Of de VS en Europa het nu leuk vinden of niet, Iran is een belangrijke regionale politieke speler, schrijft Alastair Crooke.

Terugkijkend op wat ik in 2012 schreef, midden in de zogenaamde Arabische Lente en de nasleep ervan, valt het op hoezeer de regio is veranderd. Het is nu bijna 180° geheroriënteerd. Toen betoogde ik,

“Het “ontwaken” van de Arabische Lente neemt een andere wending dan de opwinding en belofte waarmee het aanvankelijk werd begroet. Voortgekomen uit een aanvankelijke, brede impuls van het volk, wordt het steeds meer begrepen, en gevreesd, als een ontluikende contrarevolutionaire “culturele revolutie” – een her-culturatie van de regio in de richting van een normatieve canon die de aanvankelijke hooggespannen verwachtingen aan het wegebben is …

“Die populaire impuls die verband houdt met het ‘ontwaken’ is nu ondergebracht en geabsorbeerd in drie grote politieke projecten die verband houden met deze drang om het [soennitische primaat] te herbevestigen: een project van de Moslimbroederschap, een Saoedisch-Qatari-Salafistisch project en een [radicaal jihadistisch project].

“Niemand kent echt de aard van het [eerste project], het Broederschapsproject – of het nu om een ​​sekte gaat; of als het echt mainstream is… Wat echter duidelijk is, is dat de toon van de Broederschap overal steeds meer er een is van militante sektarische wrok. Het gezamenlijke Saoedi-Salafistische project werd opgevat als een direct tegenwicht voor het Broederschapsproject – en [het derde] was het compromisloze soennitische radicalisme [Wahhabisme], gefinancierd en bewapend door Saoedi-Arabië en Qatar, dat niet tot doel heeft om in te dammen, maar eerder: om het traditionele soennisme te vervangen door de cultuur van het salafisme. dwz het streefde naar de ‘salifisering’ van de traditionele soennitische islam.

“Al deze projecten, ook al overlappen ze elkaar op sommige punten, zijn in wezen concurrenten van elkaar. En [werden] in brand gestoken in Jemen, Irak, Syrië, Libanon, Egypte, Noord-Afrika, de Sahel, Nigeria en de Hoorn van Afrika.

[Niet verrassend] …“Iraniërs interpreteren de stemming van Saoedi-Arabië steeds meer als een honger naar oorlog, en verklaringen aan de Golf hebben vaak dat randje van hysterie en agressie: een recent hoofdartikel in het Saoedische bedrijf al-Hayat verklaarde: “Het klimaat in de GCC [Gulf Cooperation Council] geeft aan dat de zaken afstevenen op een GCC-Iraans-Russische confrontatie op Syrisch grondgebied, vergelijkbaar met wat er tijdens de Koude Oorlog in Afghanistan plaatsvond. Zeker, het besluit is genomen om het Syrische regime omver te werpen, aangezien dit van vitaal belang is voor de regionale invloed en hegemonie van de Islamitische Republiek Iran.”

Nou, dat was toen. Hoe anders is het landschap vandaag de dag: de Moslimbroederschap is grotendeels een ‘gebroken riet’, vergeleken met wat het was; Saoedi-Arabië heeft feitelijk ‘de lichten uitgedaan’ over het salafistische jihadisme, en richt zich meer op het aantrekken van toerisme, en het koninkrijk heeft nu een vredesakkoord met Iran (bemiddeld door China).

“De culturele verschuiving in de richting van het opnieuw bedenken van een breder soennitisch moslimbeleid”, zoals ik in 2012 schreef, was altijd een Amerikaanse droom, die teruggaat tot Richard Perle’s ‘Clean Break’ Policy Paper uit 1996 (een rapport dat was opgesteld in opdracht van de toenmalige Israëlische regering -PM, Netanyahu). De wortels ervan lagen in het Britse naoorlogse beleid om de trouwe familie-nobelen uit het Ottomaanse tijdperk naar de Golf te transplanteren als een anglofiele heersende laag die de westerse oliebelangen behartigde.

Maar kijk wat er is gebeurd –

Een minirevolutie: Iran is inmiddels ‘uit de kou gekomen’ en is stevig verankerd als ‘een regionale macht’. Het is nu de strategische partner van Rusland en China. En de Golfstaten houden zich tegenwoordig meer bezig met ‘business’ en technologie dan met islamitische jurisprudentie. Syrië, het doelwit van het Westen en een verschoppeling in de regio, is met veel ceremonieel verwelkomd in de Arabische sfeer van de Arabische Liga, en Syrië is op weg om zijn vroegere positie in het Midden-Oosten weer in te nemen.

Wat interessant is, is dat er zelfs toen al aanwijzingen waren voor het komende conflict tussen Israël en de Palestijnen; zoals ik in 2012 schreef:

“De afgelopen jaren hebben we de Israëli’s hun vraag naar erkenning van een specifiek Joodse natiestaat horen benadrukken, in plaats van een Israëlische staat op zich. Een joodse staat die in principe open zou blijven voor iedere jood die wil terugkeren: de oprichting van een ‘joodse umma’, als het ware.

