De New York Times had op 28 april een vrij interessant stuk begraven in zijn wetenschappelijke sectie. Met de titel “US Wires Ukraine With Radiation Sensors to Detect Nuclear Blasts”, beweert het dat sensoren “uitbarstingen van straling van een nucleair wapen of een vuile bom kunnen detecteren en de identiteit van de aanvaller kan bevestigen”, schrijft Conor Gallagher. Meer:
Gedeeltelijk is het doel om ervoor te zorgen dat als Rusland een radioactief wapen op Oekraïense bodem tot ontploffing brengt, de atoomsignatuur en de schuld van Moskou kunnen worden geverifieerd.
Sinds Rusland 14 maanden geleden Oekraïne binnenviel, maken experts zich zorgen of president Vladimir V. Poetin van Rusland voor het eerst sinds de Amerikaanse bombardementen op Hiroshima en Nagasaki in 1945 kernwapens zou gebruiken in de strijd.
Ten eerste, wat zou de Russische reden kunnen zijn om kernwapens te gebruiken? Ze winnen in Oekraïne, en het Westen heeft bijna geen munitie meer. Ten tweede, over die “experts”. Om hun zorgen uit te breiden, verwijst de Times naar een stuk uit oktober met de titel “Russia’s Small Nuclear Arms: A Risky Option for Putin and Ukraine Alike”. Daarin staat dit:
Het belangrijkste nut, zeggen veel Amerikaanse functionarissen, zou zijn als onderdeel van een laatste poging van Poetin om het Oekraïense tegenoffensief te stoppen, door te dreigen delen van Oekraïne onbewoonbaar te maken. De functionarissen spraken op voorwaarde van anonimiteit om enkele van de meest gevoelige discussies binnen de regering te beschrijven.
De experts zijn dus anoniem. Wie voert deze operatie uit? Het Nuclear Emergency Support Team ( NEST ), de arm van de Nation Nuclear Security Administration die zich bezighoudt met noodhulpfuncties. The Times merkt ook het volgende op:
Jeffrey T. Richelson, auteur van “Defusing Armageddon”, een boek uit 2009 over het Nuclear Emergency Support Team, meldde dat het vaak samenwerkte met het Joint Special Operations Command, een militaire elite-eenheid die zo geheimzinnig was dat het Pentagon jarenlang weigerde zijn bestaan te erkennen.
The Times’ stuk van 28 april wordt nog gekker. Er is dit:
Publieke kennis van dergelijke defensieve plannen, zeggen nucleaire deskundigen, kan Moskou afschrikken door het te laten weten dat Washington een zogenaamde false-flag operatie kan ontmaskeren.
Moskou zou bijvoorbeeld valselijk kunnen beweren dat Kiev een nucleaire ontploffing op het slagveld heeft veroorzaakt om te proberen het Westen tot verdergaande oorlogshulp te bewegen. Maar in theorie, met het bestaande sensornetwerk, zou Washington kunnen wijzen op zijn eigen nucleaire attributie-analyses om aan te tonen dat Moskou in feite de aanvaller was.
Dus Rusland zou een valse vlag operatie uitvoeren om het risico te lopen te bereiken wat Kiev zou willen bereiken met zijn eigen valse vlag? Nogmaals, wat heeft Moskou daarbij te winnen? Het wint de oorlog en put de westerse voorraden uit.
Maar voor de bewoners van het alternatieve universum waar Rusland op zijn laatste benen loopt, is het allemaal heel logisch. Voor dat publiek beroept de Times zich opnieuw op “nucleaire experts” en “westerse experts”, die vermoedelijk dezelfde eerder genoemde anonieme ambtenaren zijn, en zij geven een onheilspellende draai aan het komende tegenoffensief van Oekraïne:
Nucleaire deskundigen zeggen dat dergelijke defensieve voorzorgsmaatregelen de komende weken hun grootste test zouden kunnen doorstaan wanneer het Oekraïense leger zijn lente-offensief begint. China heeft er bij Rusland op aangedrongen niet langer met nucleaire wapengekletter te spelen en de heer Poetin heeft onlangs geen nucleaire dreiging geuit. Maar westerse deskundigen vrezen dat de mislukkingen van Rusland op het slagveld de heer Poetin juist afhankelijker maken van zijn kernwapenarsenaal, en zij vrezen dat nieuwe tegenslagen zijn bereidheid om de nucleaire trekker over te halen kunnen vergroten.
Een van de vele alarmerende aspecten van dit alles is dat deze “deskundigen” zeker moeten weten dat het idee “dat de mislukkingen van Rusland op het slagveld de heer Poetin juist afhankelijker maken van zijn kernwapenarsenaal” complete fantasie is, en toch blijven ze ermee doorgaan. Waarom? Dat is een onheilspellende gedachte.
