Het einde van de Koude Oorlog kwam niet toevallig. En de dramatische verarming van Rusland die begin jaren negentig volgde, kwam ook niet toevallig. Het was allemaal precies zo gepland. Dat weten we van twee van de belangrijkste hedendaagse getuigen die een beslissende rol hebben gespeeld in wat er is gebeurd, schrijft Hans-Jürgen Ganzen.

In 1982 nodigde president Ronald Reagan ingenieur en strateeg Thomas C. Reed, een werkelijk briljante geest, uit voor een interview in het Witte Huis. Reagans uitdaging aan Reed: “Ik wil een einde maken aan de Koude Oorlog. Hoe doe je dat?”

Als je een probleem wilt oplossen, moet je eerst de juiste vragen stellen en dan wat onderzoek doen. Reed ontdekte dat de belangrijkste aannames van de zogenaamde “experts” onjuist waren. In die tijd werd bijvoorbeeld aangenomen dat de Sovjet-Unie ongeveer 17% van het bruto nationaal product aan bewapening besteedde. Dat cijfer bleek rond de 50% te liggen.

Zonder hier in details te treden, werd het plan gemaakt om de Sovjet-Unie economisch te verpletteren. Er werden geen leningen meer verstrekt. De Russen moesten nu zelfs contant betalen voor voedselleveringen. En de Amerikanen van hun kant lanceerden een gigantisch bewapeningsprogramma dat culmineerde in de ‘Star Wars’-waanzin.

Zelfs toen verdiende de Sovjet-Unie haar deviezen door grondstoffen te exporteren. De Amerikanen wilden deze inkomstenbron opdrogen. Dus bliezen ze in 1982 de Yamal-gaspijpleidingen in Siberië op. Op bevel van Reagan. Dit deden ze niet direct zoals in 2022, maar indirect. Ze hadden de Russen microchips verkocht die daarvoor geprogrammeerd waren. Hoe weten we dit? Thomas Reed heeft dit later allemaal in detail beschreven: Overdracht van technologie die ingebouwde storingen bevatte. Goedgekeurd door Ronald Reagan zelf. Nordstream was dus niet de eerste Russische pijpleiding die de Amerikanen vernietigden. Zonder het toen al te duidelijk te maken, dat wel. Dit heet heimelijke oorlogsvoering.

Verborgen oorlogsvoering

Heimelijke oorlogsvoering betekent ook dat dit soort gedrag in strijd is met de publieke opinie. En dat is precies hoe het destijds was, begin jaren negentig, toen de Koude Oorlog voorbij was en de hele wereld verwachtte dat er eeuwige vrede zou uitbreken. Maar in werkelijkheid waren de Amerikanen nog niet aan het einde van hun oorlog.

Een van de knapste koppen van onze tijd, de Amerikaan Jeffrey Sachs, legde dit vorige week uit in een interview met The Duran. Jeffrey Sachs was toen economisch adviseur in een aantal Oost-Europese landen. Beroemd geworden door zijn redding van de Poolse economie, begaf hij zich vol hoop naar Moskou om Jeltsin en de Russen op dezelfde manier te helpen. Maar zoals Sachs uitlegde: “Ik kreeg alle hulp die ik nodig had van Washington om Polen op het goede spoor te zetten. Geld was geen probleem. Maar wat Rusland betreft, kreeg ik van Washington te horen: geen cent. Ik begreep toen niet waarom Amerika zich zo gedroeg.”

Dat weten we vandaag natuurlijk. De oorlog tegen Rusland was inderdaad niet voorbij. De oorlog tegen Rusland is nooit geëindigd. En die gaat op dit moment hevig door. Vladimir Poetin, de zegen van Rusland, het moet gezegd worden, Vladimir Poetin doorzag de Amerikaanse machinaties op het laatste moment. Voordat Amerika Rusland overnam. En toen nam Poetin een historische beslissing: hij verklaarde de oorlog aan de Verenigde Staten van Amerika. Niet in het openbaar. Hij vertelde het niet aan de wereld. En hij bleef proberen in het reine te komen met het Westen en bood vriendschap aan. Maar hij was en is realistisch genoeg om het mechanisme van macht en hebzucht in het kapitalisme te doorzien. En hij weet dat deze komieken in het Westen, die wij politici noemen, allemaal slechts marionetten zijn.

