Westerse media en politici beweren herhaaldelijk dat Vladimir Poetin de EU wil verzwakken en verdelen en dat hij streeft naar een imperiale expansie van Rusland in de overblijvende landen van de voormalige Sovjet-Unie. Met name de Baltische staten Estland, Letland en Litouwen roepen voortdurend dat zij het gevaar lopen weer door Rusland te worden opgeslokt en zien dit bevestigd door de huidige invasie van Russische troepen in Oekraïne. Maar de toespraken die Poetin tijdens zijn presidentschap over dit onderwerp heeft gehouden en waarin hij de geopolitieke doelstellingen van Rusland heeft uiteengezet, spreken allemaal een andere taal. Zij moeten worden meegenomen in elk weloverwogen oordeel, schrijft Herbert Ludwig.
De voormalige deskundige voor Oost-Europa van verzekeringsmaatschappijen en financiële dienstverleners in Rusland, Thomas Röper, die 15 jaar in Rusland heeft gewoond, heeft in een lezing in Hamburg1 op 15 maart 2020 reeds uitvoerig verwezen naar met name drie toespraken van Poetin, die hij als nagenoeg historisch bestempelt. Alle drie hadden ze betrekking op geopolitieke kwesties: Poetins toespraak tot de Duitse Bondsdag in 2001, zijn toespraak op de Veiligheidsconferentie van München in 2007 en zijn opmerkingen tot de Algemene Vergadering van de VN in 2015.
De toespraak in de Duitse Bundestag
Poetin had onder andere over Duitsland gezegd:
“Rusland heeft altijd speciale gevoelens voor Duitsland gehad. Wij hebben uw land altijd behandeld als een belangrijk centrum van de Europese en de wereldcultuur, voor de ontwikkeling waarvan ook Rusland veel heeft gedaan. Cultuur heeft nooit grenzen gekend. Cultuur is altijd ons gemeenschappelijk goed geweest en heeft volkeren verenigd.”
Volgens Thomas Röper zijn de Russen zich zeer bewust van de geschiedenis. In tegenstelling tot de Duitsers gaat het historisch bewustzijn van Rusland echter eeuwen terug, terwijl in de Duitse perceptie het nazi-tijdperk een keerpunt markeert en het Duitse historisch bewustzijn zeer vaak beperkt blijft tot politieke allianties na 1945. De Tweede Wereldoorlog, met zijn 25 miljoen slachtoffers aan de kant van de Sovjet-Unie, was ook in Rusland nog steeds belangrijk en aanwezig, maar werd vanuit Russisch oogpunt niet zo gecensureerd als vanuit Duits oogpunt.
Bovendien, zo zei Poetin, hebben de Duitsers een zeer sterk en positief stempel gedrukt op de geschiedenis van Rusland. En de mensen in Rusland zijn zich daar ten volle van bewust, want er zijn straten met Duitse namen, Duitse wijken in vele Russische steden, en zelfs enkele van de belangrijkste heersers in Rusland waren Duitsers of hadden Duitse wortels.
Dit moet in het oog worden gehouden, zei hij, als men de opmerkingen van Poetin in de Duitse Bondsdag over de gemeenschappelijke geschiedenis goed wil indelen:
“Dames en heren, staat u mij toe enkele woorden te wijden aan de Duits-Russische betrekkingen – ik zou dit afzonderlijk willen behandelen. De Russisch-Duitse betrekkingen zijn zo oud als onze landen. De eerste Germaanse volkeren verschenen in Rusland aan het eind van de eerste eeuw. Aan het eind van de 19e eeuw vormden de Duitsers de negende grootste minderheid in Rusland. Maar niet alleen het aantal is belangrijk, maar natuurlijk ook de rol die deze mensen hebben gespeeld in de ontwikkeling van het land en in de Duits-Russische betrekkingen: Het waren boeren, kooplieden, de intelligentsia, het leger en politici. Er liggen oceanen tussen Rusland en Amerika. Tussen Rusland en Duitsland ligt een grootse geschiedenis.
