De escalerende economische, financiële en geopolitieke crises in Europa zetten het hele EU-project steeds meer onder druk. Ze ontmaskeren ook de verheven “Europese eenheid” voor de volslagen farce die het is. Het is duidelijk geworden dat net als de meeste andere dingen in het rijk der leugens, die eenheid precies het tegenovergestelde is, nu bondgenoten zich tegen bondgenoten keren, schrijft Alex Krainer.

Vernietiging van Duitsland’s economische levensader

Iemand blies Nord Stream pijpleidingen op die goedkoop, overvloedig aardgas van Rusland naar Duitsland brengen. De Duitse economie was afhankelijk van deze bron voor bijna 60% van de industriële productie. Zoals Zoltan Pozsar zei, hing 2 biljoen dollar aan Duitse [maak-industrie] waarde af van 20 miljard dollar aan Russisch gas.

We weten niet zeker wie de pijpleidingen heeft opgeblazen, maar de meest waarschijnlijke verdachten zijn alle vermeende vrienden en bondgenoten van Duitsland: de VS, het VK, Polen, Zweden en Denemarken. Natuurlijk hebben we het niet over de legitieme regeringsstructuren van die landen, maar eerder over de diepe staatselementen daarbinnen. Eén ding staat echter buiten kijf: niet Rusland, maar Duitsland zal verreweg de meeste schade ondervinden van de sabotage. Dat hebben alle protagonisten van dit drama goed begrepen, wat impliceert dat het een bewuste en voorbedachte aanval op Duitsland was.

Om de schade nog groter te maken

Jarenlang hadden de VS Duitsland onder druk gezet om de Nord Stream 2 pijpleiding te annuleren en zijn afhankelijkheid van Russisch gas te verminderen. Om de Duitse leiders te overtuigen, beloofden hun Amerikaanse tegenhangers het Russische gas te vervangen door Amerikaanse LNG-transporten. Zoals we nu weten, profiteerden Duitslands “vrienden en bondgenoten” van de Duitse inschikkelijkheid door aardgas te leveren tegen woekerprijzen. Volgens energie-investeringsbankier Laurent Segalen konden Amerikaanse gasleveranciers een grote LNG-tanker in de VS laden voor ongeveer 60 miljoen dollar per lading. De lading zou dan voor maximaal 275 miljoen dollar in Europa kunnen worden verkocht, dankzij het enorme prijsverschil tussen de Amerikaanse en de Europese markt: in de VS wordt aardgas verhandeld tegen minder dan $7/mBtu (miljoen Britse thermische eenheden), terwijl de Nederlandse TTF-futures onlangs tegen meer dan $60/mBtu werden verhandeld.

Vorige maand klaagde een van de belangrijkste architecten van deze catastrofe, Robert Habeck, de ongelukkige Berlijnse minister van Economie, in een interview met de Duitse media openlijk over de situatie. Gisteren nog kwam de Franse minister van economie Bruno Le Maire in het geweer: “Wij kunnen niet accepteren dat onze Amerikaanse partner zijn LNG vier keer zo duur verkoopt als aan zijn eigen industrieën.” Maar deze klaagzangen komen veel te laat om de extreme schade voor de Europese economieën te verzachten.

Van alle kanten belaagd…

Samen met de brutale eis van Polen voor 1,3 biljoen euro aan herstelbetalingen voor de Tweede Wereldoorlog, wordt Duitsland plotseling op vele fronten belaagd door zijn “vrienden” en “bondgenoten”. Hoewel de reacties uit Duitsland (afgezien van dat Habeck-interview) opmerkelijk stil zijn geweest, is het gemakkelijk voor te stellen dat de telefoon van kanselier Scholz moet rinkelen met boze klachten van Duitse industriëlen en vakbondsleiders. Zoals Hans Peter Wollseifer, voorzitter van de Centrale Vereniging van Duitse Ambachten tegen de Rheinische Post zei: “Elke dag krijgen we noodoproepen van bedrijven die op het punt staan hun productie stop te zetten omdat ze de enorm gestegen energierekeningen niet meer kunnen betalen.” Ook de Federatie van Duitse Industrieën (BDI) waarschuwt voor een golf van faillissementen als gevolg van de inflatie van de energiekosten

Duitsland heeft (mogelijk) één betrouwbare partner

De natie wordt naar de ondergang geduwd. Maar hoewel de argeloze consumenten van de westerse bedrijfsmedia dit misschien niet merken, bevindt Duitsland zich in een situatie waarin het slechts op één partner kan vertrouwen. Als je Rusland hebt geraden, heb je het goed geraden. Natuurlijk kan Duitsland, als lid van de EU en de NAVO, zijn buitenlands beleid niet zelfstandig uitstippelen, maar de druk om op de een of andere manier uit zijn beperkingen te breken en zijn soevereiniteit op te eisen moet toenemen.

Duitse subsidiewedloop kan de EU tot zinken brengen

Eén manier om dat te doen is het EU-project helemaal te laten zinken, en de aankondiging van kanselier Scholz vorige week donderdag zal een maatregel in die richting blijken te zijn. Scholz kondigde aan dat de regering “alles in het werk zal stellen” om de energieprijs omlaag te brengen en kondigde een gigantisch subsidiepakket van 200 miljard euro aan om Duitse huishoudens en bedrijven te beschermen tegen hoge energieprijzen. Dit pakket komt bovenop eerdere maatregelen, die naar verluidt 65 miljard euro waard zijn. Maar dat bedrag kan laag zijn.

Volgens gegevens van de Bruegel denktank, geciteerd door Politico.eu, heeft de Duitse regering in de 12 maanden tot september 2022 al meer dan 100 miljard euro uitgetrokken om huishoudens en bedrijven door de energiecrisis heen te helpen, naast nog eens 85 miljard euro om Duitse energiebedrijven overeind te houden. Volgens mijn berekeningen is dat €185 miljard, niet €65!

Als andere landen het voorbeeld van Duitsland volgen, zal dit een subsidiewapenwedloop ontketenen en het vuur van de Europese inflatie verder aanwakkeren. Het resultaat zal de ineenstorting van de euro zijn, net zoals de roebelinflatie in Rusland in 1991 werd aangewakkerd. Destijds verplichtte het IMF Rusland om de roebel te handhaven als gemeenschappelijke munt voor alle landen die uit de Sovjet-Unie zijn voortgekomen, waardoor elk van de 15 nieuwe landen werd gestimuleerd om roebelkredieten uit te geven ten behoeve van hun eigen economie, terwijl de inflatie voor alle andere landen werd aangewakkerd.

In zijn commentaar op de “go it alone”-subsidies van Duitsland suggereerde een EU-diplomaat dat dit het resultaat zou kunnen zijn: “We riskeren echt een subsidiewedloop met enkele van de grootste landen van de EU die tegen elkaar ingaan.” De vraag die we niet gemakkelijk kunnen beantwoorden – maar waar we snel achter zullen komen – is hoe snel de EU zal instorten. Waar we misschien nooit achter zullen komen is of Duitsland bewust wraak neemt op de EU.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/09/20/staat-de-europese-unie-op-het-punt-uiteen-te-vallen/