Poetin riep de elite van zijn generaals bijeen, nam de juiste beslissingen en bereidde zich voor op oorlog. Niet voor de oude oorlog, maar voor een nieuw soort oorlog waar het Westen niets tegen in zou kunnen brengen. Het Westen stelde niet teleur. In hun intellectuele parochialisme, in hun buitensporige arrogantie, dachten de militaire experts en de politieke haviken in Washington dat ze onoverwinnelijk waren. En dus stuurde deze maffia uit Washington, vol vertrouwen in de overwinning, haar handlangers naar Kiev. Het kwam zoals het moest komen.

Het conflict in Oekraïne

Net zoals Thomas Reed en zijn collega’s destijds de gebeurtenissen dicteerden, dicteren de Russen de gebeurtenissen van vandaag. Niet per ongeluk natuurlijk. Russen zijn genieën in de schaakwereld. Strategisch denken slurpen ze met de moedermelk naar binnen. Het resultaat: Zoals de Amerikanen en Europeanen nu tot hun verbazing ontdekken, hoewel de Russen het niet openlijk zeggen: “Schaakmat!”.

Simpel gezegd is de nieuwe manier van oorlog voeren als volgt: totale transparantie en totale dominantie van het slagveld. Bijna onmogelijk te verbergen. Integratie van alle wapensystemen die onweerstaanbare vuurkracht op de vijand loslaten. Daarnaast zijn er nieuwe generaties drones die de vijand aanvallen in een voorheen onvoorstelbaar aantal. De Russen produceren nu meer dan een miljoen van deze drones per jaar en blijven de productie uitbreiden. Stel je een aanval voor door honderden of duizenden van deze kamikaze-drones.

De belangrijkste voorwaarde voor dit soort oorlogsvoering is een bijna gigantische productie van munitie. Zoals we inmiddels allemaal weten, hebben de Russen munitie. Zoals we inmiddels allemaal weten, heeft het Westen bijna geen munitie meer. Nu zou je je kunnen afvragen: hoe kan het Westen, hoe kan de NAVO zo dom zijn om geen antwoord te hebben op dit soort uitdagingen van Rusland? Je hebt gelijk. Degenen die doen alsof ze leidinggevend personeel zijn, zijn niet alleen moreel verdorven mensen, ze zijn ook zeer incompetent. Daarnaast wordt de wapenindustrie in het Westen geleid door particuliere belangen. Het gaat om geld. Het draait echt allemaal om geld. Het zou minstens 5 tot 10 jaar duren om de Russen vandaag in te halen. En dan hebben de Russen het voordeel van oorlogservaring.

Als de Russen zouden willen, zouden ze je snel een bezoekje brengen in Berlijn. Wie gaat ze tegenhouden? De NAVO, die altijd heeft gevochten tegen zandnegers op blote voeten, heeft ontdekt dat het niets meer is dan een papieren tijger. Een bureaucratische papierwinkel van historische proporties. Dat is echter nog steeds niet tot hen doorgedrongen. Ze scheppen op over wapens die allemaal achterhaald zijn. Maar vrees niet, waarom zou Rusland zijn soldaten naar Polen of Duitsland sturen? Ze willen gewoon met rust gelaten worden, duidelijk en simpel. Wie wil er met de maffia omgaan?

Nord Stream

Het probleem in Duitsland is dat we geen Vladimir Poetin en Sergei Viktorovich Lavrov hebben. We hebben Olaf en Annalena, de afgevaardigden in Duitsland van de Amerikaanse bezetters, die dit jaar op hun beurt worden vertegenwoordigd door de halfdode Joe Biden en Antony Blinken. Sommige experts spreken voorzichtig van een crisis in het Westen. Wat bedoel je?

Deze huilebalken van politici in het Westen, vooral in Duitsland, zijn niet eens in staat om de problemen gewoon en eerlijk te benoemen. Nord Stream is natuurlijk het meest voor de hand liggende voorbeeld.