“Nu lijkt het erop dat we, in ieder geval in de westelijke helft van het Midden-Oosten, een spiegeltrend hebben, die vraagt ​​om het herstel van een bredere soennitische natie – die het ‘ongedaan maken’ van de laatste overblijfselen van het koloniale tijdperk vertegenwoordigt. Zullen we de strijd steeds meer belichaamd zien als een oerstrijd tussen joodse en islamitische religieuze symbolen – tussen al-Aqsa en de Tempelberg?

“Het lijkt erop dat zowel Israël als het omliggende terrein stapsgewijs op weg zijn naar een taal die hen ver weg brengt van de onderliggende, grotendeels seculiere concepten waarmee dit conflict traditioneel wordt geconceptualiseerd. Wat zal het gevolg zijn als het conflict, door zijn eigen logica, een botsing van religieuze polen wordt?”

Wat heeft deze draai van 180° veroorzaakt? Eén factor was ongetwijfeld de beperkte Russische interventie in Syrië om een ​​jihadistische aanval te voorkomen. De tweede was de verschijning van China op het toneel als een werkelijk gigantische zakenpartner – en ook een vermeende bemiddelaar – precies op een moment dat de VS begonnen waren met hun terugtrekking uit de regio (tenminste wat betreft de aandacht die het eraan besteedt, zo niet (nog) weerspiegeld in een substantieel fysiek vertrek).

Dit laatste – de Amerikaanse militaire terugtrekking ( Irak en Syrië ) – lijkt echter eerder een kwestie van ‘wanneer’ dan of. Verwacht het allemaal.

Simpel gezegd hebben we een ‘spil in de geschiedenis’ in Mackinder-stijl meegemaakt: Rusland en China – en Iran – nemen langzaam de controle over het Aziatische kerngebied over (zowel institutioneel als economisch), terwijl de slinger van het Westen wegzwaait.

De soennitische wereld marcheert – onvermijdelijk en behoedzaam – richting de BRICS. In feite is de Golf ernstig op het verkeerde been gezet door de zogenaamde ‘Abraham-akkoorden’ die hen bonden aan Israëlische Tech (die op zijn beurt aanzienlijk ‘gratis geld’ van Wall Street hun kant op stuurde). Israël’s ‘vermoedelijke genocide’ (in de taal van het Internationaal Gerechtshof) in Gaza drijft langzaam een staak in het hart van het ‘businessmodel’ van de Golf.

Maar een andere sleutelfactor is de slimme diplomatie die Iran nastreeft. Het is gemakkelijk voor westerse Iraanse haviken om de Iraanse politiek en invloed in de regio af te keuren – de Islamitische Republiek is immers onberouwvol ‘niet-conform’ met de Amerikaanse doelstellingen en pro-Israëlische ambities in de regio. Wat zou je anders, behalve terugdringing, kunnen verwachten als al het omringende westerse ‘vuur’ zo geconcentreerd was op de Islamitische Republiek?

Toch heeft Iran een scherpzinnig pad gevolgd. Het land is NIET ten strijde getrokken tegen de soennitische Arabische staten in Syrië, zoals in 2012 werd geopperd. In plaats daarvan heeft het land stilletjes een strategie gevolgd van diplomatie en gezamenlijke veiligheid van de Golf en handel met de Golfstaten. Ook is Iran er gedeeltelijk in geslaagd zich te bevrijden van veel van de gevolgen van de westerse sancties. Het heeft zich aangesloten bij zowel de BRICS als de SCO en heeft een nieuwe economische en politieke ‘ruimtelijke diepgang’ verworven.

Of de VS en Europa het nu leuk vinden of niet, Iran is een belangrijke regionale politieke speler en zit samen met anderen aan de top van de coalitie van verzetsbewegingen en fronten die door slimme diplomatie met elkaar zijn verweven om nauw met elkaar samen te werken.

Deze ontwikkeling is een belangrijk strategisch ‘project’ geworden: soennieten (Hamas) en sjiieten (Hezbollah) zijn verenigd met andere ‘fronten’ in een antikoloniale strijd voor bevrijding onder het niet-sektarische symbool van Al-Aqsa (dat is noch soennitisch, noch sjiitisch, noch moslimbroederschap, noch salafistisch of wahabistisch). Het vertegenwoordigt veeleer het legendarische verhaal van de islamitische beschaving. Ja, het is in zekere zin ook eschatologisch.

Deze laatste prestatie heeft er veel toe bijgedragen dat de dreiging van een totale oorlog de regio niet overspoelde. Het belang van de Iraanse As en de Verzetsas is tweeledig: Ten eerste: het behouden van de macht om de intensiteit van het conflict zorgvuldig af te stemmen – waar nodig verhogen en verlagen; en ten tweede, om de escalerende dominantie zoveel mogelijk in eigen handen te houden.