Rusland waarschuwde de NAVO in oktober dat Oekraïne een “vuile bom” zou laten ontploffen en Moskou de schuld zou geven. Washington, Parijs en Londen deden dit alles af als “overduidelijk vals”. In plaats daarvan is het Westen blijven volhouden dat Moskou dit zou kunnen doen. In de Grondbeginselen van het staatsbeleid van de Russische Federatie inzake nucleaire afschrikking staat dat Rusland geen enkel kernwapen zal gebruiken, tenzij het land wordt aangevallen met massavernietigingswapens of geconfronteerd wordt met een conventionele aanval die zo ernstig is dat het land in zijn bestaan wordt bedreigd.
https://dissident.one/2022/04/25/31337/
Kan Kiev een vuile bom maken? De US GAO geeft toe dat het niet moeilijk is om de materialen te vinden en een vuile bom te maken. Oekraïne heeft in 1990 al zijn Sovjet-kernwapens aan Rusland teruggegeven, maar heeft nog steeds voorraden uranium en plutonium voor wapens. Vuile bommen kunnen ook worden gemaakt van bijproducten van kerncentrales, waarvan Oekraïne er verschillende heeft. Volgens Rusland zou het voor Kiev geen probleem zijn een dergelijk wapen te bouwen:
Igor Kirillov, het hoofd van de Russische stralings-, chemische en biologische verdedigingstroepen, waarschuwde dat Oekraïne over de technologische capaciteiten en ruime voorraden radioactief materiaal beschikt om een vuile bom te bouwen. Dit omvat ongeveer 1.500 ton gebruikte kernbrandstof van de drie operationele kerncentrales van het land, en 22.000 gebruikte brandstofelementen die zijn opgeslagen in de afvalopslagplaatsen van de voormalige kerncentrale van Tsjernobyl, waaronder uranium-235 en plutnoium-239 – de primaire splijtbare isotopen die in kernwapens worden gebruikt.
…Bovendien, zo benadrukte de officier, beschikt Kiev over de wetenschappelijke kennis om gemakkelijk een vuile bom te bouwen, waaronder het legendarische Instituut voor Fysica en Technologie van Charkov, dat betrokken was bij het maken van de kernwapens van de Sovjet-Unie, en het Instituut voor Nucleair Onderzoek van de Oekraïense Academie van Wetenschappen, dat de BBP-M-onderzoeksreactor exploiteert.
Het stuk in de Times bevat vrijwel geen informatie over wat de sensoren eigenlijk doen. Vermoedelijk zouden ze straling detecteren en dan zou een forensisch team proberen de oorsprong van het wapen vast te stellen. Daar zijn al instellingen voor.
Het European Radiological Data Exchange Platform, dat stralingsniveaus bewaakt, bestrijkt Oekraïne al. Volgens zijn website “bestaat het uit een gegevensuitwisselingsmechanisme en een presentatiewebsite voor radiologische monitoringgegevens die door 39 deelnemende landen in bijna REAL TIME worden verzameld en gedeeld”. Maar het is geen systeem voor snelle waarschuwing, en hoewel de EU er een heeft, bestrijkt het alleen de lidstaten.
De IAEA daarentegen heeft zijn EMERCON-systeem voor radiologische of nucleaire noodsituaties, dat Oekraïne wel dekt. En de IAEA kan helpen bij de voorbereiding van het onderzoek naar een nucleair incident:
De IAEA ondersteunt staten bij het ontwikkelen van technische capaciteiten door te voorzien in: Technische assistentie, waaronder, op verzoek, voorbereidingen voor het uitvoeren van een nucleair forensisch onderzoek in het kader van het onderzoek naar een nucleaire beveiligingsgebeurtenis. Belangrijke overwegingen zijn procedures voor het verzamelen en bewaren van bewijsmateriaal en het correct rangschikken van niet-destructief materiaal voorafgaand aan destructieve analyse in het laboratorium.
Bovendien merkt de IAEA op dat er internationale organisaties zijn die verschillende vormen van nucleaire forensische ondersteuning bieden, waaronder het Global Initiative to Combat Nuclear Terrorism, INTERPOL en de Nuclear Forensics International Technical Working Group. Maar de VS willen blijkbaar niet steunen op deze internationale instellingen.
De VS gaat blijkbaar met een eigen team. Dus als een dergelijk wapen in Oekraïne zou worden gebruikt, zou het Amerikaanse Nuclear Emergency Support Team dan kunnen bepalen wie het heeft gedaan? Het is moeilijk te zeggen, maar waarschijnlijk niet met enige zekerheid.
Het Times-stuk bevat weinig details over hoe het proces werkt, en zegt alleen dat het zich snel ontwikkelde na 9/11, enkele geheimen heeft en dat “de contouren ervan algemeen bekend zijn”.
