De Russische Permanente Vertegenwoordiger bij de EU heeft een analyse gepubliceerd in TASS waarin hij zegt dat de EU zichzelf mogelijk aan het vernietigen is en dat het herstellen van eerdere betrekkingen tussen Rusland en Europa vrijwel onmogelijk is geworden, schrijft Thomas Röper.
De analyse gepubliceerd in TASS door Kirill Logvinov, de waarnemend permanente vertegenwoordiger van Rusland bij de EU, is een analyse die de moeite waard is om te lezen over de situatie van de EU en de redenen en gevolgen van haar politieke koers. Ook als je het niet met hem eens bent is zijn artikel zeker de moeite waard om te lezen omdat hij als officieel vertegenwoordiger van Moskou uiteraard ook de visie van de Russische regering weergeeft. Daarom heb ik zijn artikel vertaald.
Begin van vertaling:
De EU is op weg naar zelfvernietiging
Kirill Logvinov, waarnemend permanent vertegenwoordiger van Rusland bij de EU, over de redenen waarom de voormalige EU niet langer bestaat en nooit meer zal bestaan
De huidige confrontatie tussen het Westen en Rusland is niet te vergelijken met de Koude Oorlog. De laatste tijd hebben we vaak vragen moeten beantwoorden over de vooruitzichten van de koers van de EU richting Rusland. Terwijl ze zich de eerdere handels- en economische betrekkingen, culturele uitwisselingen en nauwe contacten tussen ons en de westerse landen herinneren, geloven veel mensen oprecht dat de val van het IJzeren Gordijn en de volledige isolatie van de EU van Rusland tijdelijke verschijnselen zijn. Ze zeggen dat er zelfs tijdens de Koude Oorlog geen sprake was van een dergelijk niveau van confrontatie. Dat is waar, want er was geen Europese Unie (die werd pas opgericht door het Verdrag van Maastricht dat in 1993 in werking trad), maar er was wel de Economische Gemeenschap van West-Europese landen. En misschien moeten we hier het antwoord zoeken op de vraag hoe de EU tot stand is gekomen en wat we er in de toekomst van kunnen verwachten.
De eurobureaucratie begint het over te nemen
Laat ik beginnen met het allerbelangrijkste: een analyse van de tendensen en eigenaardigheden van het huidige buitenlandse beleid van de EU in Brussel leidt tot het besef dat de voormalige EU, zoals iedereen die kende en waaraan iedereen gewend was geraakt, niet langer bestaat en nooit meer zal bestaan. Integendeel, de EU gaat zelfverzekerd bergafwaarts. Laat me uitleggen waarom.
De puur integratieve vereniging, waarvan de belangrijkste taken van oudsher het waarborgen van een hoog niveau van sociaal-economisch welzijn van de Europeanen, de ontwikkeling van de interne markt en het vergroten van de concurrentiekracht van het blok zijn geweest, is de afgelopen jaren getransformeerd in een diep ideologische alliantie , die de belangen van de Brusselse bureaucratie dient en feitelijk de belangen van globalistische, voornamelijk Amerikaanse lobbyisten.
De supranationale instellingen van de EU, vooral de Europese Commissie, blijven bevoegdheden verdelen (in wezen uitbreiden) in hun voordeel en ten koste van de belangen van de Europese hoofdsteden, en dragen daarmee bij aan de erosie van hun soevereiniteit. Simpel gezegd: Brussel probeert herhaaldelijk de gemeenschappelijke EU-agenda zelfstandig te formuleren of zelfs af te dwingen, in plaats van bij te dragen aan de vormgeving ervan op basis van consensusbesluiten van de lidstaten.
De ‘Russische dreiging’ als voorwendsel voor de transformatie van de EU
Terwijl de versterking van de invloed van de EU-structuren aanvankelijk werd gerechtvaardigd door de noodzaak om effectieve antwoorden te vinden op talrijke crises (vooral in de strijd tegen de COVID-19-pandemie en de gevolgen daarvan), wordt deze nu vooral gerechtvaardigd onder het voorwendsel van de “Russische dreiging”.
Het verzet tegen Rusland wordt nu gebruikt door die krachten binnen de EU-structuren die er lang van hebben gedroomd de fundamenten van de manier waarop de EU functioneert te ‘hervormen’ om hun eigen opportunistische doelen te bereiken. Dit komt het duidelijkst tot uiting in het uitbreidingsbeleid, dat een geopolitieke kleur heeft gekregen die niets te maken heeft met de integratiecomponent. Het belangrijkste criterium voor het beoordelen van de bereidheid van potentiële leden is loyaliteit geworden, wat vaak in strijd is met hun nationale belangen.
