Er is de afgelopen weken enige verwarring ontstaan ​​over het tijdschema en de status van voorgestelde wijzigingen in de Internationale Gezondheidsregeling van de WHO, en in het bijzonder over de betekenis van 1 december 2023. Ik wil hier de situatie verduidelijken en de volgende stappen signaleren voor degenen die van ons zijn bezorgd over de traagheid van onze parlementariërs tegenover de buitengewone ambities van de WHO, schrijft Ben Kingsley.

Belangrijkste zorgen

Een volledige analyse van de oorspronkelijke voorstellen van de WHO – de enige versie die momenteel door de WHO wordt gepubliceerd – is te vinden in deze door advocaten opgestelde briefingnota, waarin ook de zorgen worden behandeld die voortkomen uit de financiële regelingen van de overwegend particulier gefinancierde WHO.

Er wordt verwacht dat de WHO binnenkort nieuwe ontwerpen van de wetsteksten zal vrijgeven, maar zoals ze momenteel zijn opgesteld, stellen de amendementen op de IHR en het nieuwe Pandemic Preparedness Treaty voor om aanzienlijke nieuwe regiebevoegdheden en toewijzing van middelen te verlenen die door de WHO tijdens en in afwachting van internationale noodsituaties op het gebied van de volksgezondheid kunnen worden uitgeoefend.

De gepubliceerde voorstellen zouden de WHO in staat stellen bindende aanwijzingen te geven aan individuele lidstaten en regio’s, of wereldwijd, die een breed scala aan gebieden bestrijken, waaronder: het verplicht stellen van financiële bijdragen om pandemische responsactiviteiten te financieren; het terzijde schuiven en mogelijk versnellen van nationale veiligheidsgoedkeuringsprocessen voor vaccins, op genen gebaseerde therapieën, medische hulpmiddelen en diagnostiek; het beperken van het reizen van burgers; en – verbazingwekkend genoeg – eisen dat burgers in quarantaine gaan en verplichte tests of zelfs vaccinatie ondergaan. Het huidige gepubliceerde ontwerp van het nieuwe Verdrag bevat bepalingen op grond waarvan de WHO in principe aanzienlijke overheidsbestedingsverplichtingen zou kunnen opleggen aan lidstaten.

Tot nu toe zijn de IHR’s zo gestructureerd dat ze alleen de WHO de bevoegdheid geven om uitdrukkelijk niet-bindende aanbevelingen te doen. In tegenstelling tot het EU-rechtsregime, waarin regelgeving uitgevaardigd op Europees niveau directe juridische gevolgen kan hebben en bindend is voor burgers en bedrijven als een binnenlandse nationale juridische kwestie, zou het WHO-kader iets anders werken, zij het met hetzelfde beoogde effect. Concreet zouden de IHR’s, zoals ze momenteel zijn geformuleerd, de WHO de bevoegdheid geven om richtlijnen uit te vaardigen die bindend zouden zijn voor de lidstaten als een kwestie van internationaal recht, en die die lidstaten vervolgens zouden verplichten de relevante maatregelen op nationaal niveau te implementeren en af ​​te dwingen.

Het belang van deze verandering kan nauwelijks worden overschat, waardoor de relatie tussen nationale regeringen en de WHO opnieuw wordt bedraad en een top-down, paternalistische benadering van de volksgezondheid in het internationaal recht wordt vastgelegd. Aanvullende bepalingen zouden de WHO een versterkte institutionele capaciteit geven om de verspreiding van mis- en desinformatie wereldwijd te coördineren en te voorkomen, waardoor de WHO effectief zou worden omgevormd tot een mondiaal censuuragentschap met turbokracht.

Met uitzondering van een klein handjevol parlementsleden is de meerderheid van de Britse parlementsleden zich tot nu toe niet bewust geweest van de bedreiging die deze voorstellen signaleren voor de Britse democratie en nationale autonomie. Een redelijke en welkome tussenkomst van de voorzitter van de commissie voor gezondheidszorg en sociale zorg, Steve Brine MP, werd tijdens de zomer beantwoord met een verbazingwekkend ontwijkende reactie van minister van Volksgezondheid Steve Barclay. U kunt die uitwisseling en de brief van UsForThem, waarin onze voortdurende zorgen worden uitgelegd, hier bekijken.

Wat dit nog verontrustender maakt, is het feit dat suggesties dat de voorstellen erop gericht zijn de pandemie-uitspraken van de WHO juridisch bindend te maken onder het internationaal recht, het risico lopen als ‘desinformatie’ te worden bestempeld. Zie bijvoorbeeld deze ‘fact check’ van Associated Press , die zich op misleidende wijze concentreert op het Pandemieverdrag om de ‘fact check’-conclusie ervan vast te stellen, terwijl de voorstellen om bevoegdheden te verlenen om juridisch bindende aanbevelingen uit te vaardigen volledig worden genegeerd die duidelijk in het hoofdpakket van de oorspronkelijke IHR-amendementen zijn uiteengezet. Het tegenargument dat in dat en andere artikelen wordt gebruikt, namelijk dat de WHO in geen geval kan optreden tegen een lidstaat die een internationaalrechtelijke verplichting krachtens het nieuwe Verdrag of de IGR’s schendt, klinkt ook hol, aangezien nationale regeringen de neiging hebben om routinematig schendingen van internationaalrechtelijke verplichtingen te vermijden omdat dit ernstige bijkomende gevolgen heeft voor bijvoorbeeld de kosten van overheidsleningen. Dit soort ‘fact check’ is naar mijn mening als jurist misleidend en in de meeste gevallen duidelijk onjuist.

