Schaduwtheater – De EU-versie van “democratie”

De Europese Unie presenteert de verkiezing van de leden van het Europees Parlement en de verkiezing van de voorzitter van de Commissie als een uitdrukking van haar democratische karakter. Maar dit alles is slechts een schaduwtheater. De essentie is elders al besproken zonder dat iemand ervan heeft gehoord. Deze productie zou voldoende moeten zijn om je te laten geloven dat het reeds geschreven stuk plotseling voortkwam uit de wil van het volk, schrijft Thierry Meyssan.

Terwijl de Europese Unie zich voorbereidt om zichzelf om te vormen tot één staat, neemt haar politieke ontwikkeling een autoritaire wending.

DE VERKIEZING VAN MEPS EN DE VOORZITTER VAN DE COMMISSIE IS AL EEN UITGEMAAKTE ZAAK

De verkiezing van leden van het Europees Parlement wordt opzettelijk verwarrend gemaakt. Er zijn nog steeds geen politieke partijen op Europees niveau, ook al wordt er al vijftig jaar over gesproken en ze zijn verankerd in de Verdragen, maar alleen Europese coalities van nationale partijen, wat helemaal niet hetzelfde is. Deze coalities leveren elk een topkandidaat, letterlijk een ‘lijstleider’, die zich niet kandidaat stelt voor het parlement en op geen van hun nationale lijsten staat. Vijf van hen zullen op de pan-Europese televisie debatteren over hun plannen om voorzitter van de Europese Commissie te worden. Het is een kwestie van:

•  Walter Baier, European Left ;
•  Sandro Gozi, Renewing Europe Now;
•  Ursula von der Leyen, European People’s Party;
•  Terry Reintke, European Greens;
•  Nicolas Schmit, Party of European Socialists.

De groep “Identiteit en democratie” werd niet uitgenodigd voor deze show. De reden hiervoor is dat de vijf vorige groepen een bepaalde opvatting over democratie hebben. Ze zijn van mening dat Identiteit en Democratie niet het spel speelt dat zij spelen, en daarom weigeren ze ermee te debatteren.

Dit debat vindt niet plaats in de studio, maar in de vergaderzaal van het Parlement; een omgeving die zichzelf opdringt. De Voorzitter van het Parlement, Roberta Metsola, maakte gebruik van het feit dat de gekozen vertegenwoordigers midden in een verkiezingscampagne zaten om de producenten deze set te geven, zonder de parlementsleden te informeren. Velen zouden hun zegje hebben gedaan.

Het zal in het Engels plaatsvinden. Dit is nog een van de subtiliteiten van de Unie: elke lidstaat heeft het recht om te vragen dat alle officiële documenten in een taal van zijn keuze worden vertaald. De Unie heeft dus 23 officiële talen voor 27 lidstaten, wat neerkomt op 552 mogelijke talencombinaties. Geen enkele staat heeft echter gevraagd dat Engels een van de talen van de Unie zou zijn. Malta bijvoorbeeld, dat Engels tot een van zijn twee officiële talen heeft gemaakt, gaf er de voorkeur aan om in Brussel Maltees te gebruiken. Toch is Engels de facto de 24e taal van de Unie geworden, en de enige gemeenschappelijke taal. Dit heeft natuurlijk niets te maken met het feit dat de EU geen Europees project is, maar een Angelsaksisch project.

Bovendien doet dit vreemde debat er nauwelijks toe, omdat iedereen weet dat de voorzitter van de Commissie waarschijnlijk buiten deze kring zal worden gekozen: het zou de bankier Mario Draghi moeten zijn  [ 1 ] . Dit is niet onmogelijk aangezien Ursula von der Leyen in 2019 niet aan dit debat deelnam en toch voorzitter van de Commissie werd.

Begrijp me niet verkeerd: Mario Draghi mag dan 76 jaar oud zijn, hij is de voormalige gouverneur van de Europese Centrale Bank. In die rol deed hij er alles aan om de euro onomkeerbaar te maken. Hij slaagde erin, “wat er ook voor nodig is”, om de euro te redden van de staatsschuldencrisis van de jaren 2010. Hij heeft geen enkel probleem opgelost en de kloof tussen de economieën van de lidstaten alleen maar groter gemaakt. Vanuit het oogpunt van de lidstaten is hij een incompetent, maar niet vanuit het oogpunt van de investeringsbankiers, een kaste die altijd de zijne is geweest (hij was de nummer 2 van Goldman Sachs voor Europa).

