De ogenschijnlijke terughoudendheid van Iran tegenover de Israëlische agressie mag niet worden aangezien voor zwakte. Teheran oefent gestaag via zijn eigen methoden druk uit op Tel Aviv, en bereidt zo zorgvuldig de weg voor de ontrafeling van Israël, schrijft Shivan Mahendrarajah.

Een strategie in asymmetrische oorlogsvoering wordt uitgedrukt door de ‘kokende kikker’-theorie:

Volgens de legende zal een kikker die in een ondiepe pan met water wordt verwarmd op een fornuis, gelukkig in de pot met water blijven als de temperatuur blijft stijgen, en er niet uit springen, zelfs niet als het water langzaam het kookpunt bereikt en de kikker doodt. . De verandering van één graad temperatuur per keer gaat zo geleidelijk dat de kikker niet door heeft dat hij wordt gekookt totdat het te laat is.

Hoewel het verhaal een verontschuldiging is – een mooie fabel die bedoeld is om een ​​betekenisvolle les over te brengen – wordt het vaak door  legers  en geopolitici aangehaald om het ‘lange spel’ van het bereiken van strategische doelstellingen te beschrijven.

Tegenwoordig zijn het Iran en zijn regionale bondgenoten die een afgemeten aanpak gebruiken om de temperaturen in West-Azië te verhogen totdat het water de Amerikaanse en Israëlische ‘kikkers’ dood kookt. Strategie, discipline en zeldzaam geduld – de antithese van het westerse  kortetermijndenken  – zullen Iran de overwinning bezorgen. Om  de Taliban te citeren: “Amerikanen hebben horloges, maar wij hebben de tijd.”

De tijd staat nu aan de kant van de Iraanse Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC) en zijn regionale bondgenoten. Twee onderling verbonden voorbeelden laten zien hoe de IRGC de temperaturen kalibreert zoals wetenschappers in een laboratorium.

De Yankee-kikker

Na de lancering van de door Hamas geleide verzetsoperatie Al-Aqsa Flood op 7 oktober vorig jaar, stuurde de Amerikaanse president Joe Biden Amerikaanse marinemiddelen in naar de Perzische Golf en de Middellandse Zee om Israël te ‘verdedigen’.

Op 26 november navigeerden de USS Eisenhower en zijn escortes door de Straat van Hormuz en gingen voor anker in de Perzische Golf aan de Saoedi-Arabische kant. De Jemenitische, aan Ansarallah verbonden zeestrijdkrachten richtten zich aanvankelijk op  Israëlische schepen  en de haven van Eilat met hun eerste schoten op 19 oktober. Maar op 29 november escaleerden hun aanvallen en breidden zich ook uit naar schepen die op weg waren naar of vanuit Eilat, ongeacht hun vlag of eigenaar.

Dit patroon culmineerde in de aankondiging door het Pentagon van ‘ Operatie Prosperity Guardian ‘ op 18 december, gericht op het veiligstellen van de economische belangen van Israël ten koste van het Amerikaanse militaire personeel. Vervolgens verplaatsten de Eisenhower en zijn marine-escortes zich van de Perzische Golf naar de Rode Zee en de Golf van Aden, zogenaamd om de bezettingsstaat te “verdedigen”.

In plaats daarvan heeft de positionering van Amerikaanse marinemiddelen in de Rode Zee en de Golf van Aden ze vatbaar gemaakt voor mogelijke aanvallen van Iraanse of door Iran geleverde wapens, waaronder kruisraketten, ballistische raketten en drones.

Ondanks inspanningen van de Amerikaanse marine (USN) en de Amerikaanse luchtmacht (USAF) blijft Ansarallah ongeslagen. Eerdere Anglo-Amerikaanse luchtaanvallen in Jemen zijn ineffectief gebleken, terwijl het voortdurende tempo en  de groeiende reikwijdte  van de Jemenitische operaties de marinemiddelen onder druk zetten en  het moreel temperen.

