De presidenten van Rusland, Iran en Turkije zijn bijeengekomen om kritieke kwesties in verband met West-Azië te bespreken, waarbij de illegale Amerikaanse bezetting van Syrië een belangrijk gesprekspunt was.

Olie en gas, tarwe en granen, raketten en drones – de heetste hangijzers in de mondiale geopolitiek van vandaag – stonden deze week allemaal op de agenda in Teheran, schrijft Pepe Escobar.

De top in Teheran tussen Iran, Rusland en Turkije was in meer dan één opzicht een fascinerende aangelegenheid. Ogenschijnlijk ging het over het Astana-vredesproces in Syrië, dat in 2017 van start ging, en in de gezamenlijke verklaring van de top werd naar behoren opgemerkt dat Iran, Rusland en (het onlangs omgedoopte) Turkije zullen blijven “samenwerken om terroristen uit te schakelen” in Syrië en “geen nieuwe feiten in Syrië zullen accepteren in naam van het verslaan van terrorisme.”

Dat is een totale afwijzing van de “oorlog tegen terreur” exceptionalistische unipolariteit die ooit West-Azië regeerde.

Opstaan tegen de wereldsheriff

De Russische president Vladimir Poetin was in zijn eigen toespraak nog explicieter. Hij benadrukte “specifieke stappen om de inclusieve politieke dialoog binnen Syrië te bevorderen” en noemde vooral de dingen bij hun naam: “De westerse staten, aangevoerd door de VS, moedigen separatistische sentimenten in sommige delen van het land sterk aan en plunderen de natuurlijke hulpbronnen van het land met als doel de Syrische staat uiteindelijk uiteen te trekken.”

Er zullen dus “extra stappen in ons trilateraal formaat” worden gezet om “de situatie in die gebieden te stabiliseren” en, wat cruciaal is, “de wettige regering van Syrië weer de controle te geven”. In voor- en tegenspoed, de dagen van de imperiale plundering zullen voorbij zijn.

De bilaterale ontmoetingen in de marge van de top – Poetin/Raisi en Poetin/Erdogan – waren nog intrigerender. De context is hier van belang: de bijeenkomst in Teheran vond plaats na het bezoek van Poetin aan Turkmenistan eind juni voor de zesde Kaspische top, waar alle kuststaten, inclusief Iran, aanwezig waren, en na de reizen van minister van Buitenlandse Zaken Sergej Lavrov naar Algerije, Bahrein, Oman en Saudi-Arabië, waar hij al zijn tegenhangers van de Samenwerkingsraad van de Golf (GCC) ontmoette.

Het moment van Moskou

We zien dus hoe de Russische diplomatie zorgvuldig haar geopolitieke tapijt weeft van West-Azië tot Centraal-Azië – met iedereen en zijn buurman die staat te popelen om te praten en te luisteren naar Moskou. Zoals het er nu voorstaat, neigt de entente cordiale tussen Rusland en Turkije naar conflictbeheersing, en is zij sterk op handelsbetrekkingen gericht. Iran-Rusland is een heel ander spel: veel meer een strategisch partnerschap.

Het is dan ook geen toeval dat de Nationale Oliemaatschappij van Iran (NIOC), precies op tijd voor de top in Teheran, de ondertekening aankondigde van een strategische samenwerkingsovereenkomst van 40 miljard dollar met het Russische Gazprom. Dat is de grootste buitenlandse investering in de geschiedenis van de Iraanse energie-industrie – hard nodig sinds het begin van de jaren 2000. Zeven overeenkomsten ter waarde van $ 4 miljard hebben betrekking op de ontwikkeling van olievelden; andere richten zich op de aanleg van nieuwe exportgaspijpleidingen en LNG-projecten.

Kremlin-adviseur Joeri Oesjakov liet heerlijk uitlekken dat Poetin en de Iraanse Opperste Leider Ayatollah Ali Khamenei tijdens hun privé-ontmoeting “conceptuele kwesties hebben besproken”. Vertaling: hij bedoelt grote strategie, zoals in het evoluerende, complexe proces van integratie van Eurazië, waarin de drie belangrijkste knooppunten Rusland, Iran en China zijn, die nu hun onderlinge band intensiveren. Het strategisch partnerschap Rusland-Iran weerspiegelt grotendeels de hoofdpunten van het strategisch partnerschap China-Iran.

Iran zegt “nee” tegen de NAVO

Khamenei, over de NAVO, zei het zoals het is: “Als de weg open ligt voor de NAVO, dan ziet de organisatie geen grenzen. Als de NAVO niet was gestopt in Oekraïne, dan zou de alliantie na een tijdje een oorlog zijn begonnen onder het voorwendsel van de Krim.”

