Het Iraanse parlementslid Mahmoud Nabavian onthult de berekende strategie, de diplomatieke intriges en de gedurfde militaire bekwaamheid die de raketaanvallen van Teheran op Israël op 13 april aan het licht brachten.
Na het strategische succes van de Iraanse vergeldingsdrone- en raketoperatie ‘True Promise’ als reactie op het Israëlische bombardement van vorige maand op het Iraanse consulaat in Damascus, presenteert The Cradle een exclusief insidersverhaal van het Iraanse parlementslid Mahmoud Nabavian, een principalist die de meeste stemmen won in Teheran tijdens de verkiezingen van maart.
Zijn verslag van de vergeldingsacties tegen de bezettingsstaat biedt ongeëvenaarde inzichten in de gebeurtenissen van 13 tot 14 april. Met toegang tot militaire bronnen vormt de getuigenis van Nabavian het meest gedetailleerde beeld tot nu toe van een Iraanse regeringsfunctionaris over de reactie van Iran, een reactie die de kwetsbaarheden van de Israëlische luchtverdedigingssystemen ernstig heeft blootgelegd.
In een gesloten Telegram-bericht legde Nabavian uit dat de “laffe” aanval van Israël, die leidde tot het martelaarschap van prominente leiders van de Iraanse Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC), plaatsvond “op ons grondgebied” – een verwijzing naar de Iraanse diplomatieke missie in Damascus:
“Zoals de imam [Ali Khamenei] zei: de vijanden hebben een fout gemaakt.” De regelrechte vergeldingsaanvallen van Iran, zo beweert hij, waren gerechtvaardigd en legaal op grond van artikel 51 van het VN-Handvest.
Hieronder vindt u een transcriptie (voor de lengte bewerkt) van Nabavian’s belangrijke onthullingen over de militaire aanvallen van Iran op Israël en de golf van internationale pogingen om deals te sluiten die daaraan voorafgingen:
Twee uur na de aanval op het consulaat in Damascus kwam de Iraanse Nationale Veiligheidsraad bijeen en bevestigde de onvermijdelijkheid van een reactie en gaf een termijn van tien dagen om de noodzakelijke diplomatieke maatregelen te nemen en voor de strijdkrachten om hun reactieplan voor te bereiden.
Diplomatiek gezien was de eerste stap een stap naar de Veiligheidsraad, ook al wisten we dat dit nutteloos zou zijn. Maar het was nodig om een klacht in te dienen over de aanval op ons land, ons natuurlijke recht op zelfverdediging te doen gelden en een zitting van de Veiligheidsraad aan te vragen. Omdat we geen lid zijn van de Raad, moesten we met de lidstaten praten om te verzoeken dat de zitting zou plaatsvinden.
China, Rusland en Algerije waren het daarmee eens. Rusland diende het verzoek in en de zitting werd gehouden, maar de VS, Duitsland, Groot-Brittannië en Frankrijk stonden niet toe dat er een verklaring werd afgegeven waarin Israël werd veroordeeld. De hoofden van onze missies in het buitenland waren ook actief in het informeren van de betrokken landen dat we zouden reageren op de zionistische entiteit.
Als gevolg van deze druk ontkende Israël dat het een diplomatiek gebouw had aangevallen en dat degenen die het doelwit waren geen diplomaten waren. Het consulaatgebouw, vier van de vijf verdiepingen, werd 45 jaar geleden aangekocht en was bestemd voor diplomatiek werk. Het was inderdaad een diplomatiek gebouw.
Nadat we de internationale gemeenschap hadden verzekerd van ons recht om te reageren, probeerden sommige landen, zoals de VS, Duitsland, Engeland, Frankrijk, Canada en Egypte, ons ervan te overtuigen dit niet te doen, en zij bevestigden hun bereidheid om aan de verzoeken van Iran te voldoen. Sommige van deze landen, die voorheen niet bereid waren inreisvisa te verlenen aan onze diplomaten of functionarissen, hebben bijvoorbeeld plotseling besloten dit onmiddellijk te doen.
Toen de VS zich realiseerden dat het ons menens was, dreigden zij Iran aan te vallen als de reactie vanaf Iraans grondgebied zou worden gelanceerd. Ons antwoord was dat de VS niet tot onze doelwitten behoort, maar als het land besluit zich in te zetten voor de verdediging van Israël, zullen wij reageren door het ook aan te vallen, en zoals u weet zijn er veel Amerikaanse bases om ons heen.
