De G7 is stomverbaasd door de dynamische vooruitgang van de multipolaire orde belichaamd door de door Rusland geleide INSTC en de door China geleide BRI, waarbij de strategische haven van Chabahar in Iran nu klaar staat om een ​​transformerende rol te spelen, schrijft Pepe Escobar. 

Vergis u niet waar het  Hiroshima-communiqué van de G7  over gaat.

De setting: een stad in de neokolonie Japan die 78 jaar geleden door de Verenigde Staten met een atoombom werd gebombardeerd, waarvoor geen excuus was.

De boodschap: de G7, eigenlijk G9 (vermeerderd met twee niet-gekozen Eurocraten) verklaart de oorlog – al dan niet hybride – tegen BRICS+, dat 25 landen op de wachtlijst heeft staan.

Het belangrijkste strategische doel van de G7 is de nederlaag van Rusland, gevolgd door de onderwerping van China. Voor de G7/G9 zijn deze – reële – machten de belangrijkste ‘wereldwijde bedreigingen’ voor ‘vrijheid en democratie’.

Het gevolg hiervan is dat het Globale Zuiden zich aan de lijn moet houden – of anders. Noem het een remix van de vroege jaren 2000 “je bent met ons of tegen ons.”

Ondertussen blaffen in de echte wereld – die van productieve economieën – de honden van de oorlog terwijl de Nieuwe Zijderoute-karavanen blijven marcheren.

De belangrijkste Nieuwe Zijderoutes van opkomende multipolariteit zijn China’s ambitieuze, multi-biljoen dollar kostende Belt and Road Initiative (BRI) en de Rusland-Iran-India International North South Transportation Corridor (INSTC). Ze zijn parallel geëvolueerd en kunnen elkaar soms overlappen. Wat wel duidelijk is, is dat de G7/G9 naar de uiteinden van de aarde zullen gaan om ze te ondermijnen.

alles over Chabahar

De recente deal van $ 1,6 miljard tussen Iran en Rusland voor de aanleg van de 162 km lange Rasht-Astara-spoorlijn is een INSTC-game-changer. De Iraanse minister van Wegen en Stedelijke Ontwikkeling Mehrdad Bazpash en de Russische minister van Transport Vialy Saveliev ondertekenden de deal in Teheran, in het bijzijn van de Iraanse president Ebrahim Raisi en met de Russische president Vladimir Poetin die een videoconferentie bijwoonden.

Noem het het huwelijk van Irans “Kijk naar het Oosten” met Ruslands “draai naar het Oosten”. Beide zijn nu officieel beleid.

Rasht ligt dicht bij de Kaspische Zee. Astara ligt aan de grens met Azerbeidzjan. Het verbinden ervan zal deel uitmaken van een overeenkomst tussen Rusland, Iran en Azerbeidzjan over spoor- en vrachtvervoer, waardoor de INSTC wordt verstevigd als een belangrijke verbindingscorridor tussen Zuid-Azië en Noord-Europa.

De multimodale INSTC rukt op via drie hoofdroutes: de westelijke route verbindt Rusland-Azerbeidzjan-Iran-India; de Midden- of Trans-Kaspische route verbindt Rusland-Iran-India; en de oostelijke verbindt Rusland-Centraal-Azië-Iran-India.

De oostelijke route voert langs de immens strategische haven van Chabahar in het zuidoosten van Iran, in de onstabiele provincie Sistan-Balochistan. Dat is de enige Iraanse haven met directe toegang tot de Indische Oceaan.

In 2016 tekenden Iran, India en een Afghanistan dat nog steeds door de VS werd bezet een tripartiete overeenkomst waarin Chabahar op wonderbaarlijke wijze ontsnapte aan eenzijdige Amerikaanse “maximale druk”-sancties. Dat was een springplank om Chabahar te configureren als de bevoorrechte toegangspoort voor Indiase producten om Afghanistan binnen te komen, en vervolgens verder op weg naar Centraal-Azië.

Rusland, Iran en India tekenden in mei 2022 een formele INSTC-deal, waarin een multimodaal netwerk wordt beschreven – schip, spoor, weg – dat verloopt via de eerder genoemde drie assen: westelijk, midden- of transkaspisch en oostelijk. De Russische havenstad Astrakhan, aan de Kaspische Zee, is cruciaal voor alle drie.

De oostelijke route verbindt Oost- en Midden-Rusland, via Kazachstan en Turkmenistan, met het zuidelijke deel van Iran en met India en de Arabische landen aan de zuidelijke rand van de Perzische Golf. Tientallen treinen rijden al over de landroute van Rusland naar India via Turkmenistan en Iran.

Het probleem is dat New Delhi de afgelopen jaren om verschillende complexe redenen leek te slapen achter het stuur. En dat leidde ertoe dat Teheran veel meer geïnteresseerd raakte in Russische en Chinese betrokkenheid bij de ontwikkeling van twee strategische havens in de Chabahar Free Trade Industrial Zone: Shahid Beheshti en Shahid Zalantari.

China doet zijn intrede

Chabahar is een harde noot om te kraken. Iran heeft zwaar geïnvesteerd om er een onontkoombaar regionaal doorvoerknooppunt van te maken. In deze thesis beschouwde India Chabahar vanaf het begin als een belangrijk onderdeel van zijn “Diamond Necklace” -strategie, waarmee het de Chinese “String of Pearls” tegenging, die havens zijn die door de BRI met elkaar zijn verbonden over de Indische Oceaan.

Chabahar speelt ook de rol van tegenhanger van de Pakistaanse Gwadar-haven in de Arabische Zee, de parel in de kroon van de China-Pakistan Economic Corridor (CPEC).

