De nieuwe Koude Oorlog tussen het door de VS geleide collectieve Westen en de Chinees-Russische samenwerking om de wereldwijde systeemtransitie te sturen, treft alle regio’s van de wereld, schrijft Andrew Korybko. De meeste waarnemers richten zich meer op de Azië-Pacific en/of Europese fronten, aangezien deze regelmatig in het nieuws komen. Men mag Centraal-Azië echter niet negeren, dat geostrategisch in het Euraziatische binnenland ligt. Deze regio kwam aan de orde in paragraaf 61 van de verklaring van de G7-leiders in Hiroshima:
“We herbevestigen onze toewijding aan de Centraal-Aziatische landen bij het aanpakken van verschillende regionale uitdagingen, waaronder de nasleep van de Russische aanvalsoorlog, de destabiliserende effecten van de situatie in Afghanistan, voedsel- en energiezekerheid, terrorisme en klimaatverandering. We zetten ons in voor handel en energieverbindingen die duurzaam zijn, om connectiviteit en transport te bevorderen, inclusief de ‘Middle Corridor’ en aanverwante projecten, om de regionale welvaart en stabiliteit te vergroten.”
De verwijzing van de G7 naar Centraal-Azië komt na recente bangmakerij door sommige westerse media over de intenties van China daar, die er volgens hen toe zullen leiden dat ofwel Rusland ermee instemt de junior partner van Peking te worden, ofwel Moskou een bittere concurrentie aangaat met Peking om invloed te verwerven in deze vijf Centraal-Aziatische landen. landen. Of deze nare scenario’s zich nu wel of niet voordoen, de G7 rust niet op zijn lauweren, maar is actief van plan om de westerse invloed uit te breiden naar deze strategische ruimte, ingeklemd tussen twee multipolaire nucleaire krachtpatsers.
De schijn van samenwerking met de regio om verschillende uitdagingen aan te gaan, dient om de echte verdeel-en-heers-motieven in het nulsomspel van de G7 te verdoezelen. De proxy-oorlog tussen de NAVO en Rusland in Oekraïne zou op zichzelf geen gevolgen hebben voor Centraal-Azië, ware het niet dat er sancties zijn opgelegd door het Westen, waaraan ook derde landen zich moeten houden. Het is zorgwekkend dat eerder deze week de Russische onderminister van Buitenlandse Zaken, Michail Galusin, zijn bezorgdheid uitsprak over het feit dat sommige van deze voormalige Sovjetrepublieken op de kar zouden springen.
Tot nu toe hebben ze dit geweigerd vanwege de potentieel rampzalige gevolgen voor hun economieën, om nog maar te zwijgen van de potentieel onherstelbare kloof die bestaat binnen door Rusland geleide regionale integratiestructuren, zoals de Collective Security Treaty Organization (CSTO) en de Euraziatische Economische Unie (EAEU). De zelf toegebrachte schade die de leiders van Centraal-Aziatische landen aan hun eigen economieën zouden toebrengen, zou de toch al moeilijke levensstandaard van hun bevolking verder kunnen verslechteren en hen kwetsbaar maken voor radicale verhalen, waardoor ze na verloop van tijd een latente veiligheidsdreiging zouden worden.
Terwijl de plannen van de VS er altijd in bestonden om Centraal-Azië in chaos te storten, lijkt het zijn aanpak te heroriënteren als reactie op de multipolaire processen die over de hele wereld in versnelling zijn gekomen sinds de Russische militaire operatie 15 maanden geleden begon. In plaats van deze landen te destabiliseren, lijkt het Westen nu de wereld te willen laten zien dat een combinatie van informatieoorlogvoering,sanctiedruk en verleidelijke economische deals deze landen uit de Chinees-Russische invloedssfeer kan ‘lokken.
Deze observatie voegt een cruciale context toe aan de bewering dat het doel is om deze landen te helpen “regionale uitdagingen aan te gaan”, namelijk die welke zullen ontstaan als Rusland wordt gedumpt. Dit is waar de verwijzing naar de “Middencorridor” relevant wordt. Dit door Turkije geleide regionale connectiviteitsinitiatief zou door het Westen kunnen worden gebruikt om veel meer in Centraal-Azië betrokken te raken. Ook president Erdoğan en zijn politieke tegenstander Kılıçdaroğlu zetten zich in voor dit project.
Dat betekent dat het Westen daar de trekker over kan halen, ongeacht de uitkomst van de tweede ronde van volgend weekend in Turkije. De huidige zittende partij kan de toegang tot Centraal-Azië vergemakkelijken via deze door Turkije geleide route als onderdeel van een compromis om de internationale druk op hemzelf te verlichten. Zijn rivaal, aan de andere kant, kan daartoe worden gedreven uit een anti-Russische motivatie, waarbij Turkije optreedt als speerpunt van de westerse speer om de zogenaamde “invloedssfeer” van Moskou binnen te dringen.
Dissident:
Het is een beetje jammer dat Korybko geen kaart levert bij zijn ‘Middencorridor’, maar hij zal een van deze Zijderoutes bedoelen die onder Rusland doorgaan.
