Met Kerstmis had ik een kort gesprek met een familielid over de oorlog in Oekraïne. Hij vroeg me wie er zou winnen en was verbaasd toen ik zei: “Oekraïne heeft nul kans om te winnen.” Die persoon leest enkele Duitse mainstream nieuwssites en kijkt naar de publieke tv-netwerken. Met die informatiebronnen werd hem wijsgemaakt dat Oekraïne de oorlog zou winnen, schrijft Moon of Alabama.
Men kan dat excuseren met het feit dat hij nooit in een leger heeft gezeten en niet politiek betrokken is geweest. Maar toch zijn er enkele basiscijfers waaruit men vanaf het begin kan concluderen dat Rusland, het veel grotere, rijkere en meer geïndustrialiseerde land, duidelijk alle voordelen had. Mijn familielid heeft die gedachte blijkbaar nooit gehad.
De ‘westerse’ propaganda is nog steeds vrij sterk. Maar zoals ik in maart vorig jaar al aangaf, verandert propaganda een oorlog niet en winnen leugens geen oorlog. De geloofwaardigheid ervan neemt af.
Voormalig Lt.Col. Alex Vershinin, die er in juni op wees dat de industriële oorlogsvoering terug is en dat het ‘Westen’ er niet klaar voor is, heeft een nieuw aanbevelenswaardig stuk uit waarin de tactieken aan beide zijden worden geanalyseerd, vooruit wordt gekeken en wordt geconcludeerd dat Rusland de oorlog vrijwel zeker zal winnen:
Uitputtingsoorlogen worden gewonnen door zorgvuldig omgaan met de eigen middelen en het vernietigen van die van de vijand. Rusland ging de oorlog in met een enorm materieel overwicht en een grotere industriële basis om verliezen op te vangen en te vervangen. Zij hebben hun middelen zorgvuldig bewaard en zich telkens teruggetrokken als de tactische situatie zich tegen hen keerde. Oekraïne begon de oorlog met minder middelen en vertrouwde op de westerse coalitie om zijn oorlogsinspanningen te ondersteunen. Deze afhankelijkheid dwong Oekraïne tot een reeks tactisch succesvolle offensieven, waarbij strategische middelen werden verbruikt die Oekraïne naar mijn mening moeilijk volledig zal kunnen vervangen. De echte vraag is niet of Oekraïne al zijn grondgebied kan terugwinnen, maar of het voldoende verliezen kan toebrengen aan de gemobiliseerde Russische reservisten om de binnenlandse eenheid van Rusland te ondermijnen en het land te dwingen naar de onderhandelingstafel te gaan op Oekraïense voorwaarden, of dat de Russische uitputtingsstrategie zal werken om een nog groter deel van Oekraïne te annexeren.
De Russische binnenlandse eenheid is door de oorlog alleen maar gegroeid. Zoals Gilbert Doctorow opmerkt, maken oorlogen naties. De oorlog verenigt niet alleen bepaalde nationalistische delen van Oekraïne, die er nog steeds van dromen de Krim in te nemen. Hij verenigt ook heel Rusland. In tegenstelling tot Oekraïne zal Rusland er sterker door worden.
In oorlogen zijn slachtoffers te verwachten en de Russen, die zich de Tweede Wereldoorlog als hun Grote Patriottische Oorlog blijven herinneren, weten dat maar al te goed. Er worden ook fouten gemaakt en soms brengen slechte beslissingen van het leiderschap mensen op de verkeerde plaats waar de vijand hen kan en zal doden. Dat is wat er gebeurde in Makeyevka (Donetsk) op nieuwjaarsdag 2 minuten na middernacht. Ongeveer 100 Russische reservisten kwamen om. De Russische leiding wees erop dat zij werden gedood door Amerikaanse HIMARS-raketten. De voormalige Indiase diplomaat M. K. Bhadrakumar oordeelt dat dit een Amerikaanse escalatie was die waarschijnlijk een reactie zal krijgen:
Uit de realtime-informatie blijkt dat de Amerikanen rechtstreeks hebben deelgenomen aan de afschuwelijke operatie tegen het nieuwjaarsfeest van de Russische dienstplichtigen, net toen de toasts begonnen. Natuurlijk is het opwekken van publieke sentimenten in Rusland tegen Poetin een kerndoel van de Amerikaanse oorlog.