Vanuit het oogpunt van Teheran is wat nodig is – snel – de voltooiing van het oostelijke spoorwegnet, 628 km spoor van Chabahar naar Zahedan. In optimale termen zou dat tegen maart 2024 klaar kunnen zijn als onderdeel van de Mashhad-Sharkhs-spoorwegas die het zuidoosten van Iran verbindt met het noordoosten aan de grens met Turkmenistan.

Op dit moment reist INSTC-vracht naar Zuid-Azië vanuit de Iraanse Bandar Abbas-haven in de Straat van Hormuz – een lange afstand van 680 km van Chabahar. Dus voor alle praktische doeleinden zal Chabahar de doorvoer van India naar Afghanistan, Centraal-Azië en Zuid-Rusland korter, goedkoper en sneller maken.

Maar nogmaals, de zaken liepen vast omdat India niet met de verwachte financiële regelingen kwam. Dat zorgde uiteindelijk voor wat twijfels in Teheran, vooral bij het bekijken van de enorme Chinese investeringen in Gwadar.

Het is dus geen wonder dat Iran resoluut stappen heeft ondernomen om China aan te trekken als een belangrijke investeerder, die onderdeel is geworden van hun steeds groter wordende strategische partnerschap. Het kan dus zijn dat Chabahar ook deel gaat uitmaken van China’s BRI, bovenop zijn hoofdrol in de INSTC.

Rusland van zijn kant wordt nu geconfronteerd met de impasse in Oekraïne, de meedogenloze westerse sancties, hysterie en ernstige handelsbeperkingen naar Oost-Europa. Dat alles terwijl Moskou zijn handel met New Delhi consequent uitbreidt.

Het is dus geen wonder dat Moskou nu veel meer aandacht heeft voor de INSTC. Afgelopen december werd een belangrijke deal gesloten tussen de Russische Spoorwegen en de nationale bedrijven in Kazachstan, Turkmenistan en Iran, en de Russen kwamen met een korting van 20 procent voor import-exportcontainers die over de Russisch-Kazachse grens gaan.

Het belangrijkste voor Rusland is dat Chabahar op volle toeren draait, waardoor de transportkosten van goederen uit India met 20 procent dalen. De Iraniërs begrepen het spel volledig en begonnen de vrijhandels-industriële zone van Chabahar zwaar te promoten om Russische investeringen aan te trekken. En dat mondde uit in de Rasht-Astara-deal.

De Zangezur-spoiler

Het Chinese BRI speelt op zijn beurt een parallel spel. Beijing investeert fors in de Oost-West doorvoerroute – ook wel bekend als de Middle Corridor.

Deze BRI-corridor gaat van Xinjiang naar Kazachstan, Kirgizië, Oezbekistan en Turkmenistan, en vervolgens over de Kaspische Zee naar Azerbeidzjan, Georgië, Turkiye en verder naar Oost-Europa – in totaal 7.000 km, met een vrachtreis van maximaal 15 dagen.

De nadruk van BRI ligt op het inzetten op meerdere corridors van oost naar west om mogelijke nieuwe door het westen gedicteerde verstoringen van toeleveringsketens te bestrijden. China-Centraal-Azië doorvoer naar Europa waarbij Rusland en Iran worden omzeild, is een van de beste weddenschappen. De BRI-corridor door Rusland staat vanwege de proxy-oorlog van de NAVO in Oekraïne momenteel on hold. En de Chinezen testen alle opties om de Maritieme Zijderoute door Malakka te omzeilen.

Turkiye, met de serieuze mogelijkheid dat zijn oude president Recep Tayyip dit weekend wordt herkozen, heeft ook zijn slag geslagen.

De spoorlijn Baku-Tblisi-Kars, geopend in 2018, was een belangrijk onderdeel van het masterplan van Ankara om zichzelf te configureren als een onontkoombaar knooppunt van containervracht tussen China en Europa.

Tegelijkertijd investeerde China in de aanleg van een spoorlijn van Kars naar Edirne aan de Europese kant van de Bosporus, terwijl Turkiye ging voor een upgrade van de haven van Mersin voor $ 3,8 miljard en voor $ 1,2 miljard voor de haven van Izmir. Tegen 2034 verwacht Beijing dat deze corridor de centrale pijler zal zijn van wat het omschrijft als de IJzeren Zijderoute.

Een gecertificeerde roet in het eten van INSTC is de concurrentie van de zogenaamde Zangezur Corridor – van Azerbeidzjan naar Turkiye via Armenië; deze corridor is eigenlijk bevoorrecht door de EU en de Britse oligarchie en kwam aan het licht tijdens de wapenstilstand van 2020 in Nagorno-Karabach.

Londen beschouwt Bakoe als een geprivilegieerde partner en wil Jerevan graag voorwaarden dicteren: accepteer zo snel mogelijk een soort vredesverdrag en zie af van alle aanspraken op Karabach.

De Zangezur-corridor zou het belangrijkste geopolitieke en geo-economische speeltje van het Westen zijn dat de logistieke hubs van de EU verbindt met Transkaukasië en Centraal-Azië. Wat als Armenië onder de bus wordt gegooid? Armenië is tenslotte lid van de door Rusland geleide Eurasia Economic Union (EAEU), die het collectieve Westen dolgraag wil ondermijnen.

Maak je veiligheidsgordels vast: een geo-economische New Great Game rond de INTSC staat op het punt te beginnen.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

VS ZIEDEND dat Rusland en China met hun eigen munt willen betalen