Het is belangrijk om deze geschiedenis juist te interpreteren. Als een goede westerse buur belichaamde Duitsland vaak Europa voor de Russen, de Europese cultuur, technisch denken en commerciële vaardigheden. Het is geen toeval dat alle Europeanen in Rusland vroeger Duitsers werden genoemd en dat de Europese nederzetting in Moskou bijvoorbeeld ‘Duitse buitenwijk’ werd genoemd”.
Aanbiedingen voor samenwerking
Poetin, toen nog onervaren in geopolitiek en nogal naïef, zoals hij later zelf toegaf, had in de Bondsdag een visie ontvouwd die later het kernprobleem tussen “het Westen” en Rusland zou worden:
“Niemand twijfelt aan de grote waarde van de betrekkingen van Europa met de Verenigde Staten. Maar ik geloof dat Europa zijn reputatie als machtig en onafhankelijk centrum van de wereldpolitiek op lange termijn alleen zal consolideren als het zijn eigen capaciteiten verenigt met de menselijke, territoriale en natuurlijke hulpbronnen van Rusland, alsmede met zijn economisch, cultureel en defensiepotentieel”.
Poetin, zo vervolgt Thomas Röper, heeft Europa, d.w.z. de EU, een duidelijk aanbod gedaan om samen te werken, de krachten te bundelen, waarvan beide partijen zouden profiteren.
Maar een dergelijke unie zou de macht van de VS in Europa – dat bovendien een onvervangbaar bruggenhoofd is voor de uitbreiding van zijn invloed in Eurazië – ernstig hebben beperkt.
En dat is precies de reden, aldus Röper, waarom het voorstel van Poetin, dat hij keer op keer heeft herhaald, niet eens ter sprake komt in het door de VS gedomineerde Westen.
– De Duitsers moeten na deze toespraak van Poetin onmiddellijk door de VS achter de schermen zijn gewaarschuwd en teruggefloten. –
En nu vestigt Thomas Röper de aandacht op een interessante achtergrond: in 2015 vroeg een Russische journalist in een interview aan Poetin of hij teleurgesteld was dat zijn uitgestoken hand in al die jaren nooit door het Westen was aanvaard. In zijn antwoord vertelde Poetin hoe hij op het idee was gekomen om zijn krachten met Europa te bundelen:
“Toen ik in 2001 in de Bondsdag zei dat we onze krachten moesten bundelen, samen de toekomst in moesten gaan, een gemeenschappelijke ruimte moesten opbouwen, klonk dat alsof het mijn eigen ideeën en voorstellen waren. In feite, was het niet mijn idee. In 1992 of 1993 nam de toenmalige burgemeester van St. Petersburg, Sobtsjak, mij mee naar Bonn voor een ontmoeting met kanselier Kohl. En plotseling vroeg Kohl alle deelnemers de zaal te verlaten, inclusief de tolken, en toen vertaalde ik. En toen hoorde ik voor het eerst van Kohl, van de Bondskanselier, die nog steeds in zijn bungalow in Bonn was en niet in Berlijn. En plotseling zei hij: “Ik zie geen toekomst voor Europa zonder Rusland. “Voor mij, als voormalig officier van de buitenlandse inlichtingendienst, was dat volkomen onverwacht. Maar ik vond het erg interessant.
En hij begon zeer overtuigend te vertellen waarom hij dat bedoelde. Hij zei: “Er ontstaan nieuwe machtige reuzen in de wereld, nieuwe machtscentra in Azië”`. Hij zei dat de VS mettertijd steeds meer voor hun eigen belangen en voor het Amerikaanse continent zouden zorgen. – Tussen haakjes, dat is precies wat er nu gebeurt (Poetin lacht). Precies zoals Kohl in 1992 zei, is dat wat er nu gebeurt. – Kohl zei: “Om Europa als beschaving in stand te houden, moeten we onze krachten bundelen met Rusland. Met zijn grootsheid, zijn oneindige rijkdommen en zijn bevolking die cultureel zo aan ons verwant is, met zijn wetenschap en zijn militaire macht. Als we dit alles samenvoegen, zal Europa een machtscentrum in de wereld blijven.`
Dat is wat hij toen zei. Ik heb het net anders geformuleerd en in de Bundestag gezegd. Ik kon hem nauwelijks als de auteur aanwijzen, maar ik heb dit standpunt sindsdien gedeeld, en ik deel het nog steeds. Maar helaas is het niet zo gegaan. Wat heb ik gezegd in München in 2007? Eén land, de VS, wil nu zijn eigen wet toepassen buiten zijn grondgebied. Maar niemand zal dat vrijwillig toestaan.”