Iemand heeft het belangrijkste infrastructuurproject van de Russen en Duitsers vernietigd. Het is waarschijnlijk de grootste sabotagedaad in de geschiedenis. En niemand lijkt er echt boos over te zijn. En niemand lijkt echt te willen weten wie het heeft gedaan.

Nou, in Duitsland is het misschien nog niet zo duidelijk, maar voor de rest van de wereld is het kristalhelder: het waren de Amerikanen. De Amerikanen! Wie anders? Hoezo? Wie profiteert ervan? En wie bazuinde toen de intentie en daarna de vreugde van de daad de wereld in? En wie heeft deze geweldige akoestische sensoren in de Oostzee geïnstalleerd waarmee je elke scheet onder water kunt identificeren? En wie, wie heeft al die wonderlijke satellieten en weet daarom van elk klein schip dat op de golven klotst?

De vraag is dus niet: wie was het? De vraag en uitdaging van de Amerikanen en de Duitse federale regering was en is: hoe kunnen we deze puinhoop verdoezelen? En daar zijn we momenteel hard mee bezig.

De federale regering weigert te werken

De houding van de federale regering ten opzichte van onderzoeken: Moet het echt? Moeten we het echt weten? En dan de onaangename gevolgen! Mijn God! Als Scholz hierover nadenkt (een twijfelachtige veronderstelling, echter), wordt hij geconfronteerd met een conclusie waarvoor hij geschokt terugdeinst, bijna als in een reflex. Want als het de Amerikanen waren, zelfs als het alleen de Oekraïners waren, wat, wat moet ik dan doen? Ik ben tenslotte de Duitse bondskanselier.

Wat denk je dat er in zo’n situatie onder Bismarck zou zijn gebeurd? Of onder keizer Wilhelm Zwo? Of onder, weet je? Of, om het onschuldiger te zeggen: wat zouden de Amerikanen hebben gedaan als de Duitsers hun leven onder hun reet vandaan hadden gebombardeerd?

Onze grijnzende bondskanselier, de kleine man in het bos, zingt: “Een kleine man staat heel stil en stom in het bos…” De kleine man in het bos heeft eigenlijk maar twee opties: of Scholz neemt ontslag en gaat zijn memoires schrijven, of hij verklaart de oorlog aan de Verenigde Staten van Amerika. Ik kan geen ander alternatief bedenken. Kun jij iets anders bedenken?

Hoe verklaar je de oorlog aan de Verenigde Staten van Amerika?

Het is echt niet ingewikkeld als je eenmaal over de eerste horde heen bent. De eerste horde is om de oorlogsverklaring in geen geval naar de sukkelaars Biden of Blinken te sturen. Stuur hem in plaats daarvan naar de nieuwe Amerikaanse president. Ze gaan immers binnenkort stemmen in Amerika. En het kan niet zo zijn dat Biden de volgende president wordt. Wie dan wel?

Er was vorige week een evenement in het prachtige Florida (Family Leadership Summit) waar de Republikeinse kandidaten werden geïnterviewd, je zou kunnen zeggen gegrild, door de beste journalist van Amerika. Dat zoiets in 2023 zelfs mogelijk is! Het is. Donald Trump deed echter niet mee omdat hij mijlenver aan de leiding staat. Maar ook zonder Trump was het een fascinerend evenement van 5 uur.

7.000 mensen in de zaal en bijna 100 miljoen toeschouwers buiten beleefden de democratie zoals die hoort te zijn. Het ging om de waarheid. Moeilijk. Uiteindelijk was het waarschijnlijk voor bijna iedereen duidelijk dat de duidelijke winnaar van de avond een man was genaamd Vivek Ramaswamy. Je moet de naam onthouden. Het zielige niveau van de andere kandidaten, behalve Ron De Santis, de gouverneur van Florida, is angstaanjagend. Maar als Trump in november 2024 nog leeft, is hij waarschijnlijk de Republikeinse kandidaat.

