De vergeldingsaanvallen van Iran tegen Israël werden niet alleen uitgevoerd. Strategische partners Rusland en China steunen Teheran, en hun rol in het conflict in West-Azië zal alleen maar groter worden als de VS Israël niet onder controle houden, schrijft Pepe Escobar.

Iets meer dan 48 uur voor de Iraanse luchtboodschap aan Israël door het luchtruim van West-Azië, bevestigde de Russische onderminister van Buitenlandse Zaken, Sergey Ryabkov, officieel wat tot nu toe op zijn best geheime diplomatieke gesprekken waren geweest:

De Russische zijde onderhoudt contact met Iraanse partners over de situatie in het Midden-Oosten na de Israëlische aanval op het Iraanse consulaat in Syrië.

Rjabkov voegde eraan toe: “We blijven voortdurend in contact [met Iran]. Nieuwe diepgaande discussies over het hele scala aan kwesties die verband houden met het Midden-Oosten worden in de nabije toekomst ook in de BRICS verwacht.”

Vervolgens schetste hij The Big Picture:

Medeplichtigheid aan de Israëlische acties in het Midden-Oosten, die de kern vormen van het beleid van Washington, wordt in veel opzichten de grondoorzaak van nieuwe tragedies.

Hier hadden we, kort gezegd, de hoogste diplomatieke coördinator van Rusland bij de BRICS – in het jaar van het Russische presidentschap van de multipolaire organisatie – die indirect liet weten dat Rusland de rug van Iran heeft. Opgemerkt moet worden dat Iran pas in januari een volwaardig BRICS+-lid is geworden.

Het Iraanse luchtbericht van dit weekend bevestigde dit in de praktijk: hun raketgeleidingssystemen gebruikten zowel het Chinese Beidou-satellietnavigatiesysteem als het Russische GLONASS-systeem.

Dit is Russisch-Chinese intel die van achteren leidt en een grafisch voorbeeld van BRICS+ in beweging.

Ryabkovs ‘we blijven voortdurend in contact’ plus de satellietnavigatiegegevens bevestigen de diep verweven samenwerking tussen het strategische partnerschap tussen Rusland en China en hun wederzijdse strategische partner Iran. Gebaseerd op uitgebreide ervaringen in Oekraïne wist Moskou dat de bijbelse psychopathische genocidale entiteit zou blijven escaleren als Iran maar ‘strategisch geduld’ zou blijven uitoefenen.

Het omvormen van ‘strategisch geduld’ naar een nieuw strategisch evenwicht moest enige tijd in beslag nemen – inclusief uitwisselingen op hoog niveau met de Russische zijde. Het risico bleef immers bestaan ​​dat de Israëlische aanval op de residentie van het Iraanse consulaat/ambassadeur in Damascus wel eens de remix uit 2024 zou kunnen blijken van de moord op aartshertog Franz Ferdinand.

En vergeet de Straat van Hormuz niet

Teheran slaagde er wel in om de massale westerse psychologische operaties om het land tot een strategische misstap te dwingen, te dwarsbomen.

Iran begon met een misleidende meesterzet. Terwijl de Amerikaans-Israëlische angstporno de pan uitrees, gevoed door onbetrouwbare westerse “informatie”, deed de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC) een snelle zijwaartse zet en nam een containerschip van Israël in beslag bij de Straat van Hormuz.

Dat was een bij uitstek elegante manoeuvre – die het collectieve westen herinnerde aan de greep van Teheran op de Straat van Hormuz, een feit dat onmetelijk gevaarlijker is voor het hele westerse economische kaartenhuis dan enige beperkte aanval op hun “vliegdekschip” in West-Azië. Dat gebeurde toch wel.

En nogmaals, met een zekere elegantie. In tegenstelling tot dat ‘morele’ leger dat gespecialiseerd was in het doden van vrouwen, kinderen en ouderen en het bombarderen van ziekenhuizen, moskeeën, scholen, universiteiten en humanitaire konvooien, richtte de Iraanse aanval zich op belangrijke Israëlische militaire locaties zoals de vliegbases Nevatim en Ramon in de Negev en een inlichtingencentrum op de bezette Golanhoogte – de drie centra die Tel Aviv gebruikte bij zijn aanval op het Iraanse consulaat in Damascus.

Dit was een zeer gechoreografeerde show. Meerdere vroege waarschuwingssignalen gaven Tel Aviv voldoende tijd om te profiteren van Amerikaanse informatie en straaljagers en personeel te evacueren, wat naar behoren werd gevolgd door een overvloed aan Amerikaanse militaire radars die de defensiestrategie coördineerden.

Het was de Amerikaanse vuurkracht die het grootste deel van wat een zwerm van 185 Shahed-136 drones had kunnen zijn, vernietigde – waarbij gebruik werd gemaakt van allerlei soorten luchtverdediging op schepen tot straaljagers. De rest werd boven Jordanië neergeschoten door het leger van De Kleine Koning – de Arabische straat zal zijn verraad nooit vergeten – en vervolgens door tientallen Israëlische straaljagers.

