Eigenlijk zou het Westen alleen maar zijn nederlaag in Oekraïne moeten toegeven en de neutraliteit van het land en de vrije keuze van zijn inwoners over waar zij willen thuishoren, moeten aanvaarden. In plaats daarvan is er sprake van verdere escalatie.
In de loop van de laatste paar dagen zijn er verschillende opmerkingen verschenen die griezelig zijn. Zij gaan niet alleen dezelfde richting uit; zij zijn verspreid over drie landen en verschenen elk in media die van enig belang zijn, meldt Dagmar Henn.
De media waarnaar wordt verwezen zijn het Amerikaanse tijdschrift Foreign Affairs, dat wordt uitgegeven door de Council on Foreign Relations, de centrale denktank van het Amerikaanse buitenlands beleid; de Britse Guardian, die altijd het standpunt van de Britse liberalen het duidelijkst weergeeft; en de Duitse TAZ, het rood-groene centrale orgaan.
Het TAZ-artikel verscheen als laatste in de reeks, in de afsplitsing Futur zwei. De auteur is Udo Knapp, die de TAZ gewoon een politicoloog noemt. Knapp, geboren in 1945, was de laatste voorzitter van de historische SDS, een medewerker van Ströbele en later van Schily, met wie hij overstapte naar de SPD. In 1996 beschreef de Neue Deutschland hem als iemand “voor wie pragmatisme een credo is geworden, die – belangrijker nog – het westerse systeem door en door kent, die trucs kan uithalen, zijn zin kan krijgen, vaak brutaal”. Hij heeft nooit een belangrijke, in het openbaar zichtbare politieke functie gehad, maar dat is het normale geval met touwtrekkers, zij opereren op de achtergrond. Zelfs op zijn hoge leeftijd heeft Knapp waarschijnlijk nog steeds de beste connecties in de groene en sociaal-democratische leiding.
Veel interessanter dan de vraag wie de tekst geschreven heeft, is het feit dat hij verscheen. Onder de kop “Geeft het Westen het op?” verklaart het dat “ondanks de bereidheid van de Oekraïners om hun verdedigingsstrijd voort te zetten totdat zij militair volledig verslagen zijn, het Westen Oekraïne in zijn huidige vorm in feite al heeft opgegeven”. De achtergrond is natuurlijk het feit dat de uitkomst van het conflict in Oekraïne in wezen reeds militair is bepaald. Hier is zijn gevolgtrekking:
“Het valt dus niet uit te sluiten dat het Westen op een bepaald moment en op de een of andere manier door Rusland tot een oorlog wordt gedwongen ter verdediging van de westerse vrijheden. Een oorlog die veel meer slachtoffers zou eisen dan de oorlog die dagelijks wordt betreurd in de nog steeds regionaal beperkte oorlog in Oekraïne. Het Westen kan deze ontwikkeling alleen voorkomen als het zichzelf ertoe zou brengen de legers van Poetin, die in strijd met het internationale recht zijn binnengevallen, met eigen grondtroepen aan de zijde van het Oekraïense leger terug te drijven achter de grenzen van Rusland.
Het is nog niet te laat om dergelijke actie te ondernemen.”
Je leest het goed. Hier roepen ze op tot directe NAVO-betrokkenheid in de oorlog in Oekraïne. In de huiskrant van het Rood-Groene netwerk. Onverhuld. Dat de TAZ deze tekst publiceert, bewijst dat dergelijke overwegingen in de geassocieerde politieke kringen reeds aan de orde zijn.
Maar er is meer. Een dag eerder verscheen een commentaar van haar hoofdcommentator buitenlands beleid Simon Tisdall in de Guardian. Hij geeft een overzicht van de ontwikkelingen in Europa en de VS, de economische malaise, de politieke gevolgen. “Naarmate de instabiliteit toeneemt, zal de kloof tussen de VS en Europa de druk om van koers te veranderen doen toenemen.”
Hij weigert een compromis, een ruil van land voor vrede. “Zo’n handel zou een ramp zijn die een precedent zou scheppen in het hele continent en zelfs wereldwijd. Denk maar aan Taiwan.” Niet dat dit standpunt bijzonder verrassend is; het is als een mantra herhaald door verschillende westerse staatshoofden, waaronder Olaf Scholz. Geen gedicteerde vrede. Waarmee de werkelijkheid volledig wordt ontkend, want in een oorlog is het de overwinnaar die de voorwaarden bepaalt, niet de verliezer; maar dat is nu juist de kern van het hele betoog, de weigering om zelfs maar de nederlaag toe te geven.
Tisdall heeft een andere oplossing: “Gelukkig is er een alternatief: de overweldigende macht van de NAVO gebruiken om het militaire tij te keren.” Hij verklaart dat dit geen besluit is voor een derde wereldoorlog. “Het is de enige haalbare manier om snel een einde te maken aan deze escalerende verschrikking en er tegelijkertijd voor te zorgen dat Poetin en degenen die hem mogelijk zullen volgen, niet kunnen profiteren van wetteloze slachtpartijen.”
Het is duidelijk dat Tisdall druipt van arrogantie. Het hele militair-industriële complex van de VS, met al zijn lakeien in alle parlementen, leeft van niets anders dan wetteloze slachtpartijen. De hele NAVO is een criminele organisatie voor het begaan van wetteloze slachtpartijen. Maar dit is de Guardian, dus het is duidelijk voor wie er geschreven wordt.
“Genoeg met halve maatregelen en getreuzel! De NAVO moet nu in actie komen om de plunderende hordes van Poetin terug te drijven achter de erkende grenzen van Rusland.”
