Het oorlogsdebacle in Irak, de relatieve ( in vergelijking met Bush ) terughoudendheid van de regering-Obama en de anti-interventionistische campagne van Donald Trump in 2016 hebben de neoconservatieve beweging en haar persoonlijkheden misschien tijdelijk afgeremd, maar ze zijn brullend teruggekomen.

Deze nieuwe fase in het Amerikaanse buitenlands beleid zou kunnen worden gekarakteriseerd als Kaganisme: noch democraat noch republikein, maar eerder een onpartijdige 21e-eeuwse kruistocht voor ‘liberalisme’, schrijft Eric Striker.

Donald Kagan, de patriarch van het Kaganisme, volgde een soortgelijk intellectueel traject als zijn collega’s Irving Kristol en Norman Podhoretz: marxistische academici die in hondsdolle Reaganoid Cold Warriors veranderden als reactie op de steun van de Sovjet-Unie voor Arabisch nationalisme en antizionisme in de jaren zestig. Donald zat duidelijk in het Republikeinse kamp, ​​hoewel zijn kinderen enkele van de “rechtse” elementen van de neoconservatieve doctrine (die eerder werd gebruikt om evangelisch-christelijke stemblokken te mobiliseren) hebben laten vallen en vervangen door een verenigde Amerikaanse staatsideologie die net zo thuis is in de Democratische Partij als in de GOP.

Donalds zonen, Frederick Kagan van het American Enterprise Institute en Robert Kagan van het Brookings Institute, waren zeer invloedrijk in de regering George W. Bush via denktanks zoals het Project For A New American Century en het Foreign Policy Initiative, maar vandaag de dag hebben ze zich grotendeels gedistantieerd van de GOP na de vervreemding van de partij van Joodse elites door Trumpificatie.

Bij PNAC waren de Kagans vooral bezig met het uitbreiden van de Israëlische macht door de Verenigde Staten te gebruiken om Saddam Hoessein en Bashar Al-Assad omver te werpen en Iran te wurgen, maar tegen 2006 werden ze steeds wantrouwiger en vijandiger tegenover Rusland en China omdat ze meer controle wilden over hoe ze omgingen met Westerse (lees: Joodse) financiële instellingen en culturele waarden, terwijl ze er tegelijkertijd voor kozen om hun eigen buitenlandse beleid te voeren onafhankelijk van de Pax Americana. Na verloop van tijd zijn de angsten van het Kaganisme bewaarheid, want Rusland en China zijn geëvolueerd van “wild card” stemmen in de Verenigde Naties tot regelrechte revisionistische machten die klaar staan om de directe confrontatie aan te gaan met de Washington indringers in hun achtertuin.

De Kaganisten geven de opkomst van China, Rusland en Iran de schuld van de oorlogs- en vrijhandelsmoeheid van het Amerikaanse volk, dat er in 2016 zelfs in slaagde Hillary Clinton onder druk te zetten om tactisch terug te komen op haar steun voor het Trans-Pacific Partnership (een zet die Kagan woedend maakte). Voor de meeste Amerikanen zijn de natievernietigende handelstekorten (die in werkelijkheid subsidies zijn om onderdanigheid te kopen), triljoen dollar oorlogen en bergen lijkzakken die nodig zijn om toezicht te houden op een wereldrijk niet nodig of de moeite waard voor het welzijn van de geografisch begenadigde en grondstofrijke Verenigde Staten.

In 2019 publiceerden de huidige minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken en Robert Kagan, de echtgenoot van staatssecretaris Victoria Nuland, een hoofdartikel waarin ze de “America First”-boodschap, die door segmenten van beide partijen wordt omarmd, hekelden en de minderheidsconsensus van de joodse internationalistische elite herhaalden die denktanks al tientallen jaren uitdragen. Volgens Blinken en Kagan is een wereld van realisme, waar landen vrij zijn van Joodse opzichters en Amerikaans bloed en schatten uitsluitend zijn voorbehouden aan het Amerikaanse volk, een “jungle” die ontluikende Hitlers (Poetin), Mussolini’s (Iran) en Hirohitos (China) in staat stelt om een “antidemocratische” revolutie te verspreiden tegen de “Anglo-Amerikaanse” (een term die Kaganisten gebruiken om hun beschavingsproject aan te duiden, zelfs als ze de demografische vervanging van het Europese bestand in Engelstalige landen steunen) liberaal-globalistische hegemonie.

