De volledige onderwerping van de VN aan bedrijfsbelangen, die het World Economic Forum in 2010 heeft geschetst met zijn Global Redesign Initiative en sindsdien met succes heeft nagestreefd, zal worden verankerd in de regels van de wereldorganisatie tijdens de VN Future Summit in 2024. Dit is ook van belang in verband met het geplande WHO-pandemieverdrag, dat bedoeld is om de VN-organisatie WHO uitgebreide bevoegdheden te geven, schrijft Norbert Häring.

In 2021 schetste VN-secretaris-generaal António Guterres zijn ideeën voor de hervorming van het functioneren van internationale organisaties (mondiaal bestuur) in het rapport ‘Onze gemeenschappelijke agenda’ en richtte hij een adviesraad op hoog niveau voor effectief multilateralisme op om hervormingen voor te stellen die zich zouden moeten ontwikkelen. Deze zouden eigenlijk in september 2023 tijdens de Algemene Vergadering van de VN moeten worden besproken en in concrete besluiten moeten worden omgezet.

Er was echter weerstand van de ontwikkelingslanden, met name van de G77-groep, die landen in het Mondiale Zuiden vertegenwoordigt. Daarom werd de behandeling van de voorstellen van de Hoge Adviesraad uitgesteld tot volgend jaar. Deze “toekomst-top met meerdere belanghebbenden” zal naar verwachting in september 2024 plaatsvinden en beslissen over de basisprincipes van de VN-hervorming.

Bedrijven moeten hun zegje kunnen doen

Guterres schreef in zijn agenda voor 2021 (vertaald):

“Toen het Handvest van de Verenigde Naties werd ontwikkeld, betekende multilateralisme samenwerking tussen een klein aantal staten. Tegenwoordig neemt een breder scala aan statelijke en niet-statelijke actoren deel aan mondiale aangelegenheden binnen open, participatieve, collegiale en transparante systemen die zijn ontworpen om problemen op te lossen door gebruik te maken van de capaciteiten en stemmen van alle relevante actoren, in plaats van alleen maar mandaten of instellingen. Dit is een vorm van multilateralisme die meer verbonden, inclusief en effectiever is in het aanpakken van de uitdagingen van de 21e eeuw. Elke poging om de mondiale commons beter te besturen en risico’s te beheersen moet geleid worden door deze complexiteit en moet expliciet proberen deze nieuwe benaderingen te integreren daar waar deze waarschijnlijk betere resultaten zullen opleveren.”

De inventarisatie van Guterres klinkt bijna als een verklaring aan het World Economic Forum, gecombineerd met een oproep om te formaliseren wat er is bereikt. De grote bedrijfslobby lanceerde in 2009 een Global Redesign Initiative. Ze behandelde de (grotere) rol van de particuliere sector, dat wil zeggen grote bedrijven, in het toekomstige mondiale bestuur. In het rapport van gastheer Qatar van de Global Redesign Summit in mei 2010 stond:

“Het rapport concludeert dat het tijd is voor regeringen, bedrijven en andere instellingen uit het maatschappelijk middenveld om “verder te gaan dan hun onmiddellijke, parochiale belangen en hun langetermijnbelang in een goed gestructureerd en van middelen voorzien mondiaal samenwerkingssysteem voor de 21e eeuw te weerspiegelen.”  (…) Het rapport roept op tot “het aanpassen van de op de staat gebaseerde kern van het internationale systeem aan onze meer complexe, bottom-up wereld waarin niet-statelijke actoren een belangrijkere kracht zijn geworden.” Daartoe roept het regeringen en internationale organisaties op om zichzelf explicieter te zien als onderdeel van “een veel uitgebreider mondiaal samenwerkingssysteem dat (…) de voorbereiding en uitvoering van zijn besluiten steviger verankert in processen van interactie met interdisciplinaire en multistakeholdernetwerken van relevante deskundigen en actoren”.

