Wat Kafka goed had, is hoe samenlevingen op grote schaal disfunctioneel kunnen worden.

Om voor de hand liggende redenen resoneren de fictieve visioenen van Orwell en Huxley als kaarten voor de huidige ziekte. Orwells verslag van het technologisch totalitarisme over het volledige spectrum brengt de beheersing van het surveillancekapitalisme door Big Tech in kaart, evenals de surveillance van overheden over het volledige spectrum die de fijnmazige dwang van sociale kredietscores en aanverwante instrumenten aandrijven, schrijft Charles Hugh Smith.

Huxley’s visie van een verdoofde, van medicijnen afhankelijke bevolking die houdt van dienstbaarheid brengt ook het heden in kaart. We houden niet alleen van onze dienstbaarheid, die zich manifesteert in onze eindeloze verslavingen en afhankelijkheid van alles, van schulden tot junkfood tot pijnstillers, onze dienstbaarheid is zo genormaliseerd dat we de dienstbaarheid die ten grondslag ligt aan het ‘normale leven’ niet eens meer herkennen.

Waar Orwell en Huxley het bij het verkeerde eind hadden, zijn de grenzen van deze nachtmerrieachtig effectieve controlesystemen. Technologisch totalitarisme met een volledig spectrum kan zeker de naleving van het gewenste gedrag en de uitingen van instemming afdwingen, maar het kan individuen niet dwingen ambitie of creativiteit te hebben, te trouwen uit liefde en kinderen, of waarden of overtuigingen te bezitten die verder gaan dan de oppervlakkige lipsynchronisatie van naleving. ( Dissident: Wie zegt dat die controlestaat dat wil ?

De dwingende structuren van de Surveillancestaat en het Surveillancekapitalisme zijn intrinsiek inauthentiek, ersatz, hol , en eisen een volledig kunstmatige en gemakkelijk te vervalsen schijn van instemming die toewijding nabootst aan de principes en verhalen die door de strot van de bevolking worden geduwd.

Deze structuren dwingen af ​​wat niet is toegestaan ​​en oppervlakkige naleving, maar ze kunnen niet afdwingen wat een samenleving feitelijk functioneel maakt : de overtuigingen, hoop en waarden die individuen inspireren om te trouwen, een gezin te stichten en zelfexpressie na te streven via prestaties. Wat er feitelijk gebeurt in samenlevingen die worden gecontroleerd door de Surveillance Staat en het Surveillance Kapitalisme is verval en achteruitgang, wanneer jonge mensen hun ambities, het huwelijk en het opvoeden van kinderen opgeven door plat te gaan liggen en het te laten rotten. ( Dissident: volgt wat gelul over China, gelul..)

…

Wat Kafka goed had, is dat iedereen het superdruk heeft, maar dat er niets gedaan wordt. In Kafka’s roman Het kasteel is de bureaucratie die ongezien in het kasteel zwoegt 24 uur per dag, 7 dagen per week druk, maar er wordt feitelijk niets gedaan in het verarmde dorp beneden. Pogingen om de bureaucratie telefonisch te bereiken zijn zinloos, omdat oproepen slechts willekeurig of als grap worden opgepikt.

(“Je hebt de DMV, de IRS, Xfinity, Engulf en Devour Healthcare bereikt, enz. Je telefoontje is erg belangrijk voor ons…”)

In Kafka’s fictieve wereld is de autoriteit om daadwerkelijk iets gedaan te krijgen altijd buiten bereik. In Het Kasteel zit de leider, die zogenaamd de macht heeft om projecten goed te keuren, geïsoleerd in zijn kantoor, onbereikbaar en ongenaakbaar, hoewel je hem door een kijkgaatje een krant kunt zien lezen. Of hij daadwerkelijk de macht bezit om iets goed te keuren, is een open vraag zonder antwoord.

Kafka’s wereld is er een van geïntimideerde boeren die onderling kibbelen, wrok koesteren en vruchteloos speculeren over de verborgen samenzweringen van de autoriteiten in het kasteel. De seksuele predaties van de autoriteiten en het sombere lot van de gebruikte en verlaten mensen worden fluisterend beschreven, en het beschikbare werk is ondergeschikt en slecht betaald.

Wat Kafka goed had, is hoe samenlevingen op een zeer disfunctionele manier kunnen functioneren , volgestopt met onzichtbare gezagslijnen die misschien niet de autoriteit hebben die hun officiële titels suggereren, een ondoorgrondelijk onbereikbare, onzichtbare bureaucratie en een verarmde bevolking die voortmoddert op roddels en geruchten.

Ontdaan van gaslighting, nep-optimisme en loze aansporingen om YOLO te lenen en uit te geven, is dat een eerlijke beschrijving van onze huidige situatie. Ja, ja, alles is jammer, het is weer The Roaring Twenties (laat staan ​​hoe de jaren twintig eindigden), AI gaat bedrijven biljoenen winsten opleveren door de bevolking nog verder te verarmen, oeps, ik bedoel ‘het verbeteren van de productiviteit’, en onze onvermoeibare autoriteiten zijn dat ook hard aan het werk om al onze problemen op te lossen. Hoor je niet het gezoem van de ‘geld’-drukpersen die 24/7 draaien?

Elon Musk heeft mijn twitter-account vermoord. Volg mijn nieuwe account HIER.

2024 is het nieuwe 1984: Big Brother en de opkomst van het industriële veiligheidscomplex

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over