Er is niets uitgelekt over de impasse rond het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) tussen de VS en Iran – maar op basis van de recente onderhandelingen in Wenen is het duidelijk dat Moskou zich niet zal bemoeien met de nucleaire beslissingen van Teheran. Niet alleen weten Teheran-Moskou-Beijing heel goed wie verhindert dat het JCPOA weer op de rails komt, zij zien ook hoe dit contraproductieve stagnatieproces het collectieve Westen de broodnodige toegang tot Iraanse olie ontzegt.

Dan is er nog het wapenfront. Iran is een van de wereldleiders in de productie van drones: Pelican, Arash, Homa, Chamrosh, Jubin, Ababil, Bavar, verkenningsdrones, aanvalsdrones, zelfs kamikaze drones, goedkoop en effectief, meestal ingezet vanaf marineplatforms in West-Azië.

Het officiële standpunt van Teheran is dat het geen wapens levert aan landen in oorlog – wat in principe de onbetrouwbare Amerikaanse “inlichtingen” over hun levering aan Rusland in Oekraïne zou ontkrachten. Toch zou dat altijd onder de radar kunnen gebeuren, gezien het feit dat Teheran zeer geïnteresseerd is in het kopen van Russische luchtverdedigingssystemen en ultramoderne gevechtsvliegtuigen. Na het einde van het door de VN-Veiligheidsraad afgedwongen embargo kan Rusland alle conventionele wapens aan Iran verkopen die het maar wil.

Russische militaire analisten zijn gefascineerd door de conclusies die de Iraniërs trokken toen bleek dat ze geen schijn van kans hadden tegen een NAVO-armada; in wezen gokten ze op een guerrillaoorlog op pro-niveau (een les die ze van Afghanistan hebben geleerd). In Syrië, Irak en Jemen hebben zij trainers ingezet om dorpelingen te begeleiden in hun strijd tegen salafi-jihadi’s; zij hebben tienduizenden groot-kaliber sluipschuttersgeweren, ATGM’s en thermische wapens geproduceerd; en natuurlijk hun drone-assemblagelijnen geperfectioneerd (met uitstekende camera’s om Amerikaanse stellingen in de gaten te houden).

Om nog maar te zwijgen van het feit dat de Iraniërs tegelijkertijd behoorlijk capabele lange-afstandsraketten aan het bouwen waren. Geen wonder dat Russische militaire analisten denken dat er tactisch veel te leren valt van de Iraniërs – en niet alleen op het drone-front.

Het Poetin-Sultan ballet

Nu de ontmoeting tussen Poetin en Erdogan – altijd een aandachttrekkend geopolitiek ballet, vooral omdat de Sultan nog niet heeft besloten op de hogesnelheidstrein voor integratie met Eurazië te stappen.

Poetin “sprak diplomatiek zijn dankbaarheid uit” voor de besprekingen over voedsel- en graanvraagstukken, terwijl hij herhaalde dat “niet alle problemen met betrekking tot de export van Oekraïens graan vanuit de Zwarte Zee-havens zijn opgelost, maar dat er vooruitgang wordt geboekt”.

Poetin verwees naar de Turkijse minister van Defensie Hulusi Akar, die eerder deze week verzekerde dat het opzetten van een operatiecentrum in Istanbul, het instellen van gezamenlijke controles bij de uitgangs- en aankomstpunten van de havens, en het zorgvuldig toezicht houden op de navigatieveiligheid op de overslagroutes kwesties zijn die in de komende dagen kunnen worden opgelost.

Blijkbaar hebben Poetin-Erdogan ook Nagorno-Karabach besproken (geen details).

Wat een paar lekken zeker niet onthulden is dat wat Syrië betreft, de situatie voor alle praktische doeleinden geblokkeerd is. Dat is in het voordeel van Rusland – wiens belangrijkste prioriteit momenteel Donbass is. De sluwe Erdogan weet dat – en daarom heeft hij misschien geprobeerd enkele “concessies” te verkrijgen inzake “de Koerdische kwestie” en Nagorno-Karabach. Wat Poetin, de Russische secretaris van de Veiligheidsraad Nikolai Patrushev en vice-voorzitter Dmitry Medvedev ook mogen denken over Erdogan, zij evalueren zeker hoe onbetaalbaar het is om zo’n grillige partner te cultiveren die in staat is om het collectieve westen totaal gek te maken.