De toespraak in München 2007
Voor de Veiligheidsconferentie van München 2007 3, zo vervolgt Thomas Röper, heeft Poetin in detail uitgelegd waarom het monopolaire model in zijn ogen ongeschikt was voor de wereld. Het monopoliemodel betekent de overheersing van de wereld door één land. – Dit was een frontale aanval, zij het in de taal van diplomaten, op de aanspraak van de VS om de wereld te domineren.
Poetin beschreef vervolgens wat volgens hem het resultaat van deze Amerikaanse overheersing zou zijn. Als je dit (volgende) citaat hoort, moet je bedenken dat Poetin dit zei in 2007, lang voor de oorlog in Syrië, de oorlog in Libië of de Maidan met de daaropvolgende oorlog in Oekraïne. De woorden van Poetin klinken bijna profetisch vanuit het perspectief van vandaag, 13 jaar later:
“Unilaterale, vaak niet-legitieme acties hebben geen enkel probleem opgelost. Integendeel, zij waren het beginpunt van nieuwe menselijke tragedies en broeinesten van spanningen. Oordeel zelf: Oorlogen, lokale en regionale conflicten zijn niet minder geworden. De heer Teltschik heeft ons daar gemakkelijk aan herinnerd. En in deze conflicten sterven niet minder mensen dan voorheen, maar zelfs meer, aanzienlijk meer!
Vandaag de dag zien wij in de internationale betrekkingen een bijna onbeperkt, hypertrofisch gebruik van geweld – militair geweld -, een kracht die een stormvloed van opeenvolgende conflicten in de wereld teweegbrengt. Het gevolg is dat de krachten zelfs niet voldoende zijn voor een complexe oplossing van ten minste één van deze conflicten. Een politieke oplossing is ook onmogelijk.
Wij zien een steeds toenemende veronachtzaming van de fundamentele beginselen van het internationaal recht. Bovendien hebben bepaalde normen, in feite het gehele rechtsstelsel van een staat, in de eerste plaats natuurlijk de Verenigde Staten, op alle gebieden zijn grenzen overschreden: op economisch, politiek en humanitair gebied wordt het aan andere staten opgelegd. Alleen, wie vindt dat leuk?
(…)
Maar dit is uiterst gevaarlijk. Het leidt ertoe dat niemand zich meer veilig voelt. Ik wil dat onderstrepen: Niemand voelt zich meer veilig! Omdat niemand zich meer achter het internationaal recht kan verschuilen als achter een beschermende muur. Een dergelijk beleid blijkt de aanleiding te zijn voor de wapenwedloop.
De dominantie van de factor geweld doet in een aantal landen de drang ontstaan om massavernietigingswapens te bezitten. Meer nog, er zijn geheel nieuwe bedreigingen opgedoken, die vroeger bekend waren maar nu een mondiaal karakter krijgen, zoals terrorisme”.
Poetin had altijd al kritiek op de eenzijdige oorlogen van de VS. Over het gebruik van militair geweld had hij destijds gezegd (en hij herhaalt dit bij iedere gelegenheid):
“Ik ben ervan overtuigd dat het enige mechanisme om te beslissen over het gebruik van geweld als laatste redmiddel, het VN-handvest moet zijn. (…) Een gebruik van geweld kan alleen legitiem worden genoemd als het is gebaseerd op een VN-besluit. En men mag de VN niet vervangen door de NAVO of de EU.”