The Times linkt vervolgens terug naar twee artikelen – een uit 2004 en een uit 2006 . Ze lijken redelijk op elkaar en beschrijven beide het identificatieproces op deze manier:
De basiswetenschap is gebaseerd op vage aanwijzingen – kleine stukjes radioactieve neerslag, vaak onzichtbaar voor het oog, die onder intensief onderzoek onderscheidende handtekeningen kunnen onthullen. Dergelijke stukjes bewijs kunnen helpen bij het identificeren van het type en de kenmerken van een ontplofte bom, inclusief het land van herkomst.
Hoewel het volgen van een raket vanaf het ontploffingspunt niet moeilijk is, kan het volgen van onconventionele apparaten, zoals een vuile bom die gewone explosieven gebruikt om radioactiviteit uit te spuwen, een grote uitdaging zijn. Beide artikelen beschreven “federale experts” die deelnamen aan oefeningen om de oorsprong van een wapen vast te stellen. Uit het stuk uit 2004:
Tijdens een oefening dit jaar kwamen tientallen federale experts op het gebied van neerslaganalyse bijeen in de Sandia-laboratoria in Albuquerque om een gesimuleerde terroristische nucleaire ontploffing te bestuderen. De heer Worlton zei dat ze in teams waren opgesplitst en radiologische gegevens hadden gekregen van twee oude Amerikaanse kernproeven, waarvan de identiteit verborgen bleef, en de opdracht kregen om te proberen ze bij naam te noemen. Sommige teams zijn daarin geslaagd, zei hij.
Terwijl het schijnbare succes werd gehyped, merkte het stuk uit 2004 op dat het succes slechts gedeeltelijk was. The Times vermeldde ook dat er tal van complexiteiten bij betrokken waren die attributie minder zeker maakten, waaronder “dat weten wie een bom heeft gemaakt, weinig zegt over wie hem tot ontploffing heeft gebracht.” En er is dit:
Deskundigen zijn het erover eens dat dergelijk detectivewerk moeilijk kan zijn. Jarenlang heeft de Internationale Organisatie voor Atoomenergie met beperkt succes geworsteld om de bron te identificeren van hoogverrijkt uranium, een potentiële bombrandstof, gevonden door de inspecteurs van de dienst op Iraans nucleair materiaal.
Volgens het IAEA zijn forensische onderzoeken zelden een uitgemaakte zaak:
Nucleaire forensische analyse en interpretatie omvatten een deductief en iteratief proces, zoals weergegeven in Fig. 2. Het uitvoeren van het analyseplan levert resultaten op die kunnen worden vergeleken met informatie over bestaande of bekende materialen, en dergelijke vergelijkingen leiden tot interpretatie, die de analytische resultaten in context. Het vergelijkende proces waarbij analytische resultaten en bekende materiële informatie betrokken zijn, is iteratief omdat elke opeenvolgende vergelijking nieuwe informatie kan opleveren die verdere analyses of vergelijkingen kan identificeren die op hun beurt aanvullende handtekeningen kunnen onthullen die zullen helpen om het materiaal nauwkeuriger te identificeren.
Dit vergelijkende proces kan ook deductief zijn omdat het kan worden gebruikt om geleidelijk bepaalde processen, locaties of andere bronnen uit te sluiten als mogelijke bronnen van het materiaal. Vergelijkingen van analytische resultaten van in beslag genomen nucleair materiaal met bekende productieprocessen zullen bijvoorbeeld waarschijnlijke productieprocessen identificeren die het in beslag genomen materiaal hadden kunnen maken, evenals die processen die het in beslag genomen materiaal niet hadden kunnen maken. Aanvullende vergelijkingen met andere bestaande productieprocessen of analytische metingen zullen dienen om de lijst van waarschijnlijke productieprocessen die verantwoordelijk zijn voor de productie van het in beslag genomen materiaal te verkleinen.
Maar Amerikaanse functionarissen beweerden in de Times-artikelen uit 2004 en 2006 dat er wetenschappelijke vorderingen werden gemaakt in de VS, waardoor identificatie nauwkeuriger zou worden.
Zijn ze voldoende gevorderd? En misschien is de echte vraag: wie zou de conclusie van de VS vertrouwen? Zou het iets uitmaken?
Dr. Jay C. Davis, een nucleaire wetenschapper die het Pentagon hielp bij het opzetten van het Amerikaanse deel van de inspanning om een explosie te traceren, vertelde de Times in 2004 dat de identificatie-inspanning cruciaal zou zijn om “om te gaan met het verlangen naar onmiddellijke bevrediging door wraak”.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/05/29/bouwde-oekraine-een-vuile-bom-opmars-van-russische-troepen-onthult-nieuwe-omstandigheden/