Ondanks de economische kosten op lange termijn voor de hele Unie en de Europese hoofdsteden, is het proces van de versnelde toelating van Kiev tot de EU in volle gang. Het irrationele besluit van de EU om pretoetredingsonderhandelingen met Oekraïne te starten heeft een duidelijke logica voor de Europese Commissie, die hoopt haar bevoegdheden op deze manier aanzienlijk uit te breiden.
Daartoe bereidt de Europese Commissie de EU-landen voor op het doorvoeren van de zogenaamde “interne hervormingen die nodig zijn voor een nieuwe uitbreiding van de EU”, waaronder het afstand doen van het vetorecht van EU-landen in de Europese Raad. Dit ontneemt individuele Europese staten de mogelijkheid om besluiten uit Brussel te blokkeren die voor hen onaanvaardbaar zijn.
Het eindigt slecht, alles eindigt slecht
Door Russische energiebronnen af te wijzen is de EU in een fase van economische stagnatie, industriële achteruitgang en sociale spanningen terechtgekomen. Tegen deze achtergrond blijft de onevenwichtigheid in de EU-economie, veroorzaakt door de militarisering, toenemen. De koers van versnelde militaire opbouw dient de belangen van het militair-industriële complex, maar niet de belangen van Europa.
Tegelijkertijd heeft de EU de ‘arbeidsverdeling’ met de NAVO, die de afgelopen decennia heeft bestaan, verlaten. Veiligheidskwesties zijn altijd het voorrecht van de NAVO geweest. Met de feitelijke fusie van de twee blokken heeft de EU de verantwoordelijkheid voor puur NAVO-taken op zich genomen.
De groeiende onzekerheid rond de komende verkiezingen voor het Europees Parlement in juni 2024 en de daaropvolgende presidentsverkiezingen in de VS leiden nu al tot een ongekende zuivering van de Europese informatieruimte om kiezers af te leiden van slechte politieke en economische beslissingen.
Deze en andere trends dragen onvermijdelijk bij aan het onschadelijk maken van de oorspronkelijke kern van het Europese project.
De drang om ten koste van anderen te leven
Een van de redenen die de EU in de existentiële crisis heeft gebracht, is het feit dat de Europese integratie zich niet langer diepgaand heeft ontwikkeld. Het verlangen naar mondiale dominantie door het opleggen van uniformiteit in Brusselse stijl en het kunstmatig opleggen van de neoliberale ideologie heeft overal de overhand gekregen. Dit beleid wordt vooral gedicteerd door een neokoloniale en consumentistische houding tegenover de buitenwereld. Dit alles wordt echter gepresenteerd door het plausibele perspectief van het proces van het creëren van een ‘geopolitiek Europa’ dat zichzelf ziet als een weldoener voor derde landen.
In werkelijkheid willen de EU-leden anderen laten betalen voor hun eigen ontwikkeling, vooral voor investeringen in groene en digitale transformatie. Een bijzondere nadruk ligt op de (op zijn best protectionistische) sanctie-instrumenten, die – zelfs buiten de “Russische context” – een universeel middel van de EU zijn geworden om betrekkingen met derde landen op te bouwen.
Dit is de laatste en beslissende strijd van de EU
Met de start van de militaire operatie heeft Brussel Rusland in het centrum van zijn agressieve neo-imperialistische expansie geplaatst. Het doel om ons te verslaan en onbeperkte toegang te krijgen tot onze grondstoffen was een strategische fout van de EU. De EU heeft het op het belangrijkste punt verkeerd ingeschat, omdat zij niet had verwacht dat Moskou niet alleen een dergelijke houding ten opzichte van zichzelf en zijn vitale belangen niet zou tolereren, maar ook hard zou reageren. Mensen zijn vergeten hoe droevig elke nieuwe ‘Drang naar het Oosten’ voor het Westen eindigde.
Toen Brussel zich realiseerde dat de “economische blitzkrieg” tegen Rusland mislukte, begon het het contact met de werkelijkheid te verliezen, de fundamenten van de integratie te ondermijnen en overdreven te reageren in zijn contacten met de buitenwereld. Als gevolg hiervan is de EU, die letterlijk al haar beschikbare middelen – politiek, economisch, diplomatiek, militair, media – in de confrontatie met ons land heeft geworpen, in een staat terechtgekomen waarin zij haar lot verbindt aan de uitkomst van de oorlog.
