Rusland sluit de strop voor Oekraïense troepen

12/10/2023

Artikelen

3

Het is verbazingwekkend hoe snel de westerse aandacht verschoof van de oorlog in Oekraïne naar de oorlog in Israël. Zoals ik in enkele recente interviews heb opgemerkt, is de Oekraïense Zelenski bang en verbijsterd door deze ommekeer en probeert hij wanhopig relevant te blijven en de westerse aandacht te trekken, schrijft Larry Johnson.

Succes daarmee. De media concentreren zich liever op het nieuwe verhaal van Arabische hordes die zich op Israëlische burgers storten, dan te proberen excuses te verzinnen voor het feit dat Oekraïne er niet in slaagt zelfs maar de eerste linie van de Soerovikin-verdediging te doorbreken. Een zichtbaar teken van Zelensky’s paniek: hij veranderde zijn garderobe. Als hij nu in het openbaar verschijnt, is hij, in plaats van zijn Fidel Castro-kostuum te dragen (dwz met een legergroen T-shirt of sweatshirt en een tactische broek), uitgerust als een jongere, kortere versie van Johnny Cash. Zwart is zijn nieuwe modekeuze.

Met de westerse ogen gericht op het Midden-Oosten, is Rusland in het offensief en duwt de Oekraïners langs de hele contactlijn terug. Russische oorlogscorrespondent Marat meldt:

Gisteren bijvoorbeeld, nabij Kleshcheevka, aan de rechterkant van de Bakhmut-verdediging, lanceerden onze parachutisten van de 106e divisie, die de verdediging hier al meer dan vier maanden vasthielden, onverwachts een tegenaanval, waarbij ze verschillende vijandelijke bolwerken bezetten. Hetzelfde geldt voor de Rabotino-sector: de 1430e en 70e regimenten, die hier vele dagen heldhaftig hebben gevochten, voeren al de derde week regelmatig tegenaanvallen uit.

Aan de ene kant spreekt dit van de goede vorm waarin ons leger zich bevindt, en aan de andere kant verdrijft het volledig de mythen van de Oekraïense propaganda over onze grote verliezen.

Eenheden die zware verliezen lijden, zijn fysiek simpelweg niet in staat om onmiddellijk van verdediging naar aanval over te gaan. Zelfs als ze regelmatig worden aangevuld met nieuwe rekruten.

En nu brengt dit de Oekraïners in feite in een steeds grotere paniek – ze beginnen te begrijpen dat ze met hun tactiek van eindeloze suïcidale tegenaanvallen en koppigheid op elk stuk land Rusland ertoe hebben aangezet een leger te creëren met zo’n macht als nu.

Oekraïne kan elke nieuwe massa-injectie van wapens vanuit de Verenigde Staten of de NAVO vergeten. Israël krijgt nu voorrang. Nog een teken dat de zaken in Oekraïne van kwaad tot erger gaan: het Instituut voor Oorlogsstudies

geeft met tegenzin toe dat Rusland vooruitgang boekt. De ISW is nog steeds bezig om de situatie rooskleurig voor te stellen en doen hun uiterste best om het Russische succes te bagatelliseren. Maar de feiten zijn als volgt. De Oekraïense strijdkrachten zijn de afgelopen vier maanden gedecimeerd en er is geen reserve in zicht om de gedode en gewonde soldaten te vervangen die bloedend tegen Russische verdedigingsposities zijn gesmeten.

De NAVO is niet bereid om het koord door te snijden, maar is ook niet in een positie om Oekraïne te overladen met een onbeperkte voorraad tanks, artillerie, gepantserde personeelsvoertuigen en munitie. Wat ooit een stroom van steun was, verandert in een straaltje.

Het Westen zit nu in de val dat het twee proxy-oorlogen in stand probeert te houden zonder de industriële slagkracht om er zelfs maar één volledig te bevoorraden. Ik verwacht dat het Amerikaanse Congres snel actie onderneemt om militair materiaal naar Israël te brengen. Daar bestaat brede steun van beide partijen voor. Dat geldt niet voor Oekraïne. Een groeiend aantal leden van het Congres, voornamelijk Republikeinen, twijfelt aan de wijsheid van het sturen van kostbare Himars, Patriot-batterijen en tanks naar een Oekraïens leger dat niet in staat is de Rus achteruit te duwen.

Ik besprak deze kwesties afgelopen vrijdag met Nima tijdens het bijwonen van de 50e reünie van mijn middelbare school. Ja, ik ben een oude man.