Desondanks bleven de VS, Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland vasthouden aan dezelfde boodschap, maar ons antwoord was dat Israël een rode lijn heeft overschreden. Vervolgens zeiden ze: als we moeten reageren, laat het dan van buiten Iraans grondgebied komen.
Waarom stonden ze erop dat de aanval niet van binnenuit Iran zou komen? Omdat ze al heel lang onze kernwetenschappers vermoorden en sabotageoperaties uitvoeren in de kernreactor van Natanz. Alleen al in de afgelopen zes maanden hebben ze achttien leden van onze strijdkrachten vermoord, en we hebben altijd gereageerd via onze bondgenoten [in de As van het Verzet], maar als we dat deze keer zouden doen, zouden we gezichtsverlies lijden.
Als de Libanese Hezbollah op Israël had gereageerd, had het Beiroet kunnen bombarderen, en de westerse mogendheden zouden dit hebben aangegrepen om te zeggen: ‘Als dit een oorlog is tussen Iran en Israël, waarom heeft Hezbollah zich daar dan bij betrokken?’ Ze zouden het land ook verantwoordelijk houden voor de daaropvolgende onrust in Libanon.
In de nacht van Eid al-Fitr was er een bijeenkomst met de hoofden van diplomatieke missies van de landen in de regio, en we hebben hen verteld dat we gebrand zijn op goed nabuurschap, maar als de VS een van jullie landen gebruikt om acties tegen ons uit te voeren, zullen we de Amerikaanse bases op jullie land aanvallen.
Deze boodschap werd overgebracht naar Washington, en zij beseften dat het Iran ernst was. Ze vroegen ons om terughoudendheid te betrachten. De VS, Duitsland, Engeland, Frankrijk en Canada – deze landen die wreedheid en misdaad in de wereld steunen en de wapens leveren waarmee de bevolking van Gaza wordt gebombardeerd – vragen ons om terughoudendheid te betrachten.
David Cameron [minister van Buitenlandse Zaken van het VK] belde de nacht na de Iraanse aanval en zei dat hij vannacht niet kon slapen. Dit is de kwaadaardige Britse minister van Buitenlandse Zaken. Waarom? Omdat we 300 drones en raketten over de hoofden van de Israëli’s hebben gestuurd. De Iraanse functionaris die met hem sprak, zei: “Al zes maanden lang vallen er raketten op de mensen in Gaza, en u sliep elke nacht goed. Dit is hetzelfde kwaadaardige Groot-Brittannië dat de VS aanmoedigde om aanvallen op Jemen uit te voeren.
Het belangrijkste is coördinatie op alle niveaus voordat er gereageerd wordt, zowel politiek, diplomatiek als in de media. Nadat de leider [Ali Khamenei] in zijn Eid al-Fitr-preek had bevestigd dat we de vijand zeker zullen disciplineren, kwamen er berichten naar ons toe waarin werd gevraagd dat de reactie proportioneel en niet krachtig zou zijn.
Ons antwoord was duidelijk: eerst zouden we Israël zeker aanvallen; ten tweede dat de aanval rechtstreeks vanaf Iraans grondgebied zou plaatsvinden; en ten derde dat de Nationale Veiligheidsraad besloot dat de reactie een afschrikmiddel zou zijn.
Ondertussen liet Azerbeidzjan ons weten dat het over informatie beschikte dat we de Israëlische ambassade in Bakoe zouden bombarderen en vroegen ze ons om geen actie uit te voeren op hun grondgebied. Ik denk dat dit een boodschap was dat ze een oogje dicht konden knijpen voor het aanvallen van Israëlische doelen in een buurland, maar daar waren we ons al van bewust.
De berichten die we ontvingen beperkten zich niet tot de VS en Europese landen, maar we ontvingen ook berichten van enkele landen in de regio. We probeerden van de zaak gebruik te maken om tot een staakt-het-vuren in Gaza te komen, en we vertelden iedereen dat dit een oplossing voor het probleem zou kunnen zijn.