In tegenstelling tot ‘Hollywood-wapens’ beschikken Amerikaanse marineschepen niet over een onbeperkt aantal onderscheppingsraketten, en kunnen ze ook niet op zee worden herladen. Wat het moreel van het Amerikaanse personeel betreft, dat zal op de lange termijn kapot gaan, vooral omdat veel, zo niet de meeste, matrozen en mariniers eenvoudigweg niet in de strijd voor Israël hebben geïnvesteerd.

Vorige maand zei kapitein Chris Hill, de commandant van de USS Eisenhower: “Mensen hebben pauzes nodig, ze moeten naar huis.”

Terwijl matrozen, mariniers en vliegeniers dagelijks zenuwachtig worden bij het ontwijken van de drones en raketten van Ansarallah, peddelt de ‘Yankee Kikker’ vrolijk rond in zijn bubbelbad in Washington, in de overtuiging dat de ‘macht’ van de USN de vervelende ‘Houthi’s’ zal verslaan.

Dit was aantoonbaar een goed gekalibreerde zet, gesteund door Iran, die twee doelstellingen verwezenlijkte: ten eerste kreeg het de vliegdekschipgevechtsgroep uit de Perzische Golf, en ten tweede werd de VS in een escalerende val gezogen. De Yankee Kikker bevindt zich in de hotpot van de Rode Zee/Golf van Aden. Het kan niet winnen.

Het zal ofwel eruit springen en in vernedering vluchten, waardoor de geloofwaardigheid van de Amerikaanse strijdkrachten verder wordt vernietigd na het vernederende  debacle in Afghanistan in 2021; Of het blijft in de hotpot en wordt doodgekookt – met verlies van schepen en levens tot gevolg.

In beide gevallen wint Iran. Een Iraanse overwinning op de VS zal ook worden toegejuicht door China, Rusland en tal van andere landen die de VS vijandig gezind zijn, met name in het zuiden van de wereld. Zoals opgemerkt door een scherpzinnige Twitter/X-gebruiker, Armchair Warrior (die de waarschijnlijke reacties van Rusland op de Oekraïense provocaties beschrijft), heeft Iran door zijn acties “reflexieve controle” over de acties van Washington aangetoond. Hiermee bedoelt hij: “Als elke militaire actie die je onderneemt een symmetrische reactie krijgt, dan kun je de aard, de plaats en het tempo van het conflict in jouw voordeel bepalen.” Dit is precies wat de IRGC slim doet.

De Israëlische Kikker

De kleine ‘Israëlische Kikker’ droomt ondertussen, slaperig in het warme water, van zijn ‘nieuwe Israël’ – het Israël dat hij zal creëren zodra hij Gaza etnisch heeft gezuiverd. Hij heeft plannen om Gaza te ontwikkelen, luxe appartementen langs het strand te bouwen en wooneenheden te bouwen voor nieuwe kolonisten.

Architecten zijn nu plannen aan het opstellen. De schoonzoon van voormalig president en huidige Republikeinse kandidaat Donald Trump, Jared Kushner, meet gordijnen voor zijn  condominium aan de waterkant van Gaza.

Het Israëlische leger heeft Hamas echter niet verslagen, dat aanzienlijke schade blijft toebrengen aan de Israëlische militaire hardware en menselijke bezittingen. Volgens één schatting is Hamas slechts met 15 tot 20 procent gedegradeerd. Het bezettingsleger is voor zijn bewapening volledig afhankelijk van de VS en zijn Europese vazalstaten, aangezien de binnenlandse productiecapaciteit beperkt is.

Volgens één schatting zijn ongeveer 500.000 kolonisten teruggekeerd naar hun thuisland; de meesten  zullen niet terugkeren [naar Israël. Sinds 7 oktober is de dienstplicht niet langer een veilige maar lastige eis van drie jaar: ouders zijn bang voor hun dochters en zonen.

De sluimerende weigerbeweging die ontstond na de Israëlische invasie van Libanon in 1982 is weer ontwaakt. Dienstweigeraars weigeren dienst en worden als gevolg daarvan gevangen gezet. De dienstplichtvrijstelling voor ultraorthodoxe Joden liep op 1 april af; zij dreigen Israël te ontvluchten, waarvan het voortbestaan afhankelijk is van Joden die zich daar vestigen.