We betreden een grijze zone. Verwacht ook “chirurgische aanvallen” door de Russische troepen. Immers, op een gegeven moment zal er met gelijke munt terugbetaald worden.
Enige vergelding heeft al plaatsgevonden. Gisteren meldde het Russische ministerie van Defensie dat meer dan 130 buitenlandse huurlingen zijn gedood bij aanvallen op hun bases bij Maslyakovka en Kramatorsk. Die Poolse soldaten zijn nu verdwenen. Het Russische leger zet ook zijn vrij succesvolle tegenaanvalcampagne voort:
Missile and air strikes launched at a hardware concentration near Druzhkovka railway station (Donetsk People’s Republic) have resulted in the elimination of:
- twee lanceerplatforms voor in de VS vervaardigde HIMARS multiple-launch rocket systems (MLRS);
- vier gepantserde gevechtsvoertuigen voor in Tsjechië geproduceerde RM-70 Vampire MLRS;
meer dan 800 raketten voor MLRS; - zes motorvoertuigen en tot 120 Oekraïense personeelsleden.
In de tegenbatterijoorlog zijn bij Kramatorsk twee lanceerplatforms voor in de VS vervaardigde HIMARS MLRS ontdekt en vernietigd, die werden gebruikt voor de beschieting van nederzettingen van de Volksrepubliek Donetsk.
Drie in de VS vervaardigde M-777 artilleriesystemen zijn vernietigd op hun vuurposities bij Artyomovsk (Volksrepubliek Donetsk) en Chervonaya Dibrova (Volksrepubliek Lugansk).
Twee Oekraïense gevechtsvoertuigen voor Grad MLRS zijn vernietigd nabij Volchansk (regio Charkov) en Serebryanka (Volksrepubliek Donetsk).
Twee D-30 houwitsers zijn vernietigd bij Kamenskoye en Gulyaypole (regio Zaporozhye).
Dat zijn vier HIMARS, drie M-777, wat Tsjechische ‘hulp’, 800 HIMARS-raketten en wat Oekraïense kanonnen die in één dag verloren gingen. Dat was waarschijnlijk meer dan het ‘Westen’ de komende maanden kan leveren.
Zelfs de New York Times merkt op dat Rusland Oekraïne en zijn westerse steun uitput door er gewoon goedkoop spul tegenaan te gooien:
De in Iran gemaakte Shahed-136 drones waarop Moskou sinds oktober in toenemende mate vertrouwt, zijn relatief ongecompliceerde apparaten en vrij goedkoop, terwijl de reeks wapens die wordt gebruikt om ze uit de lucht te schieten volgens deskundigen veel duurder kan zijn. De productie van zelfvernietigende drones kan slechts 20.000 dollar kosten, terwijl de kosten voor het afvuren van een grond-luchtraket kunnen variëren van 140.000 dollar voor een S-300 uit het Sovjettijdperk tot 500.000 dollar voor een raket van een Amerikaanse NASAMS.
Dit bevestigt alleen maar het punt dat Alex Vershinin maakte. Rusland heeft zorg gedragen voor zijn middelen, terwijl de Oekraïne, en de NAVO, hun spullen vooral hebben verspild in zinloze frontale campagnes tegen goed beschermde Russische troepen.
Yves Smith van Naked Capitalism wijst erop dat Vershinin de economische kant van de oorlog buiten beschouwing heeft gelaten:
Oekraïne is afhankelijk van het Westen om zijn regering te financieren, waardoor de uitdrukking “cliëntstaat” een nieuwe betekenis krijgt. De krimp van het Oekraïense bbp wordt voor 2022 geschat op 35-40%. In november raamde Oekraïne zijn begrotingstekort voor 2023 op 38 miljard dollar. Let wel, dat is voor essentiële diensten en is waarschijnlijk een onderschatting van de kosten en de gevolgen van de Russische aanvallen op het elektriciteitsnet. Nogmaals, vóór de aanvallen op het elektriciteitsnet schatte het IMF de begrotingsbehoeften van Oekraïne op 3 tot 4 miljard dollar per maand. Het financieringsgat van 38 miljard dollar zal gemakkelijk oplopen tot meer dan 50 miljard dollar.