Tegelijkertijd moet worden erkend dat de extreem agressieve reactie van de EU op de militaire operatie geen opportunistische “overreactie” is. Helaas is de confrontatie met Rusland voor velen in Brussel de eerste en laatste kans om zichzelf te valideren, om de Europese hoofdsteden te dwingen het anti-Russische systeem in stand te houden (naar het voorbeeld van hoe Duitsland de ontploffing van Nord Stream 2 “slikte”) en om derde landen bang te maken.
De woede dat we niet zijn wat het Westen denkt dat we hadden moeten zijn na de ineenstorting van de Sovjet-Unie, heeft zich de afgelopen decennia opgebouwd en is een rechtvaardiging geworden voor Brussel om te kiezen voor een mondiale confrontatie met Rusland. Uiteraard gebeurde dit niet zonder de invloed van de VS. Ik denk echter dat het verkeerd is om alles te wijten aan het feit dat de Europeanen gek werden gemaakt door de ‘Amerikaanse Demon’.
Dit alles leidt naar mijn mening tot de belangrijkste conclusie: de koers die Brussel in de richting van Rusland heeft gevolgd is een bewuste keuze en een direct gevolg van de neo-imperialistische transformatie van de EU, waarvan het einde niet snel mag worden verwacht. Ook de uitkomst van dit proces is niet duidelijk. Dit geldt des te meer omdat een van de scenario’s de zelfvernietiging van de EU zou kunnen zijn.
Kijk naar het einde
De Europese elites voelen deze dreiging aan, maar willen niet afwijken van het door hen gekozen pad. Anders zouden ze publiekelijk de fout van hun anti-Russische beleid moeten toegeven. In plaats daarvan geven ze Rusland de schuld van al hun problemen en blijven ze ‘hun eigen graf graven’.
Help ons de censuur van BIG-TECH te omzeilen en volg ons op Telegram:
Telegram: t.me/dissidenteen
Meld je aan om onze gratis dagelijkse nieuwsbrief met het belangrijkste nieuws direct in je mailbox te ontvangen:
Vergeet niet de bevestigingsmail te openen om de nieuwsbrief te activeren (check je spambox als je hem niet ziet)
Er wordt vooraf gemodereerd dus het kan even duren voor je comment verschijnt.
Klik op de tag ⬇️ om meer te lezen over
Heel goede tekst, maar de Rus gaat er van uit dat de EU ooit met goede bedoelingen is gestart, maar nu onder het wanbeleid van extremisten naar de ondergang zal leiden.
Dit is fout: de EU, net zoals de USA, de VN en de internationale financiële organisaties zijn nooit opgericht geweest met goede bedoelingen, maar steeds met het onuitgesproken einddoel van een tirannieke wereldregering.
De (((internationale samenzweerders))) zitten achter al deze constructies, en hun einddoel is om uiteindelijk als meedogenloze tirannen te regeren over de hele wereldbevolking, die dan zal bestaan uit een identiteitsloze en machteloze bruine massa bastaarden.
Wat wij beschouwen als een “vernietiging van Europa”, beschouwen zij als een stap voorwaarts in hun plannen.
Zij zullen zeggen: “Dat is een samenzweringstheorie!”, maar iedereen kan zelf zien dat dit is wat er gebeurt.
Ja, maar ze gaan het beter terug opbouwen.
Waarbij jij en ik dan zullen eindigen als SLAVEN VAN HET DAN OPGERICHTE EN HEERSENDE SYSTEEM!
Het overgrote deel van de bevolking van de eu wil ook helemaal geen oorlog. Doordat de zogenaamde leiders steeds olie op het vuur gooien zitten we nu in deze impasse. Was het raadgevend referendum niet duidelijk genoeg? Democratie bestaat niet in nederland. We leven in een totale dictatuur.
Echte Democratie BESTAAT NERGENS EN HEEFT OOK NOOIT BESTAAN!
Het bestaat uit cijfer gegoochel!
50,01 % is een meerderheid waarbij diezelfde 50,01 % de rest DICTEERT en is daarom dus een DICTATUUR van de minieme meerderheid!
En de rest mag dan buigen voor de DICTATUUR van die minieme meerderheid!
De EU is niet op weg naar zelfvernietiging.
De EU IS de weg naar de zelfvernietiging.