De As van Verzet

Een veel voorkomende vraag die door het oorlog- en vredecommentariaat wordt gesteld, is waarom Rusland en China tolereren dat de Verenigde Staten (VS) zoveel gevallen van terroristische activiteiten, hybride oorlogsvoering of regimeverandering uitvoeren in de landen van de wereld die zich niet onderwerpen aan westerse regels, schrijft Larry Johnson.

Met betrekking tot Oekraïne beschuldigen critici Rusland ervan met de spreekwoordelijke ‘ene hand achter de rug’ te vechten in plaats van hard terug te slaan tegen de westerse machten die in werkelijkheid achter de terroristische activiteiten op Russisch grondgebied, uitgevoerd door Oekraïense proxy-agenten, zitten. In Libanon en Syrië kreeg het Israëlische leger toestemming om bombardementen, raketaanvallen en moorden uit te voeren op Iraanse strijdkrachten zonder veel vergelding – dat wil zeggen tot 13 april 2024. Wat zijn de verschillende benaderingen van regimeverandering door China, Rusland en de VS? En wat is de rol van de multinationale ‘As van Verzet’?

Regimeverandering (het aantreden van een nieuwe nationale regering) kan op vele manieren worden bewerkstelligd: parlementaire manoeuvre, verkiezing, moord, staatsgreep, kleurenrevolutie, nederlaag in oorlogstijd, enz. De VS worden over het algemeen gecrediteerd met de meeste expertise en ervaring op het gebied van het doorvoeren van regimeveranderingen. in landen die haaks staan ​​op de Amerikaanse belangen.

De VS hebben een voordeel bij verkiezingen vanwege hun ‘zachte macht’-vermogen in films, pers, televisie, sociale media, smartphones en internettechnologie. Dit vermogen manifesteert zich ook in de zogenaamde ‘kleurenrevoluties’, waar het kan worden gecombineerd met de invloed van niet-gouvernementele organisaties (NGO’s). Wikipedia heeft een interessant artikel over ‘kleurenrevoluties’ waarin onder meer de Rozenrevolutie in Georgië (2003) en de Oranje Revolutie in Oekraïne (2004) worden opgesomd, die allemaal door de VS werden gepromoot.

Een andere bekende Amerikaanse kleurenrevolutie, maar niet succesvol, was de ‘paraplu’-inspanning in Hong Kong. In andere mislukte tactieken promootte de VS Alexei Navalny in Rusland en Juan Guaido in Venezuela als toekomstige leiders. Beide afleveringen leken eerder op amateurpogingen tot komische opera dan op serieus buitenlands beleid. De VS slaagden in de verkiezingen in de Filipijnen en Argentinië, waar eerstgenoemde meer anti-China is geworden, en laatstgenoemde zich heeft teruggetrokken wat betreft lidmaatschap van de BRICS-organisatie. Het zou een fulltime baan zijn om bij te houden wat de vele Amerikaanse regimeveranderingsoperaties over de hele wereld lijken te zijn.

Er is minder gezegd over de pogingen tot regimeverandering van China en Rusland. China wordt over het algemeen afgeschilderd als bereid om op zakelijke en economische basis met welke regering dan ook samen te werken, en hanteert toenemende handel en investeringen als methoden om buitenlandse regeringen te beïnvloeden. De uitzonderingen lijken zich vooral in Zuidoost-Azië voor te doen, waar China naar verluidt directere methoden gebruikt om bevriende regeringen te verkrijgen. In Zuid-Azië zijn de Malediven onlangs vriendelijker geworden tegenover China en hebben ze het Indiase leger gevraagd het land te verlaten. De Malediven hadden zich eerder aangesloten bij het Chinese Belt and Road Initiative. China is de belangrijkste handelspartner van Afrika geworden en de grootste investeerder in de Afrikaanse infrastructuur. Er is weinig nieuws over eventuele Chinese pogingen tot kleurenrevoluties op het Afrikaanse continent.

Rusland is vooral in het nieuws geweest in zaken die betrekking hadden op aangrenzende landen na de ondergang van de Sovjet-Unie. Na de start van de Speciale Militaire Operatie in Oekraïne stelde Rusland de Oekraïense generaals openlijk voor een staatsgreep te plegen als ze het Oekraïense leger wilden behouden en een grootschalige vernietiging van hun land wilden voorkomen. De generaals namen de waarschuwing niet serieus genoeg.

