Ik heb de uitstekende oorlogshistoricus Michael Vlahos gedurende een groot deel van de huidige Oekraïne-oorlog gevolgd. Ik heb geprofiteerd van zijn kijk op de geschiedenis en zijn weloverwogen geopolitieke inzichten. Dr. Vlahos’ formele geloofsbrieven en vakkennis zijn onberispelijk – en overschaduwen ongetwijfeld de autodidactische overpeinzingen van een obscure stem die spreekt vanuit een landelijk binnenwater aan de zuidelijke rand van het Great Basin, schrijft William Schryver.

Maar met dat welverdiende vleiende voorwoord, zal ik het nu wagen zijn nieuwste hypothese te bekritiseren en te weerleggen met betrekking tot wat hij lijkt te geloven dat een wederzijds aanvaardbare oplossing is voor die oorlog van de kant van de Verenigde Staten (zogenaamd “NAVO”) en de Russische Federatie.

Ik zal reageren op de laatste korte discussie in een podcastserie met John Batchelor en Dr. Vlahos.

De discussie begint met de heer Batchelor die een reeks hypotheses formuleert die blijkbaar gebaseerd zijn op de veronderstelling dat Vladimir Poetin opereert vanuit een wankele machtspositie en geen volledige controle heeft over zowel zijn generaals als de fundamentele strategische doelstellingen die ten grondslag liggen aan de vervolging van deze oorlog.

Naar mijn mening is er nadrukkelijk geen enkele basis voor de bewering dat Vladimir Poetin zowel het Russische leger als het Russische buitenlands beleid niet veilig onder controle heeft. Evenmin is er enig geloofwaardig bewijs dat machtige elementen binnen het Russische leger zich tegen Poetin verzetten en zelfs maar overwogen hebben hem af te zetten. Voor zover deze noties in het westen leven, wijt ik ze volledig aan de #EmpireAtAllCosts-cultus, de door de wapenindustrie gefinancierde propagandisten van denktanks en de ongebreidelde intriges van quasi-supranationale westerse inlichtingendiensten.

Niettemin gaan Batchelor en Vlahos, uitgaande van de hierboven beschreven premisse, uit van een “vreedzame oplossing” voor de oorlog in Oekraïne, gebaseerd op een opdeling van Oekraïne door Rusland en de NAVO, met een onbepaald door de NAVO gecontroleerd westelijk deel tegenover wat zij onduidelijk “Novorossiya” noemen in het oosten.

Eerlijk gezegd was ik geschokt door het voorstel. Naar mijn oordeel is het niet alleen geopolitiek incoherent, maar ook onverklaarbaar naïef.

Tot hun eer lijken zowel de heer Batchelor als Dr. Vlahos te erkennen dat de enige zinvolle partijen in deze oorlog (en de uiteindelijke beëindiging ervan) die zijn van het tanende Amerikaanse Rijk (“NAVO”) en een Russische Federatie die zich lang heeft verzet en nu resoluut de assimilatie in de door de hegemon gedicteerde “op regels gebaseerde internationale orde” heeft afgewezen; een Rusland dat ervan overtuigd is dat het korte tijdperk van de Amerikaanse wereldheerschappij voorbij is en dat een terugkeer naar een multipolaire wereld met een machtsevenwicht zowel onverbiddelijk als op handen is.

Maar ik ben er vast van overtuigd dat de “oplossing” die Batchelor en Vlahos voorstellen voor beide partijen volstrekt onaanvaardbaar zou zijn – en niet alleen een onverdiende overwinning voor de NAVO zou betekenen, maar ook een regelrechte nederlaag voor zowel de geostrategische belangen van Rusland als de binnenlandse politieke steun van Vladimir Poetin.

Veel geopolitieke analisten hebben in beperkte mate commentaar geleverd op de moedige toespraak van Poetin tot de wereld, die hij hield terwijl de Russische strijdkrachten op 24 februari 2022 begonnen met hun “speciale militaire operatie” in Oekraïne, maar weinigen, als er al iemand is, hebben hun aandacht gericht op de even veelzeggende toespraak die Poetin drie dagen eerder hield.

In zijn toespraak van 21 februari 2022 vertelde Poetin nauwgezet de relevante geschiedenis van de regio, die meerdere eeuwen teruggaat, en richtte zich specifiek op de gebeurtenissen die volgden na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie. (zie eindnoot hieronder)

Naast Poetins geschiedenisles verwijst hij met name naar een gedetailleerd voorstel dat Rusland medio december 2021 aan de Verenigde Staten en zijn NAVO-bondgenoten heeft gedaan – een voorstel dat in feite neerkwam op een “laatste waarschuwing”; een laatste poging om een oorlog in Oekraïne te voorkomen.

Overweeg zijn woorden zorgvuldig, vooral in het licht van de manier waarop Rusland onwrikbaar vasthoudt aan de drie primaire oorlogsdoelstellingen die Poetin in zijn toespraak van 24 februari heeft geformuleerd.

Ik stel dat we met vertrouwen kunnen aannemen dat Poetin op 21 februari 2022 even bloedserieus was als op 24 februari 2022; dat hij niet blufte; dat hij vastbesloten was “de inzet te verhogen” in overeenstemming met wat nodig was om de doelstellingen te bereiken die hij zo zorgvuldig had geformuleerd.

Ik stel dat zijn binnenlandse populariteit EN de steun van zijn generaals nauw samenhangen met de perceptie dat hij niet van die doelstellingen zal afwijken, en dat alleen het misplaatste gevoel dat hij zou kunnen falen, of op zijn minst struikelen, of dat hij zich zelfs zou kunnen terugtrekken van zijn verklaarde doelstellingen, heeft geleid tot zinvolle kritiek van zijn binnenlandse aanhangers, zowel in de regering, het leger als het grote publiek.

Verder ben ik van mening dat juist het groeiende vertrouwen dat Poetin zijn doelstellingen vastberaden zal nastreven en verwezenlijken, heeft geleid tot de ongekende bereidheid van China, Iran, India en andere geostrategisch belangrijke landen in Eurazië en het Zuiden van de wereld om Rusland in dit conflict niet alleen openlijk te steunen, maar in veel gevallen ook openlijk Amerikaanse decreten te trotseren die militaire en commerciële betrekkingen met Rusland verbieden.

Ik beweer zelfs dat een groot deel van de steun die Rusland in Europa nog steeds geniet, rechtstreeks verband houdt met een alomtegenwoordige perceptie dat de Russen het “echt meenden” toen zij de Verenigde Staten en de NAVO plechtig, formeel en expliciet lieten weten dat de vrede voortaan afhankelijk zou zijn van hun “… terugdringing van de militaire capaciteit en infrastructuur van het blok in Europa tot waar zij waren in 1997, toen de oprichtingsakte van de NAVO en Rusland werd ondertekend”.

Nu zullen velen natuurlijk automatisch antwoorden dat het één ding is om zoiets te eisen, en iets heel anders om het “te laten gebeuren”. Maar ik zou willen aanvoeren (zoals ik al sinds januari 2022 doe) dat de dwaasheid om de legitieme veiligheidseisen van Rusland arrogant van de hand te wijzen, en de cynische daad om Oekraïne als proxyleger te gebruiken om Rusland schade toe te brengen – en uiteindelijk te proberen het land uit elkaar te halen – uiteindelijk alleen maar zou leiden tot het einde van de Amerikaanse hegemonie, het einde van de NAVO, en de wedergeboorte van een multipolaire wereld.

Het is mijn observatie dat veel “veteranen” van de piekperiode van het imperium (1991 – 2003) de kille, harde realiteit niet kunnen vatten dat we goed op weg zijn naar een onomkeerbaar historisch scharnierpunt.

De op winst beluste bankiers knagen nu aan het karkas van de gans die de gouden eieren legde: het hegemoniale wereldwijde dollarsysteem dat de VS in staat stelde ex nihilo onbeperkte hoeveelheden “geld” tevoorschijn te toveren, dat zij vervolgens gebruikten om de producten van de wereld te kopen en te consumeren, en daarbij de inflatoire monetaire gevolgen over de hele wereld te exporteren.

De keizerlijke legioenen – zowel op de grond als in de lucht – zijn nooit echt de Nephilim-krijgers van de volkslegende geweest, en nu is de sterk uitgedunde troepenmacht verdund in honderden buitenlandse bases verspreid over de planeet.

De keizerlijke marine is een anachronistisch overblijfsel – een oppervlaktevloot die niet veel verschilt van de vloot die in 1945 de Baai van Tokio binnenvoer … behalve wat betreft de radicaal gereduceerde aantallen.

In verband met de kwetsbaarheid van oppervlakteschepen voor raketcapaciteiten van de 21e eeuw zou een admiraal van de Amerikaanse marine hebben opgemerkt: “We hebben twee soorten schepen in de marine: onderzeeërs en doelen.” Ik bespreek de kwestie uitvoerig in dit essay uit juli 2022: Dinosaurs of the Deep Blue Sea.

En toch klampen velen zich nog steeds vast aan het waanidee van de Amerikaanse militaire suprematie, en zijn zij er rotsvast van overtuigd dat, als de VS hun conventionele strijdkrachten rechtstreeks tegen Rusland zouden inzetten, zij hun verdediging in enkele dagen zouden overweldigen.

Ik bespreek deze Amerikaanse uitzonderingsfantasie in een ander essay uit juli 2022: The United States Could Not Win and Will Not Fight A War Against Russia.

En toch hebben drie decennia van effectief ongehinderde aanvalsmissies tegen enorm inferieure tegenstanders het grootste deel van de westerse wereld doordrongen van het geloof dat Amerikaanse luchtmacht onaantastbaar is – een mythe die al zou moeten zijn ontkracht door de ongekende demonstratie van Russische luchtverdedigingscapaciteiten in Oekraïne.