Volgens de doctrine van het Kaganisme is de enige oplossing voor wereldwijde conflicten het weigeren van diplomatie met soevereine staten die andere culturen of politieke tradities hebben, en ze in plaats daarvan te doden en te vervangen door de bolsjewistische export van “Amerikaanse” waarden over de hele wereld, die zij beschrijven als het primaat van de New Yorkse financiën en vrijhandel, willekeurige en illegale oorlogen om regimes te veranderen, open grenzen en het vrije verkeer van mensen, het actief demoraliseren en machteloos maken van raciale meerderheden en andere elementen van de Joodse Open Society die alle potentiële voedingsbodems voor “fascisme” of “antisemitisme” wil uitrotten, ook al wil een groot deel van de wereld, inclusief het Amerikaanse volk, dat niet.

De centrale binnenlandse politieke theorie van het Kaganisme beweert dat liberalisme voortdurend in conflict is met “populisme” (wat de Kagans zien als een variant van fascisme), met andere woorden, de wil van het volk. De Kaganisten zien de democratische verantwoordingsplicht van politieke leiders, zelfzuchtige (tenminste in het geval van niet-Joden) afwegingen en de vrije discussie over ideeën als een afleiding of een klein ongemak om te onderdrukken en door te drukken, zoals blijkt uit hun laatste boek waarin Franklin Delano Roosevelt wordt geëerd omdat hij het Amerikaanse volk misleidde om een wereldoorlog tegen Duitsland en Japan te beginnen, twee landen waarvan Kagan toegeeft dat ze nooit een bedreiging voor de veiligheid van de Verenigde Staten vormden maar toch tot een confrontatie moesten worden uitgelokt.

In het Institute for the Study of War (ISW) hebben Frederick Kagan en ISW-oprichtster Kimberly Kagan (de vrouw van Frederick) uitgebreid geschreven over de informatieruimte als een slagveld dat niet verschilt van het land, de zee en de lucht. Volgens het Kaganisme moeten de gedachten van burgers worden gekneed als klei en is het de rol van de Amerikaanse regering en zakelijke elites om consensus te creëren voor beslissingen van Joodse beleidsmakers door middel van de controle en manipulatie van cyberspace en massamedia in naam van het controleren van “verkeerde informatie”. Het Department of Homeland Security, een zeer insulaire Joodse vleugel van de Amerikaanse regering die zich toelegt op binnenlandse spionage, probeerde deze richtlijn formeel ten uitvoer te leggen, maar onderbrak daarna de officiële oprichting na massale verontwaardiging. De sluiting van dit “desinformatie”-bord was zinloos. Recente journalistieke stukken hebben gemeld dat veel van de politieke inhoud die gebruikers op Facebook, Google en Twitter consumeren, onderhevig is aan direct redactioneel toezicht van drommen FBI- en CIA-agenten die fulltime in dienst zijn van socialemediabedrijven. De afgelopen jaren zijn westerse en zionistische inlichtingendiensten zeer actief geweest in het verkrijgen van steun van het volk voor buitenlandse interventies, die in de praktijk variëren van de amateuristische en analoge Syrische informatieoorlog tien jaar geleden tot de veel geavanceerdere, zeer online en meer organisch ogende pro- Oekraïne push.

Het grootste deel van de Kagan-clan is toegewijd aan het leveren van het ideologische raamwerk van Washington, maar het meest prominente lid, Robert Kagans vrouw Victoria Nuland, heeft een grote rol gespeeld bij de implementatie ervan in de wereld. Hoewel ze tot nu toe niet zo bekend was, is Nuland niet vreemd aan desastreuze beslissingen op het gebied van buitenlands beleid. Voordat ze onder Obama diende, was ze een belangrijke nationale veiligheidsadviseur die gesprekken voerde over Irak voor Dick Cheney tijdens de eerste Bush-regering. Terwijl haar man druk bezig was met het uitschelden van Europeanen voor watjes omdat ze weigerden deel te nemen aan de “coalitie van bereidwilligen” tegen Saddam Hoessein, was Nuland druk bezig Europa in het moeras van Afghanistan te trekken om de bezetting in stand te houden en tegelijkertijd de Amerikaanse logistieke problemen in Irak te verlichten.

