“Laat je plannen donker en ondoordringbaar zijn als de nacht, en als je beweegt, inslaan als een bliksemschicht.”
– Sun Tzu, The Art of War
Negenenzeventig jaar geleden vond wat misschien wel de grootste veldslag van de Tweede Wereldoorlog was, plaats in ongeveer hetzelfde gebied als waar nu weer gevechten plaatsvinden, schrijft William Schryver.
Over een breed front in Oost-Oekraïne en Zuidwest-Rusland, dat zich uitstrekte van Bryansk in het noorden tot Izyum in het zuiden, stonden Duitse en Sovjettroepen in de zomer van 1943 tegenover elkaar, met een aanzienlijke uitstulping in de linies rond Koersk. Het was deze uitstulping die door de Duitse bevelhebbers als doelwit werd gekozen voor omsingeling en vernietiging.
De campagne begon in de eerste week van juli met een massaal Duits tegenoffensief, en duurde enkele weken. Enkele honderdduizenden soldaten en duizenden tanks en pantservoertuigen namen deel, met massale manoeuvres en tegenmanoeuvres over een uitgestrekt landschap van bossen, velden en glooiende heuvels.
Er is veel geschreven over het verloop van deze slag, maar dit essay zal zich richten op een aspect van de campagne dat ongekend was: het was de eerste slag waarin de Sovjetconcepten van maskirovka op agressieve wijze werden opgenomen in elke fase van de planning en uitvoering van hun operaties.
Maskirovka is een Russisch woord dat letterlijk “maskeren” of “vermommen” betekent, maar in de context van de Russische militaire doctrine omvat het een breed spectrum van ondernemingen die bedoeld zijn om de vijand te misleiden met betrekking tot sterke en zwakke punten, de opstelling van de troepen en de bedoelingen van die troepen.
In zijn eenvoudigste uitdrukking komt het overeen met het beroemde gezegde uit Sun Tzu’s The Art of War:
“Alle oorlogsvoering is gebaseerd op misleiding. Daarom moeten we, als we kunnen aanvallen, doen alsof we dat niet kunnen; als we onze krachten gebruiken, moeten we inactief lijken; als we dichtbij zijn, moeten we de vijand laten geloven dat we ver weg zijn; als we ver weg zijn, moeten we hem laten geloven dat we dichtbij zijn.”
In de zomer van 1943 was het Sovjetleger sterker dan de Wehrmacht. Daarom drong Stalin agressief bij zijn generaals aan op een offensief. Maar Sovjetcommandanten, zich bewust van de Duitse voorbereidingen voor een groot tegenoffensief, pleitten tegen deze strategie. Op 8 april 1943 schreef opperbevelhebber Georgij Zjoekov aan Stalin:
“Ik acht het niet opportuun dat onze troepen in de nabije toekomst een preventief offensief inzetten. Het zou beter voor ons zijn om de vijand in onze verdediging uit te putten, zijn tanks uit te schakelen, verse reserves aan te voeren en zijn belangrijkste groepering af te maken met een algemeen offensief.”
Glantz, David M., Soviet Military Deception in the Second World War, p. 148
De topcommandanten van de Sovjet-Unie haastten zich naar Moskou om hun zaak bij Stalin te bepleiten tijdens een vergadering op 12 april. Generaal Shtemenko, eerste adjunct van de Afdeling Operaties, schreef later:
“Uiteindelijk werd besloten onze belangrijkste troepen in het Koersk-gebied te concentreren, de vijandelijke troepen hier in een defensieve operatie te laten bloeden en dan over te gaan op het offensief en hun volledige vernietiging te bewerkstelligen.”
Ibid, p. 148
De truc was om de troepen voor de geplande tegenaanval te verzamelen en te verbergen binnen de defensieve voorbereidingen aan het hele front – om de Duitsers de indruk te geven dat ze aanzienlijk verzwakt waren en daarom een zuiver defensieve houding aannamen totdat hun offensieve potentieel opnieuw kon worden opgebouwd.