De bevestiging van het Belgische (Brussel), Duitse (Mönchengladbach) en Europese corruptieonderzoek naar Ursula von der Leyen laat geen ruimte voor twijfel [2]. De instellingen moeten dringend van haar af. Ook parlementsleden die op heterdaad betrapt zijn, zijn discreet op een zijspoor gezet, waaronder ondervoorzitter Eva Kaili. De indruk moet worden gewekt dat het bestuur van de Unie eerlijk is en ten dienste staat van haar “burgers” (sic); een indruk, want in werkelijkheid zijn er noch Europese mensen, noch burgers, zoals blijkt uit de afwezigheid van Europese partijen.

DE EU HEEFT HAAR KEUZES AL GEMAAKT

De Unie, een politieke structuur die veel verder gaat dan de oorspronkelijke ‘gemeenschappelijke markt’, wordt geconfronteerd met verschillende externe uitdagingen:

Het heeft verschillende vrijhandelsakkoorden gesloten met staten of blokken die zijn interne regels niet respecteren. Het concurrentie-evenwicht, dat tot stand kwam via een complex systeem van subsidies, is dus niet langer verzekerd, aangezien er geen vergelijkbaar financieel systeem op wereldschaal bestaat [3].

Zij heeft haar commerciële transacties met een derde partij niet gekoppeld aan de naleving van de interne regels van de Unie, maar wel aan de eerbiediging van de mensenrechten. Twee van hun handelspartners brengen echter zeer ernstige problemen aan de orde, zonder dat de EU reageert.

• Israël heeft al 76 jaar geen enkele resolutie van de Verenigde Naties nageleefd. Bovendien is het land zojuist begonnen met een etnische zuivering van Palestina, waarbij naar schatting 50.000 burgers zijn afgeslacht en naar schatting 100.000 anderen gewond zijn geraakt.

• Oekraïne, waarvan de grondwet expliciet racistisch is, heeft twee opeenvolgende staatsgrepen gepleegd (2004 en 2014). Sindsdien heeft het land zijn president gekozen, maar zijn ambtstermijn eindigt vandaag, 21 mei 2024. Er zijn geen verkiezingen uitgeschreven en elf oppositiepartijen zijn verboden.

…

Op het gebied van defensie en buitenlands beleid zijn de standpunten van de EU precies die van de G7 waaraan zij deelneemt. Er is geen geval waarin het ervan afwijkt of zelfs maar een minimale afwijking vertoont. De EU bouwt daarom een ​​wapenproducerende industrie op en coördineert elk land op een zodanige manier dat het voortdurend de regering in Kiev bevoorraadt. De EU bemoeide zich pas in 2022 met defensiekwesties (de speciale operatie van het Russische leger in Oekraïne). De Europese verdragen bepalen dat zij niet verantwoordelijk is voor deze kwesties. De verdediging van het grondgebied van de Unie hangt niet af van haar lidstaten, maar van de NAVO, of zij nu lid zijn of niet.

Het Atlantisch Bondgenootschap heeft echter permanent interoperabiliteitsnormen tussen zijn leden gedefinieerd, die zij aan de Europese Commissie hebben voorgelegd, die deze door het Parlement heeft laten aannemen. Vervolgens werden ze door elk van de 27 lidstaten in nationaal recht omgezet. Deze normen varieerden van de samenstelling van chocolade (er zit een chocoladereep in het rantsoen van de soldaten van de Alliantie) tot de breedte van belangrijke transportroutes (zodat deze door Amerikaanse tanks kunnen worden gebruikt).

De commissie had geen moeite met het aanpakken van wapenkwesties. Dit deed ze al voor medicijnen tijdens de Covid-epidemie. Houd er rekening mee dat de verspreiding van deze medicijnen hun nut niet heeft bewezen in het licht van Covid-19. Dat is niet het probleem. Dit was geen verwoestende epidemie, maar een voorwendsel voor een mobilisatieoefening waarin elke macht liet zien wat zij kon bereiken. Op dit punt heeft de Commissie al laten zien dat zij een kwestie kan aanpakken die niet binnen haar bevoegdheid valt en dat zij namens haar leden zelfs gigantische contracten kan sluiten zonder hen het geheim van haar onderhandelingen te onthullen.