In Kazachstan gebruikte Rusland de Commonwealth States Treaty Organization (CSTO) om in januari 2022 een bliksemsnelle militaire operatie uit te voeren, om te voorkomen dat het zittende regime zou worden omvergeworpen in wat leek op een kleurenrevolutie. Commentatoren merkten echter op dat de CSTO-troepen slechts een week in Kazachstan waren en niet eens een schot hadden afgevuurd. Rusland heeft andere regeringen training en expertise gegeven in manieren om zichzelf te verdedigen tegen kleurenrevoluties. Rusland is door het Westen aan de kaak gesteld vanwege zijn inspanningen in Slowakije en beweert dat Rusland zich bezighield met vuile trucs:

“Rusland heeft net geholpen een Europese verkiezing te bewerkstelligen; De nieuwe Rusland-vriendelijke president van Slowakije won zijn ambt dankzij een spervuur ​​van pro-Kremlin-desinformatie” (door Paul Hockenos, een in Berlijn gevestigde journalist, Foreignpolicy.com, 2024/04/17). 

Rusland schijnt ook enig succes te hebben gehad in Afrika, toen het alle Afrikaanse leiders uitnodigde naar Moskou en bijna allemaal opdaagde voor een confab. Er zijn in Afrika talloze staatsgrepen geweest die er vaak toe leidden dat het Franse leger naar huis ging, om uiteindelijk gevolgd te worden door het Amerikaanse leger. Het verhaal is zeer actueel in Niger, waar de krantenkoppen melden dat de VS er zojuist mee hebben ingestemd eruit te komen en hun militaire installatie ter waarde van 100 miljoen dollar achter te laten. Uit de kleine lettertjes blijkt echter dat over de plannen en procedures voor het vertrek nog moet worden onderhandeld en dat er geen tijdschema of deadline is vastgelegd. Met andere woorden: de VS zullen het zo lang mogelijk uitstellen. Het lijkt erop dat de Russen het land binnenkomen, voortbouwend op eerdere ervaringen met de Wagner Group en nu een soort ‘Afrikakorps’ in de maak is.

AS VAN VERZET

Terwijl China en Rusland zich over de hele wereld hebben verzet tegen de hegemonistische invloed van de VS, heeft een meer specifieke groepering de naam ‘As van het Verzet’ gekregen vanwege haar georganiseerde poging om het Amerikaanse en westerse imperialisme tegen te gaan en vooral vanwege haar werk om de zionistische inspanningen in West-Azië te belemmeren. “De ‘as van het verzet’ is een informeel, losjes bondgenootschap dat zowel soennitische als sjiitische moslimgroepen en regeringen in Jemen, Syrië, Libanon, Gaza en Irak omvat, met verschillen en verschillende niveaus van nabijheid tot elkaar en Teheran. ” (“Wat is de ‘as van verzet’ van door Iran gesteunde groepen in het Midden-Oosten,” door Fatima Al-Kassab, npr.org, 26/10/2023) Het kan nuttig zijn om de situatie te bekijken ten opzichte van het verzet in verschillende landen in West-Azië.

IRAN

In de loop van de tijd heeft Iran, het prominente lid van de As van Verzet, aanzienlijke politieke en militaire macht verworven in de West-Aziatische buurlanden. Dit is deels te danken aan het slimme gebruik van zijn sjiitische islamitische religieuze erfgoed, zijn duizendjarige Perzische erfgoed, zijn bevordering van de islam in het algemeen in een poging de kloof tussen soennieten en sjiieten in buitenlandse zaken te overbruggen, zijn enorme olie- en gasvoorraden en zijn cruciale geografische ligging plaatst Iran bovenop de routes van de Nieuwe Zijderoute tussen China en Turkije/Europa/Afrika, evenals op de transportroutes tussen India en Rusland. Iran zou een torenstuk op het Grote Schaakbord kunnen worden genoemd, dat in alle richtingen kan bewegen. Geen wonder dat de VS tevergeefs hebben geprobeerd een regimeverandering tot stand te brengen sinds de Iraanse revolutie de sjah eruit gooide en een geestelijke regering installeerde die vijandig stond tegenover het Westen.

