Het is verrassend hoe weinig belangstelling de wereld toont voor wat er in Spanje gebeurt sinds de mensen de straat op gingen uit protest tegen de ongrondwettelijke plannen van de huidige regering om een ​​nieuwe ambtstermijn veilig te stellen. De protesten duren al 26 dagen op rij, ondanks het politiegeweld.

Nog verrassender, zo lijkt het, is de vastberaden ‘kijk de andere kant op’-reactie van de EU op een van de grootste EU-landen, zowel qua oppervlakte als qua bevolking, meldt TCW.

Het standpunt van de EU is dat het probleem van Spanje met separatisten die het land willen opsplitsen een intern probleem is dat intern moet worden opgelost. Ze sluiten de ogen voor een ander EU-land, België, dat voortvluchtigen van de Spaanse justitie beschermt en de uitvoering van het Europees aanhoudings- en overleveringsbevel tegenhoudt dat het Spaanse hooggerechtshof heeft uitgevaardigd tegen Carles Puigdemont – nu een zittend lid van het Europees Parlement – en andere Catalaanse plotters van de couppoging van oktober 2017. Dat ze werden beschuldigd van misdaden van verduistering van overheidsgelden, rebellie en bedrog deden er niet toe.

Een dergelijke belediging van de Spaanse rechtsstaat mag noch toelaatbaar, noch vergeven worden. Maar dit is wat de EU doet. Ze bemoeien zich met zaken die hen weinig of helemaal niet aangaan, zoals fietspaden, groene ruimten, landbouwproductie, en leggen de lidstaten een eindeloze lijst van zaken op, maar als de integriteit van een lidstaat in gevaar komt, weigert de EU om er iets mee te maken te hebben. Deze beleidsincoherentie en hypocrisie zouden wel eens hun tol van hen kunnen gaan eisen, en dat is wat ze verdienen. Spanje is immers niet het enige Europese land met separatistische territoriale problemen.

De houding van de EU is niet nieuw. In de jaren tachtig en negentig, toen België weigerde veel ETA-terroristen (gewapende Baskisch-nationalistische en extreem-linkse separatistische organisatie) uit te leveren, keken ze de andere kant op. Nog verder terug, in de jaren zeventig en tachtig, toen de ETA bijzonder agressief was, keken ze de andere kant op toen Frankrijk, dat misschien problemen met zijn Baskisch-Franse grondgebied wilde vermijden, zichzelf tot een veilige haven voor Spaanse terroristen maakte.

Dit alles heeft bijgedragen aan het ondermijnen of zelfs omkeren van de democratie – gedefinieerd als ‘een politiek systeem dat de soevereiniteit van het volk verdedigt en zijn recht om zijn heersers te kiezen en te controleren’ – zeker waar het Spanje betreft. Is het ‘democratie’ als een partij zetels wint bij de verkiezingen door herhaalde leugens te vertellen over verplichtingen die fundamenteel zijn voor de toekomst van een land om de stemmen vóór te krijgen en vervolgens het tegenovergestelde te doen om een ​​regering te vormen?

Zou er vandaag de dag een socialistische regering in Spanje zijn als Pedro Sánchez en zijn ministers van de Socialistische Partij (PSOE), inclusief de ministers van Justitie, niet botweg hadden ontkend dat het verlenen van amnestie aan de Catalaanse staatsgreepplegers mogelijk was in de grondwet, en erop aandrongen dat dit illegaal zou zijn en de scheiding der machten doorbreken? Hoeveel stemmen zouden ze hebben gewonnen als ze hadden gezegd dat ze Puigdemont niet geboeid terug zouden brengen en voor de rechter zouden verschijnen? Zou de extreemlinkse partijleider van de Spaanse Socialistische Arbeiders (PSOE), de heer Sanchez, vandaag regeren als hij de Spanjaarden van tevoren had verteld dat hij amnestie zou verlenen aan juist die separatisten die op 1 oktober 2017 een staatsgreep pleegden?