Hoewel het waar is dat alle voorstellen die zich nog in conceptvorm bevinden, kunnen veranderen, is het juridische effect van de gepubliceerde ontwerpen het geven van nieuwe expliciet bindende bevoegdheden aan de WHO. Een van de voorgestelde wijzigingen voor de IHR’s is een wijziging in de definitie van de categorieën van ‘aanbevelingen’ die de WHO mag uitbrengen, waarbij in elk geval expliciet de woorden ‘niet-bindend’ worden verwijderd en dit wordt aangevuld met een toezegging dat WHO-leden staten “zich ertoe verbinden deze aanwijzingen te volgen”. Hoewel bepalingen in de preambule van het ontwerpverdrag inzake paraatheid voor pandemieën het primaat van de nationale soevereiniteit erkennen en bevestigen, zijn deze verklaringen in de preambule in strijd met de inhoudelijke bepalingen van beide ontwerpteksten voor zover zij de WHO in staat stellen aanwijzingen te geven die de lidstaten – uit hoofde van het internationaal recht – zouden moeten uitvoeren.

De deadline van december

De deadline van 1 december betrof een beperkt maar belangrijk amendement dat de Wereldgezondheidsvergadering, op initiatief van de VS, tijdens haar bijeenkomst in mei 2022 had aangenomen.

Het zogenaamde ‘Artikel 59-amendement’ verkort de periode waarin de WHO-lidstaten moeten laten weten dat zij van plan zijn een amendement op de IHR’s te verwerpen, van 18 maanden naar 10 maanden. Hoewel de weerstand tegen de ambities van de WHO nu lijkt toe te nemen, lijkt het artikel 59-amendement breed te zijn aanvaard door de WHO-lidstaten en zou het daarom op termijn juridisch effectief moeten worden voor de volgende wereldgezondheidsvergadering in mei 2024.

Wat betreft het hoofdpakket van inhoudelijke wijzigingen van de IHR’s, waarover wordt onderhandeld naast het voorstel voor een nieuw Pandemic Preparedness Treaty onder de WHO-lidstaten: over dat pakket wordt nog onderhandeld en de deadline van 1 december heeft geen onmiddellijke relevantie voor het onderhandelingsproces.

Verzet

In de weken voorafgaand aan de deadline van december brak er nieuws uit op de sociale mediaplatforms van een reeks landen die de voorstellen van de WHO kennelijk verwierpen. In sommige gevallen heeft dit geleid tot groepen parlementsleden of andere vertegenwoordigers die naar hun respectieve regeringsfunctionarissen schreven; in andere gevallen lijkt het te gaan om ministers en regeringsleiders die zelf twijfels hebben geuit over de ambities van de WHO.

Wat nog niet duidelijk is, is welke regeringen van de WHO-lidstaten daadwerkelijk kennisgevingen hebben ingediend van een besluit om het artikel 59-amendement te verwerpen en er niet op in te gaan.

In Estland is bijvoorbeeld op grote schaal bekend geworden dat elf parlementsleden rechtstreeks naar de WHO hebben geschreven om hun afwijzing kenbaar te maken, niet alleen van het artikel 59-amendement, maar ook van het bredere pakket aan IHR-amendementen en het parallelle Pandemic Preparedness Treaty. De juridische status van die brief in Estland is momenteel echter onduidelijk, omdat (zoals gerapporteerd door journalist Simon Ameba ) de brief weliswaar beweerde het recht van Estland uit te oefenen om zich af te melden, maar blijkbaar door slechts 11 van de 101 leden van het Estse parlement werd ondertekend.

In Slowakije zou de onlangs herkozen premier Robert Fico tijdens de conferentie van zijn partij hebben gezegd dat zijn regering het Pandemic Preparedness Treaty niet zal ondertekenen, haar standpunt tegenover de WHO in formele zin is nog niet duidelijk.

