Als je de berichtgeving van de westerse media over de oorlog in Oekraïne volgt, kom je waarschijnlijk tot één duidelijke conclusie: De dingen gaan niet zoals gepland voor Rusland. Als je bent ingebed in de wereld van Twitter, zul je waarschijnlijk zelfs denken dat Moskou aan het verliezen is, meldt The Silksworth Post.
Er is genoeg reden om het op het eerste gezicht te geloven: Een schijnbaar plan om Kiev en het noorden van het land te bezetten is mislukt, met als gevolg dat Rusland zich heeft teruggetrokken, terwijl Poetins strijdkrachten meer verliezen lijken te hebben geleden dan verwacht en het vlaggenschip van de Zwarte Zee, de Moskva, tot zinken is gebracht. Dit gaat gepaard met berichtgeving waarin er herhaaldelijk van wordt uitgegaan dat Poetin een snelle, korte en pijnloze oorlog nastreefde en waarin hij wordt afgeschilderd als iemand die zich misrekent, mentaal achteruit gaat en in een moeras verzeild raakt dat hij zelf heeft gecreëerd.
Maar dat is niet het geval. Hoewel het inderdaad waar is dat oorlogen nooit volgens plan verlopen en altijd onvoorziene kosten met zich meebrengen, is het niettemin ook een realiteit dat de westerse media-verslaggeving over het conflict niets minder dan een schaamteloze oorlogspropaganda en psychologische oorlogscampagne is geweest, die samenviel met een doelbewuste campagne om de andere kant van het verhaal te censureren. Het is uiteindelijk ongerijmd te veronderstellen dat de media ook maar zouden kunnen overwegen onpartijdig te zijn, terwijl zij, gezien de ernst van het conflict, onder enorme sociale en politieke druk staan om “partij te kiezen” en zich te scharen achter wat zij hopen als het dreigende falen van Poetin.
En als gevolg daarvan is het geen verrassing dat de zaken voor Rusland niet echt zo slecht gaan als de mensen is verteld. De situatie in het oosten van Oekraïne bevindt zich nu op een kritiek punt. Rusland heeft een enorme troepenmacht geconsolideerd die boven Donestk Oblast hangt vanuit de stad Izyum. Ondertussen zijn de Russen tegelijkertijd begonnen op te rukken vanuit de oblast Zaporizja, om uiteindelijk de verschanste linie van Oekraïense soldaten buiten de stad Donestk te omzeilen. Het doel? Een overlappende tangaanval en tweevoudige omsingeling vanuit het noorden en het zuiden. Als Moskou in zijn opzet slaagt, zal een groot deel van het Oekraïense leger in de val komen te zitten.
De geografie is in het voordeel van de Russische opmars. De Russische linies in dit gebied zijn verschanst en ver buiten het bereik van Oekraïne, waardoor zij niet het soort tegenoffensief kunnen uitvoeren dat zij tegen de Russische troepen in het noorden van het land hebben gedaan. Dit stelt Moskou in staat om voortdurend stapsgewijze overwinningen te boeken zonder grootschalige verliezen te lijden, een teken dat zij dezelfde fouten hebben vermeden die zij eerder in de oorlog hadden gemaakt. Niet alleen dat, maar hun positionering betekent dat ze Oekraïne effectief vanuit elke richting aanvallen, waardoor het Oekraïense leger zijn troepen niet in één gebied kan concentreren, zoals ze voorheen deden ten aanzien van kwetsbare Russische aanvoerlijnen. Dit is gepaard gegaan met Russische pogingen om hen met artillerievuur te overrompelen.
De gebeurtenissen in Donbass lijken prominente westerse militaire analisten te hebben verrast, die anders snel een onvermijdelijke Russische mislukking bevestigden. Het Institute for the Study of War (ISW), een bekend pessimist, moest op 27 april toegeven dat Rusland een “gezonder patroon van operationele bewegingen” in de Donbass aan het maken was en moest zelfs toegeven dat de Oekraïense verdediging in het noorden van de regio ongeorganiseerd was. Hoewel de ISW blijft volhouden dat een bredere Russische omsingeling van het Oekraïense leger niet zal gebeuren, is het moeilijk in te zien hoe Oekraïne het tij in deze situatie kan keren, zelfs met westerse steun, omdat ze gewoon niet het geografische voordeel hebben. Rusland wint elke dag aan terrein in de regio.
Dit spreekt boekdelen over de strategie van Rusland. Toen Moskou aankondigde dat het zich uit het noorden zou terugtrekken en zich op Donbass zou concentreren, werd dit gezien als een terugtrekking en een mislukking, maar bij nader inzien blijkt dat de aanval op deze regio zorgvuldig was gepland in een logische opeenvolging van voorbereidende stappen. Er zijn steeds meer aanwijzingen dat Rusland de vorige fasen van de oorlog heeft gebruikt om strategisch terrein voor te bereiden voor deze oorlog. Sommigen hebben zich misschien afgevraagd: Waarom is Moskou niet meteen de Donbass binnengevallen? En ging het schijnbaar voor Kiev? En dat is een goede vraag, en het antwoord is dat met de hoogste concentratie Oekraïense strijdkrachten daar, “hun best getrainde troepen” zoals vaak wordt gezinspeeld, Rusland niet de slagveldvoordelen of posities zou hebben gehad om hen terug te dringen die ze nu hebben.