Puigdemont, die straffeloosheid nabij ziet komen, heeft Sánchez een ad hoc amnestiewet laten opstellen. De juridische gevolgen zijn immens. Het is eenvoudigweg niet verenigbaar met de willekeur van het gebruik van de macht en de wetten die zijn vastgelegd in het Unieverdrag. Het is nog minder verenigbaar wanneer bovendien de term ‘lawfare’ wordt gebruikt om te definiëren wat justitie in Spanje heeft gedaan met de coupplegers, en Puigdemonts eis voor een geheime internationale ‘rapporteur’ die, ergens in het buitenland, met hem en een regeringsvertegenwoordiger zal bespreken of een vonnis of beschuldiging is ingegeven door politieke ideologie. Dit is een crimineel die over zichzelf mag oordelen.

Deze trouweloosheid is de reden waarom Spanjaarden al bijna vier weken de straat op gaan in enorme en ongekende protesten.

Het volk is niet vergeten dat in 1978 alle Spanjaarden ja stemden tegen een grondwet waaraan sprekers van alle gevoeligheden, inclusief communisten en nationalisten, deelnamen. Op deze manier werd de democratie geconsolideerd.

Ze zijn niet vergeten dat artikel 2 van de grondwet als volgt luidt: ‘De grondwet is gebaseerd op de onlosmakelijke eenheid van de Spaanse natie, het gemeenschappelijke en ondeelbare thuisland van alle Spanjaarden’, en ‘alle Spanjaarden zijn gelijk voor de wet’.

Ze weten wat amnestie betekent en dat het geen pardon betekent, maar dat de staat erkent dat de misdaad niet heeft bestaan; en dat betekent logischerwijs dat de staat de misdaad heeft begaan door de samenzweerders aan te klagen, waardoor de grondwet wordt omgekeerd en belachelijk gemaakt.

De Socialistische Partij (PSOE) van president Sánchez won bij de verkiezingen van 23 juli 121 zetels. De reguliere conservatieve Popular Party (PP) won 137 zetels. Geen van beide had genoeg stemmen om een ​​regering te vormen. PP en VOX (de patriottische partij) kwamen slechts vier zetels tekort voor een algemene meerderheid, maar de enige partij waarmee ze een coalitie konden vormen was de Baskische Nationalistische Partij. Het is gemakkelijk voor te stellen wat de Basken vroegen in ruil voor hun vijf zetels: niet minder dan de overdracht van alle bevoegdheden aan hen voor hun regio. Er was uiteraard geen overeenstemming.

Toch heeft president Sánchez door zijn overeenkomst met de Catalaanse coupplegers Spanje aan de rand van de afgrond gebracht, naar een territoriale en sociale breuk, en dat allemaal om de zetels te winnen die nodig zijn om aan de macht te blijven. Wat vóór 23 juli een volmondig Nee voor hem was, heeft hij in een overwinning veranderd door een reeks verachtelijke trucs die hem aan de macht zullen houden, maar de nog geen 50 jaar oude democratie van Spanje zullen vernietigen. Hij zegt dat hij niet heeft gelogen, maar gewoon van gedachten is veranderd.

Geen wonder dat zo’n groot aantal Spanjaarden in elke stad elke dag de straat op gaat. Om de rechtsstaat, het thuisland, de scheiding der machten en de grondwet te verdedigen. Alle verenigingen van rechters, aanklagers, advocaten, veiligheidstroepen, ambtenaren en diplomaten – tot wel negentig groepen – hebben hun afwijzing uitgesproken van de ‘Sanchez’-wet, die in het geheim is gesmeed en nog steeds niet volledig bekend is.

De zoektocht van Sanchez om de grondwet, die de koning als staatshoofd heeft, omver te werpen en een republiek tot stand te brengen, is transparant. De koning heeft niet de macht om te weigeren een wet te ondertekenen waarover het parlement stemt, omdat ‘de macht via het parlement bij het volk berust’. Gewone mensen begrijpen niet dat zelfs de koning zich aan de grondwet moet houden en dus geen macht heeft om te voorkomen wat Puigdemont uiteindelijk besluit. De vernietiging van de grondwet. Is dat niet ironisch?

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Spanje wordt bedreigd met politieke chaos nu communisten de macht grijpen

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over