Ze vroegen ons of een staakt-het-vuren in Gaza betekende dat we niet zouden reageren. Wij antwoordden dat we Israël hoe dan ook zouden aanvallen, maar misschien zou een besluit als dit de ernst van de aanval helpen verminderen. Ze vroegen of we ze een paar dagen de tijd wilden geven.
Wat betreft het Iraanse verzoek om een permanente, volledige en onmiddellijke wapenstilstand in de Gazastrook: De Amerikaanse president Joe Biden stuurde een bericht waarin hij verklaarde dat hij er zelf aan zou werken om het te bereiken, maar hij stelde een kwaadaardige voorwaarde, namelijk dat het Palestijnse verzet alle Israëlische gevangenen vrijlaat in ruil voor de vrijlating door Israël van 900 Palestijnse gevangenen, waarna de uitvoering van de wapenstilstand begint.
Natuurlijk was Hamas het hier niet mee eens, en dit was de juiste beslissing. We begrepen dat zij [de Amerikanen] het niet serieus nemen over het bereiken van een wapenstilstand en dat ze alleen maar hun kwaadaardige doelen nastreven.
Iedereen besefte dat we Israël zouden aanvallen. De VS, Frankrijk, Groot-Brittannië en zelfs Italië hebben al hun militaire capaciteiten in Qatar benut, naast de VAE, Saoedi-Arabië en Jordanië.
Ze rustten zes raketlanceerinstallaties uit in de wateren van de regio met een bereik van 2.000 tot 3.000 kilometer.
Ze maakten gebruik van alle moderne satellieten en radars, verplaatsten 103 vliegtuigen naar het luchtruim van de regio om onze raketten aan te vallen, en plaatsten alle luchtverdedigingssystemen onder verenigd bevel onder toezicht van de VS om de Iraanse raketten in verschillende fasen te kunnen bestrijden.
Dat wil zeggen: als de Iraanse raketten een verdedigingslinie zouden kunnen passeren, zouden ze het doelwit worden en in de volgende worden neergeschoten.
Wat interessant is, is dat de Duitse minister van Buitenlandse Zaken ons 24 uur voordat de Iraanse operatie werd uitgevoerd, ons belde en pleitte dat we Israël niet van binnen Iraans grondgebied zouden aanvallen. Hij zei dat onze raketten niet in staat zouden zijn om de obstakels en verdedigingslinies te passeren die ze hadden voorbereid om onze raketten te onderscheppen en dat de VS daarvoor 70 drones in Irak gebruikte, en dat dat aantal zou toenemen tot 700.
Ze hielden de bewegingen van onze soldaten, raketten en drones in de gaten, en ze geloofden dat geen van de Iraanse raketten Israël zou bereiken. Ze waren ervan overtuigd dat de raketten de luchtverdedigingssystemen niet zouden kunnen binnendringen.
Op de Turkse Incirlik-basis, waar 5.000 soldaten zijn gevestigd, werden een groot aantal AWACS-vliegtuigen en 15 jamming-vliegtuigen ingezet om onze aanval af te slaan.
Als zodanig waren ze verbaasd over de manier waarop Iran in staat was de enorme verdedigingslagen die ze hadden geactiveerd te ontwijken, en wat hen nog meer verbaasde was dat het vijf en een half tot zeven uur duurde voordat de drones de zionistische entiteit bereikten. De snelheid was niet groot, wat betekende dat ze gemakkelijk neer te schieten waren.
Vierentwintig uur vóór de operatie stuurde Washington een krachtig bericht waarin stond dat als we zouden besluiten Israël vanaf ons grondgebied aan te vallen, zij militair zouden reageren op Iran. Deze keer spraken ze niet over de mogelijkheden, maar zeiden ze eerder dat ze zeker Iraans grondgebied zouden aanvallen. Ons antwoord was doorslaggevend: we zullen Israël zeker vanuit onze territoria aanvallen, en als u een fout begaat, zullen we al uw bases in de regio aanvallen.
We hebben Saoedi-Arabië en de landen in de regio geïnformeerd dat als Iraans grondgebied vanuit uw grondgebied wordt aangevallen, we zeker zullen reageren. Saoedi-Arabië heeft aangekondigd dat het niet zal toestaan dat enige operatie tegen Iran vanaf zijn grondgebied wordt uitgevoerd, en de autoriteiten op Cyprus hebben ons ook op de hoogte gebracht van een soortgelijke boodschap.