Aangezien Uncle Joe afwezig zal zijn bij de Democraten, is er eigenlijk maar één verrassende kandidaat die zich nog niet heeft gemeld, namelijk Robert F. Kennedy Junior. Als Robert F. Kennedy Jr. in november 2024 nog leeft, zal hij waarschijnlijk de Democratische kandidaat zijn.

Als dat is geregeld, is de rest gemakkelijk voor Olaf: Olaf, jongen, schrijf een brief aan Trump en een aan Kennedy en stuur kopieën daarvan naar de media. De brief bevat de oorlogsverklaring.

Wat moet er in de oorlogsverklaring staan?

Allereerst natuurlijk het bewijs. Dat zou nu geen probleem meer moeten zijn. Zelfs voormalige Amerikaanse inlichtingenofficieren zouden graag helpen. Waarom? Omdat dit niet alleen over Duitsland gaat. Het hele systeem van zogenaamde Westerse democratie is één grote drol. Het stinkt tot in de hemel. De Amerikanen willen van het systeem af. Ze zullen de oorlogsverklaring in dank aanvaarden. Ze zullen zeggen: eindelijk spreekt iemand de waarheid. Het zal de aanzet zijn om deze Augias-stal op te ruimen.

Dan gaat het natuurlijk om de schade en de daaruit voortvloeiende vergoeding. Ik stel voor om een ​​bedrag van 200 biljoen te noemen. Dat is een conservatieve schatting. Want wat is de vernietiging van een land als Duitsland waard? En dan moeten ze natuurlijk de pijpleiding repareren. En hun excuses aanbieden.

Ik weet zeker dat Olaf de adressen van Trump en Kennedy kan googelen. Trump woont in Trump Tower. Dus dat is best makkelijk. Nog andere stomme excuses? Olaf, jongen? Nee? Laten we gaan!

Het Internationaal Gerechtshof

In gedachten zie ik de zweetdruppels al uit onze Olaf komen. Hij zal zich bevend afvragen: mag ik dat wel? Moet ik dit doen? Gaat dit goed aflopen voor mij?

Goede vragen? Antwoord: Nee! Het cruciale punt is dat het totaal niet uitmaakt of deze heroïsche daad goed of slecht afloopt voor onze Olaf. Het gaat niet om hem. Men zegt dat men geen kanselier wordt om plezier te hebben. Het zou ergens in zijn taakomschrijving moeten staan. En meestal word je pas een held als je dood bent. We regelen een grootse begrafenis voor je, Olaf. Je zult een echte held zijn. Een held!

Maar als onze grijnzende bondskanselier het echt niet meer weet, dan is er nog een andere weg die heel gemakkelijk te bewandelen is: een aanklacht indienen tegen onbekenden bij het Internationaal Gerechtshof. En dan de 200 biljoen weer opnoemen. En vergeet niet Olaf: stuur natuurlijk kopieën naar Washington en kopieën naar de media. Zodat je superieuren en de Duitsers op de hoogte zijn.

Mocht de kanselier niet in staat zijn om een van deze dingen te doen, wat niet moeilijk is om aan te nemen, omdat er gewoon niet veel inhoud in de man zit, dan zal het automatisch aan de oppositie zijn om voor arme Olaf in te vallen. Het zou dus de AfD moeten zijn. Wie anders?

De AfD in het uur van nood

Er is een cyclus van gedachten in elke tijd. Deze cycli zijn zeer krachtig. Om uit zo’n cyclus te komen, heb je een heel krachtige boodschap nodig. En daar is moed voor nodig. Om begrijpelijke redenen zullen de machtspartijen geen belang hebben bij het doorbreken van de huidige cyclus, omdat zij profiteren van de oude manieren van denken en handelen.

De geschiedenis biedt vele voorbeelden. De uitdaging van de cyclus moet mensen losrukken uit de oude manier van denken. De explosieve kracht van de boodschap moet dus enorm zijn. En het moet uit de realiteit komen.

De explosieve kracht ligt in ons geval in het feit dat Duitsland nog steeds een bezet land is. 78 jaar na de oorlog! Waarom is dat? De explosieve kracht ligt in het feit dat de Amerikanen het levensonderhoud van de Duitse economie hebben vernietigd. Waarom deden ze dat?