Vergeet niet dat de Sovjets tot op dit punt in de oorlog nog nooit een zomeroffensief hadden ondernomen, en daarom was hun schijnbare overstap naar het defensief in de zomer van 1943 volledig in overeenstemming met eerdere praktijken.
Hun inzet van maskirovka zou van het grootste belang zijn bij hun voorbereidingen.
“… stafleden bereidden gedetailleerde maskirovka plannen voor die het verbergen van voorbereidingen, het creëren van valse troepenconcentraties, het simuleren van valse radionetten en communicatiecentra, het bouwen van valse luchtfaciliteiten en valse vliegtuigen, en het verspreiden van valse geruchten langs het front en in het vijandelijke achtergebied omvatten. Deze plannen legden de nadruk op geheime verplaatsingen van reserves, verborgen voorbereidingen voor tegenaanvallen en tegenaanvallen, en verborgen locaties van commandoposten en communicatiesites.”
“Om uitgebreide Duitse luchtverkenning te misleiden … richtten legercommandanten 15 valse vliegvelden in, compleet met nagebouwde vliegtuigen, startbanen, verkeerstorens en schuilplaatsen voor vliegtuigen, en installeerden talrijke nagebouwde tanks om gepantserde verzamelplaatsen te simuleren. Duitse vliegtuigen reageerden door deze valse vliegvelden negen keer te bombarderen.”
Ibid, p. 152
Luitenant-generaal I.S. Konev beschreef de situatie:
“De vijand dacht dat we ons alleen voorbereidden op een defensieve strijd. Met een enorm aantal tanks en kanonnen van een nieuw type, hoopten de Duitsers dat het onmogelijk was hen te stoppen.
“Dus, terwijl de vijand zich voorbereidde, bereidden wij ons voor. Het belangrijkste was niet om het feit van onze voorbereidingen te verbergen, maar de kracht en de middelen, het concept van de strijd, het tijdstip van ons tegenoffensief en de aard van onze verdediging. Zeer waarschijnlijk was het de enige ongekende gelegenheid in de militaire geschiedenis, waarbij de sterke zijde, die de mogelijkheden voor offensieve actie had, overging tot de verdediging.”
Ibid, p. 154, nadruk toegevoegd
Naast het maskeren van de voorbereidingen en concentraties van de troepen, gebruikten de Sovjets, zodra de strijd was begonnen, aanzienlijke offensieve bewegingen in andere gebieden van het front om de Duitse troepen af te leiden van het primaire doel van het grote Sovjet tegenoffensief:
“De afwezigheid van een groot deel van deze panzer troepen zou het succes van de Sovjets vrijwel bepalen. De Sovjet oplossing was om deze eenheden naar andere sectoren van het front te lokken. De ervaring had geleerd dat simulaties of eenvoudige schijnbewegingen dit doel niet konden dienen. Wat nodig was, waren grootschalige offensieve voorbereidingen, zo nodig in het volle zicht van de Duitse inlichtingendiensten, en offensieven van voldoende sterkte en geloofwaardigheid om de Duitse operationele reserves aan te trekken en vast te houden totdat de nodige schade was aangericht in de strategische sleutelsector …”.
Ibid, blz. 174
En wat was de “strategische sleutelsector”? Wel, in een voorbeeld van historische rijm, ontwikkelde de grote pantserslag die zich in de buurt van Koersk ontvouwde zich als een afleiding van het primaire Sovjetdoel: het verslaan en verdringen van de primaire Duitse machtspositie in en rond Charkov.
“Verrassing was essentieel voor de Sovjettroepen om de overwinning rond Belgorod en Charkov te behalen, en verrassing moest een product zijn van maskirovka. De Sovjets pasten maskirovka in al zijn verschillende vormen toe om de Duitsers te misleiden wat betreft de timing, kracht, vorm en locatie van de grote Sovjet tegenaanval.”