Dat Guterres’ analyse en de richting van zijn voorkeurshervorming zo dicht bij de eisen van het World Economic Forum liggen, is geen toeval, zoals we zullen zien. Maar eerst naar de aanbeveling van de Hoge Adviesraad van de VN over de hervorming van het multilateralisme. Het adviseert onder meer:

“Ons mondiale bestuurssysteem kent een flagrante kloof: de particuliere sector. (…) Onze multilaterale verdragen negeren deze actoren echter grotendeels, waarbij zij ten onrechte aannemen dat overheidsoptreden voldoende is om dit mondiale netwerk van particuliere actoren te reguleren. (…) Een eerste stap is het identificeren van multilaterale processen waarbij de particuliere sector rechtstreeks betrokken moet worden. Goede voorbeelden hiervan zijn de tripartiete bestuursstructuur van de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) (waarbij staten, werkgevers- en werknemersorganisaties betrokken zijn) en de huidige onderhandelingen over een plasticverdrag, waarbij de belangrijkste vervuilende industrieën aan tafel zitten.”

Er moeten nieuwe regelgevingsstructuren worden gecreëerd voor de wereldeconomie waarin bedrijven als gelijkwaardige partners op gelijke voet met overheden inspraak hebben.

Richtlijnen van het World Economic Forum

In 2019 berichtte ik voor het eerst over de ongelooflijk gedurfde maar grotendeels onbekende ideeën over mondiaal ondernemingsbestuur die het World Economic Forum ontwikkelde als onderdeel van zijn Global Redesign Initiative (GRI) en sindsdien met succes probeert te implementeren. Destijds ondertekenden het World Economic Forum en de VN een gezamenlijke intentieverklaring over toekomstige samenwerking.

Het GRI-eindrapport heette ‘Everybody’s Business: Strengthening International Cooperation in a More Interdependent World’ en telde 600 pagina’s. Het is zo belangrijk en betekenisvol dat het werd verwijderd van de website van het World Economic Forum en geleidelijk verdween van de websites van deelnemende organisaties. De korte versie in de vorm van een Readers’ Guide op de website van de University of Massachusetts Boston, waarop ik mijn rapport baseerde, is inmiddels verdwenen. Zowel het uitgebreide rapport als de Leeswijzer kunt u nog terugvinden via het internetarchief Wayback Machine .

Het zelfvertrouwen en de ambitie van de bedrijven komen heel duidelijk naar voren in het (vertaalde) originele geluid:

“In het geval van multinationale ondernemingen heeft hun effectieve bereik als de facto instellingen voor mondiaal bestuur de activiteiten van het VN-systeem al lang overtroffen. (…) Multinationale ondernemingen en maatschappelijke organisaties moeten worden erkend als volwaardige actoren in het mondiale bestuurssysteem, en niet alleen als lobbyisten. (…) De voordelen van het samenvoegen van het informele, op de markt gebaseerde systeem met het officiële, op de staat gerichte systeem zouden zijn dat multinationals niet langer buiten de poorten zouden staan, maar als gelijkwaardige of zelfs meer dan gelijkwaardige partners een getransformeerd VN-systeem zouden betreden.”

Dit is precies waar de VN-Top voor de Toekomst volgend jaar over zou moeten gaan, volgens de ideeën van de secretaris-generaal van de VN en zijn Hoge Adviesraad: Bedrijven moeten worden erkend als volwaardige medebeslissers, in plaats van alleen maar te moeten werken als krachtige lobbyisten op de achtergrond.