En salarissen van leraren, pensioenen, reparatie van wegen en ziekenhuizen betalen, zijn niet het soort zaken waar het militair-industrieel complex rijk van wordt. Dit is een enorm bedrag voor het Westen. Euronews liet bij de bespreking van het toen geschatte gat van 38 miljard dollar sterk doorschemeren dat Oekraïne tekort zou komen: …
Yves Smith wijst er ook op dat, zoals we in maart voorspelden, de pro-Oekraïne propaganda de oorlog niet echt oplost:
Last and not at all least, het succes van de Oekraïne-propaganda lijkt af te nemen, ondanks dat de media en politici hun best doen om de indruk te wekken dat dit anders is. Lambert en ik waren beiden zeer verbaasd te lezen dat uit een recente peiling onder waarschijnlijke Amerikaanse kiezers (als in vermoedelijk politiek geëngageerd) bleek dat minder dan 1/3 dacht dat Oekraïne de oorlog aan het winnen was.
Om erachter te komen wie deze oorlog gaat winnen, kunnen we verwijzen naar het interview dat de Oekraïense oorlogsleider generaal Valery Zaluzhny half december gaf aan de Economist:
Generaal Zaluzhny, die een nieuw legerkorps opricht, somt een verlanglijstje op. “Ik weet dat ik deze vijand kan verslaan,” zegt hij. “Maar ik heb middelen nodig. Ik heb 300 tanks nodig, 600-700 IFV’s [infanteriegevechtsvoertuigen], 500 houwitsers.” Het uitgebreide arsenaal dat hij zoekt is groter dan de totale gepantserde strijdkrachten van de meeste Europese legers.
Wat Zaluzhny eigenlijk zegt, is dat de oorlog verloren is als hij die middelen niet krijgt. Hij weet heel goed dat hij ze niet zal krijgen.
Dus hoe gaat Rusland verder richting het eindspel?
Dima van het Military Summary Channel besprak gisteren hoe twee grote bewegingen, één naar boven vanuit het Mariupol-gebied en één naar beneden ten westen van Kharkiv, alle spoorlijnen kunnen doorsnijden die West-Oekraïne verbinden met de oostelijke frontlinie, waar nu zo’n 80+% van het Oekraïense leger is ingezet.
Ik ben het ermee eens dat de beweging vanuit het zuiden zal plaatsvinden, maar ik ben minder zeker van de noordelijke tak.
Het Oekraïense leger is, net als het Russische, afhankelijk van de spoorwegen voor transport over middellange en lange afstand. Geen van beide heeft voldoende vrachtwagens om de grote hoeveelheid voorraden te vervoeren die nodig zijn om de oorlog te ondersteunen.
Om zijn troepen te kunnen bevoorraden moet elke Russische zet de spoorlijnen volgen en links en rechts daarvan een veiligheidscorridor creëren. Sommige spoorwegen zullen door gevechten beschadigd raken, maar Rusland heeft speciale spoorwegregimenten die getraind en uitgerust zijn om reparaties uit te voeren onder oorlogsomstandigheden. De beweging vanuit het zuiden gaat naar Pavlovgrad (Pavlovhrad), terwijl de beweging vanuit het noorden Kharkiv in het westen passeert en zich richt op Lozova. Wanneer beide worden ingenomen, is het Oekraïense leger aan het oostelijke front volledig afgesneden van de rest van Oekraïne en zal het zich zonder bevoorrading moeten overgeven of sterven.
