De inherente spanning en het gebrek aan echte uitwisseling zijn erger dan tijdens de Koude Oorlog, toen de communicatiekanalen open bleven, schrijft Alastair Crooke.
De betrekkingen tussen de VS en Rusland hebben het dieptepunt bereikt; het is zelfs nog erger dan gedacht. Uit gesprekken met hoge Russische functionarissen blijkt duidelijk dat de VS eerstgenoemden als duidelijke vijanden behandelen. Om een idee te krijgen: het is alsof een hoge Russische functionaris zou vragen: “Wat wil je van mij?” Het antwoord zou kunnen zijn: “Ik wou dat je doodging”.
De inherente spanning en het gebrek aan echte uitwisseling zijn erger dan tijdens de Koude Oorlog, toen de communicatiekanalen open bleven. Deze lacune wordt nog verergerd door het gebrek aan politiek inzicht bij de Europese politieke leiders, met wie een gefundeerde discussie niet mogelijk is gebleken.
Russische functionarissen erkennen de risico’s van deze situatie. Ze weten echter niet hoe ze dit moeten corrigeren. Ook de teneur van het discours is verschoven van regelrechte vijandigheid naar kleinzieligheid: de VS zouden bijvoorbeeld kunnen verhinderen dat werknemers de Russische missie bij de VN binnengaan om kapotte ramen te repareren. Moskou heeft dan – met tegenzin – weinig keus dan op een soortgelijke kleinzielige manier te reageren – en dus gaat de relatie in een neerwaartse spiraal.
Er wordt erkend dat de opzettelijk scheldende ‘informatieoorlog’ volledig wordt gedomineerd door de westerse MSM, wat de sfeer verder verzuurt. En hoewel de verspreide westerse alternatieve media bestaan en aan omvang en betekenis winnen, zijn ze niet gemakkelijk te engageren (omdat ze zowel divers als individualistisch zijn). Ook de tag ‘Poetin-apoloog’ blijft giftig voor alle autonome nieuwsaanbieders en kan de geloofwaardigheid in één klap vernietigen.
In Rusland wordt begrepen dat het Westen momenteel in een ‘nep-normaliteit’ leeft – een intermezzo binnen zijn eigen culturele oorlog (in de aanloop naar 2024). De Russen zien echter enkele voor de hand liggende parallellen met hun eigen ervaring met radicale burgerlijke polarisatie – toen de Sovjet-nomenklatura conformiteit met de partijlijn eiste, anders werden er sancties opgelegd.
Moskou staat open voor een dialoog met het Westen, maar de gesprekspartners hebben tot nu toe alleen zichzelf vertegenwoordigd en hebben geen mandaat. Deze ervaring leidt tot de conclusie dat het weinig zin heeft om ‘met je hoofd tegen de muur te slaan’ van een ideologisch gedreven westers leiderschap – de Russische waarden werken als een rode lap voor de westerse ideologische ‘stier’. Toch is het niet duidelijk wanneer de tijd daar is of er een bevoegde gesprekspartner (die zich kan binden) in Washington aanwezig zal zijn om de telefoon op te nemen.
Desondanks wordt de vijandschap die in het Westen tegenover Rusland wordt geprojecteerd, gezien als iets positiefs maar ook als een ernstig risico (het ontbreken van verdragen over het gebruik en de inzet van wapens). Gesprekspartners onderstrepen hoe de westerse minachting jegens de Russen – plus de expliciete vijandigheid ervan – Rusland eindelijk in staat heeft gesteld voorbij de Europeanisering van Peter de Grote te komen. Die laatste episode wordt nu gezien als een afleiding van de ware bestemming van Rusland (zij het een die moet worden gezien in de context van de opkomst en ondergang van de post-Westfaalse Europese natiestaat).
De vijandigheid die de Europeanen tegenover het Russische volk (en niet alleen tegenover zijn bestuur) hebben getoond, heeft Rusland ertoe aangezet weer ‘zichzelf te zijn’, wat tot grote voordelen heeft geleid. Niettemin geeft deze verschuiving aanleiding tot een zekere spanning: het is duidelijk dat westerse ‘haviken’ altijd het Russische toneel afspeuren om een gastheer binnen het politieke lichaam te lokaliseren waarin ze de sporen van hun bewapende Nieuwe Morele Orde kunnen inbrengen – met als doel om zich in de Russische samenleving te wringen en deze te fragmenteren.
Het is dan ook onvermijdelijk dat de expliciete westerse culturele gehechtheid een zekere voorzichtigheid oproept bij de mainstream ‘patriottische stroming’. De Russen (vooral in Moskou en Sint-Petersburg) die neigen naar de Europese cultuur voelen spanning. Ze zijn niet het een of het ander: Rusland is op weg naar een nieuwe identiteit en ‘manier van zijn’, waardoor de ‘Europeanen’ hun oriëntatiepunten zien verdwijnen. Over het algemeen wordt de verschuiving gezien als onvermijdelijk, en als een echte Russische renaissance en een gevoel van vertrouwen.
De heropleving van de religie, zo werd ons verteld, ontstond in feite spontaan, toen de kerken na het einde van het communisme weer opengingen. Er zijn veel nieuwe gebouwd (ongeveer 75% van de Russen beweert tegenwoordig orthodox te zijn). In zekere zin heeft de orthodoxe ‘renaissance’ iets eschatologischs in zich – gedeeltelijk veroorzaakt door wat iemand de antagonistische ‘Regelorde’ eschatologie ‘noemde! Opvallend weinig gesprekspartners rouwden om seculiere ‘Russische liberalen’ (die Rusland hadden verlaten) – ‘opgeruimd staat netjes’ (hoewel sommigen terugkomen). Er is hier sprake van een element van het opruimen van de samenleving van de ‘verwestering’ van de voorgaande eeuwen – hoewel ambivalentie onvermijdelijk is: de Europese cultuur – althans in termen van filosofie en kunst – was en is een ingebed onderdeel van het Russische intellectuele leven en staat niet op het punt te verdwijnen.