Istanbul is deze zomer veranderd in een soort Derde Rome, althans voor de uit Europa verdreven Russische toeristen: ze zijn overal. Maar de meest cruciale geo-economische ontwikkeling van de afgelopen maanden is dat de door het Westen veroorzaakte ineenstorting van de handels- en aanvoerlijnen langs de grenzen tussen Rusland en de EU – van de Oostzee tot de Zwarte Zee – eindelijk de wijsheid en het economische nut heeft aangetoond van de Internationale Noord-Zuid Transportcorridor (INTSC): een belangrijk geopolitiek en geo-economisch integratie-succes voor Rusland-Iran-India.

https://twitter.com/Mateo_Tao1/status/1538788744781864960

Wanneer Moskou met Kiev praat, praat het via Istanbul. De NAVO doet, zoals het Zuiden weet, niet aan diplomatie. Dus elke mogelijkheid tot dialoog tussen Russen en een paar goed opgeleide westerlingen vindt plaats in Turkije, Armenië, Azerbeidzjan en de VAE. West-Azië en de Kaukasus hebben zich overigens niet aangesloten bij de westerse sanctiehysterie tegen Rusland.

Zeg vaarwel tegen de “teleprompter-man”

Vergelijk dit alles nu eens met het recente bezoek aan de regio van de zogenaamde “leider van de vrije wereld”, die vrolijk afwisselend handen schudt met onzichtbare mensen en – letterlijk – voorleest wat er op een teleprompter rolt. We hebben het over de Amerikaanse president Joe Biden, natuurlijk.

Feit: Biden dreigde Iran met militaire aanvallen en smeekte de Saoedi’s om meer olie op te pompen als tegenwicht voor de “turbulentie” op de mondiale energiemarkten die werd veroorzaakt door de sanctiehysterie van het collectieve Westen. Context: de overduidelijke afwezigheid van enige visie of iets dat ook maar lijkt op een ontwerp van een buitenlands beleidsplan voor West-Azië.

De olieprijzen gingen dan ook met sprongen de hoogte in na Biden’s reis: Brent ruwe olie steeg met meer dan vier procent tot $105 per vat, waardoor de prijzen weer boven de $100 kwamen na een stilte van enkele maanden.

De kern van de zaak is dat als de OPEC of OPEC+ (waartoe ook Rusland behoort) ooit besluiten hun olievoorraden te verhogen, zij dit zullen doen op basis van hun interne beraadslagingen, en niet onder druk van de VS.

Wat de imperiale dreiging van militaire aanvallen op Iran betreft, dit is pure dementie. De hele Perzische Golf – om nog maar te zwijgen van heel West-Azië – weet dat als de VS/Israël Iran zouden aanvallen, felle represailles de energieproductie van de regio gewoon zouden doen verdampen, met apocalyptische gevolgen, waaronder de ineenstorting van triljoenen dollars aan derivaten.

Biden had vervolgens het lef om te zeggen: “We hebben vooruitgang geboekt bij het versterken van onze betrekkingen met de Golfstaten. We zullen Rusland en China geen vacuüm laten opvullen in het Midden-Oosten”.

Welnu, in het echte leven is het de “onmisbare natie” die zichzelf in een vacuüm heeft gemanoeuvreerd. Alleen gekochte en betaalde Arabische vazallen – voor het merendeel monarchen – geloven in de opbouw van een “Arabische NAVO” (copyright Jordaanse koning Abdullah) om het op te nemen tegen Iran. Rusland en China zijn al overal aanwezig in West-Azië en daarbuiten.

De-Dollarisatie, niet alleen Euraziatische integratie

Het is niet alleen de nieuwe logistieke corridor van Moskou en Sint-Petersburg naar Astrakan en vervolgens, via de Kaspische Zee, naar Enzeli in Iran en verder naar Mumbai die de zaken opschudt. Het gaat om meer bilaterale handel die de Amerikaanse dollar omzeilt. Het gaat over BRICS+, waar Turkije, Saoedi-Arabië en Egypte dolgraag deel van willen uitmaken. Het gaat over de Shanghai Cooperation Organization (SCO), die Iran in september formeel als volwaardig lid toelaat (en binnenkort ook Belarus). Het gaat om BRICS+, de SCO, China’s ambitieuze Belt and Road Initiative (BRI) en de Eurasia Economic Union (EAEU), die met elkaar verbonden zijn op weg naar een Greater Eurasia Partnership.

West-Azië herbergt misschien nog steeds een kleine verzameling Amerikaanse vazallen zonder enige soevereiniteit die afhankelijk zijn van de financiële en militaire ‘hulp’ van het Westen, maar dat is verleden tijd. De toekomst is nu – met de drie grootste BRICS-landen (Rusland, India, China) die langzaam maar zeker hun overlappende strategieën in heel West-Azië coördineren, waarbij Iran bij alle strategieën betrokken is.

En dan is er nog het Grote Wereldbeeld: wat de omwentelingen en dwaze plannen van de door de VS bedachte “olieprijscap” ook mogen zijn, feit is dat Rusland, Iran, Saoedi-Arabië en Venezuela – de machtigste energieproducerende naties – het absoluut met elkaar eens zijn: over Rusland, over het collectieve westen en over de behoeften van een echte multipolaire wereld.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2022/07/09/poetin-over-het-westen-ze-hebben-al-verloren/?swcfpc=1