Hoe speelt Iran, met zijn groeiende invloed als middenmacht in West-Azië, als het ware het ‘regime change-spel’? Het lijkt er niet op dat moord hoog op de lijst staat. Ondanks talloze moorden op Iraanse generaals en kernwetenschappers door Israël en de VS heeft Iran weinig gedaan om op dezelfde manier te reageren. Dit kan verrassend zijn, aangezien de oorspronkelijke oude Assassijnenorganisatie in Perzië was gevestigd:

“De Assassijnen (ook bekend als Nizari Ismailis) waren een ketterse groep sjiitische moslims die machtig waren in Perzië en Syrië vanaf de 11e eeuw na Christus tot hun nederlaag door de Mongolen in het midden van de 13e eeuw na Christus. Veilig in hun versterkte kastelen op een heuveltop werden ze berucht vanwege hun strategie om oppositiefiguren uit te kiezen en hen te vermoorden, meestal in teams die met messen zwaaiden. De groep stond door hun vijanden bekend als de Assassijnen, verwijzend naar hun gebruik van hasj, waarbij ‘assassin’ een verbastering is van het Arabische hasisi (‘hasj-eter’), en daarom wordt de naam sindsdien in verband gebracht met hun belangrijkste modus operandi, de daad van moord voor politieke of religieuze doeleinden. De Nizari Ismailis bestaan ​​nog steeds als een tak van de islam.” (“The Assassins” door Mark Cartright, 20 oktober 2019, worldhisory.org).

In feite heeft Iran relatief weinig gedaan om ook maar één van de methoden voor regimeverandering te gebruiken. In plaats daarvan heeft Iran jarenlang gevolgd wat analisten ‘strategisch geduld’ hebben genoemd. De strategie wordt vergeleken met die van ‘de kikker koken’ door de temperatuur langzaam te laten stijgen. Een andere manier om ernaar te kijken zou ‘vriendelijke overreding’ kunnen worden genoemd, met diplomatie en een ‘fluwelen handschoen’ als publieke bekendheid. Iran heeft alle moslimlanden voortdurend opgeroepen om de onderlinge strijd te staken en samen te werken voor het grotere goed van iedereen. Iran profiteert ook van de Chinese en Russische inspanningen die in grote lijnen soortgelijke doelstellingen ondersteunen.

Iran heeft een aantal zaken om over na te denken: 1) Voortdurende pogingen van de VS om een kleurenrevolutie in Iran te bevorderen, 2) Voortdurende sancties door het Westen, 3) Populariteit in Iran van voortdurende klerikale heerschappij en regelgeving, 4) Afspraken en activiteiten met SCO en BRICS, 5) Interactie met China, India en Rusland, 6) Interacties en complicaties met de moslimlanden en de Arabische landen, 7) Wat te doen met de As van Verzet, 8) Wat te doen na de tit-for-tat met Israël, 9) Hoe de behandeling van historisch Perzië te verzoenen met de moderne revolutionaire republiek, 10) Enz.

Iran heeft een speciaal probleem bij het proberen de verdeeldheid tussen de sjiitische en soennitische moslims te overwinnen, evenals de historische kloof tussen de Arabieren en de Perzen. Gooi dan de erfenis van het Ottomaanse rijk en het westerse imperialisme erbij om de internationale betrekkingen te compliceren. Deze complexe achtergrond vereist dat Iran zich eveneens bezighoudt met complexe diplomatie en het afstemmen van militaire acties.

IRAK

Minstens een deel van de Iraakse regering had de VS verzocht het land te verlaten na de moord op de Iraanse generaal Soleimani en een Iraakse militaire topfunctionaris op Iraaks grondgebied. De VS blijven met de voeten op de grond lopen in deze kwestie. Het verzet viel de Amerikaanse bases aan in een poging de VS aan te moedigen snel naar een exit te streven. In februari 2024 kondigde het Verzet aan dat het de aanvallen stopzette om de Iraakse en Amerikaanse functionarissen de tijd te geven om over een terugtrekking te onderhandelen. De Iraakse premier bezocht Washington in april 2024 voor verdere gesprekken over de kwestie. Er is kennelijk weinig vooruitgang geboekt, aangezien het verzet de aanvallen op Amerikaanse bases in Irak heeft hervat. De VS hebben er meer belang bij om te blijven, aangezien raketten en drones die door Iran tegen Israël zijn gelanceerd boven hun hoofd vliegen en de VS kunnen helpen bij het bieden van doelgerichte of andere luchtverdedigingssteun om te voorkomen dat de wapens Israël bereiken. Op dezelfde manier heeft Iran een serieuze wens dat de Yankees naar huis gaan. Daarom kan worden verwacht dat het Verzet de druk op de Amerikaanse bases zal blijven vergroten en dat Iran de druk op de Iraakse regering zal vergroten. Welke druk er ontstaat, valt nog te bezien. Onlangs ontving Irak een belangrijke bezoeker, de president van Turkije. De gesprekken waren naar verluidt gericht op water en de Koerden.

