Raisi leidde de aanval voor de ‘Nieuwe Wereld Orde’ van Rusland-Iran-China

De oostwaartse visie van de Iraanse president Ebrahim Raisi speelde een belangrijke rol bij het bevorderen van de strategische verbinding Moskou-Teheran-Beijing en baande een weg naar het institutionaliseren van multipolariteit, schrijft Pepe Escobar.

Laten we, te midden van al het verdriet over het verlies van de Iraanse president Ebrahim Raisi, even de tijd nemen om het cruciale pad te laten zien dat hij heeft helpen inslaan naar een nieuwe mondiale orde.

In de bijna drie jaar sinds Raisi het Iraanse presidentschap bereikte, zijn de Euraziatische integratie en het streven naar multipolariteit fundamenteel geworden door drie belangrijke actoren: Rusland, China en Iran.

Dat zijn, geen toeval, de drie grootste “existentiële bedreigingen” voor de hegemonistische macht.

Afgelopen zondag om 22.00 uur  nodigde de Russische president Vladimir Poetin in Moskou  de Iraanse ambassadeur in Moskou, Kazem Jalali, uit voor een geïmproviseerde ontmoeting met het neusje van de zalm van het Russische Defensieteam.

Die uitnodiging reikte veel verder dan het kortzichtige vermoeden in de media over de vraag of de  vroegtijdige dood van de Iraanse president  het gevolg was van een “toevallige crash” of een daad van sabotage. Het kwam voort uit de vruchten van Raisi’s onvermoeibare inspanningen om Iran te positioneren als een op het oosten gerichte natie, waarbij stoutmoedig strategische allianties werden gesmeed met de grote mogendheden van Azië en tegelijkertijd de betrekkingen van Teheran met  vroegere regionale vijanden werden verstevigd.

Verhoogde Euraziatische integratie

Terug naar dat zondagavondtafeltje in Moskou. Iedereen was aanwezig – van minister van Defensie Andrei Belousov en secretaris van de Veiligheidsraad Sergei Shoigu tot chef van de generale staf Valery Gerasimov, minister van Noodsituaties Aleksandr Kurenkov en speciaal assistent van de president, Igor Levitin.

De belangrijkste boodschap die werd overgebracht was dat Teheran de steun van Moskou heeft. En Rusland steunt volledig de stabiliteit en continuïteit van de regering in Iran, die al volledig wordt gegarandeerd door de Iraanse grondwet en de gedetailleerde voorwaarden voor een vreedzame machtsoverdracht, zelfs onder ongebruikelijke omstandigheden.

Nu we ons nu diep in de totale Hybrid War-modus bevinden – grenzend aan Hot – over het grootste deel van de planeet, kunnen de drie  beschavingsstaten  die een nieuw systeem van internationale betrekkingen vormgeven niet duidelijker zijn.

Rusland-Iran-China (RIC) zijn al met elkaar verbonden via bilaterale, alomvattende strategische partnerschappen; ze zijn lid van zowel de BRICS als de Shanghai Cooperation Organization (SCO), en hun modus operandi werd vorige week volledig onthuld zodat de hele mondiale meerderheid deze kon onderzoeken tijdens de cruciale top van Poetin met de Chinese president Xi Jinping in Peking.

Kortom: geen van de drie Aziatische machten zal toestaan ​​dat de andere partners door de usual suspects worden gedestabiliseerd.

Een uitmuntende staat van dienst

Wijlen president Raisi en zijn topdiplomaat, minister van Buitenlandse Zaken Hossein Amir-Abdollahian, laten een geweldige erfenis na.

Onder hun leiding werd Iran lid van de BRICS, een volwaardig lid van de SCO en een belangrijke belanghebbende in de Euraziatische Economische Unie (EAEU). Dit zijn de drie belangrijkste multilaterale organisaties die de weg naar multipolariteit vormgeven.

De nieuwe diplomatieke actie van Iran bereikte belangrijke Arabische en Afrikaanse spelers, van Saoedi-Arabië, Koeweit en Egypte tot Libië, Soedan en Djibouti. Teheran voerde voor het eerst een geavanceerde, grootschalige militaire operatie uit tegen Israël, waarbij een spervuur ​​van drones en raketten werd afgevuurd vanaf Iraans grondgebied.