De vraag is natuurlijk of de AfD werkelijk een realistisch, dramatisch “Alternatief voor Duitsland” vertegenwoordigt of dat alles rondom deze partij slechts propaganda is om aan de macht te komen? En niet meer. Ook in de geschiedenis zijn daar vele voorbeelden van: zodra zo’n alternatieve partij aan de macht is, draait ze 180 graden en vertegenwoordigt ze precies het tegenovergestelde van wat ze tot nu toe zou vertegenwoordigen. Dit gebeurde bijvoorbeeld in de Oekraïne onder hun wonderkind Zelenski en in Italië met Meloni.

Het Carthago-effect

Wat we vandaag in de politiek ervaren, is een scheiding van politieke propaganda en realiteit bij de bevolking. Je zou zelfs kunnen stellen dat politici en burgers in totaal verschillende werelden leven.

Juist in deze tegenstelling ligt de grote kans voor een partij. Er is dus een partij nodig die weer leeft in de realiteit van de burgers. Deze partij zal onweerstaanbaar zijn.

De Romeinse senator Cato was een realist, hij herkende het gevaar voor Rome en sprak het keer op keer uit. Tot het moment aanbrak om zijn voorstel in daden om te zetten. Hij sprak aan het einde van elk van zijn toespraken als volgt: “Trouwens, ik ben van mening dat Carthago vernietigd moet worden.”

Dat moet de boodschap zijn van de AfD aan het einde van elke speech: “We zijn trouwens van mening dat Duitsland weer een vrij land moet worden, bevrijd van de Amerikaanse overheersing.” De slagkracht zit hem in de herhaling!!!

Veel beter natuurlijk: “We vinden trouwens dat we Amerika de oorlog moeten verklaren om onze vrijheid terug te krijgen.”

Er zijn veel soorten oorlog. Oorlog hoeft niet noodzakelijkerwijs te ontaarden in fysieke oorlogsdaden. Maar als de oorlogsverklaring gerechtvaardigd is en door de bevolking wordt gesteund, dan zal de oorlog op de een of andere manier zijn doel dienen.

Niets kan vandaag worden gedaan door zacht te trappen en door luie compromissen in stilte te sluiten. De moed om vrij te zijn moet zo sterk worden dat een volk het uitschreeuwt van wanhoop. Omdat het alternatief voor actie ondergang betekent.

Wat is het alternatief voor Duitsland? Een alternatief in vrijheid? Een alternatief met of zonder Amerika? Een alternatief met of zonder Rusland?

Opnieuw en opnieuw: Eén ding is zeker: er zal niets ten goede veranderen in Duitsland totdat iemand Amerika de oorlog verklaart. Het is het moment van de waarheid. 78 jaar leugens, 78 jaar als slaaf behandeld worden zijn echt genoeg. Oefen alvast: “Overigens ben ik van mening…”

De voormalige Franse president François Mitterand heeft het laatste woord

In zijn boek “Le dernier Mitterand”, vertelt de auteur Georges-Marc Benhamou wat de voormalige president hem als belangrijkste boodschap toevertrouwde. Citaat uit het boek: “De Fransen weten het niet, maar we zijn in oorlog met Amerika. Het is een permanente oorlog, een oorlog om te overleven, een economische oorlog, uiteraard een oorlog zonder doden.”

“Ja, de Amerikanen zijn erg hardvochtig, ze zijn hebzuchtig, ze willen macht voor zichzelf zonder te delen. Het is een oorlog waar niemand weet van heeft, een permanente oorlog, zonder doden, maar toch een oorlog om te overleven.”

Charles de Gaulle zou het drastischer hebben uitgedrukt. Maar dit feit was ook duidelijk voor de Gaulle. Alleen de Duitse dromers droomden en dromen nog steeds voor zichzelf. Je kent het einde van sprookjes: “En als ze niet gestorven zijn…”. De grote vraag voor de Duitsers is: “Zijn ze gestorven?”

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over: