In juni 2023 publiceerde hedgefondsmanager David Rogers Webb een boek met de titel ‘The Great Taking‘.

Het boek, zo zei een commentator, beschrijft een juridisch raamwerk voor de inbeslagname van biljoenen dollars aan activa van publieke en private instellingen en mensen. Het bevat primaire bronnen en een redelijk verhaal waarin wordt uitgelegd hoe een machtige klasse de samenleving voor hun eigen doeleinden kan ondermijnen, schrijft Rhoda Wilson.

Webb schreef dat zijn boek gaat over het nemen van onderpand – alles. Met andere woorden: we zullen niets bezitten.

Het eindspel van de huidige mondiale synchrone supercyclus van schuldaccumulatie. Dit plan wordt uitgevoerd door middel van een lang gepland, intelligent ontwerp, waarvan de durf en reikwijdte voor de geest moeilijk te bevatten zijn. Inbegrepen zijn alle financiële activa en bankdeposito’s, alle aandelen en obligaties; en dus alle onderliggende eigendommen van alle overheidsbedrijven, inclusief alle voorraden, installaties en uitrusting; land, minerale afzettingen, uitvindingen en intellectueel eigendom. Particuliere persoonlijke eigendommen en onroerend goed gefinancierd met schulden zullen eveneens worden ingenomen, evenals de activa van particuliere bedrijven die met schulden zijn gefinancierd. Als dit zelfs maar gedeeltelijk lukt, zal dit de grootste verovering en onderwerping in de wereldgeschiedenis zijn.

De private, nauwgezette controle over ALLE centrale banken, en dus over alle geldcreatie, heeft het voor een heel klein aantal mensen mogelijk gemaakt om alle politieke partijen en regeringen te controleren; de inlichtingendiensten en hun talloze frontorganisaties; de strijdkrachten en de politie; de grote bedrijven en natuurlijk de media. Deze zeer weinige mensen zijn de drijvende krachten. Hun plannen worden over tientallen jaren uitgevoerd. Hun controle is ondoorzichtig. Voor alle duidelijkheid: het zijn deze zeer weinige mensen, die voor jullie verborgen zijn, die achter dit plan zitten om alle bezittingen in beslag te nemen, die een hybride oorlog tegen de mensheid voeren.

The Great Taking: Waar gaat dit boek over? David Rogers Webb

U kunt dit boek HIER gratis online lezen, maar u kunt ook HIER of HIER een exemplaar kopen.

We hebben het nog niet gelezen, maar hieronder staat een recensie van iemand die dat wel heeft gedaan. Econoom en ingenieur JD Breen besprak The Great Taking en zei dat het overtuigend bewijst dat de mondiale elite een uitgebreid plan heeft bedacht om alles wat we bezitten af ​​te pakken. Wij zijn zo vrij geweest om enkele hyperlinks toe te voegen aan de tekst van JD Breen.

De Grote Diefstal, een recensie

Door JD Breen, 24 augustus 2023

Vorige week kreeg ik een boekje toegestuurd met een grote waarschuwing. Het is een van de angstaanjagender dingen die ik ooit heb gelezen.

The Great Taking, geschreven door voormalig hedgefondsmanager David Rogers Webb, beschrijft een verontrustend plan om iedereen op te lichten. En met ‘iedereen’ bedoel ik ons ​​allemaal die denken dat we enige van onze bezittingen bezitten.

Webb beschrijft zijn geloofsbrieven door zijn familiegeschiedenis en professionele achtergrond te bekijken, vooral toen hij begon te beseffen dat het mis ging.

Aan het eind van de jaren negentig, vooral na de ineenstorting van Long Term Capital Management maar voordat de technologiezeepbel barstte , merkte hij dat valsemunterij van centrale banken de markten veel meer in beweging bracht dan de economische activiteit.

Dit is achteraf gezien duidelijk en vandaag de dag een gemeenplaats. Maar toen was het een ‘complottheorie’. Webb, die destijds zijn hedgefonds beheerde, herinnert zich dat hij telkens wanneer hij deze bewering deed, een ‘complottheoreticus’ werd genoemd.

