De laatste weken wordt er steeds meer gesproken over een oorlog tussen de VS en China. Niet vanwege een feitelijke provocatie van Peking, maar omdat men collectief berust in de veronderstelde onvermijdelijkheid daarvan.
Dit wordt het best geïllustreerd door opmerkingen van generaal Michael Minihan van de Amerikaanse luchtmacht, schrijft Brian Berletic. In het artikel van TIME Magazine, “U.S. General’s Prediction of War With China ‘in 2025’ Risks Turning Worst Fears In Reality“, wordt generaal Minihan geciteerd met de volgende uitspraak: “Mijn gevoel zegt me dat we in 2025 zullen vechten.”
Schreef Minihan, die het Air Mobility Command van de luchtmacht leidt, in een interne memo, die op sociale media circuleerde, aan de leiding van haar 110.000 leden.
Het artikel beweert verder:
“Mijn gevoel zegt me dat we in 2025 zullen vechten. Ik hoop dat ik het mis heb. De Chinese president Xi Jinping stelde zijn derde termijn veilig en stelde zijn oorlogsraad vast in oktober 2022. De Taiwanese presidentsverkiezingen zijn in 2024 en zullen voor Xi een aanleiding zijn. De Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn in 2024 en zullen Xi een afgeleid Amerika bieden. Xi’s team, reden en gelegenheid liggen allemaal op één lijn voor 2025.”
Maar niets wat generaal Minihan zegt verklaart waarom de Verenigde Staten [China?] zelf in oorlog met de Verenigde Staten zouden kunnen raken. In plaats daarvan geeft generaal Minihan min of meer toe dat de VS oorlog zullen voeren met China vanwege Chinese acties met betrekking tot Taiwan. In feite geeft het artikel verder toe:
Minihan’s opmerkingen zijn slechts de meest directe van een zorgwekkende, opkomende consensus dat de VS en China voorbestemd zijn om te botsen over Taiwan, het zelfbesturende eiland van 23 miljoen dat Peking claimt als zijn soevereine grondgebied.
Een botsing tussen de Verenigde Staten en China over Taiwan zou het resultaat zijn van een moedwillige oorlog van de Verenigde Staten met China over een kwestie die de Verenigde Staten officieel erkennen als interne politieke aangelegenheden van China.
De huidige website van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken over de “betrekkingen tussen de VS en Taiwan” geeft toe dat wij officieel de onafhankelijkheid van Taiwan niet steunen.
Als de VS de onafhankelijkheid van Taiwan niet steunen, dan erkennen de VS bij uitbreiding dat Taiwan niet onafhankelijk is en daarom erkent Washington officieel de soevereiniteit van Peking over Taiwan. Dit is de definitie van het “Eén China”-beleid waarmee Washington en vrijwel alle andere landen op aarde hebben ingestemd om diplomatieke betrekkingen aan te knopen met de Volksrepubliek China in Peking.
In een tijd waarin Washington Moskou regelmatig de les leest over “het schenden van de soevereiniteit”, zou de houding van Washington ten opzichte van Peking en Taiwan een eenvoudige kwestie moeten zijn van het respecteren van de Chinese soevereiniteit. Toch is dat niet het geval vanwege het dubbele spel dat de Verenigde Staten zowel internationaal als specifiek met China spelen.
De doelbewuste provocaties van Washington
TIME Magazine en andere westerse mediapublicaties proberen Peking af te schilderen als de agressor, zonder enige discussie over het “Eén China”-beleid of de eigen officiële verklaring van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken dat het dit beleid zou handhaven.
In plaats daarvan wordt het westerse publiek wijsgemaakt dat Taiwan op de een of andere manier onafhankelijk is en dat Peking het land “pest”. De onvermijdelijke botsing tussen de VS en China wordt zogenaamd ingegeven door Amerika’s wens om “op te komen” voor Taiwan en zijn vermeende soevereiniteit. In werkelijkheid zou een mogelijke botsing tussen de VS en China het gevolg zijn van het feit dat Washington opnieuw de soevereiniteit van een ander land schendt, duizenden kilometers van zijn eigen kusten verwijderd.
Het dubbele spel van Washington om officieel de Chinese soevereiniteit over Taiwan te erkennen terwijl het die soevereiniteit openlijk en opzettelijk met voeten treedt, wordt het best geïllustreerd door het bezoek van de voormalige Amerikaanse voorzitter van het Huis Nancy Pelosi aan Taiwan met een officieel vliegtuig van de Amerikaanse luchtmacht, tegen de protesten van Peking in. Pelosi’s reis naar Taiwan is slechts een van de vele van Amerikaanse vertegenwoordigers die dit soort bezoeken openlijk gebruiken in een poging Peking uit te dagen.
