Het was een fotomoment voor alle leeftijden: een zichtbaar welwillende president Xi Jinping die de honderdjarige “oude vriend van China” Henry Kissinger ontvangt in Peking.

Als weerspiegeling van nauwgezette Chinese aandacht voor het protocol, ontmoetten ze elkaar in Villa 5 van het Diaoyutai State Guesthouse – precies waar Kissinger Zhou Enlai voor het eerst persoonlijk ontmoette in 1971 , ter voorbereiding van het bezoek van Nixon aan China in 1972.

De Mr. Kissinger Goes to Beijing-saga was een “onofficiële”, individuele poging om de steeds lastiger wordende Chinees-Amerikaanse betrekkingen te herstellen. Hij vertegenwoordigde niet de huidige Amerikaanse regering, schrijft Pepe Escobar.

Daar zit het probleem. Iedereen die betrokken is bij geopolitiek kent de legendarische Kissinger-formulering: de vijand van de VS zijn is gevaarlijk, de vriend van de VS zijn is fataal. De geschiedenis is rijk aan voorbeelden, van Japan en Zuid-Korea tot Duitsland, Frankrijk en Oekraïne.

Zoals nogal wat Chinese geleerden privé betoogden, zouden Xi en het Politburo, als we de redelijkheid willen behouden en “de wijsheid van deze 100-jarige diplomaat respecteren”, de relatie tussen China en de VS moeten handhaven zoals die is: “ijzig”.

Tenslotte, zo redeneren ze, is het gevaarlijk maar beheersbaar voor een soevereine beschavingsstaat als China om de vijand van de VS te zijn. Dus zou Beijing “de eervolle en minder gevaarlijke status” moeten behouden om een vijand van de VS te zijn.

De wereld door de ogen van Washington

Wat er echt aan de hand is in de achterkamertjes van de huidige Amerikaanse regering werd niet weerspiegeld door Kissinger’s spraakmakende vredesinitiatief, maar door een extreem strijdlustige Edward Luttwak.

Luttwak, 80, is misschien niet zo zichtbaar invloedrijk als Kissinger, maar als strateeg achter de schermen adviseert hij het Pentagon al meer dan vijf decennia over het hele spectrum. Zijn boek over de strategie van het Byzantijnse rijk bijvoorbeeld, dat sterk put uit Italiaanse en Britse topbronnen, is een klassieker.

Luttwak, een meester in misleiding, onthult kostbare goudklompjes in termen van contextualisering van de huidige stappen in Washington. Dat begint met zijn bewering dat de VS – vertegenwoordigd door de Biden-combo – staat te popelen om een ​​deal met Rusland te sluiten.

Dat verklaart waarom CIA-hoofd William Burns, eigenlijk een bekwaam diplomaat, zijn tegenhanger, SVR-hoofd Sergey Naryshkin (Russische buitenlandse inlichtingendienst) belde om de zaken op een rijtje te zetten “omdat je je zorgen moet maken over iets anders dat onbeperkter is”.

Wat “onbeperkt” is, afgebeeld door Luttwak in een Spengleriaanse sweep, is Xi Jinping’s drive om “zich klaar te maken voor oorlog”. En als er een oorlog komt, beweert Luttwak dat China “natuurlijk” zou verliezen. Dat komt overeen met de ultieme waanvoorstelling van Straussiaanse neocon-psycho’s in Washington.

Luttwak lijkt China’s drang naar voedselonafhankelijkheid niet te hebben begrepen: hij kwalificeert het als een bedreiging. Hetzelfde geldt voor Xi die een “zeer gevaarlijk” concept gebruikt, de “verjonging van het Chinese volk”: dat is “Mussolini-gedoe”, zegt Luttwak. “Er moet een oorlog komen om China te verjongen”.

Het concept van “verjonging” – eigenlijk beter vertaald als “revival” – resoneert in Chinese kringen, in ieder geval sinds de omverwerping van de Qing-dynastie in 1911. Het werd niet bedacht door Xi. Chinese geleerden wijzen erop dat als je Amerikaanse troepen als “adviseurs” in Taiwan ziet aankomen, je waarschijnlijk ook voorbereidingen treft om te vechten.

Maar Luttwak heeft een missie: “Dit is niet Amerika, Europa, Oekraïne, Rusland. Dit gaat over ‘de enige dictator’. Er is geen China. Er is alleen Xi Jinping,” drong hij aan.

En Luttwak bevestigt dat Josep Borrell van de EU en Ursula von der Leyen, dominatrix van de Europese Commissie, zijn visie volledig steunen.

Luttwak geeft in een paar woorden eigenlijk het hele spel weg: “De Russische Federatie, zoals die is, is niet sterk genoeg om China zoveel in bedwang te houden als we zouden willen”.

Vandaar de ommekeer van de Biden-combo om het conflict in de Donbass te “bevriezen” en van onderwerp te veranderen. Immers, “als [China] de dreiging is, wil je niet dat Rusland uit elkaar valt”, redeneert Luttwak.

Tot zover de Kissingeriaanse ‘diplomatie’.

Laten we een “morele overwinning” uitroepen en wegrennen

Wat Rusland betreft, onthult de confrontatie tussen Kissinger en Luttwak cruciale barsten nu het Rijk voor een existentieel conflict staat dat het in het recente verleden nooit heeft gehad.

