Het idee van een digitale identiteit en portemonnee voor burgers die in de Europese Unie wonen, dateert misschien al van 2020 [en veel verder terug], maar de maatregelen uit het pandemietijdperk hebben laten zien hoe ver regeringen kunnen gaan met het afsluiten van de toegang tot het dagelijks leven, als ze dat willen – en met steeds veranderende criteria waartegen moeilijk beroep kan worden aangetekend als er iets misgaat. Dat is een beangstigend vooruitzicht wanneer men bedenkt hoeveel van iemands leven de supranationale Europese regering wil aansluiten op een nieuw systeem dat zij wil gaan uitrollen, schrijft Rachel Marsden.

Terwijl de Covid-19 pandemie de wereld rond schoot, kwamen de eerste publieke uitspraken over een Europabreed digitaal identiteitssysteem van EU denktanks en ambtenaren. EU-Commissievoorzitter Ursula von der Leyen zei in een toespraak in september 2020 dat “de Commissie binnenkort een veilige Europese e-identiteit zal voorstellen. Een die we vertrouwen en die elke burger overal in Europa kan gebruiken om alles te doen, van het betalen van je belastingen tot het huren van een fiets. Een technologie waarbij we zelf kunnen bepalen welke gegevens en hoe gegevens worden gebruikt.”

Destijds zou iedereen die suggereerde dat de EU-landen op een dag QR-codesystemen zouden invoeren voor de toegang tot alledaagse gelegenheden, afhankelijk van een door de overheid voorgeschreven aantal injecties en gekoppeld aan een groter EU-paspoortsysteem – waarvan reizen in het hele blok afhankelijk zou zijn – zijn afgedaan als een samenzweringstheoreticus.

Het is dus niet moeilijk om te zien hoe het QR codesysteem dat is ingevoerd vanwege de gezondheidsmandaten van de overheid nu het potentieel heeft om te veranderen in iets meer blijvends, wijdverspreid, en mogelijk snode.

Iedereen hier in Frankrijk die heeft ingelogd op de website van de overheidsdiensten om zijn QR-code voor de “vaccinatieplicht” op te halen, heeft al gemerkt hoe die account al is gekoppeld aan allerlei gegevens die niets met gezondheid te maken hebben. Je kunt inloggen met een fiscaal rekeningnummer dat normaal gesproken is gereserveerd voor toegang tot je belastingaangiften en -aanslagen, of met een door de overheid goedgekeurde gezichtsherkenningstoepassing die je gezicht koppelt aan je reeds bestaande nationale ID.

Maar wat als er een hapering of een bug is? Of iemand steelt je ID? Tijdens de pandemie hebben we al gezien wat er kan gebeuren als het overheidssysteem wordt overspoeld door een stormloop voor het weekend om QR-codes te valideren en te downloaden, en mensen met geboekte vluchten hun plannen moeten annuleren of uitstellen omdat ze niet over een scanbare vorm van de pas beschikken. En wat te denken van de arme mensen wier smartphone gewoonweg defect raakt of geen batterij meer heeft op het moment dat ze aan boord moeten gaan of toegang krijgen tot de zaal?

Stel je nu eens voor dat zo’n digitaal ID-systeem met QR-code wordt uitgebreid, zoals de EU van plan is, met toegang tot universitaire toepassingen, het inchecken in hotels, autoverhuur, het openen van en toegang hebben tot bankrekeningen, openbare diensten of het aanvragen van bankleningen. Hoewel veel van deze zaken al digitale componenten hebben, zijn ze versnipperd, gedecentraliseerd en niet gekoppeld aan een enkele door de overheid beheerde entiteit. Als je bedenkt dat cyberbeveiligingsonderzoekers hebben gemeld dat “89% van de EU-overheidswebsites” gebruik maakt van trackers die bedoeld zijn om “webactiviteit te koppelen aan de identiteit van echte mensen”, is het niet moeilijk voor te stellen hoe je online activiteitenprofiel – naast je financiële documenten – zou kunnen worden gebruikt om je aanvraag voor een banklening goed te keuren of af te wijzen op basis van je digitale ID.

En wat gebeurt er als het echt misgaat op manieren die velen van ons zich nog niet eens kunnen voorstellen? Volgens een deze maand gepubliceerd rapport van het eigen EU-agentschap voor cyberbeveiliging zijn “waterdichte” digitale ID’s, zelfs die met gezichtsherkenning, vatbaar voor aanvallen met foto’s, video’s van gebruikers, 3D-maskers en deepfake-aanvallen.

In een ander rapport, dat slechts twee dagen eerder door hetzelfde agentschap werd gepubliceerd, wordt gewezen op de noodzaak om dergelijke ID’s te decentraliseren.

Het is een stilzwijgende erkenning dat regeringen – die voortdurend zeuren dat ze vatbaar zijn voor cyberaanvallen door zowel staats- als malafide actoren – misschien niet echt in de beste positie zijn om burgers aan te moedigen zoveel mogelijk van hun leven te uploaden en aan hen toe te vertrouwen onder het mom van gemak en zogenaamde ‘veiligheid’.

Voorlopig is het allemaal optioneel, zo wordt ons althans verteld. Geheel vrijwillig en opt-in. Juist – en we hebben al precies gezien hoe zo’n toezegging heeft uitgepakt te midden van de pandemie. Er is hier in Frankrijk bijvoorbeeld geen “verplichting” om een geldige QR-code te bezitten, want restaurants, sportscholen, het beroep dat je hebt gekozen, treinen en vliegtuigen zijn allemaal “optioneel”.

Bestaat er enige twijfel over dat wanneer de EU besluit vol gas te geven om uw hele leven aan boord te controleren, u dan volledig afhankelijk zult zijn van hun bekwaamheid of gebrek daaraan? Het meest incompetente panopticum in de geschiedenis van de mensheid lijkt erop gebrand ons allen te verwelkomen aan boord van een reis naar dystopie.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/10/29/22199/?swcfpc=1