Die zijn niet zozeer bedoeld om Rusland uit te sluiten, alswel om de andere landen te includer en. Bovendien heeft de Turkse presidentskandidaat nr4, Insa meen ik dat die heet, zijn steun aan Erdogan toegezegd voor de tweede ronde en daarmee staat vrijwel vast dat Erdogan de 50% haalt. Erdogan gaat vast niet meegaan in deze plannen. Hij smult ongetwijfeld van meer invloed in Centraal-Azië. Hij is een Turanist
Wat betreft de Chinese dimensie van deze westerse benadering van Centraal-Azië, de G7 zou elke significante vooruitgang die zij via de “Middencorridor” zou boeken, kunnen gebruiken om Peking nog harder te pushen om de besprekingen over een nieuwe ontspanning met de VS te hervatten. Deze corridor zou de inmiddels ter ziele gegane Euraziatische landbrug kunnen vervangen die oorspronkelijk bedoeld was om China en de EU met elkaar te verbinden. Het Westen zou een hervatting van de activiteit op de Euraziatische Landbrug kunnen beloven als aan drie voorwaarden is voldaan:
-
-
- Ten eerste zou Turkije zich moeten aansluiten bij het “Partnerschap voor wereldwijde infrastructuur en investeringen” (PGII) van de G7, dat volgens de verklaring van de leiders investeringen van in totaal 600 miljard dollar beoogt om gezamenlijk naar de “Middencorridor” te gaan.
- Ten tweede zouden de Centraal-Aziatische staten Rusland moeten verlaten nadat hen Turks-Westerse economische steun was beloofd als aanvulling op China in dit scenario.
- Ten slotte zou China moeten instemmen met de andere voorwaarden van het nieuwe ontspanningsbeleid om met deze kans te worden beloond.
-
Zelfs als de derde stap mislukt, kan het Westen nog steeds de eerste twee gebruiken om zijn grote strategische belangen te bevorderen ten koste van de Chinees-Russische samenwerking. De concurrentie tussen Turkije en het westen op economisch, financieel en infrastructuurgebied met China zou toenemen, terwijl de militaire dimensie van deze rivaliteit ertoe zou kunnen leiden dat Turkije troepen naar de regio stuurt. Dit zou kunnen gebeuren op verzoek van de landen van de regio in het kader van een gezamenlijk lidmaatschap van de Organisatie van Turkse Staten (OTS).
Dissident:
China begrijpt drommels goed dat het het hoofdmenu is voor de VS en een detente tussen die twee gaan we de komende decennia niet meer zien.
De reden dat dit scenario plausibel is, is dat de mogelijke sanctie van Rusland door de Centraal-Aziatische landen – onder druk van het Westen – een snelle opeenvolging van gebeurtenissen in gang zou kunnen zetten die de veiligheidsrelaties binnen de CSTO zou vernietigen. In dat geval – en gezien de dreiging die uitgaat van Afghanistan en de crisis in Kazachstan in januari 2022 – zouden deze landen ervoor kunnen kiezen om hun eerdere veiligheidsgarantie te vervangen in plaats van deze leemte open te laten.
Turkije is een NAVO-lid, dus dit zou ook kunnen dienen als een middel om de aanwezigheid van dat bondgenootschap in het Euraziatische hartgebied uit te breiden, waar het dan tegelijkertijd Rusland en China kan bedreigen. China zou dit scenario, althans voor enige tijd, kunnen voorkomen door een nieuw detentebeleid met de VS overeen te komen. Als dit echter niet het geval is, zou de veiligheid van de Chinees-Russische samenwerking in ongekende mate in gevaar komen door de aanwezigheid van de strijdkrachten van een NAVO-land aan hun gedeelde grens.
De inzichten die in deze analyse worden overgebracht, moeten niet verkeerd worden geïnterpreteerd als een voorspelling van het succes van de geplande strategische inzet van de G7 in Centraal-Azië, maar alleen als bewustmaking. Daarom mag niemand succes als vanzelfsprekend beschouwen. Toch moet men zich grote zorgen maken over wat het G7-blok van plan is, aangezien het een groot machtsspel is tegen de Chinees-Russische samenwerking dat misschien moeilijk te dwarsbomen is.
Het begin van het stuk is goed. De VS zal zeker gaan stoken in Centraal-Azië, de zachte onderbuik van Rusland. Het zal de Chinese ‘Zijderoutes’ door willen snijden, omdat die de landmachten onkwetsbaar maken voor de zeemacht VS, dat is het belangrijkste doel ervan. We hebben vorig jaar al een poging tot kleurenrevolutie in Kazachstan gezien – in Georgië wordt er nog steeds gerotzooid – we zagen een opgeblazen grensconflict tussen Kirgizistan en één van zijn buren. We kunnen meer van dat verwachten. Maar geen detente tussen China en de VS.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
De banden tussen Rusland en China kennen geen grenzen – Multipolaire wereld ‘onomkeerbaar’
Helaas mis ik de commentaren?