Let op de formulering. “De erkende grenzen van Rusland” betekent in NAVO-praat de gewelddadige verovering van de Krim. Tisdall roept dus niet alleen op tot het inzetten van NAVO-troepen in Oekraïne, maar ook tot een aanval op de Krim.
Eén zwaluw maakt nog geen zomer, zelfs twee niet, dus blijft het derde artikel over. We hebben het hier over de belangrijkste publicatie rond het buitenlands beleid van de VS. Dit artikel gaat, net als de andere twee, tenminste uit van de realistische perceptie dat Oekraïne niet kan winnen. En zoekt vervolgens naar manieren waarop de NAVO toch massaler zou kunnen ingrijpen zonder een direct conflict met Rusland te ontketenen: “De geschiedenis leert dat de NAVO alleen roekeloos oorlog zou riskeren als zij twee Russische rode lijnen zou overschrijden: open vuur op Russische troepen of de inzet van georganiseerde gevechtseenheden onder de vlag van NAVO-leden in Oekraïne.” Zolang deze lijnen niet openlijk werden overschreden, kon de NAVO haar steun aan Oekraïne blijven uitbreiden.
Er staan zelfs heel slimme gedachten in deze tekst. “Belangen alleen bepalen niet wie het voordeel heeft als beide partijen oorlog willen vermijden. In plaats daarvan ligt het voordeel bij de partij die de andere in de moeilijke positie kan brengen om te kiezen tussen escalatie en het aanvaarden van een beperkte nederlaag“. Het enige probleem is dat hij de rollen verkeerd heeft.
Na een oproep om zowel de wapenleveranties als de sancties verder op te voeren, komt hij met een zogenaamd slimme oplossing: “het leveren van buitenlandse vrijwilligers – een strategie die de NAVO grotendeels heeft verwaarloosd. (…) De NAVO-leden moeten hun soldaten en veteranen die klaar zijn om voor Oekraïne te vechten, aanmoedigen, uitrusten en financieren. Om het risico van een oorlog met Rusland te beperken, zouden deze soldaten in Oekraïense uniformen vechten in de Oekraïense commandostructuur.”
De bereidheid van het betrokken personeel om dit te doen is waarschijnlijk niet al te groot, gezien de processen tegen huurlingen in Donetsk. De biografieën van sommige beschuldigden doen immers reeds de vraag rijzen of zij daar op officiële opdracht waren; met name de Britse regering zou het leven van sommigen van hen kunnen redden indien zij dit zou toegeven, maar zij geeft er de voorkeur aan hen in Donetsk op hun executie te laten wachten. Dit is al een voorwendsel van wat dergelijke “buitenlandse vrijwilligers” van hun eigen regeringen zouden moeten verwachten.
Altman fantaseert verder: “Een groeiende stroom buitenlandse vrijwilligers zou de berekening van Rusland dat het een lange oorlog kan winnen, verstoren.(…) Om de risico’s te beperken, zou de NAVO klein moeten beginnen en meer moeten vertrouwen op ervaring dan op kwantiteit. Rusland zal aarzelen om een onwinbare oorlog tegen de NAVO te beginnen vanwege nog een paar honderd vrijwilligers die in Oekraïne vechten – zelfs als die speciaal door NAVO-regeringen waren georganiseerd. Als Rusland hun stationering stilzwijgend aanvaardt, zal het een zware dobber hebben aan het afschrikken van de volgende honderden, die geleidelijk de volgende duizenden zullen worden.”
Altman vergist zich op verschillende cruciale punten. Ten eerste is de NAVO naar alle waarschijnlijkheid nu al actief betrokken; er wordt bijvoorbeeld al tijden gesuggereerd dat de Oekraïense artillerie door de VS van richtcoördinaten wordt voorzien, en de vraag rijst of de HIMARS-systemen niet compleet met operators worden geleverd. En denk aan de mededelingen over de inzittenden van Azov Steel. Door de tijd heen zijn er onbevestigde berichten geweest over de gevangenneming van een of andere NAVO-officier. Deze zaken werden op de een of andere manier in stilte opgelost. Maar dit is niet vanzelfsprekend. Om nog maar te zwijgen van het feit dat Rusland zich zou moeten houden aan de rode lijnen die door de VS zijn uitgezet.
Integendeel, het is nu reeds zo dat het volledig aan het oordeel van de Russische zijde wordt overgelaten wanneer zij welke actie als directe betrokkenheid beschouwt. Een dergelijke massale inzet van huurlingen zoals Altman in gedachten heeft (dit zou een aanwijzing kunnen zijn voor het inschakelen van de Polen) zou wel eens als een NAVO-aanval kunnen worden beschouwd. Dat zou dan beslist worden door de Russische generale staf, naargelang het nut.
Ongeacht de zin of onzin van de inhoud, bewijst het feit dat kort na elkaar en geografisch verspreid artikelen verschijnen die allemaal oproepen tot NAVO-interventie, openlijk of provisorisch verborgen, dat dergelijke beraadslagingen wel degelijk plaatsvinden. Niet binnen het leger. Misschien hebben ze hun overgebleven raketten geteld en hopen ze dat de beker hen voorbij zal gaan. Maar in de politieke elites van de NAVO-landen. Ook in Duitsland.
Zoals Altman schreef in de enige slimme passage van zijn artikel? Het voordeel ligt bij degene die de ander kan dwingen te kiezen tussen escalatie en het aanvaarden van een beperkte nederlaag? Het Westen moet een beperkte nederlaag accepteren. Als in plaats daarvan de ideeën van de drie auteurs worden uitgevoerd, zal zij niet langer beperkt zijn.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:
[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]
[newsletter_field name=”email” label=”Email”]
[/newsletter_form]
https://dissident.one/2022/07/13/35550/?swcfpc=1
