“Er is een opzettelijk geheugenverlies over de rol van de Afrikanen in de slavenhandel”, aldus Nat Nunoo-Amarteifio, historicus, auteur en oud-burgemeester van Accra, de hoofdstad van Ghana.

In een gesprek met PRI’s The Word zei Amarteifio dat toen de Europeanen naar Afrika kwamen op zoek naar goud, ze een reeds bestaand slavensysteem vonden dat ze later voor de Nieuwe Wereld adopteerden.

Aanvankelijk waren de meeste slaven die door de heersers van de West-Afrikaanse staten en koninkrijken werden verhandeld, criminelen en krijgsgevangenen. Frequente conflicten tussen concurrerende stammen resulteerden in de beschikbaarheid van gevangenen voor aankoop nadat werd ontdekt dat het winstgevender was om je vijand te verkopen in plaats van hem gewoon te doden.

Maar naarmate de vraag naar slaven toenam, verving slavernij andere criminele straffen, terwijl Afrikaanse heersers, handelaren en militaire aristocratie steeds rijker werden door de handel.

Oorlogen en razzia’s werden uiteindelijk uitgevoerd door Afrikaanse opperhoofden, uitsluitend met het doel om gevangenen mee te nemen. Individuele personen werden valselijk beschuldigd van misdaden om te worden verkocht. S. Pearl Sharp merkt op dat sommige families hun kinderen zelfs in slavernij verkochten om hun schulden te vereffenen.

Maar het waren niet de Europeanen die de Afrikanen gevangen namen, volgens Amarteifio. “Ze konden dat niet doen zonder ziek te worden en te sterven aan ziektes zoals malaria,” zei hij. “Dus grepen Afrikaanse etnische groepen de zakelijke mogelijkheid aan en begonnen oorlog te voeren met andere groepen om gevangenen gevangen te nemen en vervolgens te verkopen.”

Miljoenen mannen, vrouwen en kinderen uit de dorpen in het binnenland werden ontvoerd door Afrikaanse slavenhandelaren en overvallers en gedwongen te marcheren naar de slavenhandelscentra aan de kust, waar ze werden verkocht aan Europeanen en de Arabieren.

“De organisatie van de slavenhandel was zo gestructureerd dat de Europeanen langs de kusten bleven en afhankelijk waren van Afrikaanse tussenpersonen en handelaren om de slaven naar hen toe te brengen,” zei Toyin Falola, een Nigeriaanse professor in Afrikaanse studies aan de Universiteit van Texas. “De Europeanen konden niet naar het binnenland gaan om de slaven zelf te halen.”

Amarteifio verklaarde: “Om de slavernij succesvol te vervolgen, heb je een zeer georganiseerde groep nodig, want iemand moet daar naartoe gaan – iemand moet de slachtoffers lokaliseren; iemand moet daar een leger leiden; iemand moet ze gevangen nemen, naar de verkoopcentra brengen; de hele tijd een oogje in het zeil houden om er zeker van te zijn dat ze niet in opstand komen. En ze dan verkopen, en verder gaan.”

LEES OOK:

De rol van Afrika in de slavernij

In 1788 zei Dr Alexander Falconbridge, een chirurg die aan boord van een aantal slavenschepen diende, dat hij “goede redenen” had om te geloven dat de meeste slaven die de Europeanen kochten, ontvoerd en verkocht werden door hun eigen mensen:

De uiterste zorg die de zwarte handelaren hebben betracht om te voorkomen dat de Europeanen enige informatie krijgen over hun handelwijze; de grote binnenlandse afstand vanwaar de negers worden gebracht; en onze onwetendheid over hun taal (waarmee, zeer vaak, de zwarte handelaren zelf even onbekend zijn), verhinderen dat we dergelijke informatie te weten komen.

Ik kreeg van een negerin te horen dat ze op een avond thuiskwam van enkele buren… ze werd ontvoerd en [hoewel] ze zwanger was, verkocht werd als slaaf.

Dit was ook de ervaring van Ottobah Cugoano, een voormalige slaaf die in 1787 schreef:

Ik moet, tot schande van mijn eigen landgeno ten, erkennen dat ik voor het eerst werd ontvoerd en verraden door sommigen van mijn eigen huidskleur, die de eerste oorzaak waren van mijn ballingschap en slavernij.

Advertisement

Het proces van het uitvoeren van invallen om slaven te vangen werd in 1789 uitgelegd in de memoires van oud-slaaf Olaudah Equiano:

Wanneer een handelaar slaven wil, vraagt hij een opperhoofd en verleidt hem met zijn koopwaar. Het is niet bijzonder, als hij zich bij deze gelegenheid met een beetje vastberadenheid overgeeft aan de verleiding en de prijs van de vrijheid van zijn medeschepsel met even weinig tegenzin aanvaardt als de verlichte koopman. Hij valt dan  zijn buren aan en er volgt een wanhopige strijd. Als hij de overhand heeft en gevangenen neemt, dan bevredigt hij zijn gierigheid door ze te verkopen.