De betrekkingen tussen Iran en Rusland bereikten het volgende niveau op het gebied van handel en militair-politieke samenwerking. Twee jaar geleden bereikten Poetin en Raisi overeenstemming over een alomvattend bilateraal verdrag. Het ontwerp van het kerndocument is nu klaar en zal worden ondertekend door de volgende president van Iran, waardoor het partnerschap nog verder wordt uitgebreid.

Zoals een lid van een Iraanse delegatie mij vorig jaar in Moskou vertelde: toen de Russen werd gevraagd wat er op tafel kon liggen, antwoordden ze: “Je kunt ons alles vragen.” En vice versa.

De Raad van Ministers van Buitenlandse Zaken van de SCO komt dinsdag en woensdag bijeen in Astana, ter voorbereiding op de top in juli, wanneer Wit-Rusland volwaardig lid zal worden. Cruciaal is dat het Saoedische kabinet ook het besluit heeft goedgekeurd om Riyad, mogelijk volgend jaar, toe te treden.

De Iraanse regeringscontinuïteit zal in Astana volledig vertegenwoordigd zijn via interim-minister van Buitenlandse Zaken Ali Bagheri Kani, de nummer twee van Amir-Abdollahian. Hij zal ongetwijfeld onmiddellijk in conclaaf gaan met de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergey Lavrov en de Chinese tegenhanger Wang Yi om het gelaagde multipolaire pad te bespreken.

Een hypersonisch gezamenlijk statement

Het overkoepelende handvest van wat een nieuw systeem inhoudt, werd vorige week onthuld op de historische top Poetin-Xi via een verbluffende gezamenlijke verklaring van tien hoofdstukken, ruim 12.000 woorden lang, waarin ‘samenwerking’ maar liefst 130 keer voorkomt.

Dit document kan correct worden geïnterpreteerd als een gezamenlijk hypersonisch manifest dat de kunstmatige ‘op regels gebaseerde internationale orde’ van Washington volledig opblaast.

Vooral dit gedeelte springt in het oog:

Alle landen hebben het recht om onafhankelijk hun ontwikkelingsmodellen en politieke, economische en sociale stelsels te kiezen op basis van hun nationale omstandigheden en de wil van de bevolking, zich te verzetten tegen inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van soevereine landen, tegen unilaterale sancties en ‘long-arm jurisdiction’ zonder internationale rechtsgrondslag of toestemming van de VN-Veiligheidsraad, en tegen het trekken van ideologische lijnen. Beide partijen wezen erop dat neokolonialisme en hegemonisme volledig in strijd zijn met de trend van deze tijd en riepen op tot een gelijkwaardige dialoog, de ontwikkeling van partnerschappen en de bevordering van uitwisselingen en wederzijds leren tussen beschavingen.

Iran, dat al meer dan vier decennia ter dood is veroordeeld, leert nu rechtstreeks van China en Rusland over hun pogingen om ‘ontkoppelingsverhalen’ te vernietigen, evenals over het effect van een tsunami aan westerse sancties op Rusland.

Een reeks treincorridors tussen China en Europa wordt nu bijvoorbeeld vooral gebruikt om Chinese goederen naar Centraal-Azië te vervoeren en deze opnieuw naar Rusland te exporteren.

Maar te midden van deze handelshausse nemen ook de logistieke knelpunten toe. Vrijwel elke Europese haven weigert zendingen van of naar Rusland af te handelen. En de grootste havens van Rusland blijven problemen ondervinden: Vladivostok heeft geen capaciteit voor grote vrachtschepen, terwijl Sint-Petersburg erg ver van China ligt.

In hoofdstuk 3 van de gezamenlijke verklaring van Rusland en China wordt dan ook bijzondere nadruk gelegd op “samenwerking op het gebied van havens en vervoer, waaronder de ontwikkeling van meer logistieke routes”, verdieping van de financiële samenwerking, “onder meer door het aandeel van de lokale valuta in de financiële dienstverlening te vergroten”, en uitbreiding van de industriële samenwerking, “onder meer op strategische gebieden zoals de auto- en bootindustrie, metaalsmelterijen en chemische producten”.

Dat alles geldt ook voor de samenwerking tussen Rusland en Iran, bijvoorbeeld bij het stroomlijnen van de Internationale Noord-Zuid Transportcorridor ( INSTC ), vooral van Astrakan in de Kaspische Zee naar Iraanse havens en vervolgens naar de Perzische Golf.

De Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Bagheri Kani had eerder opgemerkt dat Iran, dankzij de “uitzonderlijke geopolitieke locatie” van Iran, die West-Azië, de Perzische Golf, het Kaspische Zeegebied en breder Eurazië bereikt, kan bijdragen aan de “economische groei en het economisch potentieel” van alle regionale spelers. .

