de VS hun troepenmacht in Europa en het westelijk deel van de Stille Oceaan verzwakken in een poging om Iran militair te onderwerpen, zouden Rusland en China bovendien in staat zijn om enorme druk uit te oefenen op de westerse logistiek, handel en politieke invloed in die regio’s. Dit betekent niet dat China Taiwan zou binnenvallen of Rusland de Baltische staten of Polen. Ze hoeven alleen maar hun dominante invloed uit te oefenen in wat voorheen werd beschouwd als onaantastbare Amerikaanse imperiale domeinen in Oost-Azië en Europa.

Het imperium is zo dun uitgerekt en zijn potentieel voor machtsprojectie is zo verwaterd dat het ondernemen van zelfs maar één Grote Oorlog genoeg zou zijn om het hele kaartenhuis ineen te laten storten.

Dit is de harde realiteit waarmee de Masters of Empire nu worden geconfronteerd, en geen enkele mythologisering over de ‘onbegrensde’ macht waarover zij beschikken kan daar verandering in brengen.

Er is een enorm verschil tussen ingebeelde macht en het werkelijke vermogen om macht te projecteren en in stand te houden tegen de tegenstanders die het Amerikaanse leger nu het hoofd moet bieden en moet verslaan om het einde van de Amerikaanse mondiale hegemonie te voorkomen of zelfs op betekenisvolle wijze te vertragen.

En voor zover Rusland, China en Iran vastbesloten zijn om allen voor één en één voor allen op te treden, vertegenwoordigen zij een combinatie van mondiale militaire en economische macht die niet verslagen kan worden.

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over