De eerste openbare hoorzittingen over het voorgestelde “pandemieverdrag” zijn gesloten, de volgende ronde zal midden juni beginnen.
We hebben geprobeerd dit onderwerp op de voorpagina te houden, omdat de mainstream het zo graag negeert en partijdige oorlogsporno en propaganda blijft rondstrooien, schrijft Kit Knightly.
Toen wij – en anderen – linkten naar de publieke inzendingen pagina, kwam er zo’n respons dat de website van de WHO zelfs even crashte, of ze deden alsof hij crashte zodat mensen zouden stoppen met het sturen van brieven.
Hoe dan ook, het is een overwinning. Hopelijk kunnen we dat in de zomer herhalen.
Tot die tijd lijkt het erop dat de schaarse persaandacht die er is, meestal op de metaforische achterpagina’s van het internet, gericht zal zijn op het verdrag “sterk genoeg” te maken en ervoor te zorgen dat nationale regeringen “verantwoordelijk kunnen worden gehouden”.
Een artikel in de British Telegraph van 12 april kopt:
Een reëel risico dat een pandemieverdrag “te verwaterd” zou kunnen zijn om nieuwe uitbraken te stoppen.
Het richt zich op een rapport van het Panel for a Global Public Health Convention (GPHC), en citeert een van de auteurs van het rapport, Dame Barbara Stocking:
Onze grootste angst […] is dat het te gemakkelijk is om te denken dat verantwoording er niet toe doet. Een verdrag zonder naleving heeft, eerlijk gezegd, geen zin”.
Het GPHC-rapport stelt verder dat de huidige Internationale Gezondheidsregeling “te zwak” is en roept op tot de oprichting van een nieuw “onafhankelijk” internationaal orgaan dat “de paraatheid van regeringen beoordeelt” en “landen publiekelijk berispt of prijst, afhankelijk van hun naleving van een reeks overeengekomen vereisten”.
Een ander artikel, gepubliceerd door de London School of Economics en mede geschreven door leden van de Duitse Alliantie voor Klimaatverandering en Gezondheid (KLUG), dringt ook behoorlijk aan op het idee van “verantwoordingsplicht” en “naleving”:
Wil dit verdrag tanden hebben, dan moet de organisatie die het bestuurt de macht hebben – hetzij politiek, hetzij juridisch – om naleving af te dwingen.
Het echoot het VN-verslag van mei 2021, waarin wordt opgeroepen tot meer bevoegdheden voor de WHO:
In haar huidige vorm beschikt de WHO niet over dergelijke bevoegdheden […] Om verder te komen met het verdrag moet de WHO daarom meer bevoegdheden krijgen – op financieel en politiek gebied.
In het rapport wordt aanbevolen “niet-overheidsactoren” zoals de Wereldbank, het Internationaal Monetair Fonds, de Wereldhandelsorganisatie en de Internationale Arbeidsorganisatie bij de onderhandelingen te betrekken, en wordt voorgesteld in het verdrag financiële stimulansen op te nemen voor het vroegtijdig melden van “noodsituaties op gezondheidsgebied”:
Wanneer een noodsituatie op gezondheidsgebied wordt afgekondigd, moeten middelen vloeien naar de landen waar de noodsituatie zich voordoet, waardoor reactie-elementen zoals financiering en technische ondersteuning in gang worden gezet. Deze maatregelen zijn vooral van belang voor kleine en middelgrote industrieën en kunnen worden gebruikt om het tijdig delen van informatie door landen aan te moedigen en te verbeteren, door hen de verzekering te geven dat zij niet zullen worden onderworpen aan willekeurige handels- en reissancties wegens melding, maar in plaats daarvan zullen worden voorzien van de nodige financiële en technische middelen die zij nodig hebben om doeltreffend op de uitbraak te reageren.
Maar daar blijft het niet bij. Zij stellen ook de vraag aan de orde hoe landen moeten worden gestraft voor “niet-naleving”:
Het verdrag moet een aanpasbare stimuleringsregeling bevatten, met sancties zoals openbare berispingen, economische sancties of het ontzeggen van voordelen.
Van bureaucratentaal vertaald naar Nederlands staat er:
- Als je “ziekte-uitbraken” “tijdig” meldt, krijg je “financiële middelen” om ze aan te pakken.
- Als je uitbraken van ziekten niet meldt, of de aanwijzingen van de WHO niet opvolgt, verlies je internationale hulp en krijg je te maken met handelsembargo’s en sancties.
In combinatie zouden deze voorgestelde regels het melden van mogelijke “ziekte-uitbraken” letterlijk aanmoedigen. In plaats van “toekomstige pandemieën” te voorkomen, zouden zij deze actief aanmoedigen.
Nationale regeringen die weigeren het spel mee te spelen worden gestraft, en zij die meespelen worden betaald is niet nieuw. We hebben dat al gezien met Covid.
Twee Afrikaanse landen –Â Burundi en Tanzania – hadden presidenten die de WHO de toegang tot hun grenzen ontzegden, en weigerden mee te gaan in het verhaal van de pandemie. Beide presidenten stierven onverwacht binnen enkele maanden na die beslissing, en werden vervangen door nieuwe presidenten die onmiddellijk het covid-beleid van hun voorgangers terugdraaiden.
Minder dan een week na de dood van president Pierre Nkurunziza stemde het IMF ermee in om bijna 25 miljoen dollar van de nationale schuld van Burundi kwijt te schelden om de Covid-“crisis” te helpen bestrijden.
Slechts vijf maanden na de dood van president John Magufuli ontving de nieuwe regering van Tanzania 600 miljoen dollar van het IMF om “de covid19-pandemie aan te pakken“.
Het is vrij duidelijk wat hier gebeurd is, is het niet?
Globalisten steunden staatsgrepen en beloonden de daders met “internationale hulp”. De voorstellen voor het pandemieverdrag zouden dit proces alleen maar legitimeren, door het van heimelijke achterkanalen naar openlijke officiële kanalen te verplaatsen.
Laten we, voordat we de implicaties van nieuwe bevoegdheden bespreken, even stilstaan bij de macht die de WHO al heeft:
- De Wereldgezondheidsorganisatie is de enige instelling ter wereld die bevoegd is om een “pandemie” of een noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid van internationaal belang (PHEIC) uit te roepen.
- De directeur-generaal van de WHO – een niet-gekozen functie – is de enige persoon die deze macht controleert.
We hebben al gezien dat de WHO deze bevoegdheden misbruikt om een nep-pandemie uit de lucht te plukken… en dan heb ik het niet over covid.
Vóór 2008 kon de WHO een grieppandemie alleen uitroepen als er “een enorm aantal doden en zieken” was EN als er een nieuw en duidelijk subtype was. In 2008 heeft de WHO de definitie van “influenzapandemie” versoepeld om deze twee voorwaarden te schrappen.
In een brief aan het British Medical Journal uit 2010 werd erop gewezen dat deze wijzigingen inhielden dat “veel seizoensgriepvirussen als pandemische griep konden worden aangemerkt”.
Als de WHO deze wijzigingen niet had doorgevoerd, zou de uitbraak van de Mexicaanse griep in 2009 nooit een pandemie zijn genoemd en waarschijnlijk ongemerkt zijn voorbijgegaan.
In plaats daarvan hebben tientallen landen miljoenen dollars uitgegeven aan vaccins tegen de Mexicaanse griep die ze niet nodig hadden en die niet werkten, om een “pandemie” te bestrijden die resulteerde in minder dan 20.000 sterfgevallen. Veel van degenen die de WHO adviseerden om de Mexicaanse griep uit te roepen tot noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid, bleken later financiële banden te hebben met vaccinproducenten.
Ondanks dit historische voorbeeld van flagrante corruptie, zou een voorgestelde clausule van het pandemieverdrag het nog gemakkelijker maken om een noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid van internationaal belang uit te roepen. Volgens het rapport “Covid19: Make it the Last Pandemic” van mei 2021:
Toekomstige verklaringen van een noodsituatie op het gebied van de volksgezondheid van internationaal belang door de directeur-generaal van de WHO moeten gebaseerd zijn op het voorzorgsbeginsel wanneer dat gerechtvaardigd is.
Ja, het voorgestelde verdrag zou de baas van de WHO in staat kunnen stellen een wereldwijde noodtoestand uit te roepen om een potentiële pandemie te voorkomen, niet als reactie daarop. Een soort pandemische pre-misdaad.
Als je dit combineert met de voorgestelde “financiële hulp” voor ontwikkelingslanden die “potentiële noodsituaties op gezondheidsgebied” melden, zie je wat ze aan het bouwen zijn – in wezen het omkopen van regeringen van de derde wereld om de WHO een voorwendsel te geven om de noodtoestand uit te roepen.
De andere hoofdpunten die waarschijnlijk in een pandemieverdrag zullen worden opgenomen, kennen we al. Men zal vrijwel zeker proberen internationale vaccinpaspoorten in te voeren, en geld in de zakken van de grote farmaceutische bedrijven te pompen om steeds sneller “vaccins” te produceren, met nog minder veiligheidstests.
Maar dat alles verbleekt in vergelijking met de wettelijke bevoegdheden die de directeur-generaal van de WHO (of welk nieuw “onafhankelijk” orgaan dan ook dat zij besluiten op te richten) zou kunnen krijgen om nationale regeringen te straffen, te berispen of te belonen.
Een “pandemieverdrag” dat nationale of lokale regeringen terzijde schuift of overrulet, zou supranationale bevoegdheden in handen geven van een niet-gekozen bureaucraat of “deskundige”, die deze naar eigen goeddunken en op basis van volkomen subjectieve criteria zou kunnen uitoefenen.
Dit is de definitie zelf van technocratisch globalisme.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/03/15/29265/?swcfpc=1
