De vierde ronde van Covid-vaccinaties in Duitse verpleeghuizen is begonnen, of de betrokkenen dat nu leuk vinden of niet. Mobiele vaccinatieteams zwerven rond, zeker dat ze niemand kwaad doen. Helaas is de realiteit vaak anders, schrijft Thomas Ziegert.

Terwijl ik dit schrijf, zit ik aan het bed van mijn vader in een Duits verpleeghuis. Het is de derde dag nadat hij werd behandeld met het geneesmiddel “Spikevax” van het farmaceutische bedrijf Moderna, dat in Duitsland en in andere landen de plaats heeft ingenomen van het geneesmiddel van AstraZeneca, omdat het sterke bijwerkingen bleek te hebben, waaronder trombose.

Nu heeft mijn vader het gelijksoortig geconstrueerde vectorpreparaat “Spikevax” helemaal niet goed verdragen. Sinds een goede week komt de koorts steeds terug, soms steeg hij tot 39 graden. Bovendien is hij erg zwak en kan hij niet meer opstaan of lopen zonder hulp. Niemand weet of dit zal verdwijnen op zijn leeftijd. Dezelfde man die me een week eerder ontmoette, alleen lopend, zonder enige hulp van anderen.

Hoe is het zover kunnen komen? Ik had eigenlijk bezwaar gemaakt tegen de zogenaamde tweede “herhalingsvaccinatie”, maar ik heb niet de zorg van mijn vader, die bij andere familieleden is. Toch ben ik degene die voor mijn vader zorgt, en ik doe het alleen. Ik besloot er bij te zijn voor de vaccinatie en het zo mogelijk te voorkomen. Dit werkte niet, vooral omdat de eigen wil van mijn vader geen rol leek te spelen in de hele procedure. Ze wilden hem vaccineren, en ze deden het, ongeacht wat hij zei.

Het “vaccinatiegesprek”: Tot nu toe goed verdragen? Dan gaat het nu verder

De vaccinatiearts begon een kort formeel gesprek met ons, vroeg mijn vader, die dementie heeft, en mij of de vorige drie behandelingen met het Biontech-weefsel enig ongemak hadden veroorzaakt. Er was nog niets definitiefs bekend, ook al was de kortademigheid afgelopen najaar al toegenomen en moest mijn vader er in november een keer voor naar het ziekenhuis. Zijn “booster vaccinatie” was in oktober.

Dus nu de “booster” van de “booster”. De vaccinatiearts geeft opdracht tot een “kruisvaccinatie” met Moderna in een mum van tijd, zonder iemand te raadplegen. Nu is het een kwestie van wie mijn vader vasthoudt en wie de vloeistof in zijn arm spuit. De dokter heeft zijn hand al stevig in de holte van mijn vaders arm gedrukt. Daarna neemt een van de vaccinatieverpleegsters het over, want ze werken als een team. Uiteindelijk fixeert de dokter zelf mijn vader, half weggedraaid, met zijn dij en prikt. Het is maar een klein prikje, maar met grote betekenis voor de dagen die volgen en kunnen volgen. Maar de vaccinatiearts is er zeker van dat hij niemand kwaad doet.

Op de dag van de behandeling, is mijn vader nog steeds in een goede bui. We handelen verschillende dingen af, hij reageert normaal op alles, alles zoals gewoonlijk. Uiteindelijk heeft hij er geen zin meer in, staat op en gaat naar de deur van zijn kamer om zijn avondwandeling te maken, waarmee hij mij zegt dat hij moe is geworden en dat het voor deze keer genoeg is.

Ik hoop van harte dat hij dit in de toekomst allemaal kan doen. Want de dag erna, was dat niet meer mogelijk. De benen werkten niet meer mee. Het hoofd was weldra roodgloeiend, de verwarring van dingen die hij gewoonlijk kent en aankan, nam toe. Er werd een zwakke koortsverlagende pijnstiller gebruikt, een sterkere was aanvankelijk niet binnen bereik.

De koorts daalde maar tijdelijk. Op de derde dag werd het 39 graden. Mijn vader bleef in bed, in een toestand van toenemende slapheid. Zo kwelt een 80-plusser zich met een “vierde vaccinatie”, die door geen enkele wetgever is voorgeschreven en waarvan het nut, naar wij weten, niet zo zeker is als ons is voorgespiegeld.