Volgens het GRI-rapport zou het er als volgt uit moeten zien:

“De aanpak van het Forum is om het Davos-model te verheffen tot de status van een nieuwe, expliciete vorm van mondiaal bestuur. ‘Multi-stakeholdergroepen’, ‘publiek-private partnerschappen’ of ‘coalities van bereid en in staat’, zoals genoemd in het Everybody’s Business rapport, zouden het voortouw moeten nemen bij het aanpakken van onopgeloste mondiale problemen. Het is niet nodig om te wachten tot het intergouvernementele systeem algemene consensus heeft bereikt om tot actie over te gaan. Het officiële intergouvernementele systeem kan de facto erkenning geven aan het multi-stakeholderproces en kan, met terugwerkende kracht, juridische legitimiteit verlenen aan de resultaten van een bepaald publiek-privaat partnerschap. En ze kunnen hun deuren openen voor niet-statelijke actoren, met name bezorgde multinationale ondernemingen, om de VN te helpen haar eigen beleid te ontwikkelen en VN-programma’s in ontwikkelingslanden te helpen uitvoeren. (…) Het betrekken van managers van multinationale ondernemingen en geselecteerde leiders van het maatschappelijk middenveld bij het formele leiderschap van mondiale instellingen vergroot de effectiviteit van deze mondiale organisaties en de legitimiteit van de mondialisering. Deze leiders van het maatschappelijk middenveld kunnen belangrijke kanalen zijn om belangrijke ideologische boodschappen van de internationale elites naar diverse gemeenschappen over de hele wereld te sturen.”

Dezelfde combinatie van formele empowerment van het bedrijfsleven en ongeduld met de consensusvereiste van het officiële intergouvernementele systeem is ook terug te vinden in de voorstellen van de Hoge Adviesraad van de Secretaris-Generaal. Na voorstel drie, dat voorziet in gelijke medebeslissing door bedrijven, beveelt voorstel vier aan, in overeenstemming met de geest van het World Economic Forum, alternatieven te ontwikkelen voor het op consensus gerichte intergouvernementele besluitvormingssysteem:

“Een veel voorkomend obstakel voor een effectiever multilateralisme is het buitensporige vertrouwen op consensusbeslissingen, die in veel gevallen worden geïnterpreteerd als unanimiteit zonder bezwaar. Hoewel ogenschijnlijk de collectieve besluitvorming weerspiegelt, zorgt deze zeer inefficiënte en oneerlijke aanpak er in de praktijk voor dat een klein aantal staten actie tegenhoudt die duidelijk nodig is om kwesties van mondiaal belang aan te pakken.”

De multi-stakeholdercoalities van bereidwilligen en capabelen, wier beslissingen vervolgens legitimiteit krijgen van de VN, zijn zo’n alternatief. Dit is blijkbaar wat het betekent wanneer de Hoge Raad van de Secretaris-Generaal regeringen en internationale organisaties oproept om “de voorbereiding en implementatie van haar beslissingen steviger te verankeren in processen van interactie met interdisciplinaire en multi-stakeholder netwerken van relevante experts en actoren”.

Als huiveringwekkend voorbeeld noemt Harris Gelckman van het Transnational Institute, die zelf eerder in een hogere functie bij de VN werkte, de multi-stakeholder voedselsysteemtop van vorig jaar, georganiseerd door het VN-secretariaat. Daar waren de door de VN betrokken stakeholders grote landbouwbedrijven, datamanagementbedrijven en grondstoffenhandelaren.

Het is duidelijk dat hun belangen regelmatig niet overeenkomen met die van de miljarden mensen die afhankelijk zijn van goed en betaalbaar voedsel. Maar volgens de ideeën van de secretaris-generaal van de VN en zijn ideeënaanbieders van het World Economic Forum zouden dergelijke gesprekken met bedrijven in de toekomst de voorlopige beslissingen moeten nemen, die de Algemene Vergadering van de VN dan alleen nog hoeft goed te keuren.

Hoe bedrijven de facto de macht overnamen

Wat de secretaris-generaal van de VN in gedachten heeft, en waar het Economisch Wereldforum al in 2010 om vroeg, zou de formalisering zijn van de feitelijke macht over de instellingen van het wereldbestuur die de bedrijven al hebben verworven dankzij hun rijkdom en het gebrek aan geld in de VN-instellingen dat moedwillig door de Amerikaanse regering is veroorzaakt. Het zou te ver voeren om hier de hele weg naar dit punt te beschrijven. Ik heb dit in een eerdere blogpost beschreven:

