Om het aantal infecties, ziekten en sterfgevallen kunstmatig op te drijven, werden in 2020 onder leiding van de WHO, de EU, het WEF en overheden de slechtste praktijken geïntroduceerd. De mildste remedie was de PCR-test, ongeschikt voor de diagnose van infectie en ziekte, de ergste was de weigering van noodzakelijke behandelingen, zoals het toedienen van antibiotica voor bacteriële co-infecties en behandeling met effectieve medicijnen zoals hydroxychloroquine of ivermectine, schrijft Dr. Peter F. Mayer.
Playing God: An Investigation into Medical Democide in the UK
De documentaire bevat getuigenissen van families die getroffen zijn door deze gevaarlijke praktijken, evenals analyses van medische en juridische experts. “Medische democide” – dood of schade veroorzaakt door overheidsbeleid of gezondheidszorgpraktijken – lijkt wijdverbreid te zijn in de NHS.
De film, geregisseerd door Ash Mahmood en Naeem Mahmood en gecoproduceerd door Phil Graham en onderzoeksjournalist Jacqui Deevoy, onderzoekt kritisch het onethische en potentieel dodelijke gebruik van medische protocollen en medicijnen in de NHS en suggereert dat deze hebben geleid tot letsel en sterfgevallen onder patiënten. onder het mom van overheidsbeleid.
De NHS is een ‘moordmachine’ geworden.
“In de afgelopen dertig jaar”, zegt Kevin Corbett, Ph.D., in de film, “zijn er goede aanwijzingen dat de National Health Service een moordmachine is geworden.” Hij legt uit:
“Tegen het einde van de jaren tachtig werd de ontwikkeling van evidence-based geneeskunde in de medische, verpleegkundige en gezondheidszorgpraktijk als zeer positief beschouwd. En op bewijs gebaseerde geneeskunde klonk heel goed, omdat het idee was dat artsen, verpleegkundigen en beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg hun klinische praktijk niet baseren op veel bewijs, het beste bewijs of welk bewijs dan ook.
Dus laten we wat bewijs verzamelen, laten we kijken naar wat echt werkt en het toepassen. Dat klinkt zo geloofwaardig en zo goedaardig.
Kijk eens aan, in de jaren negentig werd de praktijk van artsen, verpleegkundigen en alle beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg geleid en gevormd door protocollen. En toen deze protocollen eenmaal van kracht waren, werd het voor artsen, verpleegkundigen en andere beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg erg moeilijk om hun eigen klinische inzicht op patiënten te gebruiken.
Ze moesten protocollen volgen, en die protocollen omvatten het toedienen van medicijnen zoals midazolam in doses die mogelijk fataal waren.”
Verpleegster Elena Vlaica beschrijft hoe haar man Stuart in november 2021 in het ziekenhuis werd geëuthanaseerd nadat hij was opgenomen wegens kortademigheid en een mogelijke luchtweginfectie. Ze gelooft dat hij werd gestraft omdat hij geen COVID-19-injectie had gekregen en dat hij in een zorgtraject rond het levenseinde werd geplaatst dat tot zijn dood leidde, in plaats van dat hij passende medische zorg kreeg.
Niet alleen werd Stuart beroofd van zijn bloeddrukmedicijnen en antidepressiva, maar hij kreeg ook elf dagen lang geen voedsel en water. Vlaica zei tegen Magzter:
“Later kwam ik erachter dat hij onder een DNR was geplaatst [niet reanimeren bevel]. In zijn aantekeningen, die ik met hulp van een advocaat heb kunnen verkrijgen, werd dit gerechtvaardigd door het feit dat hij mogelijk COVID had gehad en niet was ingeënt. Hij had ook midazolam en morfine gekregen zonder dat een van ons daar toestemming voor had gegeven.
Ik kwam hier pas later achter toen ik zijn aantekeningen zag en ook vernam dat hij op de ‘fast track’ voor het levenseinde was gezet, die aan het begin van de pandemie was ingevoerd en een arts in staat stelde om te beslissen of een patiënt leefde of stierf.”
Vanwege COVID-19 beperkingen mocht Vlaica hem niet bezoeken en wist ze niet dat Stuart was opgenomen voor zorg aan het einde van zijn leven. Later hoorde ze dat hij vier keer had geprobeerd om uit het ziekenhuis te ontsnappen, waarop paramedici hem in bedwang hielden en hem verdoofden met midazolam, een verdovend middel dat in de VS vaak wordt gebruikt voor executies met dodelijke injecties. Omdat het de pijn niet verlicht, wordt er meestal een opioïde zoals morfine aan toegevoegd. Deevoy schreef:
“De dag van Stuarts dood is het onderwerp van horrorfilms. Op 6 november 2021 om 13.00 uur kreeg Elena een telefoontje van het ziekenhuis om haar te informeren dat haar Stuart op sterven lag. Toen ze daar aankwam, kon Elena zien dat hij zwaar verdoofd was. Hij zag eruit alsof hij in coma lag. Ik weet nu dat hij in een midazolam-coma lag. Ik kuste hem en zag dat zijn verzadigingsniveau verbeterde.
Hij wist dat ik daar was en ik wist dat hij voor zijn leven vocht. Toen de stagiaire mij naar de monitor zag kijken, zette ze hem uit. Op dat moment verscheen er een verpleegster met vijf spuiten van 10 ml op een blauw dienblad. Ze stopte er twee in Stuarts canule, hij haalde drie keer adem en stierf toen in mijn armen. Ik schreeuwde: “Ze heeft hem vermoord!” en zakte in elkaar. Ik weet niet meer hoe ik die avond thuiskwam.”
Dit en nog veel meer bewijs van fatale medische fouten zijn te vinden in de film.
In een artikel in The BMJ schreef Peter C. Gøtzsche dat voorgeschreven medicijnen de derde belangrijkste doodsoorzaak zijn. Het ministerie van Lauterbach promoot dit soort recepten nu zelfs bij wet, met de promotie van statines die schadelijk zijn voor de gezondheid.
Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.
Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
