Het economische en oorlogsbeleid van de EU en Duitsland, evenals de volledige onderwerping aan de belangen van het digitaal-financiële complex en dus van de VS, hebben geleid tot een enorme neergang in de welvaart en de economische prestaties. Tot nu toe hebben alleen de boeren die zich ertegen hebben verzet dit erkend, meldt TKP.

Als een soevereine natiestaat concurrerend moet zijn en meer inkomsten moet genereren (en in normale tijden zou dit normaal zijn), devalueer dan uw munt ten opzichte van die van anderen, zodat uw grondstoffen, goederen en/of diensten goedkoper worden en daardoor competitiever op de markt. algehele markt. Als je echter de tophond (Duitsland) wilt blijven, moet je het monetaire landschap zo fixeren dat het voor andere landen onmogelijk is om te devalueren en andere moeilijkheden, zoals de inflatie in hun eigen land, te overleven. Daarom begrijpen we de logica van de euro, waarvan slimme commentatoren altijd hebben gezegd dat deze in wezen de Duitse Mark onder een andere naam is.

De Italiaanse onderzoeksjournalist Cesare Sacchetti, die door sommigen misschien herinnerd zal worden vanwege zijn artikel getiteld “De vreemde dood van Europarlementariër Michele Rivasi, die de waarheid wilde weten over het Pfizer-Von der Leyen-schandaal”, analyseert de economische situatie van de EU en Duitsland.

De zojuist gepubliceerde economische statistieken voor Duitsland zijn genadeloos. -0,7% van het bbp vorig jaar. De vraag is waarom deze metamorfose heeft plaatsgevonden en waarom Duitsland, dat ooit voorop liep in de Europese economieën, nu de werkelijk zieke man van Europa is.

Duitsland heeft altijd een economische structuur gehad die gericht was op de export. In de economie wordt het soort strategie dat de Duitsers volgen in de Engelstalige wereld gedefinieerd door de uitdrukking “beggar thy neighbor”, wat zich vertaalt als “verarm uw buurman”. Wanneer een land besluit zijn goederen te exporteren, en wanneer het besluit dat export de drijvende kracht van zijn economie moet zijn, zal dat land er alles aan doen om zijn goederen concurrerender te maken, ten koste van anderen.

En dat is al zo sinds de Tweede Wereldoorlog, toen Duitsland zijn economie baseerde op een zeer mercantilistische benadering die het resultaat was van zijn protestantse cultuur. Wat Duitsland er in het verleden van weerhield zijn export te veel op te blazen, was zijn wisselkoers, de notoir sterke Duitse Mark.

Duitsland was nooit in staat om het gewenste exportniveau te bereiken omdat zijn munt een te sterke wisselkoers had in vergelijking met andere munten, zoals de Italiaanse lira.

Daarom is de Duitse politieke klasse altijd op zoek geweest naar manieren om muntunies op te richten en andere landen te beperken in hun mogelijkheden om hun eigen munt te devalueren en hun goederen goedkoper te maken.

Iets oudere lezers zullen zich in deze context herinneren dat in de jaren zeventig en tachtig het beruchte EMS (Europees Monetair Systeem) werd geboren, een unie van vaste wisselkoersen die kan worden omschreven als de voorloper van de euro.[Het heeft twintig jaar bestaan, vanaf ’79 tot ’99, en werd geïntroduceerd door de Britse globalist en Labour-man Roy Jenkins, die een tijdlang voorzitter van de Europese Commissie was. Hij maakte deel uit van de Britse Bende van Vier.]

De landen die deel uitmaakten van het EMS waren onderworpen aan een systeem van vaste wisselkoersen. Dit systeem voorzag in een flexibiliteitsmarge van maximaal 2,25% voor alle leden, met uitzondering van Italië, Groot-Brittannië, Spanje en Portugal, die in plaats daarvan hun munt tot 6% konden devalueren ten opzichte van andere Europese valuta.

De Duitse industriële elite wilde de groei van Italië onderdrukken

Andere landen, vooral Italië, in deze kooi houden was vanaf het begin het doel van het mercantilistische Duitsland, dat op de een of andere manier regels nodig had die gebaseerd waren op maatregelen om het spel te winnen.

En het was inderdaad, vooral dankzij de hulp van de heersende klasse, die van de Eerste Republiek, die Duitsland de flexibiliteit van de lire en de onafhankelijkheid van de Bank van Italië van het ministerie van Financiën in 1981 bracht, toen Andreatta, minister van Financiën, en Ciampi, gouverneur van de Bank van Italië, via hun privécorrespondentie besloten om de staat de mogelijkheid te ontnemen om zijn centrale bank te controleren. …..

De nieuwe munteenheid die in de EU wordt geïntroduceerd, heet de euro, maar is niets meer dan een verkapte D-Mark.

Wanneer landen lid worden van deze nieuwe monetaire unie, zal een eenvoudig mechanisme in werking treden. Iedereen verliest het vermogen om geld te creëren en iedereen verliest het vermogen om te depreciëren.

Wat in dit geval het verschil maakt, zijn de verschillende inflatiecijfers van elk land, en het is geen geheim dat de Duitse inflatie in de jaren 2000 veel lager was dan die van Italië en Griekenland.