Een artikel van de News Desk van The Cradle illustreert de gecompliceerde oliesituatie waarbij Irak, de Koerden, ISIS, Turkije en Israël betrokken zijn: Er zijn twee oliepijpleidingen tussen Irak en Turkije, één gecontroleerd door de Iraakse regering en één gecontroleerd door de Koerden. De overheidspijpleiding werd tien jaar geleden beschadigd en gesloten toen ISIS het gebied onder de voet liep. De Koerdische pijpleiding werd in 2013 langs een andere route aangelegd. Het grootste deel van de olie werd verkocht aan Israël, een aanhanger van de Koerden. De Koerdische pijpleiding werd vorig jaar na een rechtszaak gesloten. Nu repareert de regering haar pijpleiding en is van plan om tot 350.000 vaten per dag naar Turkije te verschepen. (Bagdad heropent de oliepijpleiding naar Turkiye, waarbij de Koerden worden omzeild, thecradle.co, 8 april 2024)

SYRIË

Syrië maakt deel uit van het Verzetsnetwerk. Delen van het Syrische grondgebied worden nog steeds bezet door de VS, Turkije en Israël. Syrië zou ook graag willen dat de Yankees naar huis gaan en stoppen met het stelen van Syrische tarwe en olie. Syrië heeft toegegeven diplomatieke gesprekken met de VS te hebben gevoerd, maar er is weinig publieke informatie over eventuele inhoudelijke resultaten. Als de VS Irak verlaten, zullen de VS waarschijnlijk Syrië moeten verlaten, en dat zou het op zijn beurt voor de Koerden moeilijk maken om hun onafhankelijkheidsoperatie voort te zetten. Dit zou de PKK in een moeilijkere positie brengen en het voor Syrië en Turkije gemakkelijker maken om een ​​oplossing voor hun problemen uit te werken.

LIBANON

Libanon is als land geen lid van het verzet. Een belangrijk deel van het land, de sjiitische Hezbollah, sluit zich echter aan bij het verzet. Libanon is verdeeld onder christenen, soennitische moslims en sjiitische moslims, waarbij elke groep ongeveer een derde van de bevolking telt. De politieke en economische situatie is zeer onstabiel, waarbij buitenlandse regeringen zich voortdurend in Libanon bemoeien. Het Verzet boekte drie jaar geleden een aanzienlijk succes toen het transporten van brandstof van Iran naar Libanon regelde tijdens een extreme energiecrisis. De Libanese bevolking vierde de komst van de brandstof. Het Verzet heeft enig succes geboekt bij het aantrekken van soennitische moslims als gevolg van de Gaza-oorlog. Strijders van een Libanese soennitische partij, Jama’a al-Islamiyya, vielen de Israëlische strijdkrachten aan in coördinatie met Hamas en Hezbollah. (Brothers in Arms: de hernieuwing van het sjiitische-soennitische verzet tegen Israël, Bilal Nour Al-Deen, thecradle.co, 4 april 2024)

JEMEN

Volgens Wikipedia is de religieuze verdeling in Jemen ongeveer 45 procent sjiitische Zaydis en ongeveer 53 procent soennitisch. Dezelfde bron meldt dat er drie verschillende regeringen in Jemen zijn: de Presidentiële Leiderschapsraad in het oostelijke deel, gesteund door Saoedi-Arabië; de Zuidelijke Overgangsraad in het Zuidwesten, gesteund door de Verenigde Arabische Emiraten (VAE); en de Hoge Politieke Raad (Houthi) in het noordwesten, gesteund door Iran. De oostelijke regering is een opvolger van de vorige eenheidsregering in Jemen en was/is de officieel internationaal erkende regering. Dat regime verloor de burgeroorlog en werd een tijdlang de facto een regering in ballingschap in Saoedi-Arabië. De historische hoofdstad van Jemen, Sanaa, staat onder controle van de Houthi.

