De muiterij is ontstaan omdat velen in het Westen maar al te duidelijk inzien dat de westerse heersende structuur een illiberaal mechanisch ‘controlesysteem’ is, schrijft Alastair Crooke.
Ik schrijf al een tijdje dat Europa (en de VS) zich in een periode van afwisselende revolutie en burgeroorlog bevinden. De geschiedenis waarschuwt ons dat dergelijke conflicten zich vaak uitbreiden, met piekmomenten die revolutionair zijn (aangezien het heersende paradigma voor het eerst barst); maar die in werkelijkheid slechts alternatieve vormen van hetzelfde zijn – een ‘wisselen’ tussen revolutionaire pieken en het langzame ‘ploeteren’ van een intense culturele oorlog.
Wij bevinden ons, geloof ik, in zo’n tijdperk.
Ik heb ook gesuggereerd dat er langzaam een opkomende contrarevolutie aan het ontstaan was – een die opstandig onwillig was om traditionalistische morele waarden te herroepen, en ook niet bereid was zich te onderwerpen aan een onderdrukkende illiberale internationale orde die zich als liberaal voordeed.
Wat ik niet had verwacht, was dat de ‘eerste schoen die zou vallen’ in Europa zou plaatsvinden – dat Frankrijk de eerste zou zijn die het illiberale patroon zou doorbreken. (Ik had gedacht dat het als eerste zou breken in de VS)
De verkiezingsuitslag voor de Europese Europarlementariërs kan worden gezien als de ‘eerste zwaluw’ die een substantiële verandering in het weer aangeeft. Er zullen vervroegde verkiezingen plaatsvinden in Groot-Brittannië en Frankrijk, en Duitsland (en een groot deel van Europa) bevindt zich in een staat van politieke wanorde.
Maak je echter geen illusies! De koude realiteit is dat westerse ‘machtsstructuren’ eigenaar zijn van de rijkdom, de belangrijkste instellingen in de samenleving en de hefbomen voor handhaving. Voor alle duidelijkheid: zij bekleden de ‘commanding heights’. Hoe zullen ze omgaan met een Westen dat afstevent op een morele, politieke en mogelijk financiële ineenstorting? Hoogstwaarschijnlijk door te verdubbelen, zonder compromissen.
En die voorspelbare ‘verdubbeling’ zal niet noodzakelijkerwijs beperkt blijven tot gevechten in de ‘Colosseum’-arena. Het zal zeker van invloed zijn op de risicovolle geopolitiek.
Ongetwijfeld zullen de Amerikaanse ‘structuren’ diep in de war zijn gebracht door het voorteken van de Europese verkiezingen. Wat betekent de Europese muiterij tegen het establishment voor de heersende structuren in Washington, vooral in een tijd waarin de hele wereld Joe Biden zichtbaar ziet wankelen?
Hoe willen ze ‘ons’ afleiden van deze eerste barst in hun internationale structurele bouwwerk?
Er is al sprake van een door de VS geleide militaire escalatie – die ogenschijnlijk verband houdt met Oekraïne – maar waarvan het doel duidelijk is om Rusland te provoceren tot vergelding. Door de NAVO-schendingen van Ruslands strategische ‘rode lijnen’ steeds verder op te voeren, lijkt het erop dat de Amerikaanse haviken een escalatievoordeel willen behalen ten opzichte van Moskou, waarbij Moskou voor het dilemma wordt gesteld hoe ver de vergelding moet gaan. De westerse elites geloven de waarschuwingen uit Moskou niet helemaal.
Het is denkbaar dat deze provocatietruc ofwel een kunstmatig beeld oplevert van de ‘winnende’ VS, ofwel een voorwendsel kan bieden om de Amerikaanse presidentsverkiezingen uit te stellen (terwijl de mondiale spanningen toenemen) – waardoor de permanente staat de tijd krijgt om zijn ‘eenden op een rij te zetten’ om een vroege opvolging van Biden in goede banen te leiden.
Deze berekening is echter afhankelijk van hoe snel Oekraïne militair of politiek implodeert.