Beide zijn grote verplaatsingen van 200 kilometer die aanzienlijke hoeveelheden strijdkrachten vereisen. Maar na de mobilisatie en met vrijwilligers heeft Rusland 350.000 extra troepen die het kan inzetten. 75 tot 100.000 zijn voldoende voor elke zet, terwijl de rest de Oekraïense troepen in het oosten bezig kan houden en op hun plaats kan houden.
Dan komt de vraag wanneer.
Door het huidige warmere weer dan normaal is de grond in Oekraïne nog niet bevroren en de modder zal in maart en april terugkeren. Dat geeft slechts twee maanden de tijd om verder te gaan. Als ik de Russische bevelhebber was, zou ik waarschijnlijk wachten en de zes droge maanden in de zomer gebruiken. Maar er zijn andere criteria, zoals politiek en economie, die een rol zullen spelen en die een eerdere actie noodzakelijk kunnen maken.
Als het plan werkt, is de oorlog grotendeels voorbij. De Russische troepen zullen vrij zijn om zich overal in Oekraïne te verplaatsen met weinig weerstand. De herovering van Kherson en Odessa zal dan een vrij eenvoudige en korte aangelegenheid zijn.
De grote vraag is hoe de VS zal reageren. Als Oekraïne valt, hebben de VS en de NAVO hun oorlog tegen Rusland verloren. Dat zal ernstige politieke schade veroorzaken.
Thomas H. Lipscomb schrijft dat de oorlog verloren zal worden omdat hij slecht gepland was en nooit van richting kon veranderen:
De Amerikaanse militaire planning was ooit van wereldklasse. Maar wie zou een proxy-oorlog plannen tegen Rusland, een van de erkende meesters van de artillerie met veel betere luchtverdedigingstechnologie dan welke westerse dan ook, en vervolgens onze marionet Oekraïne uitrusten met inferieure wapens en slechts genoeg munitie voor zes maanden? En de Amerikaanse planners wisten toch dat er geen productiebasis meer was voor herbevoorrading, en dat de NAVO magazijnen praktisch leeg waren?
Dit zal verstrekkende gevolgen hebben:
[Het huidige leiderschap van de Verenigde Staten is een stel volslagen idioten, verblind door ideologie, arrogantie en illusies over het nastreven van een “op regels gebaseerde” wereldhegemonie. De Verenigde Staten hebben misschien de Koude Oorlog gewonnen, maar de vrede verloren. Haar strategisch denken en haar leger zijn verouderd en de configuratie van zowel troepen als materieel is gebaseerd op veronderstellingen van het afgelopen millennium. Ook de strijd voor een Grote Wereldwijde Reset onder een unipolaire Amerikaanse hegemonie is verloren. Het Wereld Economisch Forum is nu ongeveer net zo relevant als het Heilige Roomse Rijk. Het enige wat ze kunnen blijven doen is de steeds autoritairder wordende staten van het Westen terroriseren met onzinnige beleidsvoorstellen.
De poging om Rusland te vernietigen heeft het land aangezet tot een uitbarsting van briljante diplomatie en leiderschap door Poetin en zijn team, die in stilte hebben vastgesteld dat de rest van de wereld de voorkeur geeft aan soevereiniteit en een multipolaire wereld. De “Pox Americana” van na de Koude Oorlog, zoals Larry Johnson het noemde, is voorbij. Historici van de toekomst zullen deze periode van de geschiedenis met fascinatie bestuderen. Slechts op weinig momenten in de geschiedenis heeft zo’n immense verandering zo snel plaatsgevonden.
Het effect van het verliezen van de oorlog zal merkbaar zijn in de mondiale en binnenlandse politiek. Het ‘westerse’ aanzien in de wereld zal worden aangetast en de leiding van de oorlogspartij zal een welverdiend pak slaag krijgen.
Maar zullen de VS dat laten gebeuren? Kunnen zij zich veroorloven deze oorlog te verliezen? Of zal het escaleren? Zelfs als dat de situatie waarschijnlijk alleen maar verergert?
Ik heb nog geen idee hoe en wie in Washington over deze vragen zal beslissen.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/06/11/het-kremlin-over-de-ineenstorting-van-het-globalisme-en-de-toekomstige-wereldorde/