Het politieke domein
Het is niet eenvoudig om de betekenis weer te geven waarin de ‘absolute’ Russische overwinning in Oekraïne is samengesmolten tot de notie van de zich ontvouwende heropleving van Ruslands nieuwe gevoel van ‘zelf’. De overwinning in Oekraïne is op de een of andere manier opgenomen in het metafysische lot – als iets dat zeker is en zich ontvouwt. De Russische militaire leiding is (begrijpelijkerwijs) zwijgzaam over de waarschijnlijke structurele/institutionele uitkomst. De lezing (op gehoste tv-shows) gaat echter meer over de vetes en schisma’s die Kiev verscheuren, dan over de details van het slagveld, zoals tot nu toe.
Het is duidelijk dat de NAVO in Oekraïne volledig verslagen is. De omvang en diepgang van het falen van de NAVO was misschien een verrassing voor Rusland, maar wordt op de een of andere manier gezien als een getuigenis van het Russische aanpassingsvermogen en de technologische innovatie op het gebied van de integratie en communicatie van alle wapens. ‘Absolute overwinning’ kan worden opgevat als ‘op geen enkele manier’ zal Moskou toestaan dat Oekraïne opnieuw een bedreiging voor de Russische veiligheid wordt.
Russische functionarissen zien dat de oorlogen in Oekraïne en het Israëlisch-Midden-Oosten samensmelten, waardoor het Westen in afzonderlijke, controversiële gebieden wordt opgedeeld – waarbij het Westen afstevent op fragmentatie en mogelijke instabiliteit. De VS worden geconfronteerd met tegenslagen en uitdagingen die het verlies aan afschrikking nog verder aan het licht zullen brengen, waardoor de Amerikaanse bezorgdheid over hun veiligheid verder zal toenemen.
Moskou is zich ervan bewust hoezeer de politieke tijdsgeest in Israël is veranderd (als gevolg van de radicale regering die na de laatste Israëlische verkiezingen is geïnstalleerd) en daarom van de daaruit voortvloeiende beperkingen op politieke initiatieven van westerse staten. Zij houdt nauwlettend de plannen van Israël met betrekking tot Zuid-Libanon in de gaten. Rusland coördineert met andere staten om de verschuiving naar een grote oorlog te voorkomen. Het bezoek van president Raisi aan Moskou vorige week was naar verluidt gericht op de alomvattende strategische overeenkomst waarover wordt onderhandeld, en omvatte (naar verluidt) de ondertekening van een document over het tegengaan van de westerse sancties die aan beide staten zijn opgelegd.
In termen van de opkomende wereldorde neemt Moskou in januari 2024 het voorzitterschap van de BRICS over. Het is zowel een enorme kans om de multipolaire BRICS-wereld te vestigen in een tijd van brede geopolitieke consensus in het Mondiale Zuiden – als een uitdaging. Moskou ziet de kansen die zijn presidentschap biedt, maar is zich er terdege van bewust dat de BRICS-staten verre van homogeen zijn. Met betrekking tot de oorlogen in Israël heeft Rusland zowel een invloedrijke Joodse lobby als een Russische diaspora in Israël die bepaalde grondwettelijke plichten aan de president oplegt. Rusland zal waarschijnlijk voorzichtig te werk gaan in het Israëlisch-Palestijnse conflict om de BRICS-cohesie te behouden. Een aantal belangrijke vormen van economische en financiële innovaties zullen voortkomen uit het Russische voorzitterschap van de BRICS.
En in termen van het Russische ‘EU-probleem’, in tegenstelling tot het zogenaamde ‘Rusland-probleem’ van Europa, hebben de EU en de NAVO (post-Maidan) het Oekraïense leger opgebouwd tot een van de grootste en meest volledig door de NAVO uitgeruste legers in Europa. Nadat Boris Johnson en Blinken hun veto hadden uitgesproken over de Oekraïens-Russische schikkingsvoorstellen van maart 2022 – en het onvermijdelijk werd dat er een langere en intensievere oorlog zou uitbreken – mobiliseerde Rusland zich en bereidde het zijn eigen logistieke bevoorradingsketens voor.
De EU-leiders maken nu echter ‘de cirkel rond’ door te projecteren dat deze Russische militaire expansie (op zichzelf een reactie op de NAVO-intensivering in Oekraïne) veeleer een bewijs zal zijn van een Russisch plan om het vasteland van Europa binnen te vallen. In wat een gecoördineerde inspanning lijkt, zijn de westerse reguliere media op zoek naar alles wat ook maar enigszins kan lijken op enig bewijs van Ruslands vermeende ‘plannen’ tegen Europa.
Dit schrikbeeld van het Russische imperialisme wordt gebruikt om angst te zaaien bij de Europese bevolking en om te beargumenteren dat Europa middelen moet aanwenden om zijn logistiek voor te bereiden op een komende oorlog met Rusland. Dit vertegenwoordigt een nieuwe wending in de neerwaartse vicieuze cirkel van een dreigende oorlog die slechte voortekenen voor Europa heeft. Er was – voor Europa – geen Russisch ‘probleem’ totdat de neo-conservatieven de Maidan ‘opening’ aangrepen om Rusland te verzwakken.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Misschien komt het na de verkiezingen in de VS volgend aar alsnog goed:
Voorlopig echter:
Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –
Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