Hoewel de VS beweren dat Amerikaanse ambtenaren “overal” naartoe kunnen reizen en daarvoor geen toestemming van Peking nodig hebben met betrekking tot Taiwan, is dit duidelijk in tegenspraak met wat zelfs op de eigen officiële website van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken staat. Maar provocerende diplomatieke activiteiten die in wezen separatisme in Taiwan aanmoedigen, zijn verreweg de mildste van Amerika’s provocaties.
https://dissident.one/2022/07/30/het-wordt-serieus-chinezen-dreigen-het-bejaarde-drankorgel-pelosi-af-te-schieten/
Als men een kaart bekijkt van de militaire aanwezigheid van de VS in de “Indo-Stille Oceaan”-regio, ziet men dat China vrijwel omringd wordt door het Amerikaanse leger via Zuid-Korea, het Japanse vasteland, Okinawa, en met nieuwe basisovereenkomsten met Manilla, mogelijk ook de Filippijnen.
Dit brengt Amerikaanse troepen, marineactiva en honderden oorlogsvliegtuigen binnen aanvalsafstand van China, met inbegrip van Taiwan vanuit het noorden, oosten en mogelijk het zuiden.
De VS heeft ook voor miljarden dollars aan wapens in Taiwan gestoken, net zoals de VS vanaf 2014 in Oekraïne heeft gedaan. De wapens zijn duidelijk bedoeld voor een Oekraïne-achtige proxy-oorlog met China.
Het ergste van alles is de kleine maar groeiende aanwezigheid van Amerikaanse militaire activiteiten op Taiwan zelf.
Zelfs als het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken beweert dat het de onafhankelijkheid van Taiwan niet steunt, geeft Voice of America in 2021 in zijn artikel, “US Nearly Doubled Military Personnel Stationed in Taiwan This Year,” toe dat er niet alleen Amerikaanse troepen op Taiwan zijn, maar dat het aantal toeneemt.
Het artikel legt uit:
De toename van 20 personeelsleden tot 39 tussen 31 december en 30 september kwam met weinig ophef, maar viel samen met een zeldzame publieke erkenning door president Tsai Ing-wen in oktober dat het Amerikaanse leger een kleine aanwezigheid in Taiwan behoudt.
Volgens het Defense Manpower Data Center van het Pentagon zijn er nu 29 mariniers in actieve dienst en twee leden van het leger, drie van de marine en vijf van de luchtmacht.
Men kan zich de reactie in Washington alleen maar voorstellen als Beijing en een regering in bijvoorbeeld San Juan de aanwezigheid van Chinese troepen in Puerto Rico zouden onthullen. Maar zoals vaak het geval is in internationale betrekkingen, ontslaat het Amerikaanse “exceptionalisme” de VS niet alleen van elke straf voor flagrante schendingen van de soevereiniteit van een ander land, maar schuift het de schuld ook door naar het land dat het doelwit is, in dit geval China.
Waarom VS oorlog met China in 2025?
Ondanks herhaalde provocaties heeft Peking een voorbeeldig geduld en terughoudendheid getoond. China heeft zwaar geïnvesteerd in zijn leger en bereidt zich inderdaad voor op een conflict met de Verenigde Staten, niet omdat het oorlog wil voeren met de Verenigde Staten maar omdat de Verenigde Staten hun leger op de stoep van China hebben geplaatst en heel duidelijk uit zijn op een oorlog met China.
De volledige reïntegratie van Taiwan met de rest van China is onvermijdelijk. Zijn economie is nu al sterk afhankelijk van de toegang tot markten in de rest van China. Uit de Atlas of Economic Complexity van Harvard University blijkt dat bijna 50% van alle uitvoer uit Taiwan naar de rest van China gaat. De rest van China neemt ook het grootste deel van de invoer naar het eiland voor zijn rekening. Veel van deze invoer is van cruciaal belang voor de produktie van halfgeleiders en elektronische componenten, die verreweg de grootste industrie van Taiwan vormt.
Alleen door de aanhoudende en uitgebreide inmenging van Washington in de lokale politieke aangelegenheden van Taiwan is de geleidelijke herintegratie opgeschort. Voordat de door de VS gesteunde Democratic Progressive Party (DPP) in 2016 aan de macht kwam, was de zittende partij Kuomintang (KMT) op weg naar een handelsovereenkomst met het vasteland die de reeds verregaande economische integratie nog verder zou hebben versterkt.
Ironisch genoeg steunden de VS, toen zij in 2014 Oekraïne politiek veroverden, ook de oppositieprotesten in Taiwan die de naam “Zonnebloembeweging” kregen en die de weg vrijmaakten voor de machtsovername door de DPP twee jaar later. Net als het door de VS geïnstalleerde cliëntregime in Kiev zette de DPP onmiddellijk koers naar zelfvernietiging, waarbij de banden met het vasteland op irrationele wijze werden teruggedraaid ten koste van de bevolking van Taiwan.
Meer recentelijk heeft de DPP bij de lokale verkiezingen in Taiwan een slecht resultaat behaald, dat diende als een officieus referendum ter verwerping van het separatistische programma van de DPP, van de schade die het steeds heeft toegebracht aan de lokale economie en van de instabiliteit die het heeft veroorzaakt aan de overkant van de zeestraat met het vasteland. Maar net als in Oekraïne, waar de publieke opinie streefde naar vrede, zijn Washington en zijn cliëntèle vast van plan dat gevoel in Taiwan te overstemmen en het eiland nog dichter bij een volgende door de VS gestuurde proxy-oorlog te brengen.