Een eerder dan verwachte implosie in Oekraïne zou het toneel kunnen worden voor een Amerikaanse draai naar het ‘front’ van Taiwan – een onvoorziene gebeurtenis die al wordt voorbereid.
Waarom is Europa in opstand?
De muiterij is ontstaan omdat velen in het Westen nu maar al te duidelijk zien dat de westerse heersende structuur op zichzelf geen liberaal project is, maar eerder een openlijk illiberaal mechanisch ‘controlesysteem’ (managementtechnocratie) – dat zich op frauduleuze wijze voordoet als liberalisme.
Het is duidelijk dat velen in Europa vervreemd zijn van het establishment. De oorzaken kunnen meerdere zijn – Oekraïne, immigratie of een dalende levensstandaard – maar toch zijn alle Europeanen vertrouwd met het verhaal dat de geschiedenis is omgebogen naar de lange boog van het liberalisme (in de periode na de Koude Oorlog).
Toch is dat een illusie gebleken. De realiteit is controle, toezicht, censuur, technocratie, lockdowns en een klimaatcrisis. Kortom, illiberalisme, zelfs quasi-totalitarisme. (Von der Leyen ging onlangs nog een stap verder, met het argument dat “Als je informatiemanipulatie als een virus beschouwt, in plaats van een infectie te behandelen zodra deze zich heeft gevestigd … het veel beter is om te vaccineren zodat het lichaam wordt ingeënt”).
Wanneer werd het traditionele liberalisme (in de meest losse definitie) dan illiberaal?
De ‘ommekeer’ kwam in de jaren 1970.
In 1970 publiceerde Zbig Brzezinski (die nationaal veiligheidsadviseur van president Carter zou worden) een boek met de titel: Between Two Ages: America’s Role in the Technetronic Era. Daarin betoogde Brzezinski:
“Het technetronische tijdperk brengt de geleidelijke opkomst van een meer gecontroleerde samenleving met zich mee. Zo’n samenleving… gedomineerd door een elite, ongeremd door traditionele waarden… [en het beoefenen van] voortdurende surveillance over iedere burger … [samen met] manipulatie van het gedrag en het intellectuele functioneren van alle mensen … [zou de nieuwe norm worden].”
Elders betoogde hij dat “de natiestaat als fundamentele eenheid van het georganiseerde leven van de mens niet langer de belangrijkste creatieve kracht is: internationale banken en multinationale ondernemingen handelen en plannen in termen die ver vooruitlopen op de politieke concepten van de “natiestaat”. (Dat wil zeggen: zakelijk kosmopolitisme als de toekomst.)
David Rockefeller en de machthebbers om hem heen – samen met zijn Bilderberg-groepering – grepen Brzezinski’s inzicht aan om de derde stap te zetten om ervoor te zorgen dat de 21e eeuw inderdaad de ‘Amerikaanse eeuw’ zou worden. De andere twee pijlers waren de controle over de olievoorraden en de hegemonie van de dollar.
Daarna volgde een belangrijk rapport, Limits to Growth, (1971, Club van Rome (opnieuw een creatie van Rockefeller), dat de zeer gebrekkige ‘wetenschappelijke’ onderbouwing voor Brzezinski verschafte: het voorspelde een einde aan de beschaving, als gevolg van bevolkingsgroei, gecombineerd met uitputting van de beschaving. hulpbronnen (inclusief en vooral het uitputten van energiebronnen).
Daarna volgde een belangrijk rapport, Grenzen aan de Groei (1971, Club van Rome (opnieuw een creatie van Rockefeller), dat de diep gebrekkige ‘wetenschappelijke’ onderbouwing voor Brzezinski verschafte: het voorspelde het einde van de beschaving als gevolg van bevolkingsgroei in combinatie met uitputting van hulpbronnen (waaronder, en vooral, uitputting van energiebronnen).
Deze sombere voorspelling werd gedaan om te zeggen dat alleen economische experts, technische experts, leiders van multinationals en banken de vooruitziende blik en het technologische inzicht hadden om de maatschappij te leiden – onderhevig aan de complexiteit van Grenzen aan de Groei.