Voordat Rusland overging tot zijn huidige offensief in Donbass, ondernam het eerst een proces van “vormgeving van het slagveld”, waarbij Oekraïne werd afgeleid door het noorden van het land binnen te vallen (ook al was er de hoop dat Kiev snel kon worden omsingeld). Terwijl deze meervoudige assen werden geopend, viel Rusland vervolgens de Krim binnen en veroverde het oblast Kherson (om een preventieve Oekraïense aanval op het schiereiland te voorkomen) en rukte het op naar Zaporizja (om een zuidelijk lanceerplatform te creëren). Mariupol werd vervolgens omsingeld en afgesneden. De opening van meerdere fronten stelde Rusland in staat de oblasten Kharkiv en Luhansk binnen te vallen, die ze vervolgens ontwikkelden tot een noordelijke flank met de inname van Izyum.
Het is vermeldenswaard dat Rusland in geen enkel stadium van deze operatie heeft getracht door de versterkte Oekraïense linies rond het gebied van Donestk te stormen, het gebied dat het meest gevechtsklaar was en het langst op een aanval was voorbereid. Dat gebied is gedurende de hele oorlog relatief onveranderd gebleven. In plaats daarvan was het de bedoeling hen vanuit hun achterhoede zowel in het noorden als het zuiden te omsingelen met het oog op een strategische omsingeling. Het is overduidelijk dat Rusland deze inspanning als de beslissende slag en het beslissende moment van de oorlog beschouwt en het Westen natuurlijk ook, maar dat is niet wat zij hun publiek hebben verteld. Ze hebben de mensen misleid dat deze voorbereidende fasen in feite weinig meer waren dan een afgebroken operatie om snel het hele land in te nemen en hebben de doelpalen verschoven van de realiteit dat Donbass altijd een van de grootste prijzen was.
Het lijkt erg vreemd dat voor een land dat aan de “winnende hand” is, het Westen nu zijn militaire hulp en ook zijn retoriek sterk opvoert in de hoop dat ze Poetin kunnen doen falen, maar weinig mensen weten dat dit komt omdat het tij op het slagveld zich tegen hen begint te keren. Rusland heeft onderweg veel onverwachte verliezen en weerstand geleden, maar het verhaal dat ze de oorlog aan het verliezen zijn en tegen een nederlaag aankijken, wordt steeds minder waar. De realiteit begint zich af te tekenen. Het Westen leidt Kiev naar de rand van de afgrond door te proberen hen in een diepere oorlog te lokken, en de overmoed die uit de recente toespraak van Liz Truss spreekt, wijst erop dat zij het zijn die eerder met een politieke mislukking zullen worden geconfronteerd dan Poetin zelf.
Dissident: Het is volledig in lijn met wat ik hier op de site al vaak aangehaald of verteld heb, de details verschillen soms, maar het komt er steeds op neer dat de initiële aanvalsfase een aantal afleidingen bevatte. Je kan Kiev niet innemen met een troepenmacht van 30.000 man, maar er wel 100.000 man mee vastpinnen, zodat er geen versterkingen richting Donbass kunnen.
In Donbass, tegenover Luhansk en Donetsk had Oekraïne zijn kernmacht samengetrokken om de twee semi-republieken binnen te vallen eind februari. Die hoofdmacht is het (voorlopige) einddoel van de Russen. Dan is de kern van het Oekraïense leger verslagen, als ze zich niet overgeven zullen ze vernietigd worden.
Daarna hebben de Russen ‘vrij spel’. De vraag is wat ze precies willen ‘veroveren’. De oorspronkelijke doelstelling was om Oekraïne te demilitariseren en de-nazificeren, en om veiligheid voor de Russische burgers in Luhansk en Donetsk te garanderen nadat er 14.000 doden gevallen zijn in de acht jaar dat Oekraïne vrijelijk er op los mocht bombarderen.
In Poetins woorden: “We komen om ze te bevrijden, niet om ze te vermoorden“. Daarom gaat de oorlog langzaam. Als je burgerslachtoffers wil vermijden en de civiele infrastructuur niet wil vernietigen kun je geen bommencampagne voeren zoals de Amerikanen gewend zijn.
Hoe de kaart van Oekraïne, dat in het verleden nooit een land geweest is, er in de toekomst uit zal zien? Nou, zoiets als hieronder waarschijnlijk:
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/04/30/31633/?swcfpc=1