Het beroemdste moment van Nuland kwam in 2014, nadat een telefoontje van de Amerikaanse ambassade bekend werd gemaakt waarin ze werd ontmaskerd als een van de schimmige figuren achter de staatsgreep die de democratisch gekozen Oekraïense regering omver wierp en het land op het goede spoor zette voor de bloedige oorlog die het momenteel voert. Nuland heeft toegegeven dat deze staatsgreep de Amerikaanse belastingbetaler 5 miljard dollar

Voor Nuland zijn de levens van “bondgenoten” en onschuldige mensen wegwerppionnen op een schaakbord. Net zoals de Joodse liberale interventionist Madeline Albright’s beroemde gruwelijke beoordeling van het opofferen van het leven van een half miljoen Iraakse kinderen om de economie van Irak te verzwakken, geloven de Kagans dat de honderdduizenden Oekraïense slachtoffers en onherstelbare schade aan de Oekraïense natie een nuttige ruil is als het betekent dat het prestige van Rusland en China op het wereldtoneel kan worden aangetast of dat de universele hegemonie van Washington met een paar jaar kan worden verlengd.

Terwijl de oorlog voortduurt, blijkt uit peilingen dat de meerderheid van de Amerikanen er tegen is om Oekraïne nog meer hulp te geven. Bemoedigend nieuws voor de Oekraïense kant is steeds schaarser geworden en het beroemde “tegenoffensief” lijkt niets te hebben opgeleverd, maar Frederick Kagan – de verwrongen geest achter de rampzalige Irak-Surge in 2007 en pleitbezorger van een tweede golf – blijft publiceren artikelen met titels als “Hoe het tegenoffensief van Oekraïne nog steeds kan slagen.”

Oekraïne is zeker niet het laatste wat we van het Kaganisme hebben gezien. Hoewel de wereld veel genuanceerder op het conflict heeft gereageerd dan verwacht en de VS moeite heeft om het grootste deel van de wereld voor de anti-Russische campagne te winnen, is de neoconservatieve doctrine opnieuw in opkomst.

Afgelopen juli nam Nuland een nieuwe en machtigere rol aan als ondersecretaris op het ministerie van Buitenlandse Zaken. In haar vorige rol als staatssecretaris voor politieke zaken werd Nuland publiekelijk door de nu gevangen Pakistaanse leider Imran Khan geïdentificeerd als de belangrijkste architect achter de door de VS georkestreerde staatsgreep tegen hem, die werd uitgevoerd als vergelding voor Khan’s neutraliteitspolitiek met betrekking tot de oorlog in Oekraïne. In Niger, waar 1000 Amerikaanse troepen gestationeerd zijn en weigeren te vertrekken, had Nuland een ontmoeting met de nieuwe regering van het land om hen te dreigen met geweld als ze de afgezette marionettenregering niet herstellen – een dreigement dat de Washington-Parijs proxy Afrikaanse alliantie van ECOWAS ook openlijk heeft geuit.

Hoewel Nuland op elk continent op de planeet branden heeft aangestoken, was de meest kenmerkende Kaganistische escalatie de inzet van duizenden Amerikaanse mariniers in de Perzische Golf om de strategische belangen van Israël te bevorderen.

Kort nadat Nuland haar nieuwe functie had aangenomen, kondigde het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken aan dat het voortzetten van het project uit het Trump-tijdperk om een ​​anti-Iraanse en anti-Palestijnse alliantie tussen Saoedi-Arabië en Israël te smeden, nu haar hoogste prioriteit in het Midden-Oosten is.

Sinds Washington in 2018 willekeurig uit de Iraanse nucleaire deal stapte, betaalt de VS vazalstaten zoals Saoedi-Arabië om Iraanse olieschepen in de regio in beslag te nemen om de Iraanse economie schade toe te brengen. Volgens het internationaal recht is dit een daad van piraterij en is het Iran wettelijk toegestaan om zijn schepen te verdedigen door middel van militaire maatregelen. Sinds het begin van de inbeslagnames reageert Iran op vijandige naties door hun schepen terug te kapen en door drone-aanvallen uit te voeren op de olie-infrastructuur van Saoedi-Arabië.