We wisten dat het Iraakse en Jordaanse luchtruim volledig onder Amerikaanse controle stond. We dachten na over de Israëlische doelen die we gingen raken, en we werden geconfronteerd met twee obstakels: het eerste was dat hun luchtverdediging erg sterk was, en we moesten een manier vinden om onze drones en raketten ze te laten passeren, en het tweede was geen actie te ondernemen die tot een veroordeling van ons zal leiden.
De beslissing was om twee militaire doelen aan te vallen: het eerste was de luchthaven [Nevatim] vanwaar het F-35-vliegtuig dat het Iraanse consulaat bombardeerde opsteeg, en het tweede was een Israëlisch inlichtingencentrum in de Golan. Bij toeval vuurde het gevechtsvliegtuig dat zich op het consulaat richtte zijn raketten af van boven dit hoofdkwartier van de inlichtingendienst.
Onze ongeveer 130 drones werden gelanceerd, waarvan het merendeel aan ons toebehoorde, en tussen de twee en drie werden door onze geallieerde troepen gestuurd. We lanceerden ook raketten met explosieve kernkoppen, waarvan een groot aantal de luchtverdediging van hun pad afleidde.
Ik zal niet veel zeggen over het aantal treffers dat we hebben gericht, maar van de zeventien raketten raakten er vijftien hun doel, wat neerkomt op 89 procent. Het hele Westen was erbij en we brachten een belangrijke boodschap over aan de wereld.
In de nasleep van de operatie namen 15 landen contact op en zeiden dat ze op zoek waren naar een staakt-het-vuren in Gaza en vroegen Israël om niet te reageren.
De Britse en Duitse ministers van Buitenlandse Zaken namen contact met ons op en zeiden dat het internationaal recht de term ‘straf’ niet bevat. Wij antwoordden hen: Als dat niet bestaat in het internationaal recht, waarom heeft u dan voorgesteld om Hamas na 7 oktober te straffen? De oproepen bleven vragen of we Israël opnieuw zouden aanvallen. We zeiden dat als we werden aangevallen, we tienvoudig zouden reageren.
De landen in de regio hebben nu begrepen waartoe Iran in staat is en het lijkt erop dat ze zullen proberen hun betrekkingen met Iran aanzienlijk te verbeteren. De Israëli’s realiseerden zich dat wanneer de geest van wanhoop de overhand krijgt, zoals Ben Gurion zegt, “we van de helling beginnen te vallen die naar de afgrond leidt,” en dit is duidelijk geworden voor de wereld.
Zoals de meester van het verzet [Hezbollah’s Hassan Nasrallah] uitdrukt: ‘Israël is zwakker dan een spinnenweb’, en, als God het wil, zal deze operatie een afschrikmiddel zijn tegen de moorden die tegen ons plaatsvonden. Dit is het enige dat Israël kan doen, en we moeten waakzamer zijn, en we moeten hoop wekken bij de volkeren van de regio en ons niets aantrekken van de heersers.
Het verslag van Mahmoud Nabavian legt niet alleen de nauwgezette planning achter de reactie van de Islamitische Republiek bloot, maar onthult ook een vastberadenheid om de soevereiniteit te verdedigen en een geloofwaardige afschrikking tegen toekomstige schendingen op te leggen – tegen elke prijs.
De militaire reactie van Teheran moet worden geïnterpreteerd buiten de huidige regionale oorlog rond Gaza en duidt op een brede herijking van de machtsdynamiek in West-Azië. Terwijl westerse en buurlanden de implicaties van Irans nieuwe assertieve militaire houding inschatten, zullen allianties en strategieën een zorgvuldige heroverweging vereisen.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Opgemerkt moet worden dat de Iraanse aanval nu bijna een maand geleden is en Israël het niet heeft aangedurfd een vergeldingsaanval uit te voeren zoals het plechtig gezworen had.
Here is the link to Nabavian's account:
— Will Schryver (@imetatronink) May 4, 2024
Het machtsevenwicht in het Midden-Oosten is onomkeerbaar en voorgoed veranderd.
Met een beperkt machtsvertoon heeft Iran de existentiële kwetsbaarheid van Israël aangetoond
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