Grenzen aan de groei was een vergissing. Het was gebrekkig, maar dat deed er niet toe: Tim Wirth, de adviseur van president Clinton voor de VN-conferentie in Rio, gaf de fout toe, maar voegde er vrolijk aan toe: “We moeten het probleem van de opwarming van de aarde aanpakken. Zelfs als de theorie verkeerd is, zullen we het ‘juiste doen’ in termen van economisch beleid”.
Het voorstel was verkeerd – maar het beleid was juist! Het economisch beleid werd op zijn kop gezet, gebaseerd op een foutieve analyse.
De ‘peetvader’ van de verdere spil naar het totalitarisme (afgezien van David Rockefeller) was zijn beschermeling (en later de ‘onmisbare adviseur’ van Klaus Schwab), Maurice Strong. William Engdahl heeft geschreven hoe “kringen die rechtstreeks verbonden waren met David Rockefeller en Strong in de jaren zeventig een duizelingwekkende reeks eliteorganisaties (op privé-uitnodiging) en denktanks voortbrachten”.
“Hiertoe behoorden de neo-Malthusiaanse Club van Rome; de door MIT geschreven studie: ‘Grenzen aan de Groei’, en de Trilaterale Commissie”.
De Trilaterale Commissie was echter het geheime hart van de matrix. “Toen Carter in januari 1976 aan de macht kwam, bestond zijn kabinet vrijwel geheel uit de rangen van Rockefellers Trilaterale Commissie – in zo’n verbazingwekkende mate dat sommige insiders uit Washington het het ‘Rockefeller-presidentschap’ noemden”, schrijft Engdahl.
Craig Karpel schreef in 1977 ook:
“Het presidentschap van de VS en de belangrijkste kabinetsafdelingen van de federale regering zijn overgenomen door een particuliere organisatie die zich inzet voor de ondergeschiktheid van de binnenlandse belangen van de Verenigde Staten aan de internationale belangen van de multinationale banken en bedrijven. Het zou oneerlijk zijn om te zeggen dat de Trilaterale Commissie de regering-Carter domineert. De Trilaterale Commissie is de regering-Carter”.
“Elke belangrijke post op het gebied van het buitenlands en economisch beleid van de Amerikaanse regering is sinds Carter bekleed door een trilateraal”, schrijft Engdahl. En zo gaat het verder – een matrix van overlappende lidmaatschappen die weinig zichtbaar zijn voor het publiek, en waarvan heel losjes kan worden gezegd dat deze de ‘permanente staat’ vormden.
Bestond het in Europa? Ja, afdelingen in heel Europa.
Hier ligt de wortel van de Europese ‘muiterij’ van afgelopen weekend: veel Europeanen weigeren het concept van een gecontroleerd universum. Velen zijn uitdagend onwillig om hun traditionele manier van leven of hun nationale loyaliteiten te herroepen.
Het Rockefeller Faustiaanse akkoord van de jaren zeventig zorgde ervoor dat een klein deel van het Amerikaanse heersende kader zich afscheidde van de Amerikaanse natie om een aparte realiteit te bezetten waarin ze een organische economie ontmantelden ten gunste van de oligarchie, waarbij ‘compensatie’ alleen voortkwam uit hun omarming van identiteitspolitiek en de ‘rechtvaardige’ rotatie van wat diversiteit in de directiekamers van bedrijven.
Op deze manier bekeken kan de Rockefeller-deal worden gezien als een parallel met de Zuid-Afrikaanse ‘regeling’ die een einde maakte aan de apartheid: de Anglo-elites hielden vast aan economische hulpbronnen en macht, terwijl het ANC, aan de andere kant van de vergelijking, een einde kreeg aan de apartheid. een Potemkin-façade van hun overname van de politieke macht.
Voor Europeanen degradeert deze Faustiaanse ‘regeling’ mensen tot identiteitseenheden die de ruimtes tussen de markten bezetten, in plaats van dat markten de hulp zijn van een organische, op de mens gerichte economie, zoals Karl Polanyi zo’n 80 jaar geleden schreef in The Great Transformation.