De Israëlische verdediging was de facto verzadigd door de combinatie van zelfmoorddrones en ballistische raketten. Op het front van de ballistische raketten doorboorden verschillende raketten het dichte doolhof van Israëls luchtverdediging, waarbij Israël officieel negen succesvolle treffers claimde – interessant genoeg allemaal treffers op superrelevante militaire doelen.

De hele show had het budget van een mega-blockbuster. Voor Israël – zonder zelfs maar de prijs van Amerikaanse, Britse en Israëlische vliegtuigen mee te tellen – heeft alleen al het meerlaagse onderscheppingssysteem het land op zijn minst 1,35 miljard dollar uitgegeven, aldus een Israëlische functionaris. Iraanse militaire bronnen schatten de kosten van hun drone- en raketsalvo’s op slechts 35 miljoen dollar – 2,5 procent van de uitgaven van Tel Aviv – gemaakt met volledige inheemse technologie.

Een nieuw West-Aziatisch schaakbord 

Het kostte Iran slechts een paar uur om strategisch geduld eindelijk om te zetten in serieuze afschrikking, een uiterst krachtige en gelaagde boodschap naar zijn tegenstanders te sturen en op meesterlijke wijze het spel over het hele West-Aziatische schaakbord te veranderen.

Als de bijbelse psychopaten een echte oorlog tegen Iran zouden beginnen, dan is er geen schijn van kans dat Tel Aviv honderden Iraanse raketten kan onderscheppen – de hypermoderne raketten die zijn uitgesloten van de huidige show – zonder een waarschuwingsmechanisme dat over meerdere dagen wordt uitgesmeerd. Zonder de paraplu van wapens en fondsen van het Pentagon is de Israëlische defensie onhoudbaar.

Het zal fascinerend zijn om te zien welke lessen Moskou zal trekken uit deze overvloed aan licht aan de West-Aziatische hemel, zijn sluwe ogen die de hectische Israëlische, politieke en militaire scène in zich opnemen terwijl de hitte blijft stijgen onder de langzaam kokende – en nu schreeuwende – kikker.

Wat de VS betreft: een West-Aziatische oorlog – een oorlog die het land niet zelf heeft uitgestippeld – past niet in hun onmiddellijke belangen, zoals een ouderwetse Deep State-firma per e-mail bevestigde:

Dat zou voorgoed een einde kunnen maken aan het gebied als olieproducerende regio en de olieprijs astronomisch kunnen verhogen tot een niveau dat de mondiale financiële structuur zal laten crashen. Het is denkbaar dat het Amerikaanse banksysteem op dezelfde manier zou kunnen instorten als de olieprijs stijgt tot $900 per vat, mocht de olie uit het Midden-Oosten worden afgesloten of vernietigd.

Het is geen wonder dat de Biden-combinatie, dagen vóór de Iraanse reactie, verwoed onder meer Peking, Riyadh en Ankara smeekte om Teheran tegen te houden. De Iraniërs zouden het er zelfs mee eens zijn geweest – als de VN-Veiligheidsraad een permanent staakt-het-vuren in Gaza had ingesteld om de regionale storm te kalmeren. Washington was stom.

De vraag is nu of het stil blijft. Mohammad Bagheri, chef van de generale staf van de Iraanse strijdkrachten,kwam meteen ter  zake:

We hebben via de Zwitserse ambassade een boodschap aan Amerika overgebracht dat Amerikaanse bases een militair doelwit zullen worden als ze worden gebruikt bij toekomstige agressieve acties van het zionistische regime. Wij beschouwen dit als agressie en zullen dienovereenkomstig handelen.

Het Amerikaanse dilemma wordt  bevestigd  door voormalig Pentagon-analist Michael Maloof:

We hebben zo’n 35 bases die Iran omringen, en die worden daardoor kwetsbaar. Ze waren bedoeld als afschrikking. Het is duidelijk dat afschrikking hier niet langer aan de orde is. Nu worden ze de Amerikaanse ‘achilleshiel’ vanwege hun kwetsbaarheid voor aanvallen.

Het is nog maar de vraag hoe de Amerikaans-Israëlische combinatie zich zal aanpassen aan de nieuwe Iraanse realiteit van afschrikking. Wat overblijft, voor het historische moment,is de betekenisvolle luchtshow van het islamitische Iran dat in zijn eentje honderden drones en raketten op Israël loslaat, een prestatie die in alle landen van de islam wordt gevierd. En vooral door de gehavende Arabische straat, onderworpen door vervallen monarchieën die zaken blijven doen met Israël over de lijken van de Palestijnen van Gaza heen.

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Met een beperkt machtsvertoon heeft Iran de existentiële kwetsbaarheid van Israël aangetoond

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over