In het algemeen hebben veel mensen, ook het verplegend personeel, angst voor “vaccinaties”. En bovenal moeten de verpleegkundigen het weten – als opgeleide professionals en als degenen die veel zien en meemaken in hun dagelijks leven. In bijna alle gesprekken met het personeel stuit ik op een gematigde tot diepgevoelde scepsis ten aanzien van vaccinatie. Hoe dan ook, de mensen hier weten dat het op een gegeven moment tijd is om te stoppen met vaccineren. Het is niet nodig om een 80-jarige moedwillig op te jagen door wat misschien wel de laatste griep van zijn leven is, zeker niet een kunstmatig veroorzaakte griep. Iedereen die iets weet over de zorg voor ouderen is het daarmee eens.

Andere bewoners melden soortgelijke dingen, hoofdpijn na eerdere vaccinaties, zelfs rillingen en diarree staan nu op het programma na de zo gunstige “kruisvaccinatie”. En dit ondanks het feit dat het hele huis toch al drie keer met Biontech was gevaccineerd, waarmee aan de wettelijke eisen was voldaan.

Wanneer wordt een vaccinatiereactie “ziekenhuiswaardig”?

Zelfs de hulpdienst kon pas op de derde dag met succes naar het huis worden geleid. Voordien wilde er geen dienstdoende arts naar mijn vader of naar andere patiënten komen, noch was er een ambulancedienst die de ernstig zieken naar een ziekenhuis zou brengen. Symptomen zoals deze – inclusief rillingen – worden blijkbaar niet als “ziekenhuiswaardig” beschouwd na eerdere vaccinatie. Dan nog, er werd gezegd dat de dienstdoende arts alleen kwam voor een autopsie. Dat klinkt ongelooflijk.

Maar toen ik op de derde dag niets meer over de vaccinatie tegen de ambulancedienst zei, stemden zij er uiteindelijk mee in dat zo iemand met stijgende koorts best in het ziekenhuis kon thuishoren. In ieder geval, een dokter zou hem moeten zien. Een medisch noodteam ging op pad en begon met meer koortstherapie, maar verwees ook naar de verplichting van elke arts om patiënten niet af te wijzen en eiste dat de dienstdoende arts, die zaterdag niet was gekomen, zondag eindelijk zou komen.

Volgens deze spoedarts speelde de vaccinatie echter geen enkele rol, ook al had zijn collega het even over iets dergelijks. Voor hem was het een infectie. In dit verband blijft de vraag: wanneer en in welk geval ontfermt ons gezondheidssysteem zich over een echt vaccinatieslachtoffer? Moet er eerst iets ergers gebeuren? Moet de trombus al in de ader zitten voordat er iets aan de ernstige bijwerkingen wordt gedaan? Hoe kan de “vaccinatiecampagne” met dergelijke stoffen voor oude, kwetsbare mensen überhaupt worden gerechtvaardigd?

Het familielid zit gevangen tussen de hoop dat de toestand snel zal verbeteren en de overtuiging dat er onmiddellijk iets moet gebeuren. Dit is helemaal geen speciaal lot, vroeg of laat treft het elk familielid van een bejaarde of iemand die hulp nodig heeft. Maar in dit geval gaat het niet om een ​​ziekte die uit de hemel komt, maar om een ​​ziekte die door mensenhanden wordt veroorzaakt, die moedwillig of onachtzaam wordt geaccepteerd in de grote operatie “volksvaccinatie”.

En het zijn vooral de arme mensen die niet meer zelf kunnen communiceren of die moeten worden vertolkt door goede deskundigen, die bijzonder hard worden getroffen. Voor hen worden ingrijpende beslissingen over hun lichaam genomen die niet meer in hun handen liggen. Verantwoordelijke familieleden en verzorgers nemen in dit geval alleen deel, vaak van een afstand. De verantwoordelijkheid wordt gedeeld met de gezondheidsautoriteiten en de vaccinatieartsen, wier optreden op zijn beurt de normale relatie tussen patiënt en arts vernietigt, die zou moeten worden gekenmerkt door gegroeid vertrouwen en nauwkeurige kennis van een patiënt.

Het is een schande voor ons land dat we dit laten gebeuren met oude, verdienstelijke mensen, vind ik – in naam van een “wetenschap” die die naam helaas niet verdient. Het zijn de proefkonijnen van deze “inentingscampagne” die moeten lijden.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan voor onze gratis dagelijkse nieuwsbrief, 10.000 gingen je al voor:

[newsletter_form button_label=”Abonneer!”]

[newsletter_field name=”email” label=”Email”]

[/newsletter_form]

https://dissident.one/2021/02/19/senioren-met-geweld-vastgebonden-8-doden-na-dwang-vaccinaties-in-berlijns-verpleeghuis/