Laat ik het vooraf duidelijk maken: ik geloof dat de New York Times nauwkeurig rapporteert wat haar bronnen de drie verslaggevers vertelden in het verbluffende artikel van vandaag, Poetin geeft stilletjes aan dat hij openstaat voor een staakt-het-vuren in Oekraïne. Het stuk, gerapporteerd door Anton Troianovski, Adam Entous en Julian E. Barnes, beweert dat de publieke bravoure van Poetin een schijnvertoning is en dat hij achterliggende kanalen gebruikt om te onderhandelen over een einde aan de oorlog in Oekraïne. Dit is onzin. Ik zal uitleggen waarom, schrijft Larry Johnson.
Deze alinea uit het stuk is een grote rode vlag die aangeeft dat de “bronnen” die dit verhaal spinnen betrokken zijn bij een informatieoorlogscampagne:
De heer Poetin laat in ieder geval sinds september via tussenpersonen weten dat hij openstaat voor een staakt-het-vuren dat de gevechten langs de huidige lijnen bevriest, ver verwijderd van zijn ambities om Oekraïne te domineren, twee voormalige hoge Russische functionarissen dicht bij het Kremlin en Amerikaanse en internationale functionarissen die de boodschap van de gezanten van de heer Poetin hebben ontvangen, zeggen.
Laten we beginnen met de eerste onwaarheid: dat Poetin bereid is zijn ‘ambities om Oekraïne te domineren’ op te offeren. Vanaf het begin van de Speciale Militaire Operatie is president Poetin beknopt en consequent geweest: Oekraïne demilitariseren. Pro-Oekraïense analisten in het Westen blijven er ten onrechte op hameren dat Poetin Kiev wilde veroveren, maar daar in maart 2022 niet in slaagde en van plan was heel Oekraïne te veroveren. Dit is pure westerse propaganda.
De bronnen voor dit gezeur zijn “twee voormalige Russische functionarissen die dicht bij het Kremlin staan” en niet bij naam genoemde Amerikaanse en “internationale functionarissen”. Ik durf er een kerstpudding om te verwedden dat die functionarissen Britten zijn. De door de voormalige Russische functionarissen verstrekte informatie is volkomen verdacht. Hoe moet ik dat weten? Twee weken geleden had ik in Moskou een gesprek met een zeer hoge Russische functionaris die bijeenkomsten in het Kremlin bijwoont. Hij bracht een heel andere boodschap. Deze functionaris uitte met name zijn bezorgdheid over het gebrek aan substantiële diplomatieke contacten met Washington en benadrukte dat het Amerikaanse beleid erop gericht lijkt elk redelijk onderhandelingstraject te saboteren. Laat ik het zo zeggen: de persoon die deze zorgen overbracht, zou zich midden in alle diplomatieke contacten met de Verenigde Staten bevinden.
Alastair Crooke, die bij mij in Moskou was, gaf een uitstekende samenvatting van wat we hoorden:
De betrekkingen tussen de VS en Rusland hebben het dieptepunt bereikt; het is zelfs nog erger dan gedacht. Uit gesprekken met hoge Russische functionarissen blijkt duidelijk dat de VS eerstgenoemden als duidelijke vijanden behandelen. Om een idee te krijgen: het is alsof een hoge Russische functionaris zou vragen: “Wat wil je van mij?”. Het antwoord zou kunnen komen: “Ik wou dat je doodging”.
De inherente spanning en het gebrek aan echte uitwisseling zijn erger dan tijdens de Koude Oorlog, toen de communicatiekanalen open bleven. Deze lacune wordt nog verergerd door het gebrek aan politiek inzicht bij de Europese politieke leiders, met wie een gefundeerde discussie niet mogelijk is gebleken.
Russische functionarissen erkennen de risico’s voor deze situatie. Ze weten echter niet hoe ze dit moeten corrigeren. Ook de teneur van het discours is verschoven van regelrechte vijandigheid naar kleinzieligheid: de VS zouden bijvoorbeeld kunnen verhinderen dat werknemers de Russische missie bij de VN binnengaan om kapotte ramen te repareren. Moskou heeft dan – met tegenzin – weinig andere keuze dan op een soortgelijke kleinzielige manier te reageren – en dus gaat de relatie in een neerwaartse spiraal.
Dus wat is het doel van dit NY Times-artikel? Ik geloof dat we de verklaring kunnen vinden in een recente column van Gideon Rachman van de Financial Times. Hij schreef:
Een alternatief voor een formele overeenkomst tussen Rusland en Oekraïne zou een de facto bevriezing van het conflict kunnen zijn. In dit scenario zou Oekraïne een overwegend defensieve houding aannemen en verdere Russische opmars tegenhouden. De gevechten zouden nooit helemaal stoppen, maar wel afnemen.
Een tussensituatie – ergens tussen een bevroren conflict en een formeel vredesverdrag – zou een wapenstilstand zijn. De twee partijen zouden het alleen eens worden over het staken van de vijandelijkheden, zonder dat de onderliggende politieke kwesties worden opgelost. Het model hier zou het einde van de Koreaanse oorlog en de verdeling van het schiereiland in Noord- en Zuid-Korea zijn. . . .
Zelfs enkele van de meest fervente westerse aanhangers van Oekraïne praten nu over de noodzaak voor Kiev om een bevroren conflict te accepteren en de overwinning uit te roepen. “We moeten het verhaal omdraaien en zeggen dat Poetin heeft gefaald”, zegt een voormalige Amerikaanse functionaris.
Simpel gezegd: het stuk uit de NY Times is bedoeld om het verhaal om te draaien en het Westen een excuus te geven om Oekraïne te verlaten. Poetin en zijn regering hebben geen prikkel om concessies te doen aan Oekraïne, de Verenigde Staten of de NAVO. Rusland wint de oorlog en verzwakt de Oekraïense militaire machine en troepenmacht. Zelfs veel belangrijke Oekraïense functionarissen geven toe dat de kans dat zij Rusland verslaan nul is.
Een ander doel van dit artikel is om wantrouwen en twijfel te zaaien onder Russische functionarissen en het Russische volk over Vladimir Poetin. Nu het Oekraïense tegenoffensief mislukt is, zijn de Russen meer dan ooit toegewijd aan het afmaken van het Oekraïense leger en zijn NAVO-bondgenoten. Als Poetin zou onderhandelen over een einde aan de Speciale Militaire Operatie voordat hij Oekraïne zou demilitariseren, zou zijn politieke positie instorten. Russen zijn zich volledig bewust van de realiteit dat het Westen een kwaadaardige kracht is die erop gebrand is Rusland te vernietigen en staan volledig achter het verslaan van Oekraïne en, bij proxy, de NAVO. Het laatste dat Vladimir Poetin en zijn regering willen doen, is het Westen het geschenk geven de militaire operatie stop te zetten voordat de taak wordt uitgevoerd om de Oekraïense militaire capaciteit te ontmantelen.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –
Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Putin heeft geen andere keuze dan het oekieleger volledig te vernietigen, want anders zal het opnieuw getraind en bewapend worden, en na een paar jaar terug worden ingezet om Rusland aan te vallen.
Vooropgesteld dat de EU/US/NATO over een paar jaar nog bestaat.
Op zaterdag geeft het institute for the study of war altijd het fake news aan haar loyale krantjes door. Elke zaterdag weer. Maar idd, de laatste maanden is het niets dan pogingen het eigen falen te maskeren, met dit als voorlopig hoogtepunt. To the Elbe!!!
Prettig kerstfeest trouwens en altijd weer een plezier de dissident te lezen!