Het Global Redesign Initiative van het World Economic Forum kwam in een tijd waarin bedrijven dankzij hun geld al een grote invloed hadden verworven op de activiteiten van VN-organisaties. Op deze weg wilden ze doorgaan. Met dit in gedachten schrijft forumbaas Klaus Schwab in zijn voorwoord bij het GRI-rapport:

“Het zou aanmatigend zijn om aan te nemen dat al deze ideeën onmiddellijk zullen worden opgenomen in het mondiale besluitvormingsproces. Daarom moet het Global Redesign Initiative niet worden gezien als een doel op zichzelf, maar als het begin van een duurzaam proces om het mondiale systeem aan te passen en beter voor te bereiden op de uitdagingen van de 21e eeuw.”

Zichtbare etappes op dit pad waren het eerder genoemde Memorandum of Understanding tussen het Forum en de VN uit 2019 om de samenwerking te intensiveren en een in 2021 gesloten “strategisch partnerschap” om gezamenlijk de sociale ontwikkelingsdoelstellingen van de VN te verwezenlijken. Voor zover ik weet zijn beide overeenkomsten niet openbaar gemaakt door de VN, noch aan de Algemene Vergadering gepresenteerd, terwijl het World Economic Forum ze trots heeft aangekondigd.

Dat betekent dat we het voorbeeld van het pandemiecontract gebruiken

Zoals hier breed wordt bericht – in schril contrast met de gevestigde media – wil de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) in 2024 op instigatie van de VS en de EU in het bijzonder een mondiaal pandemieverdrag sluiten en de International Health Regulations (IHR) aanscherpen. Beide zouden de WHO een aanzienlijke machtsvergroting geven in het geval van een pandemie, wat de directeur-generaal de bevoegdheid heeft om uit te roepen. De rol van de WHO ten opzichte van regeringen zou al op voorhand worden versterkt, om steeds dreigende pandemieën te voorkomen.

Als de secretaris-generaal van de VN en zijn Hoge Adviesraad hun zin krijgen met hun ideeën voor de hervorming van mondiaal bestuur, zal dit betekenen dat de bestaande comités, waarin regeringsvertegenwoordigers en de WHO met vertegenwoordigers van de grote bedrijven in de gezondheidszorg en IT-sectoren bespreken welke richting we op moeten, een nog belangrijkere rol zullen krijgen. Want dan wordt het een norm dat de Wereldgezondheidsvergadering goedkeurt waar de regeringen [tot nu] over beslissen.

De belangrijkste van deze evenementenrondes, de World Health Summit, vond onlangs plaats in Berlijn. In tegenstelling tot de grote media heb ik er over bericht.

Op de conferentie, die grotendeels werd gefinancierd door de IT- en farmaceutische industrie en hun stichtingen, riep Karl Lauterbach op tot wereldwijde censuur van sociale en andere media, en riep Christian Drosten op tot het opstellen van lijsten van betrouwbare wetenschappers in geval van een pandemie. wie zou commentaar mogen geven op de stand van de wetenschap. Er werd gewerkt aan het met elkaar verweven van klimaatverandering en gezondheidsbeleid, waardoor de bevoegdheden van de WHO zouden worden uitgebreid tot alles wat met het klimaat te maken heeft, en er werd gepleit voor het terugdraaien van de gegevensbescherming ten gunste van de ongehinderde digitalisering van de gezondheidszorg.

Dit zijn het soort probleemoplossingen dat je kunt verwachten als bedrijven inspraak mogen hebben in het mondiale bestuur.

Het netwerk: World Economic Forum, Gates Foundation, Charité

Het is interessant om eens te kijken naar de geschiedenis van de World Health Summit, die jaarlijks voornamelijk door de Charité en de federale overheid wordt georganiseerd.