Webb vertelde over zijn ontmoeting met George Soros tijdens de Dotcom-crisis. Toen Webb zich afvroeg of er nog iets gedaan kon worden om de markten overeind te houden, verzekerde Soros hem: “Je weet niet wat ‘zij’ kunnen doen.”

Dat is eng genoeg. Maar angstaanjagender was dat ‘op zo’n moment zelfs George Soros over een zij sprak’.

Toen Webb in 2003 naar de markten keek, was hij getuige van een fenomeen dat hij nog nooit eerder had gezien. Op bepaalde dagen ging alles omhoog, ook al daalde de geldgroei.

De enige redelijke gevolgtrekking, zoals Webb het stelde, was dat “nieuw geld rechtstreeks in de financiële markten werd geïnjecteerd.” Enkele jaren voordat het officieel werd beschreven, was dit het nog niet aangekondigde begin van ‘kwantitatieve versoepeling’.

Het aangekondigde begin kwam na de mondiale financiële crisis van 2008, toen een lawine van vals geld grote banken redde die tientallen biljoenen aan derivatenverliezen hadden geleden.

Een paar jaar vóór die ineenstorting werden de ‘veilige haven’-bepalingen van de Amerikaanse faillissementswet herzien om ervoor te zorgen dat bepaalde schuldeisers – die de faillissementsrechtbank ‘leden van de beschermde klasse’ noemde – zonder problemen de activa van cliënten in beslag konden nemen.

Wettelijke diefstal werd stilletjes gecodificeerd. Het werd jurisprudentie toen Lehman failliet ging. Vóór dat faillissement nam “JP Morgan [duidelijk een van de “beschermde groepen”, en joods] activa van klanten als een gedekte crediteur, terwijl ze de bewaarder van die activa was!”.

De Amerikaanse faillissementsrechtbank van het zuidelijke district van New York rechtvaardigde deze overval – die duidelijk frauduleus was onder eerdere faillissementswetten – als noodzakelijk om de ‘financiële stabiliteit van de clearinginstellingen’ te beschermen en ‘kettingreacties van insolventie onder marktdeelnemers’ te voorkomen.

Blijkbaar hadden mensen die altijd dachten dat ze effecten bezaten, niet langer het recht om hun bezittingen op te eisen. Als de bewaarder failliet ging, gingen de ‘effecten’ van de cliënten mee.

Eigendomsrechten op financiële activa bestonden niet meer. Als Webb gelijk heeft, zullen anderen dat binnenkort ook niet meer hebben.

Net als explosieven rond een veroordeeld gebouw worden schulden opgebouwd om een ​​implosie te bespoedigen. Degenen die de ontploffing veroorzaken, zullen hun rijkdom vergroten door in te breken in het puin.

Crises zijn niet toevallig. Ze worden veroorzaakt door mensen die zullen profiteren van het ‘herstel’.

Net zoals de huidige machthebbers vandaag de dag fysiek contant geld proberen uit te roeien, hebben hun voorgangers enkele decennia geleden de papieren aandelencertificaten geëlimineerd.

En ze brachten deze manoeuvres op de markt met soortgelijke praatjes. Het uitbannen van papier zou “handiger” zijn, misdaad tegengaan en transacties vergemakkelijken wanneer er geruild werd.

Zoals Michael Malice zou kunnen zeggen: dit kan feitelijk zijn, maar het is niet waar. De echte redenen zijn schandelijker en worden zelden geadverteerd. Toezicht en inbeslagname zijn geen verkoopargumenten die de meeste mensen zullen overtuigen.

Tot er een crisis is.

Maar als er een komt, zullen de mensen iemand de schuld willen geven. En dat iemand anders de prijs betaalt.

Wanneer de derivatendam barst, zullen grote financiële instellingen – en de centrale clearingpartijen (“CCP”) die hun transacties faciliteren – verdrinken.