Een lange burgeroorlog in Jemen kwam uiteindelijk tot bedaren na de succesvolle militaire aanvallen van de Houthi’s tegen faciliteiten in zowel Saoedi-Arabië als de VAE, wat leidde tot bemiddeling door China tussen Saoedi-Arabië en Iran. De laatste twee landen proberen vreedzaam met elkaar om te gaan, althans in het openbaar. Er zijn meer problemen uitgebroken tussen Saoedi-Arabië en de VAE, gebaseerd op politieke en zakelijke rivaliteit en geschillen over grondgebied. Dit gebrek aan eenheid heeft de inspanningen tegen de Houthi belemmerd.

De Houthi verraste analisten door de Palestijnen in Gaza te hulp te komen met aanvallen op aan Israël gelieerde schepen in de Rode Zee. Deze aanvallen hebben zich uitgebreid naar de Arabische Golf, en er worden meer initiatieven verwacht als Israël geen staakt-het-vuren in Gaza implementeert:

“DOHA (Spoetnik) – De Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk hebben hun marine-aanwezigheid in de Rode Zee teruggeschroefd, ondanks het gebrek aan vermindering van de intensiteit van de aanvallen uitgevoerd door de Jemenitische Houthis-rebellen op aan Israël gelieerde schepen, zei de leider van de rebellenbeweging, Abdul. Malik al-Houthi, donderdag.

“Onze operaties zijn niet afgenomen, zoals de Amerikanen beweren en dit als hun prestatie presenteren, maar de beweging van hun oorlogsschepen is afgenomen. Er is een vermindering van 80% in de bewegingen van schepen van de Amerikaanse marine, niet in onze operaties,” zei al-Houthi volgens de Iraanse zender Almasirah ter gelegenheid van 200 dagen vijandelijkheden in de Gazastrook…

Bovendien zei de leider van de beweging, ook bekend als Ansar Allah, dat er een voortdurende inspanning was om de operaties in de Indische Oceaan uit te breiden en te versterken op manieren die “de Amerikanen, de Britten, de Israëli’s en misschien de rest van de wereld zich niet kunnen voorstellen.”

…Zijn uitspraken kwamen een dag nadat de beweging aanvallen had aangekondigd op een Amerikaans schip en een torpedobootjager in de Golf van Aden en op een Israëlisch schip MSC Veracruz in de Indische Oceaan na een patstelling van een week.

Houthi’s voeren al maanden aanvallen uit op commerciële en militaire schepen in de regio, als reactie op de Israëlische militaire operatie in de Gazastrook. De aanvallen waren voor de VS aanleiding om een ​​multinationale coalitie te vormen om de scheepvaart in het gebied te beschermen, en om Houthi-doelen op de grond aan te vallen.” (“VS en VK verminderde aanwezigheid van marine in de Rode Zee – Leider van Houthi”, sputnikglobe.com/2024/04/06)

Op 2 mei 2024 kondigde Turkije aan dat het de meeste handel met Israël zou staken als gevolg van een historische beleidswijziging. Turkije was ondanks de Gaza-oorlog zaken blijven doen met Israël, en deze economische steun aan Israël neutraliseerde de pogingen van het verzet om economische sancties tegen Israël op te leggen. Eén van de redenen die voor deze verandering wordt aangevoerd zijn de verkiezingsverliezen van de Turkse regerende partij, die worden toegeschreven aan de publieke onvrede over de voortdurende handel van Turkije met Israël en het gebrek aan steun voor het Palestijnse verzet.

Er zijn ook volksdemonstraties tegen het Jordaanse, Egyptische en Saoedi-Arabische regeringsbeleid met betrekking tot de Gaza-oorlog en de Palestijnse zaak. Terwijl deze regeringen een duidelijke afkeer hadden van de Moslimbroederschap en minimale steun boden aan de Palestijnen, hebben de beruchte acties van Israël de publieke opinie in deze landen doen ontvlammen. Deze divergentie vergroot dus de mogelijkheid van regimeverandering. Bovendien heeft een groep die beweert uit Bahrein te komen raketaanvallen aangekondigd op de Israëlische zeehaven Eilat. Ook werd breed uitgemeten dat een aantal landen in West-Azië die Amerikaanse militaire bases huisvesten, de VS hadden geadviseerd hun land niet te gebruiken als locatie voor het lanceren van aanvallen op Iran als Iran wraak zou nemen op het Israëlische bombardement op het Iraanse diplomatieke gebouw in Damascus.