Misschien wel het belangrijkste is dat Nieuw-Zeeland een dringend voorbehoud lijkt te hebben gemaakt bij de WHO, in de vorm van een brief waarin staat dat het land wijzigingen in de Internationale Gezondheidsregeling nog niet zal steunen; in feite een vertragend proces om de komende regering meer tijd te geven om te overwegen of de wijzigingen in overeenstemming zijn met een ‘nationaal belang test’ die vereist is door de Nieuw-Zeelandse wet. Wat dit in de praktijk zou kunnen betekenen, is moeilijk te onderscheiden: premier Christopher Luxon leek bij één gelegenheid de betekenis ervan te bagatelliseren door te zeggen “als nieuwe regering willen [we] een pauze kunnen nemen en ervoor zorgen dat zij voldoet aan een ‘nationaal belang test”, eraan toevoegend dat dit niet noodzakelijkerwijs tot afwijzing zou leiden, maar dat “we alleen maar zeggen dat er een beslissing moet worden genomen”. Volgens hetzelfde rapport heeft het Nieuw-Zeelandse ministerie van Volksgezondheid, Buitenlandse Zaken en Handel de WHO echter formeel op de hoogte gebracht van de bedenkingen van Nieuw-Zeeland over de wijzigingen “in hun geheel”.

Er duiken ook berichten op over verzet onder parlementariërs in de Filippijnen , Australië en Zuid-Afrika , hoewel uit de eerste berichtgeving wederom niet duidelijk is geworden of dit betrekking heeft op de artikel 59-amendementen, op het volledige pakket van IHR-amendementen of op beide; en de omvang van de officiële steun voor deze standpunten is nog niet zeker.

Het momentum groeit

Het is bemoedigend om te zien dat, hoewel er schijnbaar nog geen niveau van gecoördineerde actie is bereikt dat de inwerkingtreding van het artikel 59-amendement heeft kunnen voorkomen, er nu een groeiend momentum is om de ambities van de WHO om nieuwe bevoegdheden en aanzienlijke nieuwe middelen uit haar organisatie te verwerven in twijfel te trekken en uit te dagen.

Dat is een momentum waarvan parlementsleden uit het V.K. nu zeker zouden kunnen profiteren, met steun van het publiek, om de relevante regeringsministers bij de FCDO en de DSHC (waarvan er onlangs een aantal zijn benoemd) ervan te overtuigen kritischer te kijken naar de kennelijke veronderstelling van de regering dat het V.K. een belangrijke pleitbezorger van de WHO wil blijven en haar kroning tot wereldwijde volksgezondheidsinstantie wil steunen.

Het belangrijkste pakket wijzigingen op de IHR’s

Tijdens de laatste bijeenkomst in Genève heeft de IHR-werkgroep erkend dat zij niet op tijd overeenstemming zal hebben bereikt over een definitieve reeks wijzigingsvoorstellen die vóór het einde van dit jaar onder de lidstaten moeten worden verspreid, zoals oorspronkelijk was gepland.

Dat veroorzaakte een kleine juridische kopzorg voor de WHO, omdat artikel 55 van de IHR vereist dat “de tekst van elk voorgesteld amendement door de directeur-generaal ten minste vier maanden vóór de Gezondheidsvergadering waar het wordt voorgesteld, aan alle staten die partij zijn, wordt meegedeeld”. Men dacht dat dit zou betekenen dat een definitief ontwerp van de IHR-amendementen uiterlijk half januari verspreid moest worden. Gelukkig kon haar hoofdadvocaat, in ieder geval voor de WHO, op basis van een technische lezing concluderen dat dit er niet toe deed, zolang de WHO vóór januari 2024 zowel de oorspronkelijke reeks voorgestelde wijzigingen als een recentere tussentijdse wijziging van deze amendementen onder de lidstaten had verspreid.

Het huidige plan is dus dat een tussentijdse ontwerpversie van de IHR onder alle lidstaten zal worden verspreid (en – we moeten hopen en verwachten – voor ons allen zal worden gepubliceerd) op of rond de tijd van de volgende vergadering van de IHR-werkgroep, die zal later deze week plaatsvinden in Genève, op 7 en 8 december. De onderhandelingen zullen vervolgens worden voortgezet tussen december en april 2024, in afwachting dat de definitieve ontwerptekst van de amendementen waarschijnlijk pas in mei beschikbaar zal komen, waardoor de lidstaten hoogstwaarschijnlijk slechts een paar weken de tijd hebben om te beslissen of ze op de bijeenkomst van 2024 vóór het pakket zullen stemmen. De Wereldgezondheidsvergadering zal plaatsvinden van 27 mei tot 1 juni 2024.

Als dat pakket vervolgens door een gewone meerderheid van de lidstaten op de WHA wordt aangenomen, worden de wijzigingen vanaf mei 2025 bindend volgens internationaal recht in alle lidstaten die niet voor maart 2025 (10 maanden na aanneming, ervan uitgaande dat de wijziging van artikel 59 in werking is getreden) van deze wijzigingen afzien.

Hoewel dit bemoedigende signalen zijn, is de dam nog lang niet doorbroken en als uit de volgende conceptversies van de voorstellen blijkt dat de wijdverbreide zorgen blijven bestaan, zoals we verwachten het geval te zijn, zal er begin volgend jaar een kritieke periode van drie maanden zijn om parlementariërs en besluitvormers in Groot-Brittannië bij elkaar te brengen.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Steeds meer landen verzetten zich tegen de overname van de wereldmacht door de WHO 

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over