Dus de “toezichthouders” die hebben geholpen het reservoir te vullen, zijn ook degenen die het reddingsvlot hebben gebouwd. Maar alleen beveiligde schuldeisers passen in het bootje. En het schip is beschilderd met de prettige verzekering dat als een instelling faalt, de belastingbetalers niet zullen betalen.

Tenzij de belastingbetaler financiële activa “bezit” die in bewaring zijn gegeven bij een failliet bedrijf. Dan, net als bij de Cypriotische “bail-ins” van banken tien jaar geleden, zullen de klanten van de instelling aan de haak hangen – terwijl de grote vissen de buit bij elkaar schrapen en wegzwemmen.

Hoe ondergekapitaliseerd financiële instellingen en clearingpartijen ook zijn, het lijkt bijna alsof ze ontworpen zijn om te falen. Webb herinnerde aan het precedent van de “Bank Holiday” in 1933.

Op bevel van de uitvoerende macht werden de banken gesloten. Later mochten alleen de door de Fed goedgekeurde markten weer opengaan.

Duizenden banken moesten sterven. Mensen met geld in deze benadeelde instellingen verloren alles, evenals alles wat ze hadden gefinancierd – huizen, auto’s, bedrijven – waar ze nu niet meer voor konden betalen. De ‘gekozen’ banken verzamelden het onderpand en consolideerden de schulden.

Ondanks dat financiële instrumenten eeuwenlang als persoonlijk bezit zijn behandeld, zijn de ‘effecten’ die we ‘bezitten’ niet langer van ons. Dat geldt ook voor de activa die ze financieren.

Activa waarvan we denken dat we ze bezitten, worden wettelijk beheerd door bewaarbedrijven. En deze entiteiten kunnen onze eigendommen als onderpand claimen in het geval van insolventie van iemand anders.

Dit geldt voor alle verhandelbare financiële instrumenten over de hele wereld, waar ze ook worden bewaard.

Of het nu gaat om pensioenplannen, beleggingsfondsen of bewaarrekeningen, alle effecten die ogenschijnlijk “eigendom” zijn van het publiek zijn volgens Webb “bezwaard als onderpand voor het derivatencomplex”, dat “ordes van grootte groter is dan de hele wereldeconomie”, dus “er is niet genoeg van iets om het te ondersteunen”.

Het sanitair is aanwezig om onze rekeningen door te spoelen bij de volgende ineenstorting. Bepaalde zekerheidsgerechtigde schuldeisers hebben juridische claims op de activa van cliënten. De VS hebben “rechtszekerheid” voor dergelijke protocollen gecreëerd in de nasleep van de Dotcom-crisis een kwart eeuw geleden.

Onder de noemer ‘harmonisatie’ is sindsdien wereldwijd conformiteit met deze norm aan de gang.

De Europeanen verzetten zich aanvankelijk, meer uit politiek dan uit principe. Maar er werd een oplossing gevonden waarbij “het doel van rechtszekerheid voor crediteuren met andere middelen moest worden nagestreefd.”

Over de hele wereld waren eigenaren van effecten er ooit van verzekerd dat hun activa niet als onderpand konden worden gebruikt zonder hun uitdrukkelijke toestemming. Dat is niet langer waar.

In een voorbeeld van een openbaarmaking van een grote Europese effectenbewaarinstelling staat dat in het geval van een ‘tekort aan effecten’ klanten ‘als concurrente schuldeisers zullen worden beschouwd, zonder voorrang op de activa van de failliete boedel’.

Nergens ter wereld kan iemand aandelen of obligaties als persoonlijk eigendom bezitten zonder risico op insolventie van de rekeningaanbieder. Alle effecten worden samengevoegd, zodat ze elders als onderpand kunnen worden verstrekt.

Er zijn mondiale ‘onderpandbeheersystemen’ opgezet, die snelle grensoverschrijdende overdrachten van activa van cliënten aan schuldeisers met zekerheidstelling mogelijk maken.

Dat betekent dat na de volgende – onvermijdelijke en waarschijnlijk geplande – financiële ineenstorting of derivatenramp, de routes aanwezig zijn om onze spullen te stelen.

