Blanke mensen reageren gewoonlijk op eisen voor herstelbetalingen voor slavernij en slavenhandel door erop te wijzen dat het blanken waren die deze dingen hebben afgeschaft.[1] Ik weet niet of ze merken dat dit hen niet het krediet oplevert van hun tegenstanders dat ze lijken te verwachten; ze lijken in ieder geval niet in te zien waarom dit zo is, schrijft Richard Ridder.

De reden dat ze geen krediet krijgen is dat zwarte mensen de afschaffing van slavernij en slavenhandel niet zien als een zegen voor de mensheid zoals blanken dat doen. Als Afrikanen hadden gewild dat slavernij en slavenhandel werden afgeschaft, dan hadden ze dat heel gemakkelijk zelf kunnen doen door er gewoon mee op te houden. In plaats daarvan beantwoordden ze blanke pogingen tot afschaffing met fel verzet. Dat was heel normaal. Slavernij was hun manier. Wat de slavenhandel betreft, die leverde hen een goede winst op en ze zagen er niets verkeerds in.

Nee, de reden dat zwarte mensen maar doorgaan over slavernij en slavenhandel is niet dat ze die betreuren, maar dat ze zien dat blanke mensen die betreuren, die zich daarom misschien zo schuldig voelen over de betrokkenheid van hun voorvaderen dat ze bereid zijn zwarte mensen grote sommen geld te geven als restitutie.

Als we de staat van dienst van de blanken op het gebied van slavernij en slavenhandel afzetten tegen de staat van dienst van de zwarten, springt deze er inderdaad uit als een lichtend voorbeeld. De trans-Atlantische slavenhandel duurde slechts een fractie van de tijd dat Afrikanen elkaar aan Arabieren verkochten en het aantal slaven dat door blanken werd gekocht – misschien tien of twaalf miljoen – was een fractie van het aantal dat door Arabieren werd gekocht. De tijd die Afrikanen spendeerden om elkaar aan andere Afrikanen te verkopen en de aantallen die daarbij betrokken waren, waren nog veel groter. De intra-Afrikaanse slavenhandel overheerste nog in de negentiende eeuw, toen een Europese ontdekkingsreiziger rapporteerde dat de slavenjacht in Afrika veel meer plaatsvond om de binnenlandse dan de buitenlandse markt te bevoorraden.[2]

Ik ben geen expert op het gebied van slavernij in Amerika, maar ik krijg de indruk dat het erger had gekund. Hoewel Frederick Douglass vermeldt dat slaven werden gegeseld, zegt hij niet dat hij zelf werd gegeseld.[3]Integendeel, als jongen moest hij meehelpen met het verzorgen van boerderijdieren, wat best een aangename taak kan zijn, en later werd hij overgeplaatst naar een minnares voor wie hij niets dan lof had. Olaudah Equiano werd als kind ontvoerd door Afrikanen in zijn thuisland voordat hij werd gekocht en verkocht door andere Afrikanen en vervolgens naar Amerika werd verscheept, waar hij werd gekocht door een Engels stel, dat hem behandelde als hun eigen zoon. Hij schreef dat hij “zeer warm gehecht” was aan zijn meester, die bij de marine zat, en vertelde hem dat “als hij me achterliet, het mijn hart zou breken.”[4]Wat Twelve Years a Slave betreft, deze is volgens de historicus Simon Webb niet geschreven door Solomon Northup, die zijn naam nauwelijks kon schrijven, maar door een blanke abolitionist genaamd David Wilson, die de slavernij zo slecht mogelijk wilde laten klinken.[5]

Wat betreft de behandeling van slaven in Afrika was het volgens Herbert Ward, een Engelse ontdekkingsreiziger uit de 19e eeuw, in Congo gebruikelijk dat strijdende stamhoofden hun rekening vereffenden door een slaaf te kopen, zijn botten te breken en hem te begraven met alleen zijn hoofd boven de grond, zodat iedereen kon zien hoe hij langzaam verhongerde. Hetzelfde lot wachtte iedereen die hem voedsel of water gaf.[6] De Portugese ontdekkingsreiziger Francisco Valdez rapporteerde dat wanneer het opperhoofd van een bepaalde stam stierf, niemand dit gedurende een maand of twee mocht melden op straffe van onmiddellijk onthoofd te worden en zijn familie als slaaf te verkopen.[7] Als er geen koper voor zijn familie kon worden gevonden, werden ook zij onthoofd. De koning van Dahomey moest zijn voorouders eren. Om dit te doen, doodde hij regelmatig een paar honderd slaven zodat hun bloed op de graven van zijn voorouders kon worden gegoten. Terwijl de slachtoffers werden afgeslacht, schreeuwde de menigte het uit van verrukking.[8]

Om nog twee voorbeelden te geven: volgens de avonturier Hugh Murray, die in 1853 schreef, werden na de dood van de koning van Coomassie gedurende drie maanden elke week 200 slaven geofferd.[9] Een andere schrijver stelde dat bij de dood van een koning grote aantallen van zijn favoriete vrouwen en slaven ter dood werden gebracht om hem gezelschap te houden.[10] We horen niets vergelijkbaars over de behandeling van slaven in Amerika.

Volgens twee onafhankelijke schattingen van negentiende-eeuwse Schotse ontdekkingsreizigers was ongeveer driekwart van de Afrikaanse bevolking ten zuiden van de Sahara slaaf.[11] Een andere waarnemer schatte het aandeel op vier op vijf.[12] De slaaf was de munteenheid in Afrika. Boetes werden betaald in slaven, vrouwen werden gekocht in slaven. Van de kust tot het verste punt in het binnenland, schreef de Frans-Amerikaanse antropoloog Paul Du Chaillu, was de slaaf de commerciële waarde-eenheid. “Zoals wij dollar zeggen, zoals de Engelsen pond sterling zeggen, zo zeggen deze Afrikanen slaaf.”[13]

Afrikanen hadden geen bezwaar tegen slavernij of slavenhandel, en dit gold ook voor slaven. In de 19e eeuw was de Engelse ontdekkingsreiziger Richard Lander verrast om “de meest perfecte onverschilligheid” te zien in Afrikanen toen ze hun vrijheid verloren.[14] In de jaren 1820 merkte een Fransman die een groep vrouwen passeerde die op straat te koop werden aangeboden, op dat ze “niet in het minst gekrenkt leken om te worden tentoongesteld” voor dit doel.[15] Mannelijke slaven, hoewel geboeid aan de enkels, lachten, schreven twee auteurs in 1826, en de vrouwtjes zongen met de grootst mogelijke vrolijkheid terwijl ze op het veld werkten.[16]

Toen een Afrikaanse slaaf zijn vrijheid verkreeg, vond hij dat geen reden tot feestvieren. De natuuronderzoeker Samuel Baker schreef dat afschaffing alleen maar bewees dat Afrikanen de zegeningen van vrijheid niet op prijs stelden, en ook niet de minste dankbaarheid toonden aan de hand die de klinknagels van hun boeien brak.[17] Een Afrikaan zou zelfs kunnen proberen een slaaf te worden, aangezien hij dan niet voor zichzelf hoeft te zorgen.[18] Het was niet onbekend dat voormalige slaven in Amerika een verzoekschrift indienden om opnieuw tot slaaf te worden gemaakt.[19] In 1901 schreef de zwarte nationalist Booker T. Washington dat veel geëmancipeerde slaven terugkeerden naar hun voormalige eigenaren en vroegen om teruggenomen te worden.[20]

Het waren alleen blanken, met hun verheven opvattingen over de rechten van de mens, die slavenhandel afkeurden, zoals Francisco Valdez, die het “verfoeilijk” vonden.[21]en James Bruce, een andere ontdekkingsreiziger, die het een ‘afschuwelijke praktijk’ vond.[22] Blanke mensen gingen door met het opleggen van hun hoogdravende concept aan degenen bij wie het nooit was opgekomen.

King Hochschild’s Hoax – De Leugen dat Belgen handen en voeten afhakten in Congo

De affiniteit van zwarte mensen met slavernij is nog steeds zichtbaar, net als in de vele Afrikaanse landen waar het nog steeds floreert. Voor een tweede voorbeeld zei de Black Lives Matter-activiste Sasha Johnson naar verluidt: “We willen niet gelijk zijn, we willen dat blanken onze slaven zijn.”[23] Ten slotte werd onlangs een hoge zwarte politieagent schuldig bevonden aan onder meer het vertellen aan jonge agenten dat hij hun eigenaar was en tegen hen te schreeuwen dat ze zijn pap moesten maken.[24] Voor veel zwarte mensen, zowel vandaag als in het verleden, lijkt de drang om slaven te maken onbedwingbaar.