Wanneer de EU een ‘single state’ zal zijn geworden, zou de Commissie dezelfde vaardigheid aan de dag moeten leggen, en nog meer omdat haar acties niet langer zullen worden gehinderd door de 27 lidstaten. Deze zullen verdwenen zijn. Na deze fusie wordt verwacht dat bankier Mario Draghi “schaalvoordelen” zal realiseren. Bijvoorbeeld: het heeft geen zin om ambassades per lidstaat te verspillen, voor de ‘single state’ is één enkel netwerk voldoende. En nu we toch bezig zijn: de privileges van sommigen staan ​​ten dienste van iedereen. Zo zal de Franse permanente zetel in de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties naar de EU gaan. Of de Franse atoombom zal worden overgedragen aan de verdediging van de Unie. Neutrale staten zoals Oostenrijk zullen definitief verdwenen zijn.

Wat waar is in politieke zaken, geldt ook in economische zaken. Mario Draghi pleit al lang voor een reorganisatie van de EU-economie langs de lijnen van de Sovjet-Unie: elke regio heeft zijn eigen specialiteit. Door op deze ontwikkeling in te zetten heeft de EU de vrijhandelsovereenkomsten gesloten waar ik aan het begin van dit artikel op heb gewezen. Terwijl de veehouderij een specialiteit van Polen zal blijven, heeft Nederland het voortouw genomen bij het autoritair werkloos maken van zijn boeren, en Frankrijk zal niet langer hoeven wachten om zijn talenten aan andere bezigheden te wijden.

VERWIJDER BARRIÈRES

Het echte obstakel voor de oprichting van een ‘single-state’ kan alleen komen van lidstaten die weigeren te verdwijnen. Dit obstakel heeft zijn zetel in de Raad van staatshoofden en regeringsleiders.

Twee diametraal tegengestelde en onverenigbare standpunten staan ​​tegenover elkaar. De twee uitersten liggen in het voormalige Tsjechoslowakije: Tsjechië wordt nu iets meer dan een jaar geregeerd door generaal Petr Pavel, de voormalige voorzitter van het Militair Comité van de NAVO. Hun programma is dat van de G7 (het bevestigen van een door regels geleide wereld  [ 4 ] , het in bedwang houden van Rusland, het steunen van Oekraïense integrale nationalisten, het voorbereiden op de confrontatie met China).

Slowakije daarentegen wordt al zes maanden geregeerd door Robert Fico. Het bondgenootschap waarop hij vertrouwt, bevat zeker een zekere heimwee naar pater Jozef Tiso, die tijdens de Tweede Wereldoorlog een nationaal katholiek regime vestigde. Erger nog, het is gebaseerd op de aanhangers van de onafhankelijkheid van de USSR, die zichzelf niet herkenden in de figuur van Václav Havel, de CIA-agent die de macht greep tijdens een kleurenrevolutie, de ‘Fluwelen Revolutie’. Robert Fico, een voormalige communist, onderscheidt Rusland van de USSR. Hij verdedigt een wereld die is georganiseerd rond het internationaal recht (en niet de ‘regels’ van de G7). Hij nam een ​​standpunt in ten gunste van Resolutie 2202 van de Veiligheidsraad en keurde daarom de Russische interventie in Oekraïne goed. Hij is de enige leider van de Unie die dit standpunt heeft ingenomen (het Hongarije van Viktor Orbán vermijdt deze kwestie aan te pakken).

Een paar dagen geleden was het probleem opgelost: op 15 mei 2024 vuurde een persoon van dichtbij vier pistoolschoten op hem af. Robert Fico werd onmiddellijk geëvacueerd (foto). Hij heeft al twee operaties ondergaan en zijn leven is niet langer in gevaar. Het debat dat hij in de raad had geleid, werd onderbroken. Het mag niet worden hervat.

De geschiedenis van de EU is al geschreven. Het mooie van dit project is dat we, terwijl het wordt uitgevoerd, beginnen te begrijpen waarom Brussel regels en feiten introduceerde die, toen ze werden aangenomen, geen zin hadden, maar vanaf nu wel.

Het groteske topkandidatendebat, in het Engels en in een grandioze setting, maar zonder onderwerp, zal zijn rol hebben gespeeld: de massa bezig houden terwijl de mensen die er toe doen in de schaduw over hun toekomst beslissen. Degenen die tegen het ‘single state’-project zijn, zullen worden geëlimineerd.

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over