De geleidelijke, massale U-bocht is al aan de gang – of in ieder geval de schijn van een U-bocht. De Amerikaanse reguliere media zullen volledig achter de U-bocht staan. En de naïeve massa zal volgen. Luttwak geeft al uiting aan hun diepste agenda: de echte oorlog is tegen China, en China “zal verliezen”.

Ten minste enkele niet-neocon spelers rond het Biden-combo – zoals Burns – lijken de enorme strategische blunder van het Rijk te hebben begrepen door zich publiekelijk te verbinden aan een eeuwigdurende oorlog, hybride en anderszins, tegen Rusland namens Kiev.

Dit zou in principe betekenen dat Washington niet zomaar kan weglopen zoals het deed in Vietnam en Afghanistan. Hegemonen genieten echter wel het voorrecht om weg te lopen: zij oefenen immers soevereiniteit uit, niet hun vazallen. Europese vazallen worden aan hun lot overgelaten. Stel je voor dat die Baltische chihuahua’s in hun eentje de oorlog verklaren aan Rusland-China.

De door Luttwak bevestigde aftocht impliceert dat Washington een soort “morele overwinning” uitroept in Oekraïne – dat toch al in handen is van BlackRock – en vervolgens de wapens richting China verplaatst.

Maar zelfs dat zal geen makkie zijn, want China en de BRICS+, die op het punt staan uit te breiden, vallen het imperium al aan bij de basis: de dollarhegemonie. Zonder de dollar zullen de VS zelf de oorlog tegen China moeten financieren.

Chinese geleerden, off the record, en die hun millennia-oude analytische speurwerk uitoefenen, merken op dat dit misschien wel de laatste blunder is die het rijk ooit heeft gemaakt in zijn korte geschiedenis.

Zoals een van hen het samenvatte: “het rijk heeft zichzelf geblunderd tot een existentiële oorlog en daarom de laatste oorlog van het rijk. Als het einde komt, zal het rijk liegen zoals gewoonlijk en de overwinning uitroepen, maar alle anderen zullen de waarheid kennen, vooral de vazallen.”

En dat brengt ons bij de voormalige nationale veiligheidsadviseur Zbigniew “Grand Chessboard” Brzezinski’s draai van 180 graden kort voordat hij stierf, waardoor hij vandaag op één lijn werd gebracht met Kissinger, niet met Luttwak.

“The Grand Chessboard”, gepubliceerd in 1997, vóór het 9/11 tijdperk, stelde dat de VS zou moeten heersen over elke gelijkwaardige concurrent die in Eurazië opkomt. Brzezinski heeft de levende incarnatie van zijn ultieme nachtmerrie niet meegemaakt: een strategisch partnerschap tussen Rusland en China. Maar zeven jaar geleden – twee jaar na Maidan in Kiev – begreep hij tenminste dat het noodzakelijk was om “de mondiale machtsarchitectuur opnieuw uit te lijnen“.

Vernietiging van de “op regels gebaseerde internationale orde”

Het cruciale verschil vandaag, vergeleken met zeven jaar geleden, is dat de VS niet in staat is, volgens Brzezinski, om “het voortouw te nemen bij het opnieuw afstemmen van de mondiale machtsarchitectuur op een zodanige manier dat het geweld (…) kan worden beheerst zonder de wereldorde te vernietigen.”

Het is het strategisch partnerschap Rusland-China dat het voortouw neemt – gevolgd door de Global Majority – om de hegemoniale “op regels gebaseerde internationale orde” in te dammen en uiteindelijk te vernietigen.

Zoals de onmisbare Michael Hudson het heeft samengevat, is de ultieme vraag op dit gloeiende moment “of economische winst en efficiëntie de wereldhandel, patronen en investeringen zullen bepalen, of dat de postindustriële VS/NAVO-economieën ervoor zullen kiezen om te eindigen als de snel ontvolkende en deïndustrialiserende post-Sovjet-Oekraïne en Baltische staten of Engeland”.

Gaat de natte droom van een oorlog tegen China deze geopolitieke en geo-economische imperatieven veranderen? Doe ons een lol.

De echte oorlog is al aan de gang – maar zeker niet één die is geïdentificeerd door Kissinger, Brzezinski en nog veel minder Luttwak en diverse Amerikaanse neocons. Michael Hudson vatte het nog eens samen: als het op de economie aankomt, is de “strategische fout van de VS en de EU om zichzelf af te zonderen van de rest van de wereld zo massaal, zo totaal, dat de gevolgen ervan gelijk staan aan een wereldoorlog.”

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Pentagon denktank de Rand-Corporation schreef in januari al dat de VS de oorlog tegen Rusland aan het verliezen waren en moesten beëindigen omdat China de echte tegenstander is.

Vooral belangrijk voor RAND lijkt te zijn dat de oorlog in Oekraïne de VS ervan weerhoudt een oorlog met China te beginnen:

Oekraïne: RANDcorp-studie ziet risico’s in langdurige oorlog – Beseft dat Rusland te sterk is

Stel je op de hoogte van het moderatiebeleid voor je iets post.

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over