Volgens Francis Moore, een Brit die in 1738 schrijft, amuseerde een zekere Afrikaanse koning zich door van tijd tot tijd met wat troepen eropuit te trekken om delen van de stad in brand te steken. Terwijl mensen uit hun brandende hutten renden, grepen de troepen ze, bonden ze vast en voerden ze weg om als slaven te worden verkocht.[25]In 1870 meldde Samuel Baker dat toen een slavenjacht in Oost-Afrika enkele oude vrouwen opleverde die de terugkeermars niet konden bijhouden, ze werden doodgeknuppeld.[26]

Niets bevredigde een Afrikaan meer dan getuige zijn van een brute moord. Een missionaris zag een groep dansen rond het verminkte lichaam van een onthoofde slavin “op het toppunt van hun geluk.”[27] In 1857 schreef een ontdekkingsreiziger dat Afrikanen plezier leken te beleven aan wreedheid: “De aanblik van lijden lijkt hen een genot te bezorgen zonder welke de wereld tam is.”[28] Volgens Sir Richard Burton, een Engelse reiziger, zag men tijdens branden in Zanzibar in de jaren 1860 zwarte mensen brandstof toevoegen en zingen en dansen, wild van genot. [29] In 1867 herinnerde Paul Du Chaillu zich dat hij het lijk van een jonge Afrikaanse vrouw had gezien, bedekt met wonden waarin rode pepers waren gewreven, een “gebruikelijke manier van kwellen bij deze mensen.”[30] Hij kon alleen maar hopen dat de vrouw, die vermoedelijk van hekserij was beschuldigd, aan haar wonden was gestorven en niet “het langzamere proces van gekwelde uithongering waaraan zulke slachtoffers worden overgelaten” had moeten doorstaan.

Toen ik op de universiteit zat, vertelde een docent ons dat toen hij de tragedies van Shakespeare in Soweto had opgevoerd, het publiek had gelachen om de grimmigste scènes. Hij dacht dat ze blij waren dat ze niet de slachtoffers waren. Het lijkt mogelijk dat ze gewoon genoten van de aanblik van menselijk lijden.

Toen Herbert Ward getuige was van Afrikanen die tussen de rottende lichamen van slachtoffers van een massaal mensenoffer liepen en er niets om leken te geven, merkte hij op dat de blanke man nooit in staat zou zijn om zijn afkeer te overwinnen van de gevoelloze onverschilligheid voor menselijk lijden die overal in Afrika te vinden is.[31] Voor ons lijkt dit vreemd, want we zijn opgevoed om te geloven dat niemands onverschilligheid voor menselijk lijden gevoellozer kan zijn dan die van een blanke.

Toch dachten de oude ontdekkingsreizigers dat het leven van een kind intrinsieke en niet alleen economische waarde kon hebben. Afrikanen waren anders. In 1847 schreef John Duncan: “Ze geven zo weinig om hun nakomelingen, dat velen aanboden om mij een van hun zonen of dochters als slaven te verkopen.”[32]. Sir William Cornwallis Harris schreef in 1843 dat Afrikanen hun kinderen zouden verkopen uit smerige zucht naar winst.[33]Volgens Mungo Park, schrijvend in 1815, zouden ouders in heel Afrika hun kinderen kunnen verkopen.[34]

Eveneens in 1815 schreef John Campbell over het zien van een kind van een jaar of acht dat huilend in het stof stond en er bijna uitzag als een skelet:[35]“Noch de aanwezige mannen, vrouwen noch kinderen leken door hun gelaatsuitdrukkingen de minste sympathie of gevoelens te uiten voor dit verlaten, uitgehongerde kind”; in plaats daarvan lachten ze en vertelden Campbell dat hij haar mocht meenemen als hij dat wilde. Hij was er zeker van dat de aanblik van het meisje in Londen medelijden zou hebben opgewekt in de harten van duizenden.[36]Denk daar eens over na: blanke mensen hebben medelijden met een vreemd zwart meisje! Maar misschien had Campbell gelijk.