Hij herleidde de onrust van zijn tijd tot één oorzaak: de overtuiging dat de samenleving georganiseerd kan en moet worden via zelfregulerende markten. Voor hem betekende dit niets minder dan een ontologische breuk met een groot deel van de menselijke geschiedenis. Vóór de 19e eeuw, zo benadrukte hij, was de menselijke economie altijd ‘ingebed’ in de samenleving geweest: zij was ondergeschikt aan de lokale politiek, gewoonten, religie en sociale verhoudingen.
Het omgekeerde (Rockefellers technocratische illiberale en identiteitsparadigma) leidt alleen maar tot verzwakking van sociale banden; de atomisering van de gemeenschap; aan het gebrek aan metafysische inhoud en dus aan het ontbreken van een existentieel doel en betekenis.
Het illiberalisme is onbevredigend. Er staat: Jij telt niet mee. Jij hoort er niet bij. Veel Europeanen begrijpen het nu blijkbaar.
Dat brengt ons op de een of andere manier terug bij de vraag hoe de westerse lagen zullen reageren op de opkomende muiterij tegen de Internationale Orde die over de hele wereld steeds sneller is geworden – en die nu in Europa is opgedoken, zij het met verschillende kleurstellingen en enige ideologische bagage.
Het is – voorlopig – niet waarschijnlijk dat de heersende strata een compromis zullen sluiten. Degenen die domineren hebben de neiging om existentieel bang te zijn: óf ze blijven domineren, óf ze verliezen alles. Zij zien slechts een nulsomspel. De status van elke partij wordt bevroren. Mensen ontmoeten elkaar steeds vaker alleen als ‘tegenstanders’. Medeburgers worden gevaarlijke bedreigingen, waartegen we ons moeten verzetten.
Kijk eens naar het Israëlisch-Palestijnse conflict. Leiders in de heersende lagen van de V.S. omvatten veel ijverige aanhangers van een zionistisch Israël. Nu de Internationale Orde begint te kraken, zal dit segment van de structurele macht in de VS waarschijnlijk ook compromisloos zijn, uit angst voor een nulsom uitkomst.
Er is een Israëlisch verhaal over de oorlog en een ‘verhaal van de rest van de wereld’ – en die komen niet echt overeen. Hoe moeten we de dingen regelen? Het transformerende effect van ‘anderen’ anders zien – Israëli’s en Palestijnen – is momenteel niet aan de orde.
Dat conflict heeft het potentieel om veel erger te worden – en voor langer.
Zouden de ‘heersende lagen’ – wanhopig op zoek naar een bepaalde uitkomst – kunnen proberen de verschrikkingen van deze West-Aziatische strijd te verenigen (en te verbergen) binnen een bredere geostrategische oorlog? Een waarin grotere aantallen mensen ontheemd raken (waardoor de regionale verschrikking in het niet valt)?
Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:
Misvatting
Dissident: het is een misvatting dat er bij de Europese verkiezingen een muiterij heeft plaatsgevonden. ‘Populistisch rechts’ heeft een schamele 13 zetels winst geboekt in een parlement van 720 zetels.
Nauwelijks iets waar de macht zich zorgen om zal maken. De partij van Von der Leyen heeft ook 9 zetels winst gehaald.
Ik heb het al een paar keer geschreven:
‘Populistisch rechts’ bij elkaar opgeteld heeft 131 zetels gehaald.
De socialisten zijn met 137 zetels groter en de partij van Von der Leyen is met 185 zetels véél groter.
‘Populistisch rechts’ valt in tweeën uiteen.
- De Conservatieven (73 zetels) zijn kleiner dan Renew (D66-VVD) met 79 zetels.
- I en D (58 zetels) is nauwelijks groter dan de Groenen (52 zetels)
Deze vier kartelpartijen ( EVP, socialisten, Renew, Groenen ) hebben samen 453 zetels en dan heb je nog de Linksen met 36 zetels en dat maakt samen 489 zetels tegen 131 voor ‘Populistisch rechts’.
131 zetels is 18%. Net niet niks.
Voor de rest is het een mooi verhaal van Alastair Crooke, maar met die ‘Europese muiterij’ ben ik het oneens.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