Ibid, blz. 174
Een volledige beschrijving van de uitgebreide maskirovka die tijdens de Slag om Koersk werd gebruikt, valt buiten het bestek van dit artikel. Ik wilde slechts enkele fundamentele aspecten ervan introduceren en uitwerken om mogelijke parallellen te suggereren tussen wat toen werd gedaan en wat nu in Oekraïne gebeurt.
Er is veel opgetogenheid onder Oekraïense aanhangers, en angstig handjeklap onder Russische aanhangers, dat de Russische troepen op de een of andere manier “verrast” en “vernederd” waren door het recente Oekraïense tegenoffensief bij Charkov.
Laat ik daarom heel duidelijk zijn: het idee dat het Russische opperbevel dit niet zag aankomen is naar mijn mening volkomen absurd.
Zij observeerden de voorbereidingen gedurende vele weken. Zij wisten dat veel van het door de NAVO geleverde materieel dat sinds het voorjaar naar Oekraïne was verscheept, nog niet in de strijd werd gebruikt en in plaats daarvan was omgeleid en opgeslagen om de ruggengraat van de vuurkracht voor een eventuele tegenaanval te leveren.
Zij wisten ook dat aanzienlijke aantallen van het resterende kader van Oekraïense beroepssoldaten uit de frontlinies waren gehaald om de kern van deze aanval te vormen, en dat zij werden aangevuld met een aanzienlijke infusie van “buitenlandse vrijwilligers”.
Zij wisten dat de beste van de duizenden nieuwe Oekraïense dienstplichtigen naar Polen en Groot-Brittannië waren gestuurd voor een snelle opleiding volgens NAVO-normen.
Zij wisten dat de NAVO-commandanten het operationele bevel over deze troepenmacht hadden overgenomen en bepaalden wanneer en waar zij zouden worden ingezet.
En omdat deze troepenmacht niet aanwezig was in de regio Kherson tijdens de beperkte tegenaanval die daar eerder in augustus plaatsvond, moeten zij hebben afgeleid dat de zuidelijke operaties waarschijnlijk een afleidingsmanoeuvre waren van het hoofddoel, dat in de regio Kharkov zou liggen.
Naarmate de ware aard van de gebeurtenissen van de afgelopen twee weken duidelijker wordt, ben ik er nu van overtuigd dat de Russen bewust hebben gehandeld om de NAVO-commandanten van deze opnieuw samengestelde Oekraïense troepenmacht te lokken met wat laaghangend fruit om hun ongeteste leger te laten bloeden.
Nog belangrijker is dat, vanuit Russisch perspectief, door de NAVO-commandanten een verleiding te bieden die zij niet konden weerstaan, dit verse leger naar het open slagveld zou worden gelokt, waar het vervolgens kon worden geïsoleerd en uiteindelijk vernietigd.
Daarom zijn de Russen enkele weken geleden begonnen met het terugtrekken van alle troepen, behalve een symbolische troepenmacht, uit het gebied waar de steden Balakliya, Kupyansk en Izyum liggen – waarmee zij de commandanten van deze door de NAVO opgeleide, uitgeruste en door de NAVO geleide troepenmacht een onweerstaanbare kans boden om, zoals zij het zich voorstellen, de superioriteit van de westerse gecombineerde oorlogsvoering te demonstreren.
De daaropvolgende aanval boekte een schijnbaar buitengewoon succes tegen het relatieve handjevol Donbass-milities en Rosgvardia-troepen dat nog over was om Balakliya en Kupyansk te verdedigen. De Oekraïners en hun “buitenlandse vrijwillige” stoottroepen rukten grotendeels zonder tegenstand op en bezetten een vrij aanzienlijk stuk onroerend goed dat zich uitstrekt tot aan de rivier de Oskol.
Er is relatief weinig soldaat tegen soldaat gevochten. In de Oekraïense verslagen werd zelfs euforisch verkondigd dat de Oekraïense opmars de snelheid van de Russische terugtocht niet eens kon bijhouden!