Tijdens een TED Talk in 2014 met de titel ‘The Atlantic slave trade: What too few textbooks told you‘, zei Anthony Hazard, assistent-professor van de afdeling Etnische Studies van de Universiteit van Santa Clara, dat Afrikaanse heersers en kooplieden, hun gevangenen niet als mede-Afrikanen, maar als criminelen, debiteuren of krijgsgevangenen van rivaliserende stammen te beschouwen.

Door ze te verkopen hebben de koningen hun eigen rijk verrijkt ten koste van naburige vijanden. Afrikaanse koninkrijken bloeiden op uit de slavenhandel… Het vangen van slaven werd een motivatie voor oorlog in plaats van het resultaat ervan.

Om zich te verdedigen tegen slaveninvallen hadden de naburige koninkrijken Europese vuurwapens nodig, die ze ook met slaven kochten. De slavenhandel was een wapenwedloop geworden.

Toen de Britten de slavenhandel uiteindelijk afschaften, stuitte dat op felle tegenstand, niet alleen van Europese slavenhandelaren, maar ook van Afrikaanse heersers die enorm hadden geprofiteerd van de verkoop van hun gevangenen aan de Europeanen en de Arabieren.

De Britten begonnen te patrouilleren langs de kusten om er zeker van te zijn dat er geen illegale slavenschepen meer in gebruik waren en er werden beschermingsverdragen gesloten met Afrikaanse leiders. De slavenhandel ging echter nog steeds door in vele delen van Afrika.

Volgens Amarteifio werd de Afrikaanse rol in de slavenhandel bewust vergeten en vervangen door een valse geschiedenis.

“De leiders en de mensen hebben besloten, “Oké, we zullen er niet over praten. Ze creëerden een mythologie dat we onschuldige omstanders waren wiens land door Europeanen werd verkracht.”

Vorig jaar schreef de Nigeriaanse auteur Adaobi Tricia Nwaubani een essay dat gepubliceerd werd in de Wall Street Journal over de Afrikaanse rol in de slavenhandel. Nwaubani merkt op dat ondanks het feit dat de Afrikanen diepgaand betrokken waren, het debat over schuld en verantwoordelijkheid in Afrika grotendeels afwezig is.

Volgens haar stuk zei Donald Duke, voormalig gouverneur van Calabar, Nigeria, dat hij zich niet schaamt voor de deelname van zijn voorouders aan de slavenhandel.

“Ik schaam me er niet voor omdat ik persoonlijk niet direct betrokken was,” zei hij.

Maar Duke wil niet dat de duistere geschiedenis van Afrika wordt genegeerd of vergeten. Terwijl hij gouverneur was, richtte Duke een museum op over de geschiedenis van Calabar als een slavenexporterend centrum.

In de moderne tijd wordt slavernij vaak gekarakteriseerd als een onrechtvaardigheid die uniek is voor overwegend blanke naties, maar dit weerspiegelt een volledig valse kijk op de geschiedenis.

Zoals de Afro-Amerikaanse econoom en sociaal-theoreticus Thomas Sowell al aangaf, is slavernij al duizenden jaren een universeel instituut, zo ver terug als je de menselijke geschiedenis kunt traceren. En blanken waren niet immuun.

Er werden meer blanken als slaven naar Noord-Afrika gebracht dan zwarten als slaven naar de Verenigde Staten of naar de 13 kolonies waaruit het is ontstaan. Decennia nadat de zwarten in de Verenigde Staten werden bevrijd, werden blanke slaven nog steeds gekocht en verkocht in het Ottomaanse Rijk.

Totdat de slavernij door de Britse christenen werd afgeschaft, werd het universeel beoefend, zolang als we weten. Het was de norm in de hele wereld. Alle bekende samenlevingen boven het zeer primitieve niveau waren slavensamemnlevingen. Het is dus niet mogelijk om één bepaalde groep als verantwoordelijke te isoleren.

Maar zoals historicus Rodney Stark opmerkt, is het te midden van deze universele slavernij dat slechts één beschaving ooit de menselijke slavernij verwierp: het Christendom, en dat deed het twee keer!

Of zoals James Macpherson onlangs zei: “Het Westen heeft geen slavernij gecreëerd, maar het Westen heeft er wel een einde aan gemaakt.”

Zoals de volgende kaart van de Global Slavery Index laat zien, hebben de overwegend blanke landen die voortdurend worden uitgekozen voor hun betrokkenheid bij de slavenhandel, het meest gedaan om de slavernij te beëindigen.

Cugoano had gelijk toen hij zei dat als er minder kopers waren er minder verkopers zouden zijn, maar het is ook waar dat als er minder verkopers waren er minder kopers zouden zijn. Feit blijft dat slavernij en racisme niet alleen een huidskleurprobleem zijn, maar ook een zondeprobleem. Daarom was het christendom nodig om te doen wat geen enkele andere beschaving kon.

Tragisch genoeg zijn er tot op de dag van vandaag in heel Afrika nog steeds ongeveer 9 miljoen mannen, vrouwen en kinderen die in moderne slavernij leven.

Meld je aan voor onze nieuwsbrief:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2020/10/18/historicus-afrikanen-moeten-worden-veroordeeld-voor-de-slavenhandel/