Het is duidelijk dat het niet China is dat op een oorlog met de Verenigde Staten aanstuurt, maar precies andersom. Tijd, economie en nabijheid zijn in het voordeel van China. Over 10 jaar zal China economisch en militair sterker zijn, terwijl de VS langzaam achteruit zal gaan. Op dat moment zal de kans voor de Verenigde Staten om een militair conflict met China aan te gaan en iets te bereiken dat op een “overwinning” lijkt, verkeken zijn.
Sommigen zouden kunnen aanvoeren dat het venster al gesloten is.
Het Center for Strategic and International Studies (CSIS) publiceerde onlangs de resultaten van “wargames” betreffende een theoretische Chinese “invasie” van Taiwan in een document getiteld “The First Battle of the Next War: Wargaming a Chinese Invasion of Taiwan“.
Het document concludeert:
In de meeste scenario’s versloegen de Verenigde Staten/Taiwan/Japan een conventionele amfibische invasie van China en behielden zij een autonoom Taiwan. Aan deze verdediging waren echter hoge kosten verbonden. De Verenigde Staten en hun bondgenoten verloren tientallen schepen, honderden vliegtuigen en tienduizenden militairen. Taiwan zag zijn economie verwoest. Verder hebben de hoge verliezen de positie van de VS in de wereld jarenlang geschaad.
Over China staat er:
China heeft ook zwaar verloren, en een mislukte bezetting van Taiwan zou het bewind van de Chinese communistische partij kunnen destabiliseren. Een overwinning is daarom niet voldoende. De Verenigde Staten moeten onmiddellijk hun afschrikking versterken.
In wezen zullen de VS ongekende militaire verliezen lijden en zal Taiwan zelf van zijn industrie en infrastructuur worden ontdaan. Terwijl CSIS beweert dat de Chinese amfibische landing in zijn wargames met succes werd verijdeld en aldus het politieke bestaan van Taiwan in stand werd gehouden, zijn de kosten het fysieke bestaan van Taiwan.
https://dissident.one/2023/02/08/washingtons-imperiale-syndroom-oorlogsplannen-breiden-zich-uit-van-rusland-naar-china/
Zowel het CSIS-document als de openbare opmerkingen van het Pentagon over hun eigen geheime oorlogsspelen wijzen erop dat de kloof tussen de VS en China op militair gebied snel kleiner wordt. Als er een conflict komt tussen de VS en China, hoe eerder het plaatsvindt, hoe groter de kans dat de VS een gunstige uitkomst bereiken. Het zijn dan ook de VS die gretig op een oorlog afstevenen, niet China. De militaire houding van China weerspiegelt de nabijheid van Amerikaanse troepen bij Chinees grondgebied en hun duidelijke bedoeling om China op zijn eigen grondgebied te bedreigen, niet een China dat zijn militaire capaciteiten uitbreidt om de Verenigde Staten te bedreigen. Het CSIS-document maakt zelfs een specifieke opmerking over het vermogen van China om het Amerikaanse “thuisland” aan te vallen.
Het document beweert:
Omdat de Verenigde Staten het Chinese thuisland zullen aanvallen, wordt er in het basisscenario van uitgegaan dat het thuisland van de VS geen veilig toevluchtsoord is. Het vermogen van de Chinezen om aanvallen uit te voeren op het thuisland van de VS en daarmee de operaties in het westelijk deel van de Stille Oceaan te beïnvloeden, is echter uiterst beperkt. Enkele speciale eenheden kunnen infiltreren en een klein aantal hoogwaardige doelen aanvallen, maar niet genoeg om de militaire operaties in het westelijk deel van de Stille Oceaan wezenlijk te beïnvloeden.
Dus zelfs in een oorlog tussen de VS en China waarbij de VS aanvallen uitvoert op Chinees grondgebied, geeft CSIS toe dat China zeer beperkte middelen heeft om ook de VS aan te vallen. Hieruit blijkt dat de Amerikaanse beleidsmakers zich geen zorgen maken over een werkelijke dreiging van China tegen de VS, maar over de “belangen” van de VS op duizenden kilometers van de eigen kusten en in feite op het soevereine grondgebied van China zelf.
Een eventuele oorlog tussen de VS en China zal, als die er komt, slechts het meest recente voorbeeld zijn van militaire agressie van de VS in hun streven naar mondiale hegemonie die gericht is op en poogt de soevereiniteit van een ander land te ondermijnen in strijd met het internationale recht, niet als middel om die soevereiniteit te handhaven. Zoals de VS vaak doen, projecteren zij in de aanloop naar deze potentiële oorlog hun eigen bedreiging van het internationale recht, de vrede en de stabiliteit op het doelwit van de Amerikaanse militaire agressie, in dit geval China.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2023/01/09/het-grote-conflict-komt-eraan-de-vs-voerden-22-oorlogsscenarios-uit-met-china-boven-taiwan-slachtoffers-gezonken-vliegdekschepen-en-duizenden-doden/