De “glorieuze overwinning” van dit quasi-NAVO-leger heeft – althans voorlopig – de westerse media in een ongekend triomfalisme gestort.
Waanzinnige berichten over honderden verlaten tanks, duizenden slachtoffers en tienduizenden gevangengenomen Russische soldaten doen op grote schaal de ronde, en worden gewillig geloofd door degenen die er een vooroordeel aan overhouden.
Westerse denktankmarionetten en gepensioneerde huurgeneraals gaan van de ene mainstream nieuwsstudio naar de andere en verkondigen fantastische onzin over eerst de bevrijding van de Donbass, dan de Krim, gevolgd door de afzetting van Poetin en zijn voorgeleiding voor een tribunaal in Den Haag.
En alsof dat nog niet genoeg is, beginnen velen zelfs openlijk te praten over de altijd groene westerse droom om Rusland helemaal te ontmantelen; het op te delen in een dozijn of meer kleinere republieken die zich dan gehoorzaam voegen naar de rest van de “op regels gebaseerde wereldorde”.
Het is allemaal adembenemend.
Slechts weinigen schijnen te beseffen dat het triomferende leger dat het door de Russen gecreëerde machtsvacuüm is binnengetrokken, voortdurend werd geteisterd door artillerievuur van grote afstand en luchtaanvallen, die al bijna 20% slachtoffers hebben geëist van de relatief kwetsbare troepenmacht.
Weinigen schijnen te beseffen dat het tempo van de aanvankelijk snelle opmars nu effectief tot stilstand is gekomen, gevangen tussen de Oskol rivier in het oosten en de Seversky-Donets in het zuiden, en dat het niet in staat is gebleken merkbaar succes te boeken tegen de concentraties van Russische troepen die het nu aan de andere zijden van die rivieren tegenkomt.
En niemand lijkt de meest relevante vraag te stellen: Wat is de volgende stap van de Russen?
Er lijkt een alomtegenwoordige veronderstelling te zijn dat deze schijnbare “overwinning” op het slagveld zo vernederend compleet is dat de Russen geruïneerd zijn; psychologisch gebroken; dat ze niet langer in staat zijn tot operaties; dat ze nu een verslagen, bevende menigte van bange “orks” zijn die nerveus wachten op de volgende trein terug vanwaar ze gekomen zijn.
Degenen die juichen terwijl de overwinningsparade door de straten van Kiev, Londen en Washington rolt, lijken te zijn vergeten dat de “speciale militaire operatie” van Rusland tot nu toe slechts een fractie van zijn militaire capaciteit heeft gebruikt, en dat het Russische doel vanaf het begin niet is geweest om per se grondgebied te veroveren, maar om de Oekraïense militaire capaciteit volledig te vernietigen.
Ik denk dat de Oekraïense fans een orgie van voorbarige vreugde beleven.
Ik ben ervan overtuigd dat de gebeurtenissen van de afgelopen weken grotendeels zijn georkestreerd volgens de uiteindelijke doelstellingen van Rusland.
Ik ben ervan overtuigd dat de Russen de kunst van het maskirovka beheersen en dat de huidige meesters van het imperium in Washington, Londen en Brussel – net als hun voorgangers – het strategisch inzicht, de operationele capaciteiten en de niet-aflatende veerkracht van Rusland zwaar onderschatten.
Zelfs nu de NAVO-commandanten in Kiev champagneflessen ontkurken die tot de rand gevuld zijn met geplunderde Dom Perignon, en elkaar feliciteren met een briljant bedacht en vakkundig uitgevoerd plan, heb ik sterk het vermoeden dat de andere schoen op het punt staat te vallen – en wanneer dat gebeurt, verwacht ik dat hij als een donderslag bij heldere hemel zal inslaan.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/10/02/keerpunt-een-ander-soort-oorlog-staat-op-het-punt-te-beginnen/