De waarschijnlijk eerste vermelding ervan is te vinden in het rapport van het Global Redesign Initiative van het World Economic Forum, opgesteld in 2009 en gepubliceerd in 2010 . Op pagina 354 staat dat particuliere stichtingen als de Bill and Melinda Gates Foundation en de Wellcome Trust de belangrijkste spelers zijn geworden in het mondiale gezondheidsbeleid, op hetzelfde niveau als overheden en internationale organisaties. Tegelijkertijd doen de farmaceutische bedrijven Gods werk in het onderzoek naar en de ontwikkeling van nieuwe medicijnen. Vooral in het belang van armere landen is het belangrijk om de activiteiten van deze actoren beter te coördineren. En bovendien:

“Een jaarlijkse wereldgezondheidstop die een breed scala aan sleutelactoren uit de politiek, het bedrijfsleven, de technologie en de implementatie samenbrengt, moet op de meest pragmatische manier oplossingen vinden voor individuele problemen.”

Het toeval wil dat zo’n Wereldgezondheidstop sinds 2009 jaarlijks in Berlijn wordt gehouden. In de eerste twee jaar, 2009 en 2010 , was het World Economic Forum mede-gastheer en sponsor. Later trok het zich terug en liet het het veld over aan degenen voor wie het het evenement in de eerste plaats ontwierp: stichtingen zoals die van Gates en de Wellcome Trust, beide ‘strategische partners’ van de top, samen met de grootste farmaceutische bedrijven, de Charité en ons Ministerie van Gezondheid.

Als iemand het risico loopt de zalvende woorden over het heilzame werk van bedrijven en hun stichtingen te geloven, houd er dan rekening mee dat het GRI-rapport ook vermeldt:

“De particuliere sector moet hierbij betrokken worden als een uit eigenbelang bestaande partner en niet als filantroop.”

Een overtuiging van het World Economic Forum, die nu door de VN is overgenomen en vele malen is herhaald, is dat alleen datgene wat winst oplevert voor bedrijven “duurzaam” is. Anders doen ze op de langere termijn niet mee.

De rapporteur voor het GRI-rapport van het World Economic Forum was overigens de microbioloog Peter Piot. Tot voor kort was hij jarenlang ondersecretaris-generaal van de VN geweest, voordat hij in 2009 als senior fellow aan het programma ‘Global Health’ van de Bill & Melinda Gates Foundation begon en directeur werd van de London School of Hygiene and Tropical Medicine, die genereus werd gefinancierd door de Gates Foundation en in 2010 plaatsvond in Londen.

Deze beschermeling van het World Economic Forum en Gates was destijds adviseur van de voorzitter van de Europese Commissie, von der Leyen, over Covid en hoofd van de adviesraad van nationale wetenschapsadviseurs van de Commissie. Piots vrouw, Heidi Larson, richtte in 2022 het Global Listening Project op, dat wordt gefinancierd door farmaceutische bedrijven en relevante stichtingen.

In 2018 stuurde Piot zijn plaatsvervanger van de London School of Hygene, Johanna Hanefeld, met geld van de Gates Foundation, naar het “Charité Global Health” -centrum in Berlijn, onder leiding van Christian Drosten. Zoals gemeld bekleedde zij vervolgens een managementfunctie bij het RKI die belangrijk was voor de integratie ervan in het internationale pandemiebeleid.

Je vermoedt: de grote rol die Christian Drosten mocht spelen tijdens de zogenaamde pandemie was geen toeval, net zomin als de uiterst farmaceutisch bedrijfvriendelijke acties van het RKI, het ministerie van Volksgezondheid, Von der Leyen en anderen.

De conclusie is: het pandemieverdrag en de geplande VN-hervorming, die bedoeld zijn om de hier zichtbaar geworden macht van het geld te formaliseren, zijn uiterst gevaarlijk voor de belangen van de wereldbevolking en moeten koste wat het kost worden voorkomen. Gelukkig bestaat er weerstand tegen beide, vooral omdat de armere landen zich bewust zijn van het feit dat de rijke landen optreden als hoeders van de belangen van hun grote bedrijven.

Meer

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

De Grote Diefstal: Heeft de mondiale elite een uitgebreid plan bedacht om alles wat we bezitten af ​​te pakken ?

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over