Opmerking:
Met zijn militaire inval in Oekraïne lijkt Poetin nu zelf het VN-handvest ernstig te hebben geschonden. Maar zelfs de Amerikaanse mensenrechtenactivist Prof. Daniel Kovalik, die Internationale Mensenrechten doceert aan de Universiteit van Pittsburgh School, vindt deze beschuldiging, die natuurlijk onmiddellijk in het Westen werd geuit, niet gerechtvaardigd. Hij wijst erop dat de regering in Kiev al acht jaar oorlog voert tegen de Russischtalige bevolking van de Donbass. … Een oorlog die tot nu toe al aan ongeveer 14.000 mensen het leven heeft gekost, waaronder veel kinderen, en die zelfs vóór de Russische militaire operatie al ongeveer 1,5 miljoen mensen op de vlucht heeft gejaagd – was aantoonbaar ook een genocide. Dat wil zeggen dat de regering in Kiev, en in het bijzonder haar neonazistische bataljons, gewapende aanvallen op dit volk hebben uitgevoerd met de bedoeling de etnische Russen te vernietigen, althans gedeeltelijk vanwege hun etniciteit.” Bovendien, zo zei hij, zijn meer dan 500.000 inwoners van de Donbass-regio in Oekraïne ook Russische burgers.
Hoewel het VN-Handvest unilaterale oorlogshandelingen verbiedt, bepaalt het in artikel 51 ook dat “niets in dit Handvest afbreuk doet aan het inherente recht op individuele of collectieve zelfverdediging”. En dit recht op zelfverdediging is zo uitgelegd dat staten niet alleen mogen reageren op daadwerkelijke gewapende aanvallen, maar ook op de dreiging van een dreigende aanval”. 4
Toespraak voor de Algemene Vergadering van de VN 2015
Thomas Röper vervolgt dat Poetin praktisch geen blad voor de mond nam in zijn toespraak tot de VN in 2015 5. Poetin was voorstander van een versterking van de VN als de plaats waar staten compromissen zoeken en zich daaraan houden. Hij had zich verzet tegen alle pogingen om de VN verder te verzwakken en uitgelegd waartoe het zou leiden indien staten (hij had opnieuw het Westen onder leiding van de VS bedoeld) de VN zouden overheersen of willen marginaliseren:
“Dit kan leiden tot een ineenstorting van de hele architectuur van de internationale betrekkingen. Dan zullen we echt geen regels meer hebben, behalve het recht van de sterkste. Dat zal een wereld zijn waarin egoïsme zal heersen in plaats van collectieve samenwerking, een wereld met steeds meer dictaat en steeds minder gelijkheid, echte democratie en vrijheid, een wereld waarin in plaats van echt soevereine staten het aantal protectoraten en van buitenaf gecontroleerde gebieden zal toenemen”.
Poetin, zo zei hij, was zich beslist bewust van de geschiedenis en geenszins een voorstander van het beleid van de toenmalige Sovjet-Unie, zoals hij er in het Westen graag van wordt beschuldigd. Hij had verder verklaard:
“We mogen allemaal de ervaringen uit het verleden niet vergeten. Wij (in Rusland) hebben enkele voorbeelden uit de geschiedenis van de Sovjet-Unie in ons geheugen. De uitvoer van sociale experimenten, de pogingen om op basis van eigen ideologische ideeën veranderingen teweeg te brengen in deze of gene staat, leiden vaak tot tragische gevolgen, brengen geen vooruitgang maar achteruitgang. Maar zoals het nu gaat, leert niemand van de fouten van anderen, maar herhaalt men ze alleen maar. En de export van zogenaamde “democratische” revoluties gaat door.”
Vervolgens sprak hij over Noord-Afrika en het Midden-Oosten, het beleid van de VS in deze regio’s, dat door het Westen wordt gesteund. Over de gevolgen van dit beleid had hij gezegd:
“Het is genoeg om naar de situatie in het Midden-Oosten en Noord-Afrika te kijken. Zeker, de politieke en sociale problemen hadden zich in deze regio’s reeds lange tijd opgestapeld en de mensen wilden verandering. Maar wat gebeurde er in werkelijkheid? Agressieve inmenging van buitenaf leidde tot de meedogenloze vernietiging van staatsinstellingen en de manier van leven van de mensen in plaats van tot hervormingen. In de staat van de triomf van de democratie en de vooruitgang zijn er geweld, armoede en sociale rampen, terwijl de mensenrechten, waaronder het recht op leven, geen waarde meer hebben. Men zou willen vragen aan degenen die deze situatie hebben gecreëerd:
Zie je eindelijk wat je gedaan hebt?”
