In 1849 arriveerde een Britse zeekapitein genaamd Frederick Forbes in het West-Afrikaanse koninkrijk Dahomey. Hij was door de Britse regering gestuurd om koning Ghezo ervan te overtuigen te stoppen met het verkopen van zijn mede-Afrikanen die hij in de oorlog had gevangengenomen aan Europese slavenhandelaren, schrijft Peter Harris.
De Britten hadden de slavenhandel in hun rijk in 1807 verboden en gebruikten hun zeemacht om voornamelijk joodse slavenschepen naar Amerika te onderscheppen. Hun benadering van Afrikaanse landen die zich met de handel bezighielden, was aanvankelijk diplomatiek om oorlog te voorkomen. Conflicten met Dahomey over de mensenhandel zouden bijzonder kostbaar zijn geweest, aangezien het de grootmacht van de regio was. Het was zo sterk gemilitariseerd dat de Europeanen die het hadden bezocht het de bijnaam “Black Sparta” gaven. Wat Forbes betreft, hij was niet optimistisch over het succes van zijn missie.
Volgens zijn gepubliceerde autobiografie,Ā Six Monthsā Service in the African Blockade, kon een Afrikaanse vorst, zelfs als hij ervan overtuigd was dat slavenhandel immoreel was, niet worden overgehaald om de lucratieve handel op te geven omdat zijn onderdanen die ervan profiteerden zouden hebben samengespannen met de Europeanen die de slaven kochten om hem te vermoorden. Daarom wist Forbes dat alle eerdere pogingen om Ghezo te overtuigen op niets waren uitgelopen. De koning had elke ambassade van de Britten hartelijk ontvangen, voor elke gelegenheid een gastvrij maar dreigend vertoon van zijn rijkdom en militaire macht opgevoerd en vervolgens onwrikbaar geweigerd om de handel op te geven. Desondanks zette Forbes zijn grimmige missie voort. Wat kon hij anders: hij stond onder bevel van zijn regering. De tentoonstelling van onlangs onthoofde mensenhoofden die nog sijpelden van het bloed toen hij door de binnenplaats van Ghezo’s paleis liep, moet voor hem de gruwelijke voortekenen van een mislukking zijn geweest.
Tijdens zijn audiĆ«ntie bij Ghezo probeerde Forbes hem te overtuigen met wat het standaardargument tegen de slavenhandel zou worden in dialoog met Afrikaanse koningen: dat als slaven niet werden verkocht maar gebruikt om wild land te cultiveren, de natie groot en rijk zou worden. Om zijn zaak kracht bij te zetten, overhandigde Forbes Ghezo een brief van koningin Victoria waarin zij haar verzet tegen de slavenhandel uitsprak naast geschenken van zijde en stoffen. Maar de koning was niet in de stemming om te luisteren. Waren de Britten, zoals hij tegen Forbes zei, niet de meest productieve deelnemers aan de handel, āde eerste van de blanke mannenā, zoals hij het uitdrukte?
Hoewel Forbes Ghezo niet tot het abolitionisme bekeerde, vertrok hij niet met lege handen. Als om zijn toewijding aan de slavenhandel te onderstrepen, was een van de geschenken die Ghezo Forbes aan Victoria gaf een slavin. Diplomatiek accepteerde Forbes het kind en bij zijn terugkeer naar Londen presenteer de hij het aan de koningin. Omdat het Forbes was die haar met de HMS Bonetta naar Groot-Brittanniƫ had gebracht, heette het meisje Sarah Forbes Bonetta (haar Afrikaanse naam is onbekend). Ze bleef een favoriet van de koningin en trouwde later met de Britse Afrikaan James Pinson Labulo Davies, die fortuin had verdiend in de palmoliehandel.
Wat Ghezo betreft, hij werd gedwongen om in januari 1852 een verdrag met Groot-Brittanniƫ te ondertekenen waarin hij de slavenhandel afzwoer nadat de Britten zijn havens hadden geblokkeerd. Overreding was mislukt, maar de macht zegevierde. Ghezo werd in 1864 vermoord door een sluipschutter van een vijandelijke staat, Abeokuta. Met de uitbreiding van de zeer winstgevende palmoliehandel als alternatief, nam de slavenhandel af en stierf uiteindelijk uit toen Dahomey werd veroverd door het Franse Rijk. In 1960 werd Dahomey onafhankelijk en staat het tegenwoordig bekend als Benin.
De moraal van dit verhaal is misschien al transparant voor je. Er zijn mensen die beweren dat Groot-BrittanniĆ«Ā Ā enorme schadevergoedingenĀ verschuldigd is Ā voor zijn betrokkenheid bij de slavenhandel, maar die nooit de Afrikaanse medeplichtigheid aan de slavenhandel erkennen. Als er herstelbetalingen verschuldigd zijn, en ik heb betoogd datĀ Ā dit niet het geval is, waarom worden de inwoners van Benin dan niet onder druk gezet om schadevergoeding te betalen? Natuurlijk zouden ze dat niet moeten worden, net zoals Groot-BrittanniĆ« dat niet zou moeten worden ā maar deze dubbele standaard is een gevolg van de afschuwelijke onwaarheid dat blanke mensen op unieke wijze gewelddadig en slecht zijn, en dat slavenhandel een uiting is van deze inherente schande. Toch zullen objectieve historici en antropologen bevestigen dat het verkopen en bezitten van slaven een alomtegenwoordig menselijk fenomeen was.Ā Volgens de VN is dit vandaag de dag nog steeds het geval, en op tragische wijze gaat het nog steeds door inĀ Ā Afrika.
Laten we daarom zeggen tegen degenen die erop aandringen dat Groot-Brittanniƫ zijn slavernijverleden terugbetaalt, maar die de Afrikaanse schuld en de schuld van elke andere beschaving voor hetzelfde weglaten uit hun aanklacht; die Groot-Brittanniƫ beschouwen als inherent, ongeneeslijk en idiosyncratisch racistisch en die zwarte mensen alleen als slachtoffers zien: kijk naar koning Ghezo, zijn volk en alle andere Afrikaanse vorsten en mensen die slaven bezaten en verhandelden. Ja, kijk naar hun verdorven daden en wanhoop, want zij tonen aan dat jouw gebruik van de geschiedenis vooringenomen is, dat jouw antropologie failliet is en dat jouw eisen ongegrond zijn.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:
Klik op de tag ā¬ļø om meer te lezen over
Als dit historisch correct is, mag het algemeen bekend worden. Dan ligt de schuld niet alleen bij de “witte’ mens, maar zijn wit en zwart beiden schuldig aan slavernij. En dan zijn de beschuldigingen van de zwarte mens naar de witte mens ongegrond. Wat niet wegneemt dat zwarte slaven afgrijselijk werden behandeld door witte mensen. Dat valt hiermee niet goed te praten.
De zwarte slaven werden in de USA eigenlijk heel goed behandeld, want in Afrika zouden zij uiteindelijk gewoonweg opgegeten zijn.
Dat ze door de joodse slavenhandelaars werden opgekocht en naar Amerika werden gebracht, heeft hun (diegenen die de tocht overleefden) leven gered.
Historisch gezien is de slavenhandel altijd in joodse handen geweest, zelfs ten tijde van de Romeinen, en daarvoor ook al, dus als iemand hiervoor schadevergoeding moet betalen, dan zijn het wel de joden.