Als vertegenwoordigers van ultraorthodoxe joden de coalitie van premier Benjamin Netanyahu verlaten, kan dit zijn extremistische regering ten val brengen. De interne spanningen binnen de Israëlische samenleving escaleren, aangewakkerd door sociaal-economische druk en de ontgoocheling over de manier waarop de regering de oorlog aanpakt.

De Israëlische economie ligt in puin. De sjekel daalt. Het is 3,60 ILS naar 1 USD, van hoogtepunten van 4,01 ILS naar 1 USD, waarbij verdere dalingen waarschijnlijk zijn. Begrotingstekorten en leningen zijn omhooggeschoten. Moody’s  heeft op 9 februari de kredietrating van Israël verlaagd van A1 naar A2. De Israëlische toeristenindustrie is in een crisis beland. De meeste grote luchtvaartmaatschappijen vliegen niet meer naar Israël. De productie- en landbouwbasissen van Israël zijn klein. Israël heeft beperkte toegang tot natuurlijke hulpbronnen en energie; het is afhankelijk van de levenslijnen over land naar Jordanië en Egypte, terwijl Azerbeidzjaanse olie en gas vanuit Turkije naar Haifa komen.

Iran doet met Israël precies wat Israël met economische sancties heeft gedaan. Maar in tegenstelling tot Israël beschikt Iran over overvloedige olie- en gasvoorraden, 85 miljoen geletterde en goed opgeleide mensen die niet van plan zijn te vluchten, en formidabele landbouw- en productiebases.

Teheran is methodisch bezig de Israëlische economie te smoren. De haven van Haifa staat op de doelwitlijst van Hezbollah. Als Haifa naast Eilat wordt gesloten, heeft Israël alleen nog levenslijnen over land voor de voedsel- en energievoorziening. Ben Gurion International en andere luchthavens kunnen in de toekomst het doelwit zijn.

De verwarming een graadje hoger zetten

De recente Israëlische aanval op de Iraanse diplomatieke missie in Damascus, naar verluidt als reactie op een Iraakse drone die Eilat heeft aangevallen, weerspiegelt de zorgen en  frustraties van Netanyahu  – dat ‘de hele wereld zich tegen ons keert’.

De strategie van Netanyahu lijkt erin te bestaan ​​Iran tot escalerende inspanningen aan te zetten, wat hen er mogelijk toe kan aanzetten zich te richten op Amerikaanse militaire middelen in de regio, waardoor de VS in de Gaza-oorlog worden betrokken. Het is echter onzeker of Teheran het aas zal grijpen.

Hoewel de IRGC waarschijnlijk zal reageren, zullen ze proberen te voorkomen dat ze in de val van Netanyahu trappen. In plaats daarvan zou Iran ervoor kunnen kiezen zijn economische wurggreep op Israël te verstevigen, mogelijk door zich te richten op strategische locaties zoals Eilat, Haifa en de luchthaven Ben Gurion.

De IRGC begrijpt dat de Israëlische economie een langdurig conflict niet kan volhouden. Daarom zou hun strategie een geleidelijke escalatie kunnen inhouden – waardoor de Israëlische kikker effectief langzaam wordt gekookt – door middel van gecoördineerde acties waarbij Hezbollah, Ansarallah en verschillende Syrische en Iraakse facties betrokken zijn.

Zoals de econoom Herbert Stein opmerkte: “Als iets niet eeuwig kan doorgaan, zal het stoppen.” Hoewel Israël nog lang niet op de rand van de afgrond staat, zorgen de gedisciplineerde en berekende acties van de IRGC ervoor dat de regionale spanningen gestaag toenemen. Als dit niet wordt gecontroleerd, kan dit leiden tot aanzienlijke gevolgen voor de Israëlische samenleving en haar economie – allemaal zonder dat zij het doorhebben, zoals de kleine kokende kikker.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

De ontwrichtende militaire innovatie van het verzet kan het lot van Israël bepalen

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over