De West-Aziatische pot is al ruim zeven maanden aan het opwarmen. De politieke temperatuur stijgt als gevolg van acties bij de VN, het ICJ en het ICC, maar ook als gevolg van demonstraties, verkiezingen en het terugroepen van ambassadeurs. De economische temperatuur stijgt als gevolg van de drang naar boycots, desinvesteringen en sancties. Het Verzet heeft bijgedragen aan de lokale opwarming door raketaanvallen op aan Israël gelieerde schepen in de Rode Zee, daarna de Arabische Golf, en nu door bedreigingen voor de Middellandse Zee.

Jemen, toen Irak, toen Bahrein Verzetsgroepen hebben de haven van Eilat aangevallen en feitelijk gesloten. Nu heeft het Verzet het opgevoerd met aanvallen op de haven van Haifa. De volgende zou Asdod kunnen zijn, een van de drie belangrijkste zeehavens in Israël. Alternatieve scheepvaartroutes naar Israël zijn in twijfel getrokken vanwege de recente Iraanse arrestatie van een schip in de Straat van Hormuz. Cruiseschepen hebben hun bezoeken aan Israël geannuleerd. De commerciële vliegtuigdienst naar Tel Aviv wordt af en toe onderbroken door raketten die over Israël vliegen. Het Israëlische bbp daalde in het vierde kwartaal van 2023 met 20%, toen de zaken relatief koeler waren. Tenzij de VS en Israël succesvolle maatregelen vinden om de trend te keren, staan ​​de twee landen voor moeilijke tijden.

In tegenstelling tot wat de zionisten van plan waren, heeft de oorlog in Gaza geleid tot meer publieke druk vanuit de hele wereld om de Palestijnen te steunen en begint het te leiden tot grotere interne meningsverschillen binnen Israël. Het stemmen in de VN blijft de VS isoleren en op één hoop gooien met Israël. De regering van de VS is er tot nu toe niet in geslaagd om een manier te vinden om te ontsnappen aan de situatie ‘between a rock and a hard place’. Ook de campagne van de Israël Lobby tegen critici van Israël werpt een schril licht op de vraag wie het Amerikaanse regime controleert. De As van Verzet is er daarentegen beter in geslaagd om verenigd te blijven en langzaam vooruit te komen met haar inspanningen.

AS-PROBLEMEN

Het is waarschijnlijk dat de As een aantal kwesties moet aanpakken als ze wil blijven streven naar alternatieven voor de status quo. 1) De As-leden zijn over het algemeen niet volledig geïntegreerd in de officiële overheidsstructuur in verschillende landen. Deze netwerkopzet is vrij uniek in de huidige situatie in de wereld en maakt het moeilijk voor internationale instanties om met hen te communiceren of normale diplomatieke functies uit te oefenen. 2) Voor meer succes zou de Axis verder moeten gaan dan gezien te worden als een sjiitische groepering met een bijl om te slaan. Het zou veel meer soennitische leden en aanhangers moeten omvatten en de relaties met de centra van islamitisch onderwijs moeten versterken. 3) Bovendien zou de As wellicht de nadruk moeten leggen op de campagne tegen het imperialisme, zodat het Verzet niet alleen met de Palestijnse kwestie wordt geassocieerd. 4) De Asmogendheden zouden hun inspanningen ook kunnen uitbreiden door samen te werken met groepen in andere landen die zich verzetten tegen imperialisme, neokolonialisme, apartheid en genocide. Dit zou de coördinatie van de verzetsbeweging uitbreiden tot buiten de moslimlanden. Er zijn bijvoorbeeld de Freedom Flotilla die van Turkije naar Gaza probeert te varen, studentendemonstraties voor vrede in de VS en Europa, pogingen in verschillende landen om de invloed van westerse NGO’s te beperken, en Afrikaanse landen die westerse militaire contingenten vragen hun spullen in te pakken en te vertrekken. thuis. Er heerst een algemene gisting in de wereld die het ijs van 500 jaar westerse hegemonie doet smelten. De westerse mogendheden zullen een half millennium aan controle niet gemakkelijk opgeven, dus het verzet zal maximale samenwerking nodig hebben als het wil zegevieren.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Hoe koken Iraniërs een kikker? Langzaam en methodisch

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over