De Saoedi’s lijken hun verlies te hebben genomen en ondertekenden afgelopen lente een vredesakkoord met Teheran dat door China was bemiddeld. Riyadh’s eisen om deze nieuwe overeenkomst met Iran te verbreken, begrijpende hoe wanhopig Washington is om de Israëlische belangen te bevorderen, worden met de minuut brutaler. In ruil voor het normaliseren van de banden met Israël willen de Saoedi’s het recht om zich bezig te houden met nucleaire proliferatie, miljarden aan hightech offensieve wapens en een veiligheidsgarantie waarvan zelfs de regering Biden weet dat er zwaar misbruik van zal worden gemaakt.

Tot nu toe is Washington terughoudend geweest om alle wensen van Riyadh in te willigen, maar het ministerie van Buitenlandse Zaken wil nog steeds graag laten zien dat het zeer betrokken blijft bij het Midden-Oosten. Men zou zelfs kunnen stellen dat het probeert een basis voor oorlog te vinden.

Deze week kondigde het ministerie van Defensie aan dat duizenden Amerikaanse soldaten en slagschepen van de marine zullen worden ingezet in de Straat van Hormuz met instructies om te vuren op Iraanse troepen die proberen schepen in beslag te nemen. Deze inzet is een openlijke provocatie waarop de Iraniërs hebben beloofd in natura te zullen reageren, onder meer door indien nodig hypersonische raketten te gebruiken.

Hiervoor bestaat een historisch precedent. Eerdere Amerikaanse regeringen hebben strijdlust op zee gebruikt met als doel casus belli te genereren om steun van de bevolking te krijgen voor een oorlog die de elites al hebben gepland. Als Washington echt veilige handel op zee wilde, zouden ze stoppen met het bevelen van regionale buren om Iraanse schepen te kapen.

Dit buitensporige gedrag doet denken aan wat er gebeurde in 1940 en 1941. Terwijl hij officieel neutraal bleef, besloot Franklin Delano Roosevelt dat de VS een groter veiligheidsgebied in de Noord-Atlantische Oceaan hadden en zette hij de marine in om Britse schepen te begeleiden die de zeeoorlog tegen Duitsland aan het verliezen waren.

Door Britse schepen op de Atlantische Oceaan te beschermen en tegelijkertijd de geallieerde troepen toe te staan ​​Duitse schepen aan te vallen, hoopten de VS de asmogendheden tot een openlijk conflict te dwingen, een punt dat enthousiast werd toegegeven door Robert Kagan in zijn meest recente boek over Amerikaans buitenlands beleid in de eerste helft van 2011. de 20e eeuw.

FDR kreeg uiteindelijk zijn zin in september 1941, toen een Duitse onderzeeër drie maanden voor Pearl Harbor per ongeluk de USS Greer beschoot. Historici, waaronder Kagan, zijn het erover eens dat het incident met de USS Greer een eerlijk ongeluk was dat werd veroorzaakt door Amerika’s oorlogszuchtige gedrag op zee, maar FDR loog er schaamteloos over en gebruikte het incident om anti-Duits en anti-Italiaans propaganda aan te wakkeren in een poging om het verzet van het Amerikaanse volk tegen nog een Europese oorlog te breken.

Na verdere overdreven escalaties door de regering FDR besloten Duitsland, Italië en Japan dat ze een gok moesten wagen en moesten proberen de trans-Atlantische moloch te bevechten in een tweefrontenoorlog die ze uiteindelijk verloren in het aangezicht van het Amerikaanse industriële, financiële en numerieke voordeel dat zelfs vóór Pearl Harbor al de Sovjet-Unie, Frankrijk en de Britse oorlogsinspanningen voedde.

In zijn boek uit 2023 ziet Kagan de Derde Wereldoorlog niet als een conflict dat de mensheid beter kan vermijden, maar als een bewijs van de onoverwinnelijkheid van het Amerikaanse imperium en de noodzaak van oorlog om de ideologieën van liberalisme, kapitalisme en globalisme te verspreiden. De Kaganisten geloven dat een oorlog op meerdere fronten tegen het nucleair bewapende China, Rusland en (binnenkort) Iran beter is dan de wereld te delen met wie ze dan ook categoriseren als “antidemocratisch” of “fascistisch”.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Ongepaste ‘boemer Hitler- en nazivergelijkingen’ verdwijnen in de prullenbak, en –

Oproepen tot geweld in de comments worden beantwoord met een onmiddellijke permaban !

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over