Het tweede aspect omvat strategisch geduld. De Verzetsbewegingen begrijpen de Israëlische psyche goed – daarom worden GEEN Pavloviaanse reflexen op Israëlische provocaties geaccepteerd. Maar liever wachten en vertrouwen op Israël als voorwendsel voor een verdere stap op de escalatieladder. Israël moet worden gezien als de aanstichter van escalatie – en het verzet slechts als antwoorder. Het ‘oog’ moet op de politieke psyche van Washington gericht zijn.

Ten derde wekt Iran het vertrouwen om zijn ‘vooruitstrevendheid’ na te streven door een tektonische verschuiving in asymmetrische oorlogsvoering en in de afschrikking tegen Israël en het Westen te innoveren. De VS moge dan zuchten en blazen, maar Iran voelde zich gedurende deze hele periode ervan verzekerd dat de VS goed op de hoogte zijn van de risico’s die verbonden zijn aan pogingen om ‘het huis omver te blazen’.

Realisten in het Westen hebben de neiging om te geloven dat ‘macht’ een simpele functie is van de grootte van de nationale bevolking en het BBP. Dus gezien het verschil in lucht- en vuurkracht kan Hezbollah bijvoorbeeld op geen enkele manier verwachten ‘uit de brand te komen’ tegen Israël – een veel rijkere en meer bevolkte entiteit.

Deze blinde vlek is de stille ‘bondgenoot’ van het verzet. Het verhindert dat het Westen (grotendeels) deze spil in het militaire denken begrijpt.

Iran en zijn bondgenoten hebben een ander standpunt ingenomen: zij beschouwen de macht van een staat als berustend op immateriële zaken, in plaats van op letterlijk tastbare zaken: strategisch geduld; ideologie; discipline; innovatie en het concept van militair leiderschap, gedefinieerd als het vermogen om een ​​’magische’ spreuk over mannen uit te spreken, zodat ze hun commandant zouden volgen, zelfs tot de dood.

Het Westen heeft (of had) luchtmacht en een onbetwist luchtoverwicht, maar de Verzetsfronten hebben hun oplossing in twee fasen. Ze vervaardigen hun eigen AI-ondersteunde drone-zwermen en slimme raketten. Dit is hun luchtmacht.

De tweede fase zou uiteraard de ontwikkeling van een gelaagd luchtverdedigingssysteem (in Russische stijl) zijn. Beschikt het Verzet hierover? Net als Broer Konijn doen ze er het zwijgen toe.

De onderliggende strategie van het Verzet is duidelijk: het Westen investeert te veel in zijn luchtdominantie en zijn overweldigende vuurkracht. Het geeft prioriteit aan snelle schokken en ontzag, maar put zichzelf meestal snel uit in het begin van de ontmoeting. Ze kunnen zelden zo’n aanval met hoge intensiteit lang volhouden.

In Libanon bleef Hezbollah in 2006 diep onder de grond, terwijl de Israëlische luchtaanval boven haar hoofd raasde. De fysieke schade aan het oppervlak was enorm, maar hun krachten bleven onaangetast en kwamen pas daarna tevoorschijn. Toen kwamen de 33 dagen van Hezbollah’s raketspervuur ​​– totdat Israël ermee ophield. Dit geduld vertegenwoordigt de eerste pijler van strategie.

De tweede is daarom dat, terwijl het Westen een kort uithoudingsvermogen heeft, de oppositie getraind en voorbereid is op langdurige uitputtende conflicten – raketten en raketbeschietingen tot het punt waarop het maatschappelijk middenveld de impact niet langer kan verdragen. Het doel van de oorlog is niet noodzakelijkerwijs het doden van vijandelijke soldaten als hoofddoel; het is eerder uitputting en het inprenten van een gevoel van nederlaag.

En hoe zit het met het tegengestelde project?

In 2012 schreef ik:

“Het lijkt erop dat zowel Israël als [de islamitische wereld] stapsgewijs in de richting van [eschatologische verhalen] marcheren, wat hen ver weg brengt van de onderliggende, grotendeels seculiere concepten waarmee dit conflict traditioneel wordt geconceptualiseerd. Wat zal het gevolg zijn als het conflict, door zijn eigen logica, een botsing van religieuze polen wordt? ” [– Al-Aqsa versus de Tempelberg].

Welnu, het Westen blijft steken in pogingen om het conflict te beheersen en in te dammen, precies met behulp van die ‘grotendeels seculiere concepten’ waarmee dit conflict is geconceptualiseerd en beheerst (of niet beheerst, zou ik zeggen). Daarmee, en door de (seculiere) steun van het Westen voor een bepaalde eschatologische visie (die toevallig overlapt met de zijne) boven een andere, wakkert het onbedoeld het conflict aan.

Het is te laat om terug te keren naar seculiere managementmethoden; de geest is uit de fles.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

Israël: stilletjes aan het rafelen ?

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over