Het spel wordt dus standaard gewonnen met gemanipuleerde regels die de kosten van Duitse goederen kunstmatig verlagen, ten koste van landen als Italië, dat nu zelfs de mogelijkheid wordt ontnomen om haar wisselkoers te laten fluctueren om dit verschil te compenseren, aangezien iedereen de euro deelt.

De zieke Duitser van de jaren ’90 wordt nieuw leven ingeblazen dankzij deze “remedie”. De “deugdzame” Noord-Europeaan is degene die het spel heeft gemanipuleerd om het te winnen, en ging zelfs zo ver om de Zuid-Europese landen, slachtoffers van een monetaire fraude in alle opzichten, te bestempelen als PIIGS of varkens.

De euro drijft de Duitse export op, en Duitsland heeft in de jaren 2000 veel terrein gewonnen, totdat zich de afgelopen jaren een neveneffect voordeed.

De euro heeft zijn drijvende kracht voor Duitsland uitgeput

Het ‘beggar thy neighbor’-beleid heeft een ongewenst effect. Als u uw concurrenten verarmt, zullen zij uiteindelijk niet in staat zijn de goederen die u exporteert te kopen, en om dit mechanisme in stand te houden moeten deze landen in staat zijn de overheidsuitgaven te verhogen en tekorten te realiseren.

Een vooruitzicht waar de Duitse stompzinnigheid geen rekening mee houdt, omdat Duitsland altijd heeft geprobeerd de balansen in evenwicht te houden, wat heeft geleid tot het klassieke resultaat van de hond die zijn eigen staart achtervolgt.

Duitsland, dat de Europese economie had gedomineerd, wordt nu geconfronteerd met een gestage daling van zijn export, waarbij cijfers de meedogenloze toestand beschrijven waarin de economie van het land zich bevindt.

Alleen al in december vorig jaar daalde de export met 5,5% vergeleken met de maand ervoor, en de negatieve trend zet zich nog steeds voort.

We hebben het laatste punt in de geschiedenis van de euro bereikt. Deze munt is uitdrukkelijk ontworpen om Duitsland in staat te stellen een dominante positie op de markten te behouden, maar wat verschillende waarnemers de afgelopen jaren niet hebben begrepen, is dat de belangrijkste begunstigde van dit proces niet het Duitse volk is, maar de Duitse industriële elite.

De euro is een munt die de lonen drukt, want als de wisselkoers niet kan worden gedevalueerd, zal het volledige gewicht van het concurrentievermogen op de lonen van de werknemers terechtkomen, die de eerste slachtoffers zijn van dit duivelse mechanisme.

Deze regel gold ook voor Duitsland. Het is zeker waar dat Duitse goederen profiteerden van een kunstmatig gedevalueerde wisselkoers, maar tegelijkertijd trad de Duitse politieke klasse op om de lonen te verlagen door de precarisering van de arbeid die door de Hartz-hervormingen werd geïntroduceerd.

In dit spel zijn er weinig of geen winnaars, en de overwinning is een illusie en tijdelijk. We hebben nu een punt bereikt dat tot een paar jaar geleden als een paradox werd beschouwd.

De euro is niet alleen nutteloos voor Italië, maar ook voor Duitsland zelf. De eenheidsmunt is een kooi voor iedereen geworden, omdat deze geen overheidsuitgaven toestaat vanwege tekortbeperkingen en de onmogelijkheid van devaluatie, waardoor, zoals ik al zei, de hele last van het concurrentievermogen op de schouders van de lonen van de werknemers terechtkomt.

Dit is de aftiteling van een verhaal waarvan het einde te voorzien was, en we vragen ons nu af wat de slotakte zal zijn waarmee dit hoofdstuk van de saga wordt afgesloten.

Er zijn te veel crisissituaties die de EU en de euro treffen om lang te kunnen overleven.

De gemeenschappelijke munt heeft nu de cyclus uitgeput die Duitsland zijn industriële groei gaf, terwijl de EU zich steeds meer geïsoleerd voelt in een context van een terugkeer naar natiestaten.

Op dit punt lijkt het hele Brusselse gebouw een enorm en fragiel kaartenhuis, waarin je alleen maar moet proberen te begrijpen welk stuk het eerst zal vallen en de algemene ineenstorting zal veroorzaken.

Duitsland bevindt zich in een diepe economische en politieke crisis, omdat de politieke klasse niet langer in staat is antwoorden te bieden aan het Duitse volk, dat steeds ongeduldiger wordt door de recessie waarin het land is terechtgekomen.

Italië daarentegen bevindt zich in dezelfde politieke crisis, omdat de heersende klasse ook vergrijst en haar doel, namelijk het handhaven van de vroegere status quo, heeft uitgeput.

Dit leidt tot de conclusie dat noch de euro, noch de EU voorbestemd zijn om te overleven en dat we alleen maar moeten begrijpen wat de vonk zal zijn die het vuur aansteekt.

Zoals in het verleden is opgemerkt, blijft Italië de ideale kandidaat, maar gezien de Duitse crisis mag Duitsland op dit punt niet worden genegeerd.

Wat zeker lijkt is dat het einde van Maastricht en de Eurocratie niet langer een kwestie is van of, maar alleen van wanneer, en het wanneer lijkt steeds dichterbij te komen.

Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:

Telegram: t.me/dissidenteen

Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:

Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)

De EU is op weg naar zelfvernietiging

Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.

Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over