Poetins bezoek aan China vorige week omvatte een bezoek aan de noordoostelijke grootmacht Harbin  – die sterke geografische/historische banden heeft met Rusland. Een gigantische China-Rusland Expo trok meer dan 5.000 commerciële bedrijven. Het is niet vergezocht om je een even succesvolle Rusland-Iran Expo in een Kaspische haven voor te stellen.

Prometheaans project

Wat Rusland, China en Iran met elkaar verbindt is in de eerste plaats een opkomend raamwerk, ontworpen door soevereine beschavingsstaten. Het noodlottige overlijden van president-martelaar Raisi zal The Big Picture in het geheel niet veranderen.

We zitten midden in een lang proces tegen een omgeving die decennialang geconditioneerd is door pijn en angst. Het proces heeft de afgelopen jaren een enorme vlucht genomen, te beginnen met de officiële lancering van de Nieuwe Zijderoute in 2013.

De Nieuwe Zijderoute en het Belt and Road Initiative (BRI) zijn een Prometheaans project dat zowel geopolitiek als geo-economisch is. Tegelijkertijd werd de rol van de SCO als economisch samenwerkingsmechanisme geleidelijk uitgebreid. Iran is opnieuw een van de belangrijkste BRI-, SCO- en BRICS-leden.

Na de Oekraïense staatsgreep op Maidan in 2014 kwam het strategische partnerschap tussen Rusland en China echt op gang. Al snel zagen we ook dat Iran vrijwel al zijn olieproductie aan China verkocht en onder de bescherming van de Chinese nucleaire paraplu kwam te staan.

Toen werd het Rijk vernederd in Afghanistan. En de Speciale Militaire Operatie (SMO) in Oekraïne in februari 2022. En de uitbreiding van BRICS naar voorheen westerse gebieden in het Zuiden.

Tijdens zijn gedenkwaardige bezoek aan Moskou in het voorjaar van 2023 zei Xi tegen Poetin dat er ‘veranderingen zouden plaatsvinden die in honderd jaar niet meer zijn gezien’ en dat beiden aan het roer van deze onvermijdelijke veranderingen zouden moeten staan.

Dat was precies de kern van hun discussies vorige week in Peking.

Het Iraanse bombardement op ultrabeschermd Israëlisch grondgebied met perfecte precisie – als reactie op een terreuraanval op het diplomatieke consulaat in een derde land – stuurde een kristalheldere, game-changer boodschap, volledig begrepen door de Mondiale Meerderheid: de macht van de Hegemon in West-Azië loopt ten einde.

Het verliezen van Rimland is een gruwel voor de perfect Amerikaanse geopolitiek. Het moet weer onder controle komen, omdat het weet hoe belangrijk het is.

Nieuwe richting 

De Engel van de Geschiedenis wijst echter in een nieuwe richting – naar China, Rusland en Iran als de natuurlijke soevereinen die de heropkomst van het Kernland vormgeven.

Kortom, deze Drie Soevereinen beschikken over het epistemologische niveau, de wil, de creativiteit, de organisatorische vaardigheden, de visie en de machtsinstrumenten om een ​​echt Prometheaans project te realiseren.

Het klinkt misschien als een wonder, maar het huidige leiderschap in alle drie de staten deelt dit gemeenschappelijke begrip en streven.

Wat zou bijvoorbeeld aantrekkelijker kunnen zijn dan de mogelijkheid dat de voormalige nucleaire onderhandelaar Saeed Jalili als de volgende president van Iran zich bij de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken Ali Bagheri Kani voegt? In het verleden werd Jalili afgeschilderd als te ‘hardline’ voor westerse smaakpapillen, maar het westen doet er aan deze kusten nauwelijks meer toe.

Na Raisi’s grote ommekeer naar het oosten en de multipolariteit, weg van de misplaatste en mislukte uitstap naar het westen van de voormalige Iraanse ‘reformistische’ president Hassan Rouhani, zou Jalili wel eens het ticket kunnen zijn voor de volgende fase van Iran. En oh, wat zou dat een perfect onstuimige aanvulling zijn op het duo Xi-Poetin.

Als u de artikelen van Dissident.one waardeert, kunt u HIER een donatie doen om de site in de lucht te houden.

Is de dood van Raisi het Aartshertog Frans Ferdinand moment dat de wereldoorlog zal ontsteken ?

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over