De Russisch-Europese relatie
Thomas Röper benadrukt dat uit deze toespraken van Poetin één ding duidelijk wordt: hij bekritiseert de VS massaal en vrij openlijk, maar vindt geen kwaad woord voor de Europeanen. Integendeel, hij betreurt ze vaak ronduit, want in zijn ogen steunen de Europeanen de VS heel vaak ten nadele van zichzelf.
“Poetin heeft het er dan altijd over dat de Europeanen hun soevereiniteit hebben opgegeven en betreurt hen daarvoor. Hij pleit voor soevereine staten die hun eigen belangen nastreven en de belangen van anderen respecteren. Volgens hem is dit de enige manier om werkbare compromissen te vinden waar alle partijen baat bij hebben. En zo’n beleid voorkomt oorlogen omdat het is gebaseerd op respect voor de belangen van “partners”, zoals hij ze noemt.
Poetin pleit er dus voor dat de EU zich emancipeert van de VS en eindelijk een beleid gaat voeren dat haar eigen belangen vooropstelt in plaats van de belangen van de VS te dienen, vaak ten koste van zichzelf.”
Poetin wil de EU dus niet verzwakken, verdelen of destabiliseren. Want zo’n EU zou zich niet kunnen losmaken van de VS. Als Poetin wil dat de EU zich emancipeert van de VS, dan kan hij alleen een sterke en geen zwakke EU willen. En uit het beleid van Poetin blijkt duidelijk dat hij zijn internationale partners niet wil onderwerpen of overheersen.
Het partnerschap in de GOS-landen
Met de GOS-landen die Rusland zou kunnen overheersen, handelt Poetin in partnerschap en op voet van gelijkheid. Een weinig bekend voorbeeld in Duitsland is Kazachstan. Terwijl de westerse media Rusland ervan beschuldigen de voormalige GOS-staten te willen overheersen met de Euraziatische Economische Unie, was het project eigenlijk een idee van de president van Kazachstan.
In tegenstelling tot de internationale organisaties in het Westen is er geen overheersende macht in de organisaties die Rusland heeft helpen oprichten; alle lidstaten hebben gelijke rechten met gelijk stemrecht, ongeacht hun grootte. De VS daarentegen had zich een dominante positie verworven in de Wereldbank, de NAVO, enz. om zijn “partners” te kunnen overheersen.
Poetins China-beleid laat ook zien dat Poetin naar evenwicht streeft. Rusland en China stonden al tientallen jaren vijandig tegenover elkaar, zelfs een oorlog was een tijdje mogelijk. Met een geduldig evenwichtsbeleid is Poetin erin geslaagd de twee rivalen tot nauwe partners en zelfs bondgenoten te maken op vele politieke terreinen.
Er is dus geen reden om aan te nemen dat Poetin in het geval van een partnerschap met de EU anders zou handelen dan met Kazachstan, dat aanzienlijk zwakker is, of China, dat ook economisch sterk is.
Poetin zoekt met elk land naar gemeenschappelijke belangen, en als die eenmaal zijn gevonden, wordt de samenwerking geleidelijk uitgebreid, vaak tot het punt waarop er sprake is van een echt partnerschap van gelijken.
Samenwerking met een partner op voet van gelijkheid, met wie men afspraken maakt die voor beide partijen voordelig zijn, is in het begin ingewikkeld, maar op den duur veel gemakkelijker. De gelijkwaardige partner zal trouw blijven aan de gemaakte afspraken omdat hij er voordeel bij heeft. Een gedomineerde “partner” moet steeds weer met meer of minder zichtbare druk in het gareel worden gehouden.
Nachtmerrie VS: sterke EU en krachtenbundeling met Rusland
In werkelijkheid wil Poetin het tegenovergestelde van wat de Westerse media hem verwijten. Integendeel, het zijn de VS die belang hebben bij een zwakke EU. En ze zeiden dat openlijk – tenminste thuis.
Men kan dit vooral aflezen aan de grote geostrategen van de VS, zoals Zbigniew Brzezinski, die nationaal veiligheidsadviseur was onder president Carter en daarna elke president adviseerde tot aan zijn dood in 2017. Reeds in 1997 schreef hij een boek met als titel “De enige wereldmacht”, waarin hij uiteenzette dat indien de VS de enige wereldmacht wilde blijven, zij het Euraziatische continent zou moeten overheersen.
Aangezien zij niet alle landen tussen de Atlantische Oceaan en de Stille Oceaan konden bezetten, had hij zich een systeem van internationale verdragen en organisaties voorgesteld, elk gedomineerd door de VS, waardoor de andere landen aan de VS werden gebonden. In wezen had hij de bekende strategie van “verdeel en heers” gevolgd, die het Romeinse Rijk reeds in de oudheid had toegepast. Dit betekent dat afzonderlijke landen met elkaar in conflict kunnen worden gedreven, waardoor zij elkaar vervolgens verzwakken ten voordele van de VS.
“Hoe invloedrijk zijn boek op de internationale politiek was en is, blijkt uit zijn gedachten over Oekraïne, dat voor hem een belangrijke strategische staat is. Het was voor hem belangrijk Oekraïne definitief van Rusland te scheiden, omdat dit ten eerste Rusland zou verzwakken en ten tweede ook een wig zou drijven tussen Europa en Rusland, precies het principe van “verdeel en heers”. Hij sprak vrij openlijk over de noodzaak voor de VS om Rusland te verzwakken, en hij zag ook een verzwakking van de met de VS geallieerde Europeanen als wenselijk.” 6
Voor de meesterbreinen van de geopolitiek in Washington zou een samensmelting van Europa en Rusland de grootste nachtmerrie zijn, omdat de VS zouden zien dat deze alliantie in feite een internationaal machtscentrum zou worden. En de VS konden een dergelijke verzwakking van hun eigen positie tot geen enkele prijs toestaan, indien zij hun rol als enige wereldmacht op lange termijn wilden handhaven.
“Een ander voorbeeld is George Friedman, die ook een geostrategist is. Hij zei in een persconferentie in 2015 dat de VS al meer dan honderd jaar één belang boven alle andere nastreefde, namelijk het voorkomen van een alliantie tussen Duitsland en Rusland, omdat de hulpbronnen van Rusland en de knowhow van Duitsland samen de grootste bedreiging vormden voor de wereldwijde dominantie van de VS. 7
De lijst van dergelijke uitspraken in Washington is lang, dus dit is geen samenzweringstheorie, maar dit zijn de uitspraken van degenen die, als adviseurs, het buitenlands beleid van de VS bepalen”.
De echte tegenstander van de Europeanen, die hen wil verzwakken (of zwak wil houden), is de VS. Rusland onder Poetin wil het tegenovergestelde bereiken: Hij is geïnteresseerd in het versterken van de Europeanen, omdat alleen dit kan leiden tot de “gemeenschappelijke ruimte van Lissabon tot Vladivostok” die Poetin nastreeft.
Notities:
1 In: Deutschland-Journal 2020 der Staats- und Wirtschaftspolitischen Gesellschaft, S. 33 f.
2 Iedereen kan de toespraak hier beluisteren: bundestag.de 25.9.2001 (Duits vanaf min. 2:35)
3 Zur Rede: ardmediathek.de/video/dokumentationen/10-02-2007 (vanaf min. 2:30)
4 s. in Detail: deutsch.rt.com 7.5.2022
5 s. https://www.youtube.com/watch?v=qTjVtC9MTsg
6 s. meer gedetailleerd: fassadenkratzer.wordpress.com 11.3.2022
7 Video: https://www.youtube.com/watch?v=kjenOHMbH_A
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/02/13/27987/?swcfpc=1