Toch is het duidelijk dat de Russen zich ten volle bewust zijn van zowel de Amerikaanse zwakheden als het vermogen van de Russische verdediging om de vermeende Amerikaanse kracht te verslaan.

Daarom ben ik ervan overtuigd dat het Rusland van Poetin nooit een voorstel zou overwegen om deze oorlog te beëindigen op basis van een verdeling van Oekraïne in door de NAVO gecontroleerde en door Rusland gecontroleerde delen. Integendeel, voor mij en vele waarnemers is het duidelijk dat Rusland nu klaar staat om deze oorlog op beslissende wijze te winnen, om vervolgens Oekraïne en zijn westerse handlangers de voorwaarden voor overgave, de verdeling van de gebieden en de voorwaarden voor de handhaving van de vrede in de regio voor te schrijven.

Er is ook zeer goede reden om te concluderen dat Rusland “het echt meende” toen het eiste dat de NAVO zich zou terugtrekken tot de grenzen in Europa van vóór 1997, en dat het niet zal instemmen met een overeenkomst met de NAVO die niet aan die voorwaarde voldoet. Dit gezegd zijnde, hoeft Rusland de landen van het Warschaupact niet te heroveren om dit doel te bereiken. Het hoeft alleen maar te weigeren zaken te doen met hen en de rest van Europa totdat zij zelf hun vazallenketen afschudden, hun soevereiniteit laten gelden en een pan-Europese veiligheidsstructuur opzetten die onafhankelijk is van de Amerikaanse hegemonie.

Eindnoot:

In verband met Poetins beschrijving van de gebeurtenissen van de laatste drie decennia wil ik dit essentiële recente interview van de voormalige Amerikaanse ambassadeur in Rusland Jack Matlock ten zeerste aanbevelen, waarin hij deze zaken vertelt vanuit zijn unieke gezaghebbende gezichtspunt, en daarmee de meeste perspectieven van Poetin op diezelfde gebeurtenissen bevestigt.

Ik merk echter op dat, hoewel Matlocks interpretaties van gebeurtenissen waaraan hij heeft deelgenomen essentiële stukjes van de grotere puzzel zijn, ik het niet eens ben met verschillende van zijn interpretaties van recente en huidige gebeurtenissen, en dat ik de meeste van zijn herstelvoorstellen in feite onmogelijk acht.

Dissident:

Uit bovenstaande blijkt niet wat de auteur dan denkt dat er met het extreem Rusland vijandige West-Oekraïne moet gebeuren. Hij verduidelijkte dat in een antwoord op twitter:

Dat is dan spannend, want het lijkt er steeds meer op dat Polen zich opmaakt om de oude Poolse gebieden rond Lviv in te nemen.

Gonzalo Lira filosofeerde er gisteravond op los wat Polen gaat doen.

Ik bericht al zeker een half jaar dat Polen zich opmaakt om West-Oekraïne in te nemen. En het meest recente artikel bericht over het leger van 200.000 man dat Polen aan het oprichten is, waar ook Lira op wijst.

Polen legaliseert deelname Polen aan Oekraïens leger – Tot 200.000 Polen worden volgend jaar opgeroepen voor militaire training

200.000 Polen, ook als ze moderne NAVO uitrusting hebben, zijn nog steeds kansloos tegen de Russen. De Russen hebben betere spullen, meer manschappen en bovendien produceren ze sneller materiaal. De NAVO is uitgeput, zie deze draad:

According to him, even if the war stops overnight, it will take Europe up to 15 years to replenish its reserves at the current rate of production.

— AZ 🛰🌏🌍🌎 (@AZgeopolitics) December 23, 2022

Vanaf dag acht van de oorlog roep ik dat de ‘Loekasjenko-linie’ de nieuwe grens wordt. Dat riep ik toen niet echt, maar het was de eerste keer dat ik onderstaande afbeelding (als header) gebruikte die door een kennis van me gefabriceerd was. Later heb ik regelmatig uitgelegd waarom dat een logische grens is. In het Westen wonen rabiate Russofoben in gebieden die van oudsher tot Polen, Roemenië en Hongarije behoren.

De auteur van het vertaalde stuk, William Schryver, is het met me eens dat Rusland dat gebied absoluut niet wil. Maar wat moet er dan mee gebeuren? Moet het niemandsland worden, een geneutraliseerd rompstaatje zonder leger? Hoe reëel is dat?

Rusland zal sowieso aan Polen komen te grenzen binnenkort want Wit-Rusland gaat een Uniestaat aan met Rusland.

Dan het punt van de NAVO grenzen van 1997

De auteur schrijft:

Een mens mag dromen nietwaar? Ik roep regelmatig hetzelfde. Het einde van de NAVO en daarmee de EU is ingeluid. Hoe lang het duurt voor Europa de ketenen van zich werpt is echter de vraag. Voorlopig pleegt Duitsland liever zelfmoord dan dat het hardop vraagt wie er verantwoordelijk is voor Nordstream en de einduitvoering van het Morgenthau-plan.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/02/05/27651/