Misschien is dit de reden waarom de Fed, ondanks grote bankfaillissementen, de rente blijft verhogen. Het is alsof ze de ramp proberen te veroorzaken. Als ze dat doen – zoals bij de “bank holiday” in 1933 – zal dat de paniek veroorzaken waarop ze hun wondermiddelen kunnen toepassen.

Na het gebruik van lage tarieven om mensen te verleiden dingen te kopen met goedkoop krediet, zullen de meeste dingen die mensen bezitten bij een financiële ineenstorting onderworpen worden aan juridische confiscatie.

De ineenstorting is de sleutel tot “The Great Taking”, net als het nieuwe digitale geld dat in zijn kielzog zal arriveren.

In de woorden van Webb is de komende crisis “een doelbewuste strategie” van onderwerping om weerstand te elimineren. Het gaat over “het hoeden van de mensheid en het elimineren van opstandige plekken.”

Het enige dat nu nog nodig is, is een katalysator voor de crisis. Het aanhalen van een rentestrop rond een met schulden kampende economie die drijft op ongekend nep-geld en eindeloze nep-activa zou voldoende moeten zijn.

En wanneer genoeg instellingen stikken, zullen degenen die ze hebben verstikt, te hulp schieten en onschuldige bezitters dwingen reanimatie te geven aan de uitverkoren overlevenden.

Als ze dat eenmaal hebben gedaan, zijn ze buiten adem en voor hun lucht afhankelijk van digitale voedingssondes van de mensen die ze ‘redden’.

Central Bank Digital Currencies (“CBDC’s”) – die momenteel worden ontwikkeld door centrale banken die 114 landen vertegenwoordigen – zullen de enige bron van monetair levensonderhoud zijn.

Als die geïmplementeerd worden, wordt de deur gesloten en wordt al het vee opgesloten in het slachthuis. De staat zal elke transactie die iemand probeert te maken, kunnen toestaan, voorkomen, controleren en manipuleren.

Het zal totale controle zijn. De vrijheid zal verdwijnen. Zoals Webb zegt: “Je zult gehoorzamen als je wilt eten.”

Ongeveer tien jaar geleden sprak Webb op een hedgefondsconferentie in Europa, waar hij uitlegde wat er gepland was voor de effecten die de aanwezigen dachten te bezitten.

Hij herinnerde zich de koffiepauze na zijn toespraak. “Ik vroeg mensen wat ze vonden van wat ik had gezegd. Ik vroeg of ze begrepen wat ik uitlegde. Eén persoon antwoordde alleen maar: ‘O ja.’ Ik vroeg hem wat hij eraan zou doen. Hij zei simpelweg: ‘Niets.’”

Het is gemakkelijk om te spotten met dat antwoord. Maar als wat Webb zegt juist is, is het moeilijk om een ​​betere te bedenken.

Wat moeten we doen? Welke opties zijn er, afgezien van het verzamelen van fysiek goud of het stapelen van Bitcoin – die beide kunnen worden gereguleerd, belast of weggenomen?

Het lijkt een beetje op de door brandstichting veroorzaakte bosbranden die worden toegeschreven aan ‘klimaatverandering’. Terwijl we kibbelen over de oorzaak en het resultaat betreuren, lijkt er sprake te zijn van landroof met voorkennis.

Zal een verbonden elite, de volgende keer dat de economie in vlammen opgaat, onze bezittingen uit het puin opeisen? Waarom niet? Dat hebben ze altijd gedaan. Maar nu zijn de middelen er om elk protest te voorkomen.

Nu ik dit boek heb gelezen, zou ik bijna willen dat ik dat niet had gedaan.

Webb heeft het probleem uiteengezet, maar biedt weinig oplossingen.

De enige optie lijkt te zijn om uit “het systeem” te stappen. Maar hoe? En waar moet je heen? Ik veronderstel dat we boetes kunnen betalen, geld van pensioenrekeningen kunnen halen en goud, voedsel en een schuilplaats in het bos kunnen kopen.

Dat kunnen goede ideeën zijn, maar ze maken ons niet noodzakelijk los van het spoor voordat de financiële goederentrein arriveert.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over