Wat een schande dat onze intellectuelen zo grondig te werk zijn gegaan bij het onderdrukken van feiten zoals die hierboven zijn genoemd, en ons achterlaten om morele instructies te vragen aan zwarte mensen terwijl we hen vragen hoeveel geld ze nodig hebben! Ze verkondigen hun verhalen in naam van het idee van rassengelijkheid, maar dat is niet het idee waar ze op aansturen, dat is er een van extreme rassenongelijkheid, waar zwarten, puur en onschuldig, onophoudelijk worden mishandeld door hun psychopathische blanke vervolgers.

Ik vraag me af wat er nodig is om dit recht te zetten.

Notities

[1] Er wordt bijvoorbeeld gezegd dat vanaf het begin van de negentiende eeuw tot het einde van het Britse rijk 250 jaar later, de Britten enorme middelen hebben uitgegeven om de slavernij en de slavenhandel uit te roeien. In de jaren 1830 of 1840 was maar liefst 13% van de mankracht van de Royal Navy gewijd aan het stoppen van slavenschepen die West-Afrika naar Amerika verlieten, afgezien van het stoppen van de slavernij elders. ( Triggernometry , 26 maart 2023, “ De waarheid over kolonialisme met Nigel Biggar .”)

[2] Deze notitie en andere hieronder verwijzen naar Hinton Rowan Helper (“HH”), samensteller van The Negroes in Negroland (New York: GW Carleton, 1868). De aantekeningen van Helper geven verkorte verwijzingen, zoals haar, naar Barth’s Africa , Vol. I., pagina 12. Waar mogelijk zijn deze verwijzingen uitgebreid met de volledige naam van de auteur en de titel en datum van het boek waarnaar vermoedelijk wordt verwezen. In dit geval citeert HH op pagina 40 Johann Barth, 1857, Travels and Discoveries in North and Central Africa , Vol. Ik p. 12, waarin stond dat er op slaven werd gejaagd “niet alleen om de buitenlandse markt te bevoorraden, maar, in veel uitgebreidere mate, om te voorzien in de behoeften van de binnenlandse slavernij.”

[3] Frederick Douglass, verhaal van Frederick Douglass, een Amerikaanse slaaf, door hemzelf geschreven (New York: Penguin, 1986). Oorspronkelijk gepubliceerd 1845.

[4]  History Debunked, 1 november 2020, “Een authentiek verslag van slavernij in West-Afrika.” Het boek is hier verkrijgbaar.

[5] Zie History Debunked (1), 24 juli 2020, ” Multicultureel onderwijs “, en (2) 13 maart 2022, “The Twelve Years a Slave hoax revisited.”

[6] Herbert Ward, Five Years with the Congo Cannibals (Ostara Publications, 2019), p. 73. Oorspronkelijk gepubliceerd in 1891.

[7] Op pagina 31 citeert HH Francisco Valdez, Six Years of a Traveller’s Life in Western Africa , Vol. 2, 1861, blz. 331.

[8] Op pagina 19 citeert HH Hugh Murray, The African Continent: A Narrative of Discovery and Adventure , 1853, p. 199.

[9] Op pagina 20 citeert HH Hugh Murray 1853, op. cit., p. 204.

[10] Op pagina 21 citeert HH “Wilson’s Africa”, p. 219.

[11] Op pagina 87 citeert HH Mungo Park, The Journal of a Mission to the Interior of Africa in the Year 1805 , 1815, p. 216. Op pagina 39 citeert hij Sir William Cornwallis Harris, Major Harris’s Sports and Adventures in Africa , 1843, p. 314.

[12] Op pagina 109 citeert HH ” Lander’s Africa,” Vol. Ik p. 377, wat The Travels of Richard Lander into the Interior of Africa (1836) van Robert Huish of Lander’s Travels in Africa van Richard Lander zou kunnen zijn .

[13] Op p. 44 HH citeert Paul Du Chaillu, Explorations and Adventures in Equatoriaal Africa or A Journey to Ashango-Land , 1867, p. 380.

[14] Op pagina 37 citeert HH ” Lander’s Africa”, op cit, p. 208.

[15] Op pagina 43 citeert HH René Caillié, Travels through Central Africa to Timbuctoo , Vol. II, 1830, p. 63.

[16] Op pagina 38 citeert HH Dixon Denham en Hugh Clapperton, Narrative of Travels and Discoveries in Northern and Central Africa , Vol. IV, 1826, p. 184.

[17] Op pagina 123 citeert HH Samuel White Baker, Great Basin of the Nile , 1870, p. 197.

[18] Op pagina 40 citeert HH “Wilson’s Africa”, p. 156, zeggend dat de Afrikaan “niet zelden door zijn eigen keuze zichzelf in [de] toestand” van slavernij plaatst.

[19] HH geeft in zijn boek Nojoque: A Question for a Continent (New York: George W Carleton, 1867), hier beschikbaar , p. 195.

[20] In “The Day Freedom Came” (1901) schreef Booker T. Washington over het sombere gevoel dat op veel geëmancipeerde slaven neerdaalde toen ze beseften dat vrijheid betekende dat ze voor zichzelf moesten zorgen. “Geleidelijk aan, een voor een, aanvankelijk heimelijk, begonnen de oudere slaven van de slavenvertrekken terug te dwalen naar het ‘grote huis’ om fluistergesprekken te voeren met hun voormalige eigenaars over de toekomst” (geciteerd door Christopher Ricks en William A. Vance [eds.], The Faber Book of America [Londen: Faber and Faber, 1994], pp. 198-99).

[21] Op pagina 43 citeert HH Valdez 1861, op. cit., p. 293.

[22] Op pagina 15 citeert HH James Bruce, Travels to Discover the Source of the Nile in the Years 1768–73, Vol. ik, 1790, p. 393.

[23] The New Culture Forum, 26 april 2022, ” The War on Whiteness & The West: Murray’s Brave New Book onthult hoe ons wordt geleerd onszelf te haten .”

[24] MailOnline, Jan. 17, 2022. “Two senior police officers are kicked out of Met after Commander shouted at juniors, called pregnant colleague a ‘f******* nutter’ and approved £5,500 of his own invalid expenses, including alcohol and flight upgrade.”

[25] Op pagina 80 citeert HH Francis Moore, Travels into the Inland Parts of Africa , 1738, p. 87.

[26] Op pagina 34 citeert HH Baker 1870, op. cit., p. 405.

[27] Op pagina’s 21-22 citeert HH “Freeman’s Africa”, op cit., p.47.

[28] Op pagina 29 citeert HH Thomas Henry Hutchinson, Impressions of Western Africa , 1858, p. 283.

[29] Op pagina 142 citeert HH ” Burton’s Africa “, p. 493, wat elk van Burtons boeken over Afrika zou kunnen zijn, waarvan de meeste in de jaren 1860 werden gepubliceerd.

[30] Op pagina 57 citeert HH Paul Du Chaillu, 1867, op. cit., p. 156.

[31] Ward 2019, op. cit., p. 186.

[32] Op pagina 39 citeert HH John Duncan, 1847, Travels in Western Africa , Vol. Ik p. 79.

[33] Op pagina 39 citeert HH Harris 1843, op. cit., p. 314. Ook op p. 153 citeert hij Richard Lander die opmerkt dat een Afrikaanse ouder zijn kind voor het minste kleinigheidje zou verkopen (“Lander’s Africa” , p. 348. Dit zou Robert Huish kunnen zijn, The Travels of Richard Lander into the Interior of Africa , 1836, of er zou een boek zijn van Richard Lander zelf.)

[34] Op pagina 87 citeert HH Park 1815, op. cit., p. 216.

[35] Op pagina 93 citeert HH John Campbell, Travels in South Africa , 1815, p. 266.

[36] Dit raciale verschil is beschreven in termen van ‘r/K-theorie’. Dieren met een ‘r’-strategie, zoals konijnen, krijgen na een korte dracht veel nakomelingen en doen weinig moeite om voor ze te zorgen. Degenen met een “K” -strategie, zoals kangoeroes, hebben na een langere draagtijd minder nakomelingen en investeren meer tijd in het opvoeden ervan. 

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

Afrikaanse slavenhandelaren

Er wordt de eerste tijd streng gemodereerd op de nieuwe site tot iedereen het een beetje begrijpt.

Stel je op de